อัญมณีสีบาป

 
 
 
บทนำ
 
 
 
              คิรากรขับรถผ่านเส้นทางที่เงียบสงัดในป่าที่มืดเปลี่ยวและปราศจากผู้คน   เพื่อเดินทางไปยังคฤหาสน์หลังงามที่ตั้งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของสุดเส้นทางสายนี้   ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้และต้นหญ้าที่ขึ้นสูงปกคลุมถนนราวกับเป็นซุ้มต้นไม้ที่ถูกทิ้งให้รกร้างและไม่ได้รับการดูแล  ไม่มีแม้แต่แสงไฟ  มีเพียงแสงของพระจันทร์ที่คอยสอดส่องพอจะช่วยให้เขามองเห็นทางข้างหน้าได้ลางๆ  บรรยากาศรอบข้างมันชวนให้ขนลุกและจินตนาการไปต่างๆนาๆ  แต่สำหรับเขา ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ามนุษย์หรอก  เขาขับรถผ่านความมืดไปจนถึงหน้ารั้วของคฤหาสน์หลังนั้น   แต่เขากลับไม่อยากเข้าไปซะแล้ว  เขารู้สึกว่าคฤหาสน์หลังนี้ไม่ค่อยปลอดภัย
            ...ช่วยด้วย...
                เอ่ะ  นั่นเสียงใคร
                เสียงนั้นดังมาจากข้างใน  เขาตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปในรั้วคฤหาสน์ แต่ยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นก็ค่อยๆจางหายไป
                เสียงหายไปแล้ว
                เขาค่อยๆเดินเข้าไปจนเริ่มเข้าใกล้ตัวของคฤหาสน์  และพยายามมองหาต้นเหตุของเสียง  แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไรทำไมมันถึงยิ่งไกลราวกับคฤหาสน์ที่อยู่ตรงหน้าพยายามที่จะถอยหนีเขาไป
                คิดบ้าๆน่า!!  บ้านจะเดินหนีคนไปได้ยังไงกัน 
                แต่ยิ่งเขาพยายามที่จะเข้าไปให้ถึงมากเท่าไร  มันก็ยิ่งถอยห่างไปมากเท่านั้น   จากเดินเขาก็เริ่มวิ่งจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย  แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะถึงสักที  เขาจึงตัดสินใจหยุดและหอบหายใจราวกับคนที่เพิ่งวิ่งมารอบหมู่บ้าน
                นี่มันอะไรกัน!!?
                เขาเงยหน้ามองผ่านความมืดเข้าไปในคฤหาสน์  ยังไม่ยอมแพ้ที่จะหาต้นเหตุของเสียงปริศนานั้น
                แต่เอ่ะ  นั่นอะไรหน่ะ
                เขาเห็นแสงบางอย่างส่องประกายมาจากข้างในคฤหาสน์  มันเป็นแสงที่ดูเจิดจ้าอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนและมันก็ทำให้เขารู้สึกหลงใหลไปกับมัน  เขาตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปอีกครั้ง  แต่มันก็เหมือนเดิม  บ้านหลังนั้นพยายามถอยห่างเขา
                เอาว่ะ  เป็นไงเป็นกัน  ไม่ถึงก็ให้มันรู้ไป
                เขาเริ่มวิ่งอีกครั้งจนเสื้อเริ่มเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาจากตัว  เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยอีกแล้ว  เหนื่อยจนเดินไม่ไหว  เหนื่อยจน......
                โครมม!!