The white death เด็กมอต้นซ่าล่าซอมบี้

 สวัสดีครับผมชื่อ มิว ตอนนี่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ผมสับสนไปหมด...ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลังจากเมื่อ2ชั่วโมงก่อนหน้านี่ที่มี บรุษไปรษณี มีพัดสดุที่ผมสั่งซื้อทางเน็ตส่งมา เป็นดาบคาตานะสองเล่ม ยาวประมาณ90เซนติเมตร และคนส่งพัดสดุพยายามจะเข้ามาทำร้ายผม ด้วยอาการคุ้มคลั่ง ผมตกใจมากผมเลยชักดาบคาตานะที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้ฟันมั่วไปตามตัวชายคนั้น เพื่อป้องกันตัว แต่...แปลกมาก...ผู้ชายคนนั้นกลับไม่เป็นอะไรเลยถึงเเม้ว่าเเขนของเขาจะขาดหลุดกระเด็นไปก็ตาม..เเววตาเขาดูเหมือนไร้ชีวิต ท่าทางเหมือนคนเมายา ผมกลัวมากจึงรีบตะเกียดตะกายตัวเองอย่างทุลักทุเลเพื่อหนีเข้าไปในห้องบนชั่นสอง เเต่ก็โดนชายคนนั้นใช้มือคว้าเเขนผม เเรงของเขาเยอะมากผมจึงถูกดึงไว้เเละกระชากเเขนผมเข้าไปหาตัวเขาจนทำให้ผมทั่งล้มทั่งยืน เเละก็เเขนผมโดนชายคนนั้นกัดจมเขี้ยวไปเเล้วผมกลัวมาก ด้วยความกลัวจึงค้าวดาบคาตานะอีกเล่มมาฟันเขาเข้าฉับหนึ่ง ผมรู้สึกได้เลยว่าเเรงกัดของเขาค่อยๆผ่อนลง ผมหรี่ตามองกับเหตุการณ์ตรงหน้า ปรากฎว่าดาบของผมที่ฟันเข้าไปทีหหนึ่งไปคาอยู่ที่หัวชายคนนั้นเรียบร้อยเเล้ว ผมรีบใช้เท้ายันร่างผู้ชายคนนั้นออกเเล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็วตอนนี่ผมรู้สึกไม่สบายยังไงไม่รู้...ผมกลัวมากจนไปกล้าออกไปจากห้องจำได้เเต่พิมในเฟซบอกเพื่อนๆ ช่วยบอกผมหน่อยผมควรจะทำยังไงดี....ผมปวดหัวมากจวนจนจะระเบิดออกมา ช่วยบอกผมด้วยนะครับผมขอร้องละ...
''นี่มันอะไรเนี่ยพี่บทความในเฟซนี่มัน?''  
สิงหะเอ่ยถามพี่ของตนที่ตอนนี่กำลังนั่งขัดซามูไร อยู่ที่มุมเตียง 
''เป็นบทความที่ฉันได้รับเมื่อ 5วันก่อน จากเพื่อนในเฟซฉันน่ะ เเล้วฉันก็รียเเจ้นไปโรงเรียนแกเลยเเต่ไม่เห็นใครนอกจากซอมบี้ที่เดินให้ว่อนทั่วโรงเรียน ''   
 เดนชัยพูดไม่ทันได้จบประโยคก็มีเสียงของ สุมาลีตะโกนขึ้นมาจากชั่นล่าง 
''สิงหะ!! มาดูนี่เร็ว!''  
สิงหะได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งรุดลงมาชั่นล่างปรากฎว่ามี วายุ เนลิน ภารคิน เเละสุมาลี นั่งเรียงกันอยู่บนโชฟากันเป็นตับเเล้วสายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ทีวี จอเเบนสีดำที่ตั่งอยู่ตรงหน้า มีเเสงจากจ่อทีวีสาดเข้ามา เมื่อสิงหะเห็นก็รีบเดินเข้ามาดูด้วยทันที   ในทีวีปรากฎสำนักข่าวช่องหนึ่งกำลังถ่ายทอดสด ซอมบี้กินคนละบาดทั่วกรุงเทพ เเละภาพจากกล้องวงจรปิด ที่ฉ่ายให้เห็นภาพถนนในแต่ละสาย และภาพในพื้นที่ต่างๆที่ตอนนี่มีเเต่ซอมบี้เต็มไปหมด 
''ประเทศนี่...ไม่สิโลกนี่ถึงคราวจุดจบเเล้ว''  ภารคินพูดพืมพำเบาๆ กับตัวเอง
''รายงานข่าวจากสะกายรีพรอต ตอนนี่ทุกพื้นที่ในกทม โดนซอมบี้ยึดเป็นที่เรียบร้อย ฟังผมนะครับใครที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ ทางค่ายทหารหน่วยรบอากาศดินแดง มีค่ายผู้อบพยบขนาดใหญ่คอยพี่จะรับพวกคุณอยู่ แต่ว่าพวกคุณต้องหาทางมากันเองนะครับ '' 
ปิ๊บบ! 
ทีวีถูกปิดลงด้วยน้ำมือของเดนชัยที่เข้ามาขัดจังหวะพวกสิงหะที่กำลัง ตั่งใจดูข่าวอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนกับโดนปิดสวิตอย่างใดอย่างนั้น 
''นี่แกทำอะไรฟร๊ะ! แกไม่เห็นหรือไงว่าเขากำลังจะบอกอะไรน่ะ เจ้าบ้า!!''
สิงหะโมโหมากกับการกระทำของพี่ชายตัวเองจึงรีบไปคว้าคอเสื้อที่ชายของตัวเองทันที
''เฮอะ!  แกคิดเหรอว่าจะไปถึงที่นั้นได้โดยที่ยังครบ32น่ะ  '' 
''พอได้เเล้วทั่งสองคน!'' 
ภารคินรีบวิ่งมาห้ามคู่พี่น้องที่กำลังจะกัดกันทันที 
''ก็ดูมันพูดดิไอ้คิน มันพูดทำลายความหวังของพวกเรานะ!''  
สิงหะพูดตคอกใส่หน้าเดนชัย เขากำลังโมโหมาก เลยทีเดียว 
''ก็จริงอย่างที่พี่นายพูดละสิงหะ...เราจะไปที่นั้นโดยที่จะยังครบ32จริงๆเหรอ..''
วายุที่นั่งอยู่บนโชฟาพูดขึ้นโดยน้ำเสียงเรียบแล้วเหมือนกำลังครุ้นคิดอะไรบางอยู่อยู่ 
''นายก็เอาด้วยเหรอไง เออก็ได้เข้าข้างกันเข้าไป จะให้จมปรักรอความตายอย่างงั้นเหรอ''  
''หึ! ใจร้อนจริงๆนะ ฉันไม่ได้บอกกับพวกแกหนิว่าจะไม่ไป แต่ว่ากะจะบอกว่าไปทั่งยังงี้หัวโด่ๆแกไปถึงจนครบ32จริงๆงั้นเหรอ'' 
สิ้นเสียงคำพูดของเดนชัย ทุกคนก็เงียบกริบเเล้วหันไปมองหน้ากัน เเละเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจความหมายของคำพูดที่เดนชัยได้พูดไปเมื่อกี้ 
''ใช่...เราต้องมีอาวุธ'' 
เนรินพูดขึ้นทำให้ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว เเล้วดูเหมือนว่าเดนชัยจะชอบใจกับความคิดของเนริน 
''ถูกต้องนะค่าบ อาวุธยังไงละ'' 
''แล้วเราจะหาได้จากไหนละ...?'' 
วายุถามเดนชัยด้วยเสียงเรียบ 
'' ฉันมีวิธีหน่า ตามมาเราจะไปเดินห้างกัน - -+ ''
 
 ''ห้าง!?''