ไอ้เช็ดเป้ Say Love You

                                  ไอ้เช็ดเป้ Say Luv U [EP.1]
ติ้ดๆ ติ้ดๆ …..
เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าดังขึ้น แต่ในฝันของเป้นั้น มันคือเสียงระฆังที่ดังกังวานอยู่ในหู เขายังคงต่อสู้กับ
เสียงระฆังนั้นในฝัน จนในที่สุดเค้าก็ต้องยอมแพ้ เมื่อมีเสียงของเทพองค์หนึ่งกระซิบเบาๆเข้ามาว่า “จงตื่นเถิด จงตื่นเถิด…”
เป้ต้องพบกับภาพของผีเสื้อสมุทรร่างยักษ์ยืนอยู่ที่หัวเตียง
“ย้าก!!! อย่านะ อย่าทำอะไรผม ผมไม่รุ้จิงๆว่าพระอภัยอยู่ที่ไหน”
นางผีเสื้อยักษ์หน้าแดง ตัวสั่น หมายจะทลายธรณีนี้ให้ดับสูญไป
“เพี๊ยะ!!” เสียงสั้นๆแต่ได้ใจความ
แม่ของเป้บรรจงเน้นเสียงนั้นลงบนหัวทรงนักเรียนที่เป้เพิ่งตัดได้สองวันก่อน
“มึงจะทะลึ่งกะแม่มึงเกินไปและ ไปอาบน้ำกินข้าว ไปโรงเรียนได้และ”
เป้สร่างมือแม่ทันที
ทุกๆเช้าแม่ของเป้จะทำกับข้าวเพื่อให้เป้ไปใส่บาตรในวัดทุกวัน เนื่องจากโรงเรียนของเป้นั้นอยู่ติดกับวัด เป้จึง
ต้องทำหน้าที่สารถีส่งบุญให้แม่ทุกวัน จึงทำให้เพื่อนคนที่ไม่รุ้จักเป้ จะคิดว่าเป้นั้นแอบเป็นคนดีเหมือนกัน มัน
จึงทำให้เขาได้แอบแอ็ค ในบางทีที่สาวๆเห็นเขาทำบุญ
เป้เป็นเด็กผู้ชายอายุ 13 ปี ปัจจุบัน เป้เรียนอยู่ชั้น ม.1ของโรงเรียนในกรุงเทพย่านลาดพร้าว เป้เป็นเด็กหัว
ดีเมื่อครั้งยังเรียนอยู่ประถม สอบติดอันดับ 1-5 ของห้องตลอด แต่เมื่อเข้ามัธยม เป้ได้อยู่ห้อง19 ซึ่ง
โรงเรียนนี้มีทั้งหมด 20 ห้อง
“ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้ นี่ดีนะที่ไม่ได้ห้องสุดท้ายของโรงเรียน”  แม่ของเป้บ่นแบบผิดหวัง
“โห่แม่ โบราณเค้าว่าไว้ คนเราไม่แก่เกินเรียนหรอกน่า” เป้แถสีข้างแทบพัง
ด้วยความฉลาดของเป้ ทำให้เค้าเป็นคนที่เอาตัวรอดเก่งมาก หรือเรียกภาษาชาวบ้านว่า ตอแหลเก่งนั่นเอง
“ไม่เกี่ยวกันเลยนะเป้ ตั้งใจเรียนหน่อยนะลูก เห็นเค้าว่า ม.2 เค้าจะสลับห้องใหม่ถ้าเกรดเกิน 3.00”
“ คับๆ” เป้ตอบแบบเซงๆพร้อมกับมีเสียงตะโกนขึ้นมาว่า
“เชี่ยเป้!! ไงเมิง ได้อยู่ห้องไหน”
เสียงของไอ้โย่ง เพื่อนที่นั่งเรียนปรับพื้นฐานด้วยกันก่อนเข้า ม.1
“19 หวะ เมิงอ่ะ” เป้ตอบเบาๆแบบเกรงใจแม่
“เห้ยจิงดิ มึงอยู่ห้องเดวกะกุเรยสาส”
“เยดโด้ เมิงแมร่งเฟรนด์หวะ” เป้ยิ้มในใจพร้อมคิดว่า เชี่ยนี่แมร่งโง่เหมือนกุเรยวะ พร้อมกับหันไปแอ็คกับแม่ แต่แม่กลับส่ายหัวเหมือนเห็นอนาคตลูกตัวเอง
“เป้ โย่ง !!” เสียงเด็กผู้หญิงคนนึ่งดังขึ้น  เป้กับโย่งหันไปแล้วก็เจอกับฟาง เด็กสาวจากโรงเรียนเก่าของเป้ แต่เรียนปรับพิ้นฐานห้องเดียวกันทั้งสามคน
ฟางเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักคนนึงเลยทีเดียว ตัวค่อนข้างสูง ผิวขาว มัดผมเปียยาวถึงกลางหลัง ซึ่งเป็นหนึ่งในเป้าหมายของเป้ในเวลานั้นเรยทีเดียว
“อยู่ห้องไหนกันสองคนนี้” ฟางถามพร้อมรอยยิ้มที่น่ารัก
“19” สองเกรียนตอบพร้อมกัน
“ห้องเดียวกันเลย เราก้อยู่ 19” ฟางทำหน้าดีใจ
“เอ้าจิงดิ ดีๆ จะได้นั่งใกล้ๆกัน” เป้แอบเชื่อในพรหมลิขิตขึ้นมาทันที คนนี้แน่ๆแม่ของลูก แต่อีกนัยนึงก้คิด อีนี่ก็โง่เหมือนกันนี่หว่า แต่ไม่เปนไรมีเวลาหาความรู้อีกเยอะ
“เห็นมั้ยแม่ ถึงจะได้อยู่ห้องไม่ดี แต่มีมิตรที่ดี นั้นเป็นลาภอันประเสริฐแล้ว พระท่านว่าไว้”
“พระเมิงขี่เครื่องบินเจ็ทด้วยใช่มั้ย” แม่ของเป้ประชดกลับทันควัน
ฟางอมยิ้มพร้อมหัวเราะแร้วเอ่ยขึ้นว่า
“ห้อง 19 ก็แพ้ห้อง 20 ห้องเดียวเอง ไม่ดีตรงไหนเป้”
บรรยากาศตรงนั้นเหมือนหยุดเวลา แร้วก็มีสายฟ้าแวบขึ้นในหัวเป้ทันที ประหนึ่งว่าเป้ได้ไขปริศนาเหมือนในการ์ตูนโคนันยังไงอย่างนั้น
“เห็นมั้ยแม่ นี่ขนาดผมหลับตาข้างขวาทำข้อสอบนะเนี่ย ถ้าลืมตาสองข้างคงได้อยู่ห้องคิงห้อง20 เป็นแน่”
“มันเรียนเก่งเหมือนแม่มันเรย ลูกคนนี้หนิ มาหอมทีซิ” แม่เป้อารมณ์เปลี่ยนขึ้นมาทันที หัวเราะมีความสุขพร้อมกับหอมแก้มเป้ไปหนึ่งที
“โอ้ยแม่ อารายเนี่ย” เป้หน้าแดงพร้อมกับปัดหน้าของแม่ออก เพราะอายเพื่อนแถวนั้นมาก
“ทำเป็นเขินสาว แม่ขอสั่งเลยนะว่าห้ามมีแฟนเป็นอันขาด ต้องตั้งใจเรียนรู้มั้ย”
ฟ้าผ่าหัวเป้ทันที แม่พูดกั๊กเราต่อหน้าฟางเพื่อ?
“ไปๆ แม่กลับไปก่อนเหอะ เดี๋ยวผมเตะบอลกับเพื่อนก่อนเดี๋ยวกลับเอง”
“อย่ากลับเย็นมากนะลูก เย็นนี้ฉลองลูกได้เรียนห้องควีนกันหน่อยดีก่า” แม่เป้พูดเสียงดังประมาณว่าโชว์ผู้ปกครองคนอื่นอย่างใดอย่างนั้น
“ครับๆ ไปๆไอ้โย่งไปเตะบอลกัน ไปและนะฟาง  ไว้เจอกัน” ทั้งสองปลีกตัวออกไปที่สนามบอล
เป้เป็นเด็กที่เล่นบอลเก่งมาก เขาคิดว่าจะสมัครเข้าเป็นนักฟุตบอลโรงเรียนด้วย
“วันอังคารหน้าเค้ามีคัดนักบอลเมิงไปปะวะเป้” โย่งถาม
“ไปดิ เมิงอ่ะไปป่าว” เป้ตอบ
“ไงก็ได้ ถ้างั้นเมิงไปพร้อมกุละกัน” โย่งสร้างสัญญาใจ
“เคๆ” เป้ตอบยิ้มๆ
นี่เป็นสัญญาใจครั้งแรกระหว่างสองเกรียนแห่งสยามในเพลานี้
เป้กลับมาที่ถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาแว่วๆว่า
“กุเบื่อแร้วนะ เมื่อไหร่จะพอสักที กุหาเงินคนเดียวกุเหนื่อย พวกมึงก็ใช้ให้มันประหยัดๆหน่อย” เสียงพ่อของเป้ตะคอกใส่แม่
ครอบครัวของเป้มีฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดว่าเป้หัวดีแร้วละก็ คงไม่ได้เรียนต่อเป็นแน่ ทุกๆวันเป้จะได้เงินไปกินขนมวันละ 20 บาท เพราะบ้านเป้อยู่ติดกับโรงเรียน
พ่อเป็นคนขับแท็กซี่ ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน อยู่บ้านเปิดร้านชำเล็กๆ จึงทำให้บางครั้งเป้ก็รู้สึกน้อยใจในโชคชะตา
เพราะเห็นเพื่อนๆแต่ละคนได้ตังไปเรียนกันวันละร้อยบ้าง แต่สิ่งที่เป้เติมเต็มในโชคชะตานี้คือ ความอัธยาศัยดี
ของเค้านั่นเอง เพื่อนๆจึงชอบที่จะอยู่กับเป้ และไม่สนฐานะของเป้เท่าไหร่ หลายๆครั้งก็ได้เพื่อนๆพวกนี้แหละคอยเลี้ยงขนมเป็นประจำ
“ทะเลาะกันอีกและ ไม่รักกันทำไมไม่เลิกกันละฮะ” เป้พูดเซ็งๆ
“หุบปากเลยมึงอ่ะ ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว” พ่อโมโหขึ้นมาทันที
“พูดเพราะๆกับผมหน่อยฮะ ผมมีการศึกษานะฮะ ห้องควีนนะคับ” เป้พูดยิ้มๆ
“เพี้ยะ!! “ควีนพระอวย” อ่ะดิ ไปอาบน้ำ” เสียงที่คุ้นหูของเป้ดังอีกครั้ง
“โอ๊ะ เมื่อไหร่แมร่งจะยกเลิกกฎตัดผมทรงห่านี่ซะทีวะเนี่ย  เสียงดังชิบหาย” เป้บ่นพึมพรำพร้อมกับโยนกระเป๋าลงบนที่ประจำ
เที่ยงคืนของวันนี้ เป้นั่งคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ แร้วเค้าก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเค้าได้นึกถึงรอย
ยิ้มที่น่ารักของฟางในตอนนั้น  เป้หยิบไดอารี่เล่มใหม่ขึ้นมาบันทึกทันทีโดยชื่อไดอารี่เขียนว่า “บ้าหอบฟาง”
แต่ในใจเค้านะมันไม่ใช่คำนี้ซะทีเดียว
 
“ดั่งสวรรค์สรรสร้างให้ครวญหา                            ถึงนางฟ้าสุดสวยหมวยบุหงัน
โอ้วใจเราสั่นไหวในฉับพลัน                                 คิดถุงเธอคนนั้นสุขหัวใจ”
                                                                                 ด้วยความรักที่เราได้พบอย่างสูง
                                                                                                                        ไอ้เช็ดเป้