เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

ตอนที่3

ความมืด

เช้าวันรุ่งขึ้น…..

“เอลีฟตื่นได้แล้ว ลูก พ่อกับแม่ของหนูกลับมาแล้ว”  

เสียงของป้านงค์ตะโกนปลุกฉันที่กำลังนอนหลับอยู่ ฉันรีบลุกออกจากที่นอนทันทีก่อนจะรีบวิ่งลงไปเพื่อหวังที่จะได้เจอกับ พ่อและแม่ที่ฉันสุดแสน จะคิดถึง  

“สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่” 

ฉันกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ตามทำเนียมของคนไทย พ่อกับแม่ของฉันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโผเข้ากอดฉัน   “เห็นป้านงค์บอกว่าพ่อกับแม่จะกลับตอนเย็นๆไม่ใช่หรอคะ”

ฉันถามในขณะที่ยังคงกอดเอวของแม่ไว้แน่น

“เรามีธุระต้องรีบกลับมาหน่ะ ลูกคงจะจำลุงพิชัยได้นะ ตอนนี้ลุงพิชัยเสียแล้วพ่อเองก็เพิ่งจะรู้ข่าวเลยรีบกลับมา  ลูกมาก็ดีแล้ว งั้นเราไปงานศพลุงพิชัยด้วยกันเลยนะ”  

พ่อของฉันพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เท่าที่ฉันจำความได้ลุงพิชัยคือเพื่อนสนิทของพ่อของฉันเท่านั้น ไม่ว่าจะหน้าตาหรือเรื่องของครอบครัวลุงพิชัย หน่ะหรอ ฉันจำไม่ได้แล้วหล่ะ แต่ยังไงฉันก็ต้องไปตามคำชวนของคุณพ่ออยู่แล้วหล่ะ ฉันเก็บเสื้อผ้าแล้วข้าวของเรียบร้อยก่อนจะขึ้นรถไปที่บ้านของลุงพิชัยเราจะพักกันที่นั่นซึ่งคนที่บ้านหลังนั้นได้จัดเตรียมห้องไว้ให้กับครอบครัวของฉันแล้ว บ้านของลุงพิชัยใหญ่โตมาก จะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ว่าได้รถของฉันจอดหน้าประตูก่อนที่จะมีคนขับรถของบ้านของลุงพิชัย มาขับไปจอดในโรงจอดรถ แม่บ้าน2คนเดินเข้ามายกกระเป๋าและข้าวของ ของฉันขึ้นไปไว้ที่พัก 

“เชิญเข้าข้างในก่อนนะคะ คุณๆทั้งหลายๆรออยู่ค่ะ”  

แม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะนำทางไปที่ห้องรับแขก ภายในบ้านตกแต่งอย่าหรูหรามีข้าวของเครื่องใช้ราคาแพงมากมายถูกจัดใส่ตูโชว์อย่างสวยงามในบ้านแล้วข้าวของเครื่องใช้ตกแต่ในสไตล์ฝรั่งเศล เน้นความเรียบหรูและรูปภาพที่สวยงาม พอเดินมาจนถึงห้องรับแขก ฉันก็เห็นผู้หญิง และผู้ชายแต่งกายด้วยชุดสีดำ นั่งอยู่บนโซฟา หน้าตาเศร้าสร้อย ฉันพอจะเดาได้ว่า 2คนนี้อาจจะเป็นลูกของลุงพิชัยแน่ๆ 

“สวัสดีครับคุณอาวิทย์คุณอาโซฟีย”

ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานและหญิงสาวที่อยู่ข้างๆลุกขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉันพร้อมกัน

“เอลีฟ นี่คือ พีช กับลินดา ลูกชายและลูกสาวของลุงพิชัย”  

พ่อของฉันกล่าวแนะนำคนที่อยู่เบื้องหน้าฉันยกมือไหว้บุคคลที่อยู่ตรงหน้าตามมารยาทฉันสังเกตุว่าลินดาน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันหรืออาจจะอายุน้อยกว่าฉันด้วยซ้ำส่วนพีช ชายหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าของฉันด้วยสายตากรุมกริ่มหน่ะหรอ ถึงแม้หน้าตาจะหล่อเท่แค่ไหนแต่ฉัน ก็ฟันธงได้เลย ว่าตาคนนี้ เพลย์บอยชัวร์ ฉันพิจารณา2พี่น้องยู่สักพัก พีชก็เชิญพวกเรานั่งและเริ่มพูดอะไรบางอย่าง  

“ ก่อนตายพ่อผมได้ฝากจดหมายไว้ให้คุณอาครับ” 

พีชพูดขึ้นพร้อมกับยื่นจดหมายให้พ่อของฉัน

.”ช่วยพี่ชายของเราด้วยนะคะ”  

 ลินดาหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่สักครู่พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า พ่อของฉันพยักหน้าตอบเล็กน้อย  ก่อนที่จะเปิดจดหมายของเพื่อนรักอ่าน พ่อของฉันอ่านจดหมายอยู่สักพักก็มีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่รู้ได้เลยว่าเนื้อหาของจดหมายเขียนไว้ว่าอะไร  ติ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ฉันรีบลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจมือกำเครื่องรางที่ห้อยคอไว้แน่น ก่อนที่จะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ 

.”ว่าไงพิโอนี่” ฉันพูดขึ้นเบาๆ   

“ความมืด และแสงสว่างกับลังจะพบกัน เธอจงนำแสงสว่างไปช่วยผู้ที่หลงทางในความมืดเถิด อย่าได้คิดลังเลเลยเพราะคนๆนั้น ก็จะเป็นแสงสว่างยามที่เธอตกอยู่ในความมืดเช่นกัน”

พิโอนี่พูดขึ้น   “ฉันไม่เข้าใจ” ฉันตอบกลับไป 

“เดี๋ยวเธอจะต้องเข้าใจแน่นอน”

พิโอนี่พูดขึ้นก่อนที่จะหายตัวไป ฉันเดินกลับมาที่ห้องรับแขกพร้อมกับนั่งลงข้างๆแม่  แม่หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเศร้าๆก่อนที่จะจับมือฉันไว้แน่น 

“เอลีฟพ่อกับแม่มีเรื่องที่จะให้ลูกช่วยแม่ขอร้องให้ลูกช่วยจะได้มั๊ย”  

แม่ของฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อยและเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

“บอกมาเถอะค่ะว่าจะให้หนูช่วยอะไรถ้าหนูช่วยได้หนูจะช่วยค่ะ”  ฉันพูดขึ้น

.”ลูกต้องอยู่ที่นี่ในฐานะผู้ช่วยของคุณนเรนทร์ลูกชายคนโตของลุงพิชัยเพราะตอนนี้คุณนเรนทร์ไม่สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวให้พีชกับดาลินเล่าแล้วกันนะลูกไหนๆลูกก็เรียนจบแล้วทำงานที่นี่เลยแล้วกันลูก”  พ่อของฉันพูดและจับไหล่ของฉันเบาๆ

“จงช่วยผู้ที่หลงทางในความมืดเถิด อย่าได้คิดลังเลเลยเพราะคนๆนั้น ก็จะเป็นแสงสว่างยามที่เธอตกอยู่ในความมืดเช่นกัน”  

เสียงของพิโอนี่ดังขึ้นอีกครั้งมันยิ่งทำให้ฉันปฎิเสธยากขึ้นไปอีกและสายตา ของพ่อแม่และพีชและลินดายังคงจับจ้องมาที่ฉันเหมือนกับว่าจะต้องการคำตอบจากฉัน โอ๊ยยยกดดันสุดเลย 

“ตกลงค่ะหนูยินดีทำงานที่นี่”  ฉันตอบไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  

  “ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณไปพบกับพี่ชายของผมบนห้องเชิญครับ”

 พีชลุกขึ้นพร้อมกับนำทางฉันไปชั้น2ฉันตามขึ้นไปดดยมีพ่อแม่ของแนและลินดาตามขึ้นไปด้วย พีชเดินไปและหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องๆหนึ่งก่อนที่จะใช้กุญแจไขเข้าไปในห้องนั้นมืดมากถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นตอนกลางวันอยู่ภายในห้องกลับมืดสนิทเพราะผ้าม่านผืนใหญ่ที่ปิดไว้เพื่อบดบังไม่ให้แสงอาทิตย์ไดลอดเข้ามาได้เลย  

“พีชหรอเข้ามาทำไม”  เสียงแหบแห้งของชายหนุ่มดังออกมาจากห้องที่มืดสนิท 

“ผมพาผู้ช่วยคนใหม่มาแนะนำให้พี่รู้จักครับ” พีชตอบไป

ฉันพยายามเพ่งมองฝ่าความมืดเข้าไปเห้นบางอย่างกำลังเดินออกมา ร่างกายนั้น สูงโปร่ง หุ่นพอดีไม่ผอมจนเกินไป เมือเดินออกมาจนถึงหน้าประตูแสงสว่างที่ส่องกระทบเผยให้เห็นผิวที่ขาวซีด ดวงตาที่ไร้ซึ่งแววตาจมูกโด่งสวยกำลังดีปากได้รูป ใบหน้าแล้วคิวคมเข้ม ฉันจ้องชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าสักครู่ ใบหน้าของชายหนุ่มก็ค่อยๆยื่นมาใกล้หน้าของฉัน มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มจับคางของฉันยกขึ้นให้เข้าไปใกล้กับใบหน้าของเค้าขึ้นไปอีก 

“อย่าหนีไปก่อนก็แล้วกันเธอหน่ะแล้วอย่าคิดจะอู้งานด้วยเข้าใจนะ”

ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึมน่าหมั่นไส้ชะมัดฉันคิดในใจ

“ค่ะท่านผู้บริหารใหญ่” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียประชด  หรือความมืดที่พิโอนี่พูดถึงจะคือนายคนนี้กันแน่นะ……….

////โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ…..