รุ่นพี่จะมีใจให้ฉันมั้งไหมนะ

พอมะลิกับพี่ไม้ได้คุยกัน จนไม่ได้นอน วันต่อมามะลิก็ได้ไปเรียน แต่มะลิกับพี่ไม้ก็ยังคุยกันอยู่  พอมะลิได้เรียนวิชาต่อมา เพื่อนของมะลิก็เขียนใส่กระดาษมาให้มะลิ

เพื่อน:   เอ๋ออมะลิ มะวานเค้าได้คุยกับพี่ไม้ด้วยเหละ เ้ตาถามว่า เป็นไรกับมะลิหรอ พี่ไม้บอกว่า มะลิไหนไม่รู้จัก เค้าเลยถามว่า ที่ตากโตๆ อ่ะ พี่ไม้ พี่น้องครับๆ เพื่อน หรออ?? แล้วทำไมต้องไปส่งถึงบ้านด้วยละ พี่ไม้ ไปส่งตอนไหน ยังไม่ได้ไปส่งเลย เพื่อน  หรอ โอเคๆ

พอมะลิได้อ่าน ถึงกับร้องไห้เลยทีเดียว แล้วก็พักพอดี มะลิกินอะไรไม่ลงเลย พอหมดเวลาพัก ขึ้นห้องเรียน มะลิไม่มีสมาธิเลยย มะลิก็นั่งคิดว่าจะถามพี่ไม้ตรงๆเลยดีรึป่าวนะ เห้ออ!!  

มะลิ:  พี่ไม้ ถามไรหน่อยจิ (เวลาผ่านไปนานมากกกว่าจะตอบ)

พ่ไม้:  ห้ะ

มะลิ:   ที่เราคุยกันในฐานะอะไร?? 

มะลิถึงกับร้อยเลยทีเดียว เวลาผ่านไปนานมาก พี่ไม้อ่านแต่ไม่ยอมตอบเลยแม้งแต่คำเดียว  มะลินั่งซึมเลยไม่มีสามธิเรียนเลย พอถึงบ้าน มะลินั่งมองแต่รูปพี่พี่ไม้ ว่าเหมือนไหร่ พี่ไม้จะตอบกลับมาสักที มะลิร้องไห้หนักมาก จนตาบวมไปหมด ผ่านมา 1 วันแล้วก็ยังไม่ตอบมะลิเลยทักไปกว่าจะทำใจทักไปได้ ใช่เวลา 2 ชม. เลยทีเดียว

มะลิ:  ทำไรง่ะ

พี่ไม้:  ฟังเพลงค้าบบ

มะลิ:  ได้นอนยังง่ะ

พี่ไม้:  นอนแล้วค้าบ  ตื่น 9 โมง

มะลิ:  ดีมากก 555 วันนี้ไปวัด

พี่ไม้:  วัดไหนอ่ะ  พี่ต้องไปวัดตอนเย็นมั้ง  ไปงานศพรุ่นพี่ กศน.

มะลิ:  อ่าว เป็นไรอ่ะ วัดลานบุญง่ัะ

พี่ไม้:  นี่วัดกระทุ่ม

มะลิ:  ไปตอนไหนอ่ะ

พี่ไม้:  ตอนเย็นๆมะ้ง แล้วทำไร

มะลิ:  อ๋ออ  พึ่งขึ้นรถเพื่อนง่ะ

พี่ไม้:  ไปวัดอ่ะนะ

มะลิ:  ช่ายย

พี่ไม้:  โอเคๆ

มะลิดีใจมากกที่ได้คุยกับพี่ไม้เหมือนเดิม  แต่ก็ยังสงสัยว่าทำไมต้องไปถามแบบนั้น รู้ไหมมันเจ็บนะ 

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ