รักได้ไหม...? นายเพลย์บอยตัวแสบ

    วันนี้เป็นเช้าที่สดใสหลังจากที่เมื่อวานนี้เล่นสงครามหมอนกับพี่บัสเตอร์ก็โดนแม่นมเทศนาทั้งคู่ก็แน่ล่ะทำห้องนั่งเล่นเละไม่เป็นท่า หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจกจู่ๆฉันก็นึกถึงเรื่องที่ดริ้งพูดเมื่อวานนี้ขึ้นมานั่นสิน่ะไหนๆฉันก็จะไม่ได้เจอเขาอีกต่อไปก็ควรที่จะพูดความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในใจออกมาให้เขาได้รับรู้ถึงคำตอบที่ได้จากเขาจะเจ็บปวดก็ตาม..

ก๊อกๆ 

"อริสซ่าตื่นยัง!!"

"ค่าาา ตื่นแล้วคะพี่บัสเตอร์มีอะไรรึป่าว"ฉันขานตอบพี่บัสเตอร์พลางหวีผม

"พี่จะออกไปข้างนอกอริสซ่าจะไปกับพี่ไหม"

"ไปๆ เดี๋ยวหนูลงไปนะคะ"

"พี่รอข้างล่างนะ เร็วๆเข้าล่ะ" 

 หลังจากที่พี่บัสเตอร์ลงไปไม่นานฉันก็รีบแต่งตัวแล้วก็เิดนบันลงมาหาพี่บัสเตอร์ที่ยืนหล่อรอน้องสาวอยู่ข้างล่าง

"ป่ะ เดี๋ยวสีน้ำจะรอนาน"พี่บัสเตอร์ส่งยิ้มให้ฉัน

"ดะ เดี๋ยวยัยน้ำก็ไปด้วยหรอ พี่ไม่เห็นบอกอริสซ่าเลย"ฉันทำหน้างอนนิดๆ

"ก็พี่บอกอริสซ่าตะกี้นี้ไง ป่ะไปกันได้แล้ว"

"เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหม"

"ไม่ทันแล้วครับผม แต่งเต็มซะขนาดนี้"

   พูดเสร็จพี่บัสเตอร์ก็เดินมาดันหลังฉันให้เดินไปขึ้นรถ ให้มันได้อย่างนี้ตัวเองจะไปเดตกับแฟนแต่ให้น้องสาวมานั่งเป็นที่ปรึกษาให้แต่ทำไมต้องให้ฉันไปด้วยเนี่ย.. ปวดใจอ่า หลังที่นั่งรถมานานแสนนานก็ถึงห้างสรรพสินค้าตอนนี้ฉันกับพี่เรายืนอยู่หน้าโรงหนังเพื่อรอยัยน้ำ

"ไงอริสซ่า สวัสดีคะพี่บัสเตอร์"สีน้ำทักพร้อมกับเดินมาหาฉันกับพี่

"หวัดดีครับ วันนี้น้ำสวยจัง"พี่บัสเตอร์ปากชม  

    ซึ่งวันนี้สีน้ำใส่ชุดเดรสสีครีม ปล่อยผมทำเป็นลอนกับรองเท้าส้นสูงสีดำ แต่งหน้าโทนอ่อนๆ นางสวยจริงนั่นแหละแต่ร้อยวันพันปีฉันไม่เห็นพี่จะชมฉันแบบนี้เล้ย.. สองมาตราฐานชัดๆ

"แล้ววันนี้เราจะดูหนังเรื่องอะไรดีล่ะ"สีน้ำเอ่ยแต่งหน้ายังคงแดงด้วยความเขิน

"อืมม นั่นสิ" พี่บัสเตอร์หันไปดูโปรแกรมหนัง 

"โอ๊ย! พี่บัสเตอร์อริสซ่าปวดท้องขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไปนะสีน้ำ"

"ดะ เดี๋ยวอริสซ่า" สีน้ำกับพี่บัสเตอร์ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรฉันก็วิ่งออกมาก่อน เฮ้อกว่าจะหนีออกมาได้ใครจะอยู่ดูคู่รักหวานแววให้อิจฉาไม่มีทางไปเดินเล่นดีกว่า.. เดินไปอยู่ดีฉันก็ดัน

พลั่ก!

"อุ้ย! ขอโทษคะ/ครับ" ฉันกับชายปริศนาที่เดินชนกันเงยหน้าขึ้นมองพลันบังเอิญสบตากับเขาพอดี

"นาย!.."

"ว่าไง ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีหรอ" นายกัปตันส่งสายตายียวนกวนประสาทให้ฉัน

"อืม สบายดีแล้วแฟนนายล่ะ" ฉันแอบมองหามิ้นท์

"ใครแฟนฉัน?" กัปตันพูดพร้อมกับมองไปทางเดียวกับฉัน

"ก็มิ้นท์ไง" ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด

"อ๋อ ฉันกับมิ้นท์อ่ะเราไม่ใช่แฟนกันหรอก"

"แล้วทำไมเขาถึงมาบอกฉันว่าเขาเป็นแฟนนายล่ะ"ฉันถามด้วยความสงสัย

"ก็ฉันกับมิ้นท์น่ะเราเป็นญาติกันแล้วเขาก็มีอาการทางประสาทนิดหน่อยฉันเลยต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ"

"แล้วทำไมเขาต้องมาทำร้ายฉันด้วยล่ะ"

"มิ้นท์ทำร้ายเทอหรอ"นายกัปตันถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

"อืม"

"สงสัยเขาคงจะอาการกำเริบน่ะ ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรเรื่องมันผ่านมาแล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้นมันแล้วมิ้นท์เป็นยังไงบ้าง"

"มิ้นท์ไปรักษาที่ต่างประเทศกับพ่อแม่เขาน่ะ"

"หรอ งั้นก็ดีแล้วล่ะ" พูดจบฉันก็เดินหนีจากตรงนั้น

"แล้วเรื่องของเราล่ะ อริสซ่า"กัปตันตะโกนเพื่อให้ฉันได้ยินทำให้ฉันหยุดเดิน

"ฉัน.."ฉันหันกลับไปมองตาเขาแววตาของเขาดูเจ็บปวด

"......."

"ฉันไม่รู้หรอกน่ะ ว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมันคืออะไร มันเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นนายจูบกับคนอื่น เจ็บปวดทุกครั้งที่พูดทำร้ายนาย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่ออยู่ใกล้นาย ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร"ฉันพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ พลางน้ำตาเริ่มไหล

"........."

"แต่ที่เจ็บกว่านั้นคือ นายไม่เคยที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับไม่ได้ ยังไงนายก็เป็นนายคนเดิมเป็นเพลย์บอยที่นึกสนุกไปวันๆ แล้วนายจะฉันเชื่อนายได้ยังไง หลายครั้งที่นายทำให้ฉันเจ็บแต่ฉันก็ไม่เคยเกลียดนายได้อย่างพูด ทำไม ทำไม " หลังจากที่ฉันพูดเสร็จกัปตันยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ฉันเช็ดน้ำตาแล้วกำลังจะหันหลังเดินต่อแต่

"ฉันรักเทอคนเดียวอริสซ่า! ถึงฉันเพลย์บอยเจ้าชู้แต่เมื่อได้พบเทอมันทำให้ฉันเปลี่ยนไปฉันไม่คิดอยากจะสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากเทอ ให้โอกาสฉันอีกครั้งน่ะ ขอร้องอริสซ่าได้โปรด"กัปตันพูดพร้อมกับเดินมาคุกเข่าตรงหน้าฉัน น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกรอบ

"ทำไมนะ ฉันต้องรักคนอย่างนายด้วย"พอพูดจบฉันก็โผเข้ากอดกัปตันเรากอดกันกลางห้างทำให้คนแถวนั้นอมยิ้มแสดงความยินดีกับเราสองคน...