รักหวานแหววของยัยแว่นน้อย

เริ่มวันใหม่หลังจากที่ฉันเป็นแฟนกับแบงค์เราก็สวีทกันมาก
ฉันดีใจมากเราชอบคุยกันทางเฟซบุ๊คมากๆ
ฉันรักแบงค์มาก และ แบงค์ก็รักฉันเช่นกัน
แต่เราก็มีนิสัยบางทีก็ไม่เหมือนกันนะมันทำให้เราทะเลาะกันนิดหน่อย
แต่ไม่เป็นไร เรารักกันหนิ ดีนะที่ฉันเป็นพวกไม่ขี้หึงหวงเหมือนยัยปลิม
แต่เป็นโรคคิดถึงเหมือนยัยปลิมอยู่ดีแหละนะ เราอยู่กันคนละห้องแต่ไม่เป็นไรเราอยู่โรงเรียนเดียวกันหนิ
เวลาผ่านไปเราเจอกันน้อยกันมาก เพราะเราต่างก็มีงานเยอะ และอยู่คนละห้อง กิจกรรมมันยอะจัด
เวลาน้อยลงฉันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับแบงค์แต่ฉันก็บอกรักแบงค์ทุกวันจนชินเลยนะ
"พลอยเย็นนี้ไปดูหนังกันมั้ย?"แบงค์แฟนของฉันพูดขึ้น
"ไม่หล่ะแบงค์ วันนี้เราต้องรีบไปซ้อมแข่งร้องเพลง ไว้วันอื่นนะ"ฉันตอบพร้อมฝึกร้องเพลงไปด้วย
"ได้สิพลอย ไว้พรุ่งนี้วันเสาร์เราชวนเธออีกนะ"แบงค์ยิ้มแบบเศร้าๆ
"ไม่ได้อะ พรุ่งนี้เราต้องรีบไปงานแต่งงานน้าสาวเรา"ฉันตอบไป
"อ่าๆ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้แต่งงานแบบน้าเธอหล่ะ" แบงค์ยิ้มหวานให้
"ไม่รู้สิ เราไปเรียนก่อนนะ"
"จ้า พลอยที่รัก"
วันนี้ในห้องอังกฤษขณะที่ฉันซ้อมร้องเพลงกับครู ครูก็ชวนชายคนหนึ่งมาทำความสะอาดห้อง
"เธอ ว่างไหม ถ้าว่างมาทำความสะอาดห้องครูหน่อย ได้ฟังเพื่อนร้องเพลงด้วยนะ"ครูพูดกับเขา
"อ๋อได้ครับ ผมว่าง ผมได้ยินพลอยร้องเพลง เธอร้องเพลงมากเลยผมอยากฟังครับ"เขาพูด
"งั้นเข้ามาเลยจ้ะ"
 ทันทีที่เขาเข้ามาตาของฉันหันไปเจอเขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี
หุ่นดี เท่ ดูดีมากเขาชื่อ แมน
"พลอย เธอร้องเพลงเพราะดีนะ"แมนชมฉัน
"ขอบใจนะ"ฉันตอบ ตอนนี้ในใจฉันเต้นแปลกๆมันเต้นเร็วขึ้น
"ไม่เป็นไร มันคือเรื่องจริง"
"ฮ่าๆ ดูพูดสิ" ฉันชอบท่าทางการพูดของแมนมากเลย
"เธอมีแฟนรึยังหน่ะ"แมนยิ้มให้
แล้วภาพของแบงค์ก็ผุดขึ้นบนหัว
"อ๋อ มีแล้วแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอกันเลย"
"เรายังโสดสนิทนะ"
"แหม พูดหยั่งกะจะจีบเราเลย"
"พอดีเราเป็นคนปากงี้แหละ"
"อุ้ยๆๆ คุยเกินละเราซ้อมร้องเพลงก่อนนะ"
"คร๊าบบ สุดสวย"
หลังจากนั้นฉันก็ซ้อมร้องเพลงไป โดยทุกๆวันแมนก็จะมาฟังฉันร้องเพลง
และเราก็ได้คุยกันบ่อยมาก แทบจะทุกครั้งที่ออกจากห้องเรียน
ความรู้สึกของฉันเริ่มเปลี่ยนไป
จากที่รักแบงค์ ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไป...
ถึงแม้แบงค์จะคอยคุยกับฉันแต่ฉันก็เปลี่ยนไปเอง
แล้ววันพักเที่ยงวันนี้วันโชคร้ายของแบงค์ก็มา
"แบงค์เรามีข่าวร้ายจะมาบอก"
"อืม ว่ามาสิเราก็มีไรจะบอกด้วยเหมือนกัน"
"เธอบอกก่อนสิ"
"อ๋อ เราจะบอกว่าเรารักเธอมากๆเลย แล้วนี้ใกล้วันไปแข่งร้องเพลงแล้ว
แข่งที่โรงเรียนสินะฉันจะตั้งใจฟังเธอร้องเลย เรารักเธอนะ
ถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยก็เถอะนะ ^^"แบงค์พูดเหมือนฝืนยิ้ม
"ขอโทษนะแบงค์เราไม่เหมือนนาย" ฉันทำเสียงเศร้า
"เธอไม่รักเราแล้วสินะ"
"อืมใช่ เราเปลี่ยนไปเราขอโทษเรามีคนใหม่แต่เราไม่รู้เขาชอบเรามั้ย"
"แมน ใช่มั้ย เราเห็นเธออยู่กับเขาทุกวัน เราก็ว่าเธอแเปลี่ยนไป"
"อืม"ฉันตอบอย่างเย็นชา
"เราไม่ดีตรงไหนเธอเบื่อเราหรอ เรารักเธอมากนะ"แบงค์ตอบ
"เราเข้ากันไม่ได้ เราชอบอะไรไม่เหมือนกัน เราไม่มีเวลาให้กัน"
"มีอะไรก็รีบบอกเถอะเราทำใจมานานแล้ว ถึงเราจะโง่
แต่เราก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าแฟนตัวเองปันใจให้คนอื่นนะ"แบงค์ทำหน้าเศร้า
"เราเลิกกันเถอะ"หลังจากฉันตอบไปแบงค์เสียใจมาก
"ได้ ถ้าเธอต้องการ"แล้วแบงค์ก็เดินนจากไป..
ฉันรู้สึกว่าเริ่มเป็นอิสระแล้ว
ฉันสามารถรักแมนได้เต็มที่แล้วสินะ
ฉันมั่นใจว่าตอนนี้ฉันไม่รักแบงค์แล้วแต่รักแมน
แต่ก็นะฉันไม่รู้ว่าแมนรักฉันหรือแค่อัทยาศัยดี
บอกเลิกแบงค์หน่ะถูกแล้วดีกว่าทรมาณเขาไปนะ..