Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

9
 
“ฟ้อน! มึงโทรหาไอ้ ไดเล็กซ์ ดิ..” เสียง คุ้นๆ ดังมาจากโต๊ะด้านหลังของฉัน รีเมคที่นั่งมองหน้าฉันอยู่ รีบเบนสายตาของเค้าไปจับจ้องที่โต๊ะข้างหลังฉันทันที
“ว่างไง น้องชาย^^” เค้าส่งยิ้มให้ชายข้างหลังฉันทันที
“ใครน้องมึง!!” จบคำพูดของเด็นฉันก็หันไปมองเค้าทันทีเช่นกัน
“อ้าวๆ..นึกว่าใคร..เป็นไงโดนจับยาหรอ เมื่อคืนหนะ” เด็นทักฉัน ด้วยน้ำเสียงกวนๆ
ทำไม ฉันจะต้องมาเจอไอ้บ้านี่ด้วยวะ ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์ไม่เข้าเรียนแล้วแท้ๆ --*
“ไม่รู้อะไร อย่าพูดมั่วได้มั้ย!!-0-” ฉันตอบเด็นก่อนจะหันกลับมาสนใจกินโจ๊กของตัวเองต่อ
“ชั่งไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ..คนอุตส่าห์ช่วยให้พ้นคุกพ้นตะราง” เด็นกล่าว
“ใครให้สะเออะมาช่วยหละ..ฉันก็มีปัญญาเอาตัวรอดได้เหมือนกันแหละ” ฉันกล่าวสวนเค้าไปทันที
“เฮ้ย!! หัดสำนึกบุญคุณบ้างนะเว้ย” เด็นตะโกนกลับมาอย่างฉุนๆ
“เฮ้ย..มึงหยุดหอนสักทีได้มั้ยวะ!!!” รีเมคกล่าว
“เหอะ..รักกันดีจังนะ” เด็นสวนคำพูดของรีเมคทันที
“เราไม่ใช่แฟนกัน!!” ฉันพยายามปัดคำพูดนั่นทันที ทั้งสองคนจ้องหน้าจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และที่สำคัญไม่มีใครสนใจคำพูดของฉันสักคน
“ก็เออสิวะ..ก็กูนิสัยดีนี่หว่า..ไม่เหมือนมึง ขนาดแฟนที่คบกันมาเกือบปียังทิ้งเลย^^”
“ไอ้เมค!!” เด็นพุดลุกขึ้นมาจ้องหน้าพี่ชายของเค้าทันที
“เด็น!!” ฟ้อนที่นั่งเงียบอยู่นานสองนานรีบดันร่างของเด็นให้นั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิมทันที
“มึงคอยดูนะ มึงจะเสียใจเพราะมัน!!” เด็นกล่าวก่อนจะชี้มาที่ฉัน
 
เพล้ง!!!
“เห้ย ปากหมาว่ะ!!!” ฉันโยนจานโจ๊กในมือลงพื้นทันที ก่อนจะตะโกนใส่หน้าของเด็น อย่างชัดถ้อยชักคำแล้วเดินออกจากร้านไป
หมับ!
ข้อมือของฉันถูกกระชากไว้ด้วยแรงของเด็น
“ปากดีนักนะ! ” ผลัก!!
เค้าผลักร่างของฉันอย่างรุนแรง จนหลังของฉันชนเข้ากับCamryสีดำข้างหลังทันที  
วี้ด ๆ ~วี้ด!!
เสียงสัญญาณกันขโมยของCamryคันนี้ดังขึ้น และมันก็ยิ่งทำให้ผู้คนในละแวกนั้นหันมามอง การทะเลาะของเราสองคนมากขึ้น         “ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!!”  แต่เด็นไม่สนใจผู้คนและเสียงสัญญาณ ที่น่ารำคาญนี่แม้แต่น้อย เค้ายังคงตะโกนใส่หน้าของฉันเพื่อเอาคำขอโทษอย่างเอาเป็นเอาตาย         วี้ด ๆ ~วี้ด!!   ปิ้บๆ!
เสียงสัญญาณกันขโมยหยุดลง นั่นเป็นเพราะรีโมทในมือของเด็นนั่นเอง และมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่านี่คือรถของเค้า!
“ฉันไม่ผิด!” ฉันตะโกนใส่หน้าของเค้าเช่นกัน “เด็น!..พอเหอะ กูขอร้อง” ฟ้อนที่วิ่งออกมาจากร้าน พร้อมกับรีเมค กล่าวขึ้น
“อะไรวะฟ้อน!..มึงไม่ได้ยินที่มันด่ากูหรือไง” เค้าหันไปตะคอกเพื่อนชายของเค้าอย่างหงุดหงิด
“ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!!” เค้าหันมากล่าวย้ำอีกครั้ง
“ก็ฉันไม่ผิดทำไมต้องขอโทษ!!”
“หยุดแหกปากซักทีเถอะว่ะ ทุเรศ!!” รีเมคกล่าว
“เสือก!!” เด็นเอ่ยขึ้น ทั้งที่ใบหน้าไม่ได้หันไปทางรีเมค
“ว่าไง..จะขอโทษหรือไม่ขอโทษ!!”
“ไม่!!”
 
“นี่..เธอคิดดีแล้วหรอ?  ที่จะไม่ขอโทษฉันหนะ!!” เค้าก้มหน้าลงมากระซิบถามที่หูข้างซ้ายของฉันอย่างใจเย็น
“ใช่!!” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล
“ถ้างั้น...”
หมับ!! ข้อมือของฉันถูกเค้ากระชากไปจับไว้ ก่อนที่เค้าจะเปิดประตูรถแล้วยัดร่างของฉันเข้าไปในนั้น
ปัง!!
เมื่อประตูรถปิดลง เค้าก็ลงมือ สตาร์ท เครื่องทันที ก่อนจะออกรถอย่างรีบร้อน
“เฮ้ย!!.นี่ จะพาฉันไปไหน!!!!”
“ไปบ้านแอ็กคอร์ด”
               “เหอะ! ไม่ว่านายจะพาฉันไปไหน..นายก็ไม่มีวันได้ยินฉันขอโทษนายหรอก...แล้วเมื่อกี้ที่ฉันด่านาย นั่นก็เพราะว่านายมาว่าฉันก่อน หัดโทษตัวเองซะมั่งสิ! .. ไม่ใช่โทษแต่คนอื่น”
“หยุดพูด! แล้ว..เก็บปากไว้ขอโทษฉันกับไอ้คอร์ด ดีกว่า ”
-         นี่มันกะจะพาฉันไปหาแอ็กคอร์ด เพื่อจะให้เพื่อนมันแก้แค้นฉันอย่างงั้นหรอ ถึงฉันจะมั่นใจในฝีมือตัวเอง และไม่เคยกลัวใคร แต่นี้มันผู้ชายเป็นฝูง จะให้มาตีฉันคนเดียวหรอ? ยอมไม่ได้ ฉันจะต้องโทรหาพวกซะแล้ว
ว่าแล้วฉันก็ล้วงกระเป๋ากระโปรงควานหาโทรศัพท์ทันที
“หา นี่อยู่หรอ?” เด็นมองหน้าก่อนจะถามพร้อมชูโทรศัพท์มือถือของฉันขึ้น ซึ่งเค้าเอาไปตอนไหนฉันยังมารู้เลย
“ตกใจหรอ..ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันไม่ให้เธอตามเพื่อนเธอหรอกน่า..แล้วถ้าไม่อยากจะไปเจ็บตัวที่บ้านเพื่อนฉันหละก็
รีบรีบ ขอโทษฉันมาซะ!!” เค้าพูดขณะขับรถ
“นายจะอะไรมากมายกับคำว่าขอโทษของฉันห่ะ!!..ทำเป็นเด็กปัญญาอ่อนไม่มีสมอง”
“นี่!! แล้วถ้าเป็นเธอ มีคนมาด่า เธอยอมยั่งงั้นหรอ”
คำพูดของเค้าทำให้ฉันกระตุกคิดถึงตัวเองขึ้นมาทันที ซึ่งแน่นอน ถ้าหากฉันโดนด่า ฉันไม่ยอมแน่
“แต่นายมาว่าฉันก่อนนี่!!”
“แล้วแต่เธอ..ถ้าขอโทษฉันก็จะปล่อยเธอไป..แต่ถ้าคำตอบของเธอคือไม่..บ้านไอ้คอร์ดหนะ ไม่ได้มีแค่มันอยู่คนเดียวนะ!!”
 --*นี่พยายามจะขู่ให้ฉันกลัวใช่มั้ย ขอโทษนายงั้นหรอ ไม่..ไม่มีทาง แต่ถ้าฉันไม่ขอโทษ ฉันก็ต้องถูกล้างแค้น แบบที่ว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มงั้นหรอ
“โค้งสุดท้ายแล้ว!” เค้ากล่าวก่อนจะเลี้ยวโค้งที่ว่านั่นทันที
“ขอโทษ!” ฉันกลั้นใจพูดออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก แต่มันก็ทำให้เค้าหยุดรถได้
“ว่าไงนะ!” เค้าหันมาถามฉันด้วยรอยยิ้มที่เย้ยยัน
“รอบเดียวเว้ย!!” ฉันกล่าว
“ก็ฉันฟังไม่รู้เรื่องนี่^^” เค้ากล่าวพร้อมโน้นใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
“ออกไปนะ!”  ฉันใช้มือทั้งสองข้างดันหน้าของเค้าที่เลื่อนเข้ามาใกล้กับหน้าของฉันออกไป
“เฮ้ย!..นี่เธอกล้าตบหน้าฉันหรอ”
“o.o ตบหรอ? เมื่อกี้ฉันแค่ดันออกไปเฉยๆนะ!!”
“จะลองดีกับฉันงั้นหรอ?” พูดจบเค้าเปิดกระจกรถ ก่อนจะหันไปคว้าโทรศัพท์ของฉัน ที่วางอยู่ข้างๆพวงมาลัย แล้วโยนออกไปข้างนอกรถอย่างไม่ใยดี
“เฮ้ย! ทำไรว่ะ” ฉันตะโกนขึ้นอย่างตกใจ
“ก็เอา ขยะทิ้งไง!!”
“ไอ้เวรเอ้ย!!” ฉันสบถออกมาอย่างไม่รู้ตัวด้วยความโมโห โดยใช้ถ้อยคำที่เคยชิน
“เธอนี่ปากดีจริงๆเลยน่ะ” เค้าเอามือข้างขวาของเค้ามาตะปบแก้มของฉันก่อนจะใช้แรงบีบอย่างแรงจะฉันรู้สึกเจ็บที่แก้มทั้งสองข้าง
“ทีแรก กะจะโยนเธอให้ไอ้คอร์ดมันจัดการ..แต่ดันมายั่วโมโหกันแบบนี้..ฉันคงปล่อยเธอไม่ได้แล้วหละ” พูดจบเค้าก็ก้มลงประทับจูบลงที่ริมฝีปากของฉันในทันที
ปึก ปึก ปึก!!
มือทั้งสองข้างของฉันออกแรงทุบลงไปที่หน้าอกของเค้าทีนที ก่อนที่เค้าจะถอนจูบออก
“ไอ้เลวเอ้ย!!” ฉันตะคอกออกไป ทั้งน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ยังอ่อนหัดอยู่สินะเรื่องพวกนี้หนะ..ไม่เป็นไรหรอกมอร์ฟีน ฉันจะสอนเธอเอง”
พูดจบเค้าก็คว้าแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ด้วยมือข้างเดียวของเค้า ก่อนจะใช้มืออีกข้างของเค้าปลดกระดุมเสื้อของฉัน
“ฉะ..ฉันขอโทษ..ฉันขอโทษนะเด็น ได้โปรดอย่าทำ!!”
“....” เค้ามองหน้าฉันอย่างนิ่งๆก่อนจะผละออกจากร่างของฉันแล้วเขยิบไปที่เบาะของตัวเองตามเดิม
“เธอร้องไห้” เค้ากล่าวก่อนจะหันมามองหน้าฉัน
“....”   ฉันปาดน้ำตาออกใบหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเปิดประตูรถของเค้าแล้ววิ่งออกไปทันที
“มอร์ฟีน!!...มอร์ฟีน~” เค้าตะโกนเรียกฉันในขณะที่ฉันวิ่งหนีเค้าออกมา