กุหลาบร้ายกับนายตะวันธรณ์

     "ตะวัน หน้าของนายน์เหมือนถูกบังคับเลย"
     "ใช่ ลุงศักดิ์เคยบอกกับเราว่า นายน์อยากไปกรุงเทพ แต่ลุงศักดิ์ไม่ให้ไป และลุงยังบอกอีกว่านายน์อยากได้ไร่แห่งนี้ แต่เราไม่ได้เชื่อหรอก"
     แล้วตะวันธรณ์ก็เข้าห้องนอนไป ในใจก็ยังคิดอยู่ วายุกรณ์กับธีรธรมองหน้ากัน
     "สงสัยจะต้องมีเรื่องสนุกๆอีกแล้วล่ะ"
     "ใช่แล้ว วายุ"
เช้าวันต่อมา...
     ด้านรสรินกำลังเข้ามาที่บริษัทของณชัย ณชัยกับแสงยุทธ์ ที่ปรึกษาของณชัย กำลังคุยเรื่องบริษัท โรสจึงแอบฟัง
     "แสงยุทธ์ ตอนนี้บริษัทเราใกล้ที่จะล้มละลายแล้ว ตอนนี้เรามีหนี้อยู่เกือบ2ร้อยล้าน "
     "ครับท่านณชัย ผมว่าเราต้องหาผู้สนับสนุนมาช่วยเหลือบริษัท โรส กรุ๊ปครับ"
     "แล้วใครล่ะที่จะช่วยเหลือเรา ตอนนี้บริษัทที่หนุนเราอยู่ก็ออกกันหมดแล้ว"
     "ท่านครับ ผมว่าให้ไร่ที่ใหญ่ระดับประเทศมาช่วยหนุนหลังเราดีไหมครับ"
     "แต่เราไม่ได้รู้จักไร่ที่ใหญ่ระดับประเทศมากนักหรอก"
     "ท่านลองอ่านเอกสารที่ผมได้ค้นคว้ามาครับ"
     แสงยุทธ์ยื่นเอกสารมาให้ณชัย ณชัยรีบเอามาอ่านที่โต๊ะ แล้วแสงยุทธ์เดินออกไป รสรินเดินเข้ามา
     "นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ บริษัทเราจะล้มละลาย!"
     ณชัยอ้ำอึ้ง ไม่กล้าพูด ไม่กล้าสบตาโรส
     "ว่าไงคะ บริษัทเราล้มละลายทำไมไม่บอกโรส"
     "คือเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับลูกเลย มันเป็นเรื่องของพ่อ"
     "เรื่องของพ่อมันก็เรื่องของโรสนะคะ"
     ณชัยพูดอะไรไม่ออก โรสถอนหายใจเดินออกไป ณชัยเครียดหนัก กุมหัวใจอยู่ 
     โรสกลับมาที่บ้าน คุณบานชื่นเดินเข้ามา
     "เป็นอย่างไรบ้างลูก ไปที่บริษัท"
     "คุณแม่ ทำไมไม่บอกว่าบริษัทเราจะล้มละลายคะ โรสได้รู้เรื่องจากที่บริษัทแล้วนะคะพ
     "มันเป็นปัญหาของพ่อและแม่ ไม่ใช่ปัญหาของโรส ลูกต้องเป็นนางแบบที่ดี เป็นดาราที่ดีที่สุด
ทำหน้าที่ของโรสให้ดีก็พอ"
     "โรสจะลาออกจากวงการบันเทิง แล้วจะเข้าสู่วงการธุรกิจ"
     มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา
     "ไม่ได้! โรสจะเข้าสู่วงการธุรกิจไม่ได้!"
     เสียงนั้นคือณชัยนั่นเอง 
     "โรสจะมาช่วยพ่อกับแม่กู้วิกฤติครั้งนี้ให้ได้!"
     "พ่อบอกว่าไม่ได้! ก็ไม่ได้! วงการธุรกิจมันอันตรายเกินไป!"
     "โรสไม่กล้วหรอกค่ะ"
     ทันใดน้น ณชัยช็อก อึ้ง ปวดหัวใจ หน้าซีดแล้วก็ล้มลงไป โรสกับบานชื่นช่วยกันรับตัวณชัยแต่
ไม่ทัน ณชัยหมดสติ 
     โรสเรียกรปภ.และเรียกรถโรงพยาบาล โรสตกใจเป็นอย่างมาก
          ที่เชียงใหม่ วายุกรณ์กำลังขับรถมุ่งหน้าที่ไร่กุหลาบตะวัน ธีรธรก็กำลังดูรูปไร่ของตะวันธรณ์
วายุกรณ์ขับรถมาถึงไร่ของตะวันธรณ์ วายุกรณ์กับธีรธรดูอย่างตะลึง
     "ที่ไร่นี้สวยกว่ารูปอีก สมแล้วที่ไร่ของตะวันเป็นไร่อันดับ1ของเชียงใหม่ และได้อันดับต้นๆของ
ประเทศ"
     "ตะวัน ไม่ได้มา 2ปี ไร่นี้ได้เปลื่ยนแปลงไปขนาดนี้แล้วนะเนี่ย"
     "วายุ ธร ตอนนี้ลุงศักดิ์บริหารที่นี่อยู่ ที่นี่ก็เลยได้พัฒนาได้มากกว่านี้"
     "ตะวัน เดือนหน้าเราได้ย้ายสน.มาอยู่ที่นี่ เราต้องเจอกันบ่อยๆแล้วล่ะ"
     วายุกรณ์ขับรถเข้าซอยในไร่ สองเข้าทางเป็นไร่กุหลาบและทานตะวันอันงดงาม 
     พอถึงหน้าสำนักงานไร่ของตะวัน ลุงศักดิ์และนายน์มายืนต้อนรับ
     ทั้งสามลงจากรถ แล้วก็ได้ไหว้ลุงศักดิ์ ตะวันธรณ์พูด
     "ถึงผมจะได้เป็นเจ้าของไร่ แต่ผมก็ไม่เคยลืมพระคุณของคุณลุงเลยนะครับ ผมแต่งตั้งให้ลง
ศักดิ์เป็นผู้ช่วยและที่ปรึกษาของผม"
     "ลุงคงไม่เหมาะสม..."
     "คุณลุงเหมาะสมที่สุดแล้วครับ"
     "ทำไมไม่ให้พ่อเป็นเจ้าของไร่ พ่อดูแลไร่มาหลายปี พ่อก็เหมาะสมที่จะเป็นเจ้าของไร่"
     "ไอ้นายน์!"
     นายน์เดินหนีไป ลุงศักดิ์มองนายน์อย่างโกรธ 
     "ตะวัน ลุงต้องขอโทษแทนนายน์ด้วยนะ"
     "ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณลุง"
     ตะวันธรณ์มองนายน์ที่เป็นแบบนี้ วายุกรณ์กับธีรธรจับไหล่ของตะวันธรณ์
     "ทุกอย่างต้องมีทางออก เชื่อสิ"