สโนว์ กับดินแดนเวทมนต์

" อืม ที่นี้ที่ไหนนะ "
    สโนว์ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพูดกับตัวเอง แล้วพยายามลืมตาฝ่าความมืด
 
บรรยากาศแสนน่ากลัว ของเวลาพลบค่ำทำให้รู้สึกวังเวง
เสียงนกกระพือปีกเพื่อกลับจากการหาอาหารทำเอา สโนว์ใจสั่น
 
" มาอยู่ที่นี้ได้งัยนะ"  สโนว์นึกย้อนไปตอนก่อนที่จะมาอยู่ที่นี้
 
" ตอนนั้น จำได้ว่าฉันเป็นเด็กยากจนคนนึ่งอาศัยอยู่ในห้องใต้ดินของอาคาร แต่แล้วฉันก่เจอ แหวนเพชรสีแดงสด ตกอยู่ฉันจึงก้มลงเก็บ ในตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งโลกหยุกหมุนไปชั่วขณะแล้วสติฉันก็ดับลงไป พอตื่นมาฉันก่อยู่ในที่นี้ ที่ๆไหนสักที่ที่ฉันไม่รู้จัก "
" แหวนงั้นหรอ อยู่ไหนนะ" สโนว์ กวาดตา
มองไปรอบก็ต้องหยุดสายตาไปที่ แหวนวงหนึ่ง ใช้แล้วแหวนสีแดงสดนั้นไง
" ถ้ามาได้ก็ต้องกลับไปได้สินะ "  สโนว์นึกเช่นนั้นแล้วก้มลงหยิบแหวนสีแดงสด แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สโนว์ลองแล้วลองอีก แต่ผลก่ยังเป็นเช่นเดิม 
 
  สโนว์ เลยเก็บแหวนแล้วออกเดินทางโดยไร้จุดมุ้งหมาย...
 
 " ตึกๆๆๆๆ  หลบไปถ้ายังไม่อยากตาย "  มีเสียงนึ่งพูดขึ้น สโนว์ หันกลับมาก็ไม่พบอะไร จึงนึกว่าตัวเองหูฟาดไป
" บอกให้หลบไปไม่ได้ยินรึงัย "  
 สโนว์ รีบหันกลับมาดูก่พบหนูตัวใหญ่ ยืนอยู่บนก้อนหิน แถมยังพูดได้อีกด้วย
 
" หนูหนิ พูดได้หรอ พูดได้ใช้มั้ย"  สโนว์พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
" ใช้ ข้าคือ หนูวิเศษ ข้ามีเวทมนต์ ข้าพูดได้ แล้วเจ้าหละเป็นใคร มาจากไหนทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้า "
" ฉันชื่อ สโนว์ ฉันมาจากไหนไม่สำคัญแต่ฉันอยากกลับบ้าน พอรู้มั้ยว่าจะกลับ ยังไง "
" เจ้ามากับข้าก่อนแล้วกัน ข้อคือพญาหนู ข้าออกมาเดินเล่นไม่คิดว่าจะพบกับเจ้า"
 
ทั้งสองคุย กันจนถึงบ้านของพญาหนู บ้านของพญาหนูใหญ่โต จน สโนว์เข้าไปอยู่ได้สบายๆ
" อ้ะ นี้บ้านข้าเข้าไปสิ ข้าชื่อ บุ๊ค มีอะไรจะถามมั้ย "
" บุ๊ค ชื่อเพราะหนิ ตอนนี้ฉันหิว มีอะไรให้กินมั้ย "
" เช่นกัน เจ้าคือมนุษย์ อาหารของมนุษย์ข้าไม่รู้หรอกนะ  "  บุ๊คพูดเช่นนั้นแล้วหยิบไม้คฑาขึ้นมาร่ายเวทมนต์ทันใดนั้นอาหารหลายอย่างได้ พุดขึ้นมาจากโต๊ะ  ไม้เก่าๆ 
 ... ทั้งสอง นั่งกินมื้อดึกด้วยกัน ทำความรู้จักกัน จนต่างหลับไหล ไม่รู้สึกตัว...