วายร้ายมือใหม่ หัวใจหัดรัก

"เอ๊า!! ทุกคนมาเอาคะแนนของตังเองไป"

อาจารย์หัวล้านเหมือนโดเรม่อนพูด แล้วทุกคนก็ลุกไปต่อแถว

ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเท้าคางรอจนแถวหดลงทีละนิด...ทีละนิดจนเหลืออยู่ประมาณสินกว่าคนจึงค่อยเดินออกไปต่อแถว

"แก้ว >O< ฉันได้80ล่ะ แกได้เท่าไหร่ฟะ"

ยัยฟางเพื่อสนิดฉันเดินเข้ามาพูดแล้วตบไหล่ฉันอย่างแรง

พลั่ก!

"เจ็บนะเฟ้ย ไอ้บ้านี่คนยิ่งคนยิ่งเสียดายอยู่ด้วยอีกแค่สองคะแนนแท้ๆ"

ฉันพูดก่อนจะมองกระดาษในมือก่อนที่ยัยฟางจะกระชากไป ดีนะไม่ขาดอ่ะ

"98!!" แกจะบ้าหรอจะตะดกนไปถึงดาวอังคารเลยรึไง

"แก้ว  แกมันไม่ใช่คน แกนำอย่างนี้ได้ไงฟะ"

อะไรของมันอารมณ์ยัยนี่แปรปรวนจนน่ากลัว

"เป็นอะไรของแกเนี๊ย -_- "

"ก็แก แกรุ้มั๊ยว่าฉันมั่นใจมากๆเลยนะว่าวิชานี้ฉันต้องชนะแก ไม่ได้ๆๆๆแกต้องเลี้ยงใช่ๆๆแกต้องเลี้ยง"

มันเป็นบ้าอะไรของมันวะ ให้ตายเหอะตูงงเพื่อนฉันมันบ้าไปแล้ว

หลังเลิกเรียน

เหตุเกิดที่หลังตึก!

"ยัยนี่ๆเองที่เขาว่ามันเก่งเกินมนุษย์หน้าตาก็งั้นๆ"

ไม่รู้อะไรหรอกนะ พูดได้แค่ว่าอยู่เฉยๆก็ถูกผู้หญิงพวกนี้ลุม

แต่ที่ยออมไม่ได้คือ....อ๊ากกกกมันว่าฉันหน้าตางั้นๆอ่าา

"นะ...นะ...นี่พวกเธอจะทำอะไรฉัน"

"เฮ้อ!!  ทำไมเด็กที่ฉลาดที่สุดในห้องถึงได้โง่เรื่องนี้จัง" =_= <<<< (หน้าแก้ว)

"ผมเธอนี่สวยดีเนอะ" ยัยหน้าเป็ดผสมแรดเดินเข้ามาจับผมฉัน

"จะทำอะไรน่ะ" ฉันร้องขึ้น

อี๋!! เอามือคางคกเน่าๆของแกออกไปจากผมฉันเดี๋ยวนี้

ฉับ!!!!

แล้วอยู่ๆตาฉันก็เหลือบไปเห็นกองเส้นผมที่ยาวสลวยกองรวมกันอยู่บนพื้น แต่พอเงยหน้ามาสบตาแม่พวกนั้น

"ฮิๆ ไปกันเถอะพวกเรา"

ตุ๊บ!!!  ม่ายยยยยยย ผมที่ยามสลวยของช้านนนน TT^TT

ฉันในตอนนี้แทบเหมือนศพเดินได้ ทรงผมที่ดูไม่ได้เพราะถุกตัดแหว่งไปข้างนึง ใบหน้าขาวจัดที่ตอนนี้ซีดจนไม่เห็นแม่แต่เส้นเลือดฝอย ตาบวมเป่งเพราะผ่านการร้องไห้ ใครเดินผ่านไปมาคงนึดว่าศพที่ไหนมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนี้ ฉันก้เลยเดินตัดถนนมาจนถึงบ้านตังเอง

ตุ๊บ!!

ร่างบางของฉันทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงนุ่มๆ นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนแล้วทุดสิ่งทุกอย่างก็เข้าสู่ความมืดในที่สุด

(_ _)zZZ  

____________________________________________

วันนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ   บ๊ายบายค่ะ