เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

ตอนที่ 1

เครื่องราง!!!

ณ สนาม บิน นานาชาติ

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับว่าวันนี้ นางฟ้าเบื้องบนกำลังร้องไห้ ฉัน นั่ง มองนาฬิกา เป็นระยะๆ

ผู้คนมากมายเดินผ่านไปผ่านมา ทุกคนต่างก็รีบเดินทางหลายคนก็หลายจุดหมาย ส่วนฉัน หน่ะหรอ ฉันที่เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย ชื่อดังในอังกฤษ กำลังจะเดินทางกลับ บ้านที่ประเทศไทย เพื่อมอบใบ ปริญญาใบนี้ให้เป็นของขวัญของพ่อและแม่ของฉัน

แค่กๆ คุณยาย ที่นั่ง ข้างๆฉัน ไอเป็นระยะๆ ก่อนที่จะหันมา ยิ้มให้ฉัน แล้วก็ลุก ออกไป เอ๊ะ นั่น คุณยายทำของตกไว้นี่นา ฉันรีบหยิบ ของนั่น แล้ววิ่งตามคุณยาย คนนั้นไป ติดๆ

"คุณยายคะ คุณยายลืมของ" ฉันตะโกนเรียก ก่อนที่คุณยาย จะหันมา แล้วเดินมาที่ฉัน

ฉันยื่นของสิ่งนั้นให้คุณยาย ของบางอย่าง ที่ลักษณะ เหมือน สร้อยคอ ยาวๆ มีจี้ เป็น เหมือน นาฬิกาโบราณ แต่ไม่ใช่ มันไม่มี เข็ม ไม่มีลาน ไม่มีแม้กระทั่ง เสียง กลไกล ของนาฬิกาเลย มีแค่ตัวเลข โรมันและอักษรแปลกๆ เท่านั้น  คุณยายทำหน้า งงๆ ก่อนจะบอกว่า ไม่ใช่ของเค้า แล้วคุณยายก็เดินจากไป

ฉันยืน มอง อยู่สักพักก่อนที่จะเก็บมันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง  ฉันดูนาฬิกา อีกครั้ง 

แย่แล้ว ฉันรีบวิ่งไปเพื่อ ขึ้นเครื่อง บินทันที ฉันเอาของที่เก็บได้ขึ้นมาดู อีกครั้ง ฉันรู้สึก ชอบของสิ่งนี้แบบแปลกๆบอกไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกของสิ่งนี้ว่าอะไร ดี เครืองประดับงั้น หรอ ไม่ใช่หรอก เพราะมันไม่สวยขนาดนั้น เครื่อง ราง!!! ใช่แล้ว มันอาจจะเป็นเครื่องรางก็ได้  ฉันพิจารณาอยู่สักพัก แล้วนำเครื่องรางมาห้อยคอไว้

ก่อนที่จะหลับตาลง คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่จัง ตอนนี้ท่านทำอะไรอยู่นะ ฉันคิดในใจ 

ติ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"หะ!! เสียงอะไรเนี่ย"

ฉันได้ยินเสียงบางอย่างเสียงมันคล้ายเสียงนาฬิกา แต่ช่างเถอะก็ฉันง่วงนี่นา ไม่สนใจละ ของีบก่อนละกัน

"ตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอไปต่างจังหวัด กันอยู่ เธอกับไปถึงบ้านเธอก็ไม่ได้เจอหรอก เพราะท่านจะกลับมาในวันพรุ่งนี้หลังจากที่เธอกลับบ้านแล้ว"

"เอ๊ะ!!! เสียงใครพูดเนี่ย"

เสียงๆนั้นดังขึ้นใกล้ๆตัวของฉัน พร้อมกับเสียง ติ๊กๆๆๆๆ สักพักเสียงนั้นก็หายไป ฉันลืมตาขึ้นมาทันที มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วเสียงนั้นคือ อะไร เสียงดังมากเสียงที่พูดนั้นเป็นเสียงที่อ่อนหวานและนิ่มนวลเป็นเสียงผู้หญิงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ฟัง ฉันพยายามมองหาเจ้าของเสียงนั้น แต่ไม่มีใครที่จะใช่เลย ในเครื่องบินที่ฉัน นั่งอยู่ ณ ตอนนี้ คนข้างๆฉันก้เป้นเพียงลุงแก่ๆที่นั่งอ่านหนังสือเท่านั้น เอาหล่ะองถามคุณลุงดูแล้วกัน

"ขอโทษนะคะ คุณลุงได้ยินเสียง คนหรือเสียงอะไรแปลกๆเมื่อสักครู่นี้มั๊ยคะ"

 "ไม่มีนี่หนู" คุณลุงหันมาตอบห้วนๆ

จะเป็นไปได้ยังไงก็ฉันได้ยินจริงๆนี่นา   ฉันสถบ เบาๆ ก่อนจะนั่งนิ่ง และค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง

ประเทศไทย..... 

ในที่สุดก็ถึง สักที บ้านเกิดเมืองนอนของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่คนไทยร้อยเปอร์เซนต์ก็เถอะเพราะแม่ของฉันเป้นชาวอังกฤษ ไง แต่ถึงยังไงฉันก็รักประเทศไทย มากๆ เลยนะ อิอิอิ

ฉันเดินออกมาจากสนามบิน ก่อนที่จะโบกรถแท็กซี่กลับบ้าน กะจะกลับมาเพื่อเซอรืไพร์พ่อกับแม่เชียวนะ รับรองพ่อแม่ต้องตกใจแน่ๆที่เห็นฉันกลับมา

ที่บ้าน

ทำไมบ้านเงียบจัง ฉันยืนมองอยู่หน้ารั้วบ้าน บ้านของฉันเงียบผิดปกติเหมือนกับว่า ไม่มีใครอยู่เลย ฉันกดกริ่ง หลายครั้งแต่ก้ยังเงียบอยู่ดี

"นั่นหนูเอลีฟ ใช่มั๊ย"  เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างๆบ้านของฉัน

"ใช่ค่ะ หนูเองหนูกลับมาแล้วค่ะป้านงค์"  นั่นคือ ป้านงค์คนข้างบ้านของฉันเอง

ไม่มีใครอยู่หรอกลูก พ่อกับแม่ของหนูไปต่างจังหวัด เห็นบอกจะกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นๆหน่ะลูก

คำพูดของป้านงค์ทำให้ฉันนึกถึงเสียงๆนั้นที่ฉันได้ยิน เสียงที่เหมือนกับว่าจะพยากรณ์ให้ฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ของฉันไม่อยู่ เสียงนั้นคือ อะไร คำถามต่างๆเกิดขึ้นในหัวของฉันมากมาย แต่ก้ไม่รู้ว่าฉันจะหาคำตอบให้กลับตัวเองยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หรือมันจะเป็นแค่ความบังเอิญ เท่านั้น 

///โปรดติดตามตอนต่อไป