The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter IV

อาหารมื้อพิเศษ

 

“เขาเรียกว่าโดสลับข้าง”

เสียงของนายเรียวพูดแทรกขึ้นพอมองตามเสียงก็พบนายขี้เก็กสองคนยืนกันอยู่ที่ประตูชมรม ว่าแต่ใครถามมิทราบ แต่ทำไมชื่อเดียวกับท่าที่พ่อฉันคิดนะถึงท่านจะเป็นบาทหลวงแต่ชอบฟันดาบเป็นชีวิติจิตใจเลยล่ะ น่าแปลกใช่ไหมที่ทำไมนักบุญแบบนั้นถึงชอบวิชาต่อสู้ฉันเองก็ไม่ทราบนะ

“งั้นเหรอ” ฉันตอบเรียบๆไป

“งั้นเหรออะไรเล่า นี่ถ้าเป็นดาบจริงๆละก็เธอขาดสองท่อนแน่ๆ” ก็คงใช่อย่างที่นายพูดนั้นแหละฟังแล้วยังเจ็บสีข้างอยู่เลยแฮะ

“ขอบคุณที่มาเป็นคู่ซ้อมนะค่ะ คุณนามิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอบคุณ คุณซากุระเหมือนกันล่ะค่ะที่ชวนเป็นคู่ซ้อม”

             “นี่ๆ จะขอบคุณกันอีกนานไหม ฉันหิวแล้วนะ” เสียงนายเรียวบ่นขึ้น หิวก็เรื่องของนายสิเกี่ยวอะไรกับพวกฉันยะ

             “นี่ก็โรงเรียนเลิกแล้วแถมเย็นมากแล้วด้วยสิ ฉันกลับก่อนนะ” ว่าจบฉันก็เดินออกจากสามคนนั้นทันทีแต่มีมือหนาๆแต่นุ่มใช้ได้คว้าแขนฉันไว้

             “ฉันไปส่งนะ” เสียงนายเก็นพูดขึ้นก่อนแล้วปล่อยมือจากฉัน

             “ฉันกลับเองได้ย่ะ”

             “ก็พูดแบบเนี่ย แล้วเป็นไงล่ะวันนั้น” หนอยแหนะพูดถึงมันอีกทำไมกัน

             “เหรอ...ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ยอีกอย่างฉันจะกลับกับยัยอากิย่ะ”

             “เมื่อตะกี้ ยัยอากิบอกว่า ต้องเตรียมสถานที่จัดงานให้ฉันพาเธอกลับไปก่อนได้ มีปัญหาหรือข้องใจอะไรอีกไหมครับคุณนามิ” โธ่ ยัยเพื่อนบ้าทิ้งฉันกลับบ้านคนเดียวแล้วยังฝากนายนี่ไปส่งอีกเหรอ

             “ถึงยังไงฉันก็จะกลับคนเดียว นายเลิกตามตื้อฉันเหอะ” ถึงจะพูดยังไงนายนี่ยังเดินตามฉันไปเรื่อยๆจนถึงห้องเปลี่ยนชุดของชมรม

             “นายจะตามฉันมาทำไมอีกล่ะ ยังไงฉันก็ไม่กลับกับนายหรอก”

             “ฉันไม่สน ยังไงๆฉันก็จะไปส่ง” เอาแต่ใจแถม น่ารำคาญชะมัด

             “ก็ได้ แต่นายต้องเลี้ยงไอศครีมฉันแทนยัยอากินะ” พูดจบเขาก็ยิ้มทันที แค่ได้ไปส่งฉันแค่นี้มันน่าดีใจตรงไหนกัน แถมยังถูกฉันไถตังค์กินไอศครีมซะอีก

             “ฉันจะรอเธอตรงหน้าชมรมนะ”

             นายนี่คงคิดจะจีบฉันจริงๆแน่เลย แต่อย่าได้หวังเลยนะเพราะจะหล่อจะเท่แค่ไหน แต่ชอบกวนประสาททุกวี่ทุกวันแบบนี้ฉันก็ชอบนายไม่ลงหรอก

             “เธอจะกลับกับคุณเก็นเหรอคะคุณนามิ” เสียงอันไพเราะและสุภาพนี้ทำฉันซะสะดุ้ง เล่นมาเงียบๆแบบนี้ฉันช็อคตายคุณจะรับผิดชอบไหมค่ะคุณซากุระ

             “ค่ะ ฉันจะกลับกับนายนั้น ก็แหมตามตื้ออยู่ได้นิคะ”

             “ฉันขอเตือนอะไรไว้หน่อยนะค่ะ”

             “อะไรล่ะคะว่ามาสิ”

             “อยู่ห่างๆคุณเก็นไว้จะดีกว่านะ” อะไรนะ! เรื่องที่จะเตือนก็แค่ให้อยู่ห่างนายบ๊องนั้นนะเหรอดูไม่เห็นจะมีพิษมีภัยเท่าไหร่เลยก็มีแค่กวนประสาทเราตลอดเวลาก็เท่านั้นเอง หวังว่าคุณซากุระจะแค่พูดเล่นนะ

             “ฉันขอเตือน”  แบบนี้ไม่ได้พูดเล่นแล้วสิ

             “เอ่อ...คุณซากุระคุณเตือนให้อยู่ห่างนายนั้นทำไมกันล่ะคะขอเหตุผลด้วย”

             “เรื่องนี้เอาไว้คุยกันวันหลังละกันนะคะ วันนี้ขอตัวก่อน เรื่องเมื่อตะกี้เอาไปคิดก่อนฟังรายละเอียดจากฉันละกันนะคะ ว่าจะทำได้หรือเปล่า” พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องเปลี่ยนชุด ทิ้งไว้เพียงแต่ความสงสัยไว้ที่ว่าให้ฉันอยู่ห่างนายเก็นนั้น ทำไมกัน

             หลังจากคิดเรื่องที่คุณซากุระพูดฉันก็ออกจากห้องเปลี่ยนชุด แต่ก็เจอนายนั้นตามคาดนึกว่าจะไม่รอซะแล้ว แต่พอฉันออกมาจากชมรมฉันก็ต้องเจอกับคำบ่นของนายนี่ทันทีว่าช้ามาก ชิ แค่นี้ทำบ่น หลังจากนายนี่นั่งมองฉันกินไอศกรีมจนอิ่มแล้ว นายนี่ยังหวังดีพาฉันเดินไปส่งบ้าน จะขอบใจนายนี่ดีไหมนะแต่ถ้าฉันไม่ขอบใจก็มีหวังนายนี่ได้โวยวายแน่ ‘ว่าพามาเลี้ยงแล้วหัดขอบอกขอบใจคนเลี้ยงมั้ง’ คงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็เอาเหอะ

             “ขอบใจที่เลี้ยงนะ “และฉันก็เดินเข้าบ้านไป

             “เจอกันพรุ่งนี้นะ” เสียงนายเก็นพูดขึ้นพอหันกลับไปมองก็หายไปอีกตามเคย นายนี่ชักน่ากลัวทุกวี่ทุกวันแล้วสิ

 

           เช้าวันอาทิตย์

Brand-New Love Song   HARE HARERUYA!
Minna Hajikete aishiaou
Groovy Love Song   HARE HARERUYA!
YA Na koto wasure aishiaou
Brand-New Love Song   HARE HARERUYA!
Ashita no tame Ni odorou
Groovy Love Song   HARE HARERUYA!
Ugokanakucha Dame Na toki
itsumo aru

Song: Groovy!

             เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันตรงหัวเตียงของฉัน ว่าแต่ใครโทรมาแต่เช้านะ
             “ฮัลโหล ใครค่ะ”

             (สวัสดี เราเก็นนะ) อึ๋ย...นายนี่เอาเบอร์โทรเรามาจากใครกัน

             “นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน ยัยอากิใช่ไหม”

             (เปล่า... ก็ตอนในร้านคาราโอเกะไง ตอนนั้นเธอหลับฉันเลยแอบเอาโทรศัพท์เธอโทรเขาของฉัน ไม่เกี่ยวกับอากิหรอก)

             “หนอยแนะแก แอบเอาเบอร์โทรฉันง่ายๆเลยน่ะ”

             (วันนี้เธอจะไปบ้านของสองพี่น้องนั้นกี่ล่ะ ฉันจะได้ไปรอถูก ไม่อยากให้พวกเธอรอ) วันนี้เหรอ บ้านสองพี่น้องจริงสิบ้านของอาโอกิ ฉันลืมได้ไงล่ะเนี่ย

             “ประมาณซักเก้าโมงเช้านะฉันไปอาบน้ำก่อนละกันนะ”

             (ครับๆ) เขารับคำฉันแล้ววางสายไป

 

             9.00 น.ตรง

             ฉันเดินไปรอตรงทางเข้าหมู่บ้านของพี่น้องอาโอกิที่พวกเขาพักอยู่ พอไปถึงก็เห็นนายเก็นยืมยิ้มรออยู่ว่าแต่ยัยอากิไปไหนแล้วล่ะไม่เห็นมารอ

             “แล้วยัยอากิล่ะ”

             “อ๋อ เพื่อนเธอนะเหรอ เขาบอกว่าจะไปหาของฝากนะสิ”
              “งั้นเราก็ไปก่อนเลยไหม” นายเก็นถามขึ้นก่อนจะเดินนำหน้าไป ว่าแต่นายจะถามฉันก่อนไหมว่าจะไปหรือยัง

           วันนี้ฉันแต่งตัวแบบธรรมดาสบายๆปล่อยผม เสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นสามส่วนธรรมดาและรองเท้าผ้าใบ ส่วนนายเก็นนะเหรอผิดกันกับฉันลิบลับ ก็นายนี่ดันแต่งชุด เสื้อหนังแขนยาวสีดำ ทับเสื้อยืดสีเทา กางเกงยีนดำ รองเท้าหนังขัดมันเงาวับ เสยผมสีน้ำตาลของเขาเล็กน้อย ดูดีกว่าตอนใส่เครื่องแบบนักเรียนที่เคยใส่อยู่ทุกวันแบบสุดๆ

             “ไง..วันนี้ฉันดูหล่อไหม”

             “ก็งั้นๆ ไม่รู้จะแต่งอะไรขนาดนั้น”

             “ก็กลัวดูไม่ดีในสายตาเธอไง” แหวะมุกห่วยแตกชะมัด

             “ทำไม เกี่ยวอะไรด้วย ดูดีหรือไม่ดูดีเกี่ยวอะไรกับฉัน”

             “เฮ้ๆ..ยัยนามิรอนามไหม” เสียงแจ้วๆดังจากข้างหลังฉัน ยัยอากินี่เอง

             “ไม่นานหรอก ว่าแต่แกทำไมไม่เตรียมตั้งแต่เมื่อวานล่ะ”

             “ก็เธอพึ่งบอกฉันเมื่อวานเอง ฉันจะเตรียมทันเหรอ” เออจริงสิพึ่งบอกยัยนี่เมื่อคืนวานเองนี่

             “เออ..โทษทีฉันผิดเอง”

             “ไม่เป็นไรน่า ไปกันเถอะ”

           พวกเราสามคนเดินไปจนถึงบ้านพักของอาโอกิ ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่ของพวกเขาจะอยู่กันไหมนะ พอเดินมาถึงฉันก็เห็นข้างๆบ้านเขามีโบสถ์แบบโรมันคาทอริก ดูแล้วก็สวยพอๆกับโบสถ์แบบที่พ่อฉันเคยทำงานเลยแฮะ แต่ถึงจะเป็นวันอาทิตย์ ก็ไม่ค่อยมีคนในนั้นซักเท่าไหร่เลย

 

             ก๊อกๆ

             เสียงยัยอากิเคาะประตูบ้านตามมารยาท บ้านพักของนายเรียวกับซากุระเป็นบ้านสองชั้นครึ่งค้อนข้างใหญ่โตพอดูบ้านหลังนี้ดูพอมีอายุเหมือนกันนะสงสัยจะเช่าหรือไม่ก็ซื้อต่อคนอื่นแน่ๆ ซักพักก็มีคนเดินมาเปิดประตูให้

             “ยินดีต้อนรับครับ ไงนามิ คุณอากิและก็.....เก็นทาโร่”

             ทำไมถึงเรียกซะน่ารักอย่างนั้นล่ะนายเรียว เล่นทำให้นายเก็นหน้ามุ้ยทันที อย่าพึ่งตีกันตอนนี้นะ พวกฉันขอมาเที่ยวให้มันเต็มที่กับบ้านนายก่อนนะ ค่อยตีกัน

             “สวัสดีเรียว” อากิทักทายตอบ

             “สวัสดีเช่นกันค่ะ” ฉันทักทายบ้าง

             “หวัดดี ที่นี่ดูซอมซ่อชะมัด” หนอยมีสิทธิ์วิจารณ์บ้านคนอื่นด้วยเหรอ ว่าบ้านหลังนี้ซอมซ่อแล้วบ้านนายล่ะยะ

           “เข้ามาก่อนสิ ซากุระกำลังทำอาหารอยู่พอดีเลย”

             หลังจากนายเรียวชวนพวกฉันเข้าบ้านแล้วฉันกับยัยอากิก็เขาไปช่วยคุณซากุระทำอาหารในครัว หวังว่าสองคนนั้นไม่ฆ่ากันก่อนอาหารนะ เห็นมองหน้ากันแปลกๆตลอดเวลา

             “เอ้า ทุกคนอาหารเสร็จแล้วมาทานด้วยกันสิ” เสียงอันสุภาพของคุณซากุระ เอ่ยชวนพวกเราทานด้วยกันหลังทำเสร็จแล้ว

             “เดี๋ยว รออาหารจานพิเศษก่อนสิ ฉันขอตัวซักครู่” นายเรียวพูดขึ้นแล้วเดินเขาครัวไป

             “นี่นามิ มือเธอไปโดนอะไรมาน่ะ” นายเก็นถามขึ้นแล้วจับมือฉันมาดูใกล้ๆ

             “แผลมีดบาดตอนทำอาหารน่ะ ไม่เป็นไรหรอกซากุระทำแผลให้ฉันแล้วล่ะ”

             “เซ่อชะมัดเลย”

             “ไม่กวนซักวันนายจะตายไหม”

             “เถียงอะไรกันคู่นี้” เสียงนายเรียวพูดขึ้นหลังเขาไปทำอาหารจานพิเศษของเขา

             “ได้แล้วครับ ทานกันได้แล้วรับรองอร่อยจนลืมไม่ลง” อาหารพิเศษที่ว่า แค่ซุปมิโสะเนี่ยนะ

             “งั้นทานแล้วนะครับ” นายเก็นลงมือกินก่อนใคร ไม่เกรงใจเจ้าบ้านเลยเหรอ

 

            ช่วงก่อนเที่ยง

             หลังจากพวกเรากินข้าวไปแล้วก็ดูสงครามตะเกียบไป คงงงสินะว่าสงครามตะเกียบคืออะไร ก็นายสองคนนั้นแข่งกันคีบกุ้งกันอย่างเขาเป็นเอาตายก็ในเมื่อกุ้งทอดมันมีตั้งเยอะดันแย่งกันอยู่ได้แค่ตัวเดียว แค่ช่างเหอะพอดีสองพี่น้องนั้นพาพวกเราเข้าไปชมภาพเขียนภายในโบสถ์ ภายนั้นแต่งแต้มเรื่องราวของศาสนานี้ไว้ได้สวยงามมาก ฉันเดินดูอยู่ซักพักแล้วก็ต้องแปลกใจกับท่าทีของนายเก็นที่ดูแล้วตอนนี้ใบหน้าดูซีดมากๆไม่สบายหรือเปล่านะ

             “นี่นายเก็น เป็นอะไรไปเห็นยืนกุมท้องแล้วสั่นๆ ไม่สบายหรือเปล่า”

             “ไม่เป็นไร ฉันคงกินมากไป เลยปวดท้อง” คงใช่ล่ะมั้งเพราะเห็นแข่งกินกับนาเรียวอยู่

             “เหรอ ไอ้ตะกละ”

             “ฉันขอตัวก่อนนะ”  พูดจบนายเก็นก็วิ่งออกจากโบสถ์ไปทันที่คงปวดท้องมากล่ะมั้งถึงรีบซะขนาดนั้น

             “เขาเป็นอะไร” ยัยอากิถาม

             “ไม่รู้สิ เห็นบอกแค่ว่ากินมากไป”

             ฉันตอบไปเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ฉันคงไม่เชื่อหรอกว่านายนี่กินมากไป และพอหันไปมองหน้านายเรียวก็ต้องตกใจเล็กน้อย ที่เห็นเขายิ้มอย่างสะใจที่เห็นนายเก็นวิ่งออกไปอย่างทรมาน คงไม่ได้วางยานายเก็นนะ แต่ถ้าวางจริงๆแล้วทำไมพวกฉันไม่เป็นอะไรล่ะ เพราะพวกเรากินอาหารทุกจานที่พวกนี้ทำ

 

             หลายวันต่อมา

             น่าแปลกมากที่นายเก็นไม่มาโรงเรียนเกือบอาทิตย์เพราะปกติเขาไม่เคยขาดเรียนแบบนี้เลยซักครั้ง

             “เย็นนี้ไปเยี่ยมนายเก็นกันไหมอากิ”

             “ไม่ล่ะฉันมีกิจกรรม ไปเหอะฉันไม่อยากเป็นก.ข.ค.ฝากความคิดถึงด้วยล่ะ”

           “ก.ข.ค. อะไรของแกยะพูดมาดีๆนะ” +/////+เขินนิดๆ

           “ก็เห็นเธอแคร์เขานักนี่” */////*เขินหน่อยๆ

           “แล้วไง”

             “ก็ไม่ทำไมหรอกน่าฉันว่าเธอคง..”

             “ทำไม เขาแค่หน้าตาคล้ายๆกับคนที่ฉันแอบชอบตอนประถมแค่นี้ เธอก็คิดว่าฉันชอบเขางั้นเหรอ” อุ๊ย หลุดปากจนได้สิเรา

             “ก็ไม่ได้แปลว่าอย่างนั้นซะหน่อยร้อนตัวทำไมล่ะหรือว่า..เธอคิด”

             ตายล่ะดันใส่อารมณ์มากไปหน่อยยัยนี่คงไม่คิดจริงๆจังว่าฉันชอบนายนี่หรอกนะ(แต่ยัยเพื่อนบ้ามันก็คิดไปแล้ว) และพอหลังเลิกเรียนฉันก็ไปเยี่ยมนายนั้นที่บ้านตามที่ไม่ค่อยตั้งใจเท่าไหร่แค่อยากรู้แค่ว่านายนี่อยู่บ้านแบบไหนนะ ถึงได้ไปพูดดูถูกบ้านคุณซากุระว่าซอมซ่อ

 

             ทางเขาหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่

             ฉันเดินแบบกล้าๆกลัวๆเพราะที่นี่มีขนาดใหญ่และดูหรูมากที่สุดในเมือง คงไม่ถูก ร.ป.ภ. ลากออกมานะ ว่าแต่บ้านหลังไนนะมันมีเยอะมากๆเลย ขอบอกไว้เลยว่าที่นี่ถ้าไม่รวยจริงมาอยู่ไม่ได้หรอกนะ และร.ป.ภ.ที่ฉันพูดถึงน่ะ เขาไม่ได้เดินตรวจนะ แต่เขาขับรถกอล์ฟตรวจกันมีระดับชะมัดเลยนะร.ป.ภ.ที่นี่

             “คุณหนูครับมาทำอะไรที่นี่ มาหาใครเหรอ” นั้นว่าแล้วไงร.ป.ภ.เขาถามขึ้นว่าแต่เรียกคุณหนูเลยเหรอ ตาถึงจริงๆ

             “บ้านของนายเก็น เอ่อไม่สิ บ้านของโอซากะ เก็นกิชิอยู่ตรงหลังไหนคะ”

             “อ๋อ..บ้านของคุณโอซากะนะเหรอ เดินเขาไปจนสุดซอยประมาณห้านาทีก็ถึง” อยู่ลึกชะมัดเลยนะ

             “ขอบคุณค่ะแล้วดูจุดสังเกตจากอะไรล่ะค่ะ”

             “อ๋อ..จุดสังเกตละก็ คุณหนูก็หาดูหลังที่ใหญ่ที่สุดได้เลย เพราะที่นี่มีแค่หลังเดียว” แค่หลังเดียวเหรอแถมหลังใหญ่ที่สุดอีก OoO