รักได้ไหม...? นายเพลย์บอยตัวแสบ

       หลังจากที่กัปตันกลับไปแล้วฉันก็นอนอยู่ในห้องคนเดียวหมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วส่วนยัยดริ้งกับยัยน้ำจะมารับฉันพรุ่งนี้เพราะวันนี้มีธุระ..ที่แรกพวกนั้นโทรมานึกว่าใครเสียร้องไห้ฟุมฟาย นี่แหละน๊าาเวลาเราเจ็บคนที่เรารักก็เจ็บกับเราด้วยเพิ่งเข้าใจก็วันนี้แหละ...นายกัปตันกลับบ้านไปแล้วรู้สึกเหงาแหะ

"เฮ้ออออ..."อยู่ดีๆประตูห้องก็เปิดตามมาด้วยร่างหญิงชายชึ่งเป็นใครไม่ได้

"อริสซ่าเป็นยังไงบ้างลูกรัก" คุณโผเข้ามากอดฉันซะแน่นส่วนคุณพ่อก็วางกระเป๋าสะพ่ายของคุณแม่

"หนูไม่เป็นอะไรแล้วคะ "ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้กับท่านทั้งสอง

"พ่อกับแม่ได้ข่าวจากเพื่อนของลูกก็รีบขึ้นเครื่องบินจากอเมริกามาหาลูกเลยนะแม่เขาแทบจะเป็นลมเมื่อรู้ว่าลูกสาวสุดรักโดนทำร้าย"คุณพ่อพูดพลางเดินมาข้างเตียงฉันแล้วเอามือมาลูบผมของฉัน

"หนูขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วงนะคะต่อไปหนูจะระวังตัวให้มากกว่านี้"

"พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้วนะลูก ถ้าลูกเรียนจบพ่อกับแม่จะให้ลูกไปเรียนต่อที่อเมริกา"แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"แต่คุณแม่คะ..คือ...หนู.."

"ทำไมหรอ ลูกมีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่เมืองไทย"พ่อพูดพร้อมกับสบตาฉันอีกคน

"แล้วพี่บัสเตอร์ล่ะคะ"ฉันพยายามหาข้ออ้างที่จะเมืองไทยต่อ

"พี่เขาตกลงกับแม่แล้วว่าจะกลับอเมริกาพร้อมแม่อาทิตย์หน้าส่วนลูกแม่จะมารับหลังจากที่จบ ม.6''

"หนูขอเวลาคิดหน่อยได้ไหมคะ" ฉันพูดพร้อมกับหลบสายตา

     หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรฉันอีกเลย..ท่านทั้งสองก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุยบ้างเล่าเรื่องตลกให้ฉันคลายเคียดแต่ฉันก็อบอุ่นและมีความสุขเสมอที่อยู่กับครอบครัว

"อ่ะแฮ่ม!?ทำอะไรกันอยู่ครับ"อยู่ดีๆพี่บัสเตอร์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เข้าร่วมวงสนทนา

"ป่าวนิคะ พี่บัสเตอร์ไปดูสีน้ำเสร็จแล้วหรอคะ" ฉันพูดพร้อมกับหยักคิ้วข้างขวาให้พี่ชายฉัน

"ยัยตัวแสบเจ็บขนาดนี้ยังไม่วายมาแซวพี่อีกนะ" พี่บัสเตอร์เดินเข้ามาขยี้หัวฉันอย่างมั่นเขี้ยว

"พี่บัสเตอร์อ่าา" 

"เดี๋ยวก่อนนะ สีน้ำเนี่ยใช่เพื่อนลูกป่าวอริสซ่า"แม่ถามขึ้นระหว่างที่พี่บัสเตอร์สรรหาของมาแกล้งฉัน

"ใช่คะ"พอฉันตอบคำถามแม่พี่บัสเตอร์ถึงกับเหวอ

"แล้วทำไมบัสเตอร์ต้องไปดูสีน้ำ้เขาทำไมลูกมีอะไรอะไรรึป่าว"แม่ยิงคำถามใส่พี่บัสเตอร์

"คือ..พี่บัสเตอร์เขา."ฉันกำลังจะตอบแต่โดนมือพี่บัสเตอร์ปิดปากซะก่อน

"ไม่มีอะไรครับแม่"พี่บัสเตอร์กระซิบข้างหูฉันให้ยินแค่สองคน"ถ้าแม่รู้เรื่องนี้เทอไม่รอดแน่"

"จริงหรออริสซ่า"แม่หันมายิงคำถามใส่ฉันแทน

"คะ โธ่แม่หนู่ก็แค่แกล้งพี่เขาเล่นเอง"ฉันพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"แม่นึกว่าจะได้ลูกสะใภ้ซะอีกเสียดาย สีน้ำเป็นเด็กน่ารักถ้าได้เป็นลูกสะใภ้ก้ดีน่ะสิอุสาลุ้น''แม่พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกเสียดาย

"นั่นสิเนอะแม่ "พ่อพูดเสริมคำพูดของแม่

      หลังจากที่พูดคุยกันนานพอสมควรพ่อกับแม่ก็ขอตัวกลับบ้านพร้อมกับพี่ชายสุดแสบวันนี้ฉันขอพ่อกับแม่นอนที่โรงพยาบาลคนเดียวที่แรกแม่ก็ไม่ยอมแต่พ่อกขอให้ก้เลยยอมแต่ก้ไม่วายส่งพี่ชายฉันมานอนเฝ้าอยู่ดี....