Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

11

“หยุดเดี๋ยวนี่นะ เธอสองคน!!” เสียงมีอำนาจดังขึ้นเบื้องหลังของฉัน ฉันรีบหันไปมองเธอคนนั้นทันที

“พวกเธอกล้ามากนะที่มาชกต่อยกันในโรงเรียนของฉัน!!” ของฉัน! อย่าบอกนะว่าแม่เสือสวยนี่คือคุณนาย‘แพนนีส’ หัวหน้าฝ่ายปกครองของโรงเรียน ก็ไหนในหนังสือแนะนำโรงเรียนบอกว่าคุณนายแพนนีสอายุ 40 ปีไงเล่า แต่แม่นี่ดูไปแล้ว 30ต้นๆเองนะ ==

“ผมเปล่าซักหน่อย ยัยเถื่อนนี่ต่างหากที่หาเรื่องผม -0-” เด็นรีบแก้ตัวทันที == ผู้ชายแท้ป่าวเนี้ย

“ตามฉันมา!!”

แม่เสือสวยนี่ พาฉันและเด็นมายังห้องปกครองก่อนที่ชะตากรรมของฉันและมัน(หมายถึงเด็น) จะต้องลงเอยที่

‘พวกเธอสองคนทำผิดกฎของโรงเรียน เพราะฉะนั้น พวกเธอต้องอยู่เวรที่โรงเรียนเป็นเวลา 2 อาทิตย์ แล้วถ้ายังไม่ถึง 6โมงครึ่งห้ามกลับบ้านเด็ดขาด!!! ’

แม่เสือนั่นยื่นคำขาด ก่อนจะไล่ฉันและเด็นอย่างกับหมูกับหมาออกมาจากห้องนั่น

“อะไรวะ คนยิ่งมีธุระอยู่!!” เด็นกล่าวขึ้นอย่างหงุดหงิด

“เพราะนาย ฉันเลยต้องมา..”

“อย่ามา!.. เพราะเธอต่างหาก ถ้าเธอไม่ทำท่าจะต่อยฉัน เราก็ไม่ต้อง..”

“อย่ามาใช้คำว่าเรา กับฉัน -0-” ฉันหันไปเค้นเสียงกับเค้า

“ == ” เค้าหันมาเบะปากใส่ฉัน “เย็นนี้เจอกัน ยัยเถื่อน!” เด็นพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีฉันไป

ปึง ปึง ปึง!

หลังจากที่นักเรียนในโรงเรียนทยอยกันกลับบ้านกันหมดแล้ว ยัยเสือสวยนั้นก็พาฉันและเด็นมาทำงานตามที่เธอบอกไว้

“หน้าที่ของเธอสองคนก็แค่ดูแลอาคารที่พวกเธออยู่นี่หละ เอาขยะไปทิ้ง ปิดประตูเสร็จแล้วก็ ไปเช็คห้องน้ำด้วยว่าปิดน้ำหรือยัง ฉันจะมาดูทุกๆ 8โมงเช้าถ้าประตูไม่ปิด ขยะไม่เท น้ำไหลเรี่ยลาด โดนดีแน่ เข้าใจมั้ย!!”

“เข้าใจ/เข้าใจ” ฉันและเด็นตอบพร้อมกัน

“อ้อ เกือบลืม..เพื่อป้องกันการหนีของพวกเธอฉันเลยเอาสมุดลงชื่อเก็บไว้ใน ร็อกเก้อ ห้องปกครองมันจะเปิดไม่ออกถ้าไม่ถึง 6 โมงครึ่ง เพราะฉะนั้นถ้าพวกเธอไม่อยู่ดูแลอาคารถึง 6 โมงครึ่ง ก็จะไม่ได้เซ็นชื่อ”พูดจบเธอก็เดินจากไป เหลือแต่ฉันและเด็นที่ยืนอึ้งกับความฉลาดของแม่นั่นอยู่

เเละแล้วบรรยากาศอันเงียบสงบที่น่าอึดอัดก็ปกคลุมระหว่างฉันและเด็น

“นายไม่ต้องไปทำธุระแล้วหรอ” ฉันถามเมื่อหันไปเห็นดวงตาของเค้าจ้องมาที่ฉัน

“…” เค้าไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหร่ทั้งสองข้างขึ้นพร้อมเบ้ปากอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วหันไปเก็บขยะต่อ

“นี่นาย..แล้วฟ้อนละ?” ฉันถามเมื่อบรรยากาศอันเงียบสงบที่น่าอึดอัดปกคลุมขึ้นอีกครั้ง

“ถามหามันทำไม!!”

“นี่ฉันพูดดีดี กับนายนะเด็น!”

“ฉันบอกหรอ ว่าอยากพูดกับเธอ?”

=[]=* ไอ้เด็น นายนี่มันน่ากระทืบจริงๆเลยทั้งปากหมาปากจัด หึ้ยยยยย!

“เออ!!” ฉันเปล่งเสียงอย่างเคียดแค้นแล้วหันมากวาดห้องต่อในทันที

“เฮ้ -0-/”  เด็นกล่าวขึ้น “ฉันล้อเล่นน่า ฟ้อนมันไปส่งเอแคร์หนะ” เค้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม แต่ฉันยังคงกวาดพื้นต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงของเค้า

“มอร์ฟีน เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ย?” เค้าเอ่ยถาม

“…”

“มอร์ฟีน!!” จากเสียงอ่อนนุ่นเปลี่ยนเป็นเสียงแข็งกระด้าง

“…”

หมับ! แขนข้างที่จับไม้กวาดของฉันถูกเด็นกระชากไปจับเอาไว้

“--*” ฉันมองหน้าเค้าอย่างนิ่งเฉย

“พูดสิ!” เค้าตะโกนขึ้น

“ปล่อย!!”ฉันเอ่ยพร้อมบิดแขนไป มา แต่ไม่ได้ผลเด็นไม่แม้แต่จะคลายแรงที่จับข้อมือของฉันแม้แต่นิด

   นี่ถ้าเค้าไม้ได้เรียนที่โรงเรียนนี่มาจนถึง ม.4 หละก็ ฉันคงต้องคิดว่าเค้าเป็นโรคจิตแน่ๆ เอะอะ อะไรก็ใช้กำลัง ตะคอก ตะโกน เอาให้ได้ดั่งใจ

“เธอเป็นแฟนกับไอ้ รีเมคจริงๆหรอ!!?” เค้ากล่าวพร้อมยื่นใบหน้าที่เนียนสะอาดนั่นเข้ามาหาใบหน้าของฉัน 

   บ้าชะมัด! ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย แค่สบตาเค้ามันก็ทำให้ฉันสั่น ไม่กล้าที่จะมองแววตาของเค้าฉันจึงต้องหันหน้าหลบแววตานั่นทันที

“เธอสั่นทำไม กลัวฉันหรอ?” เค้ากล่าวถามอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตร่างกายฉัน หัวจรดเท้า

“... ฉัน..หนะหรอกลัวนาย เหอะ!! ฉันหนะเก่งกว่าผู้ชายอย่างนายด้วยซ้ำ ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะผลักร่างของเค้าออกไป

“หรอ? งั้นเรามาสู้กันดูมั้ยล่ะ?”

        “ไอ้การ์เด็น มาหดหัวอยู่นี่เอง กลัวพวกกูขนาดนั่นเลยหรอวะ!!!”  เสียงชายคนนึงดังขึ้นพร้อม ฝูงมนุษย์ นับสิบ ที่ยืนเรียงรายขวางหน้าประตูห้องเรียน ทำให้เด็นละสายตาของเค้าที่มองหน้าฉันอยู่ ไปจ้องพวกมันในทันที

“...” เด็นปล่อยข้อมือของฉันแล้วทำทีล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองทั้งสองข้าง “ฉันจะทำให้เธอดูว่า ฉันหนะ เก่งกว่าเธอ ” เด็นหันมาพูดกับฉันแล้วเดินไปหาพวกมัน

“เด็น!” เด็นหันมาตามเสียงเรียกของฉันทันที “นายจะสู้กับคนเป็นสิบๆอย่างงี้ ตัวคนเดียวไม่ได้นะ!”ฉันกล่าวอย่างหงุดหงิด
     ฉันไม่ได้เป็นห่วงเค้านะ แต่ไม่รู้ทำไมต้องพูดไปแบบนั้นเหมือนกัน -0-

เพล้ง!!
เลือดสีแดงสดไหลออกมาอาบหน้าของเด็น อย่างที่เค้าไม่ทันตั้งตัว หรืออาจเป็นเพราะเค้ากำลังฟังคำพูดของฉันอยู่และเผลอหันหลังให้ศัตรู

“หนีไปซะ มอร์ฟีน!!” เค้าพูดแค่นั้นแล้วหันไปถีบชายคนที่ถือขวดเบียร์ยี่ห้อหนึ่งนั่น จนมันล้มลง
        ตุบ!
และทันทีท่อนไม่เบสบอลกระแทกลงกลางหลังของเด็น มันทำให้เค้าลงไปกองกับพื้นเช่นเดียวกับคนที่เค้าถีบ และเมื่อเค้าพลาดท่าอย่างไม่ได้ตั้งใจ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลหลายสิบคู่ที่บ่งบอกว่าคนใส่ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่ ก็กระหน่ำ ย่ำขึ้น ย่ำลงตามลำตัว ไม่เว้นแต่ใบหน้าขอเด็นในทันที
    ฉันมองดูเหตุการณ์อย่างช่วยอะไรไม่ได้ ยืนปิดปากตัวเองอย่างหมดสิ้นหนทาง แน่นอน..ถ้าฉันเข้าไปช่วยคงจะไม่ได้ทำให้เหตุการณ์นี้ดีขึ้นเท่าไหร่นัก

    และเมื่อเวลาผ่านไปราว 5 นาทีได้ การย่ำฝีเท้าของคนพวกนั้นหยุดลง เผยให้เห็นใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือด

เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน ร่างที่แทบจะไม่มีสติหายใจอย่างแผ่วเบาดูช่างน่าสงสาร เค้าดูหมดฤทธิ์ไม่เหลือคราบคนที่เย่อหยิ่ง คนเดิมอีกแล้ว

“หลับง่ายจริงนะมึง! ” ชายคนแรกที่โดนเด็นถีบล้มไป ใช้เท้าเขี่ยร่างของเด็นอย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าวขึ้น

“ดูมันสิเฮีย..ไม่เห็นจะเก่งเหมือนตอนที่ตีน้องของเฮียเลย” ชายอีกคนที่เป็นเจ้าของไม้เบสบอลอันใหญ่นั่น พูดกับคนที่มันนับถือว่าเป็นเฮีย ทั้งๆที่ยังเป็นเพียงนักเรียนมอปลายอยู่

“ทีใครทีมัน! วันนี้ฉันจะไม่เอาเสื้อนักเรียนมัน เพราะ มันเปื้อนเลือดโสโครกๆของมันแล้วว่ะ!!” เฮียคนนั้นกล่าวก่อนจะพาพักพวกเดินหายออกไปจากห้องเรียน

    ฉันรีบวิ่งไปพยุงศีรษะของเด็นขึ้นมาในทันที “เด็น !” ดวงตาที่บวมจนน่ากลัวของเค้าเหล่มามองทางฉันอย่างช้าๆ

“ทำไมไม่หนีไปหละ..แค่ก!” เสียงใหญ่ๆ พร้อมการไอ อันบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ลำคอดังเล็ดลอดออกมา

“เพราะ ฉันเก่งกว่านายหนะสิ” ฉันตอบก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงของเด็นเพื่อเอาโทรศัพท์ของเค้า และโทรหาฟ้อนในทันที

(ว่าไง?) ปลายสายกรอกเสียงทักทายเพื่อนอย่างอารมณ์ดี

“มารับเด็นด้วย ตอนนี้เค้า...บาดเจ็บ”

(มอร์ฟีนหรอ? O.O) เค้าถามกลับด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความงง

“อืม”

บ้านของเด็น

“ฉันฝากเธอทำแผลให้มันหน่อยแล้วกัน”  ฟ้อนเอ่ยขึ้นหลังจากวางร่างของเด็นไว้บนโซฟา

“อืม..นายจะกลับแล้วหรอ?”

“ก็นะ..ฉันต้องไปธุระ”

“...”

“ถ้าเธอไม่มีรถกลับบ้าน” ฟ้อนทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่..ไม่เป็นไรฉันมีเพื่อนอยู่แถวนี้หนะ ^^” ฉันบอกเพื่อตัดปัญหา และไม่อยากรบกวนฟ้อนที่ต้องรีบไปธุระ

“อ้อ..งั้นคงไม่ต้องเป็นห่วงสินะ.ฉันไปนะมอร์ฟีน^^” ฟ้อนกล่าวก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

“คริสตัล..นั่นเธอหรอ” เด็นคว้าข้อมือของฉันไปจับก่อนจะพึมพำชื่อของ ผู้หญิงที่ รีเมคเคยเล่าให้ฉันฟังขึ้นมา

“คริสตัล!..เธอมาทำไมหนะ เธอทำฉันเจ็บ ยังกล้าเสนอหน้ามาหาฉันอีกหรอ?” เค้าบีบข้อมือของฉันแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ

“เด็น! ฉันมอร์ฟีน! ไม่ใช่ยัยนั้น มองดีดีสิ!!” ฉันตบเข้าที่ใบหน้าของเด็นเบาๆเพื่อปลุกให้เค้าตื่นจากภวังค์

“ยัยผู้หญิงใจง่าย!!” เค้ายังคงพร่ามอย่างไร้สติ

“เด็น!!”

เพี้ยะ!!

“โอ้ย!!” ฉันใช้ฝ่ามือของตัวเองตบเข้าที่ใบหน้าของเด็นอย่างแรงจนเค้าร้องออกมา

“มอร์ฟีน!!O__O” เค้าลืมตาขึ้นพร้อมอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะรีบปล่อยข้อมือฉันอย่างรวดเร็ว แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

“บ้านนาย เก็บกล่องพยาบาลไว้ไหน!”

“ไม่ ไม่ต้อง เธอกลับไปเถอะมอร์ฟีน” เค้ากล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน

“แน่ใจ ว่านายไม่อยากทำแผล -0-” ฉันกล่าวขึ้น ก่อนจะเด้งตัวเองที่นั่งอยู่ ลุกขึ้นมายืนเท้าสะเอวมองเค้า

“ฉันคงจะ ทุเรศมากเลยสินะ ..” เค้ากล่าวด้วยเสียงที่เบาหวิว

“...” ฉันมองหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดนั่นอย่างสงสาร

“พวกไอ้ซิกค์ มันหมาหมู่..ฉันจะไปเอาคืน!! ” เค้ากล่าวก่อนจะลุกขึ้นและเดินมุ่งหน้าไปทางประตูบ้าน

“นายโง่หรือเปล่า ไปตอนนี้นายก็แพ้อยู่ดี!” ฉันคว้าแขนของเค้าไว้ เพื่อรั้งไม่ไห้เค้าเดินออกไป พร้อมพูดขึ้นเพื่อเตือนสติเค้า

“เธอไม่เห็นหน้าฉันหรือไง มันทำฉัน ฉันต้องไปเอาคืน!!” เค้าสะบัดแขนของตัวเองออกแล้วหันมาตะคอกใส่ฉัน

“เด็น! อย่าไป!!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยเชิงบังคับ แต่มันกลับได้ผล เค้าหันกลับมามองฉัน

“อย่าพูดเหมือนเธอเป็นห่วงฉันได้มั้ย มอร์ฟีน ” เค้ากล่าวพร้อมกลับจ้องหน้าฉันอย่างไม่ละสายตาจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบตาเค้าก่อน

“ฉันแค่เตือน ไม่ได้เป็นห่วง”

“แต่สายตาเธอ มันบอกว่าเธอกลัว กลัวว่าฉันจะไป”

“ก็แค่กลัวนายตาย!” ฉันกล่าวก่อนจะรีบเดินไปทางประตูบ้านและรีบออกไปจากบ้านของเค้า