What can I do?

 
Chapter 4
 
. . สงสัย? . .
 
 
 
                   [ Mangmum  Talk’ ]
 
 
                   “...”
 
 
                   ฉันกำชับหมอนข้างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เมื่อรู้สึกถึงแรงโยก ส่ายไปส่ายมาของเตียง .. เห้ยเดี๋ยว!! เตียงโลกไหนมันส่ายไปส่ายมาได้เองคะ? -*-
 
 
                   ไม่แน่นะ..บางทีฉันอาจจะฝันไปนั่นแหละ .. คิดแล้วก็กำชับหมอนข้างให้แน่นขึ้นอีกครั้ง
 
 
                   เอิ่มมม..ก็ไม่อยากจะนึกอีกรอบหรอกนะว่ามันคือหมอนข้างและเตียงที่บ้านจริงๆน่ะ -*- ส่ายไปส่ายมาได้เองขนาดนี้ ถ้ามันจะเป็นหมอนข้างก็บ้าแล้ว -*-
 
 
                   ฉันปรือตามองอะไรบางอย่างที่ฉันกอดเอาไว้อยู่ .. ผิวขาวเนียนของคนบางคนทำให้หน้าคนๆนั้นลอยมาเลยค่ะ..แล้วเมื่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง....
 
 
                   ... เจอหัวไหล่ - -;; เอาใหม่ๆ
 
 
                   ...เจอไหปลาร้า = =;; เอาใหม่ๆ
 
 
                   ...เจอคาง .. โอเค .. หายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยรวดเดียว...
 
 
                   ..!
 
                   ..!!
 
                   …!!!
 
                   ฉันอยากจะร้องกรี๊ดออกมาเป็นภาษาสวีเดนผสมตากาล็อก ยำไปยำมาได้ภาษาเซอร์เบียน แล้วไปหลงอีท่าไหนก็ไม่รู้ได้ภาษาเบงกาลี ออกทะเลไปที่ภาษาไอซ์แลนดิก ล่องเรืออยู่กลางทะเลญี่ปุ่นซักทศวรรษแล้วกลับเข้าฝั่งมาเป็นภาษาไทยจริงจริ๊งงงง!! T[]T;;
 
 
                   คนที่ฉัน(แอบ)เอาแขนเขามากอดคืออีตาหน้าโหดที่เพิ่งทำร้ายฉันไปหมาดๆค่ะ!! โฮ~ฆ่ากันให้ตายเลยเหอะอาเมน~อย่าให้แมงมุมตัวน้อยๆนี่อยู่อีกเลย!!
 
 
                   โอ้ยยย!! ฉันแอบกุมหัวตัวเองเนื่องมาจากความตกใจเกินเหตุบวกไม่อยากจะเชื่อสุดขีดจนอะนาโตมี่ส่วนบนสุด (พูดว่าหัวก็สิ้นเรื่อง...) ไปกระแทกเข้ากับหน้าต่างรถอย่างจัง!! .. โฮ~เจ็บตัวอีกแล้วเหรอเนี่ยยย T^T
 
 
                   “T^T” ฉันรีบพลิกตัวเองให้กลายเป็นหันหน้าเข้าหาหน้าต่างรถทันที พลางคลำหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะกลับมาฉุกคิดว่าทำไมเดี๋ยวนี้อิโมคอนร้องไห้ของฉันมันเยอะจังวะ? T__T;;
 
 
                   แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่าฉันเจอประเด็นใหม่แล้วล่ะค่ะ .. เสื้อคลุมที่อยู่บนตัวของฉันนี่ของใคร? แล้วใครปรับเบาะให้???
 
 
                   ..ไม่ได้อยากทำตัวเป็นเด็กขี้จ๋งจั๋ยยย (จะวิบัติเพื่อ?? -*-)
 
 
                   ...แต่มันต้องจ๋งจั๋ยเจงๆนะ (วิบัติเพื่อเสียงค่ะ น้องแมงมุมเธอจริตแบบนั้นจริงๆ -0-)
 
 
                   “หรือว่า...”
 
 
                   ฉันค่อยๆหันหน้าไปหาคนที่นอนกอดอกหลับตาพริ้มสนิทอยู่ในระดับเดียวกันกับฉัน ผมสีดำสนิทแอบลงมาปรกเนินหัวโนๆนิดหน่อยนะเนี่ย เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าเขานี่ก็เหม่งนิดหนึ่ง .. หรือว่า..บางทีเขาอาจจะ...
 
 
                   เห้ยๆ -*- เป็นไปไม่ได้!
 
 
                   อาจจะเป็นของพี่โจ๊กก็ได้ใครจะไปรู้ อย่าคิดอะไรในแง่ดีไปหน่อยเลยแมงมุม
 
 
                   ฉันหันหน้ากลับมานอนในท่าเดิม คือท่าที่หันหน้าเข้าหาหน้าต่างรถนะแหละค่ะ พยายามนะ..พยายามที่จะทำให้เหม่งตัวเองไม่ไป กระแทกเข้ากับหน้าต่างรถเพราะแรงโยก -*- ป๊าดโถ่! โดนอีกแล้ว เจ็บจริงๆนะคะเนี่ย...
 
 
 
 
 
                   ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ก็คาดว่าน่าจะประมาณสักชั่วโมงกว่าๆ .. รถเคลื่อนที่จอดสนิทหลังจากที่โยกไปโยกมาเพราะต้องขึ้นเขาลงห้วย เดี๋ยวตกหลุมเดี๋ยวเบรกเพราะสัตว์ตัวเล็กๆตัดหน้าจนฉันต้องกลิ้งไปกลิ้งมาหลายตลบอยู่บนเบาะที่มีความกว้างเพียงตัวของฉันนอนได้เท่านั้น
 
 
                   ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมายุกยิกๆอยู่ที่แก้มของฉัน ก่อนที่ฉันจะรู้สึกชาเบาๆเพราะไอของความเย็นนั้น..
 
 
                   “พี่โจ๊ก...” ลุกขึ้นมาพลางขยี้ตา
 
 
                   “ไปรอที่กรุ๊ปเร็ว เราจะเดินเท้าเข้าที่พักกัน ^^” คนตรงหน้าว่าพลางยิ้มตาหยี...น..น่ารัก -..-
 
 
                   ฉันพยักหน้าตอบรับเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช้หลังมือเช็ดแก้มที่มีหยดน้ำเย็นๆเกาะอยู่..พลันสายตาก็เหลือบไปมองตรงมือของพี่โจ๊กสุดน่ารักน่าก(อ)ดที่เดินลงรถไปตะคอกน้องๆด้วยความน่ารักข้างล่างค่ะ -..- กระติกน้ำอะลูมิเนียมที่มีไอสีขาวลอยคละคลุ้งออกมาทำให้ฉันรู้ได้เลยว่า...
 
 
                   พี่มันเป็นคนเอาน้ำแข็งมาแนบแก้มของฉัน .. ก่อนจะตั้งคำถามกับตัวเองอีกว่า...
 
 
                   ทำไปเพื่ออะไรวะ??? -*-
 
 
                   ฉันลงมาอยู่ข้างล่างแล้ว พลางมองไปรอบๆก็พบว่าบริเวณที่รถจอดอยู่เป็นป่าค่ะ ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือ(ใจจริงอยากใช้นาฬิกามากกว่านะ แต่เพราะนาฬิกาของฉันโดนไอ้โจรพันห้าปล้นไปน่ะสิคะ...) ของตัวเองขึ้นมาสไลด์หน้าจอเปิดเพื่อมองเวลา ณ บัดนี้ .. หนึ่งทุ่มเศษ .. สรุปแล้วฉันเดินทางมาทั้งวันก็ประมาณสิบกว่าชั่วโมงค่ะ =___=;; จากกรุงเทพฯ – แม่ฮ่องสอน
 
 
                   เขาหายไปไหนแล้วนะ... -*-
 
 
                   นี่ฉันมองหาใครวะ? อ้อใช่ๆ ต้องมองหายัยฟาเลย์และยัยเนียร์ แต่ทำไมใช้สรรพนามว่า ‘เขา’ ล่ะ? .. โอ้ยยย! ถามกับตัวเองในใจแบบนี้คงมีคนมาตอบให้ฉันได้หรอก!! -0-
 
 
                   “แมงมุมมมมม!!!”
 
 
                   ทันทีที่ฉันหันไปหาเสียงเรียก ร่างของฉันก็ล้มลงกับพื้นดินทันทีเมื่อไอ้เพื่อนที่คบกันมาเกือบสี่ปีทั้งสองตัว(?)วิ่งเข้ามา .. ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยค่ะ ฉันมันก็ต้องล้มลงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว T^T แต่พวกเธอสองคนทำบ้าอะไรเนี่ยยย!!
 
 
                   รีบลุกเร็ว ฉันอายคนนน T[]T;;
 
 
                   “เป็นอะไรรึเปล่า? ฉันเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ” ฟาเลย์ว่าพลางฉุดฉันให้ลุกขึ้นท่ามกลางสายตาแห่งคำถามของประชาชีชาวม.6 โฮๆ มีเพื่อนบ้าก็ต้องอายขายขี้หน้าเป็นธรรมดาแบบนี้แหละ
 
 
                   “ฉัน...”
 
 
                   “มันแกล้งเธอจนเธอพูดไม่ออกเลยใช่มะ? ฮึ่ยยย! กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้!! ไหน! ไอ้พี่เปปเปอร์และอีตาตรีทูตมันอยู่ไหน!?! ฉันจะเอาเลือดหัวมันออก! บังอาจมาแกล้งเพื่อนของฉันจนช็อกขนาดนี้ ยอมไม่ได้แล้ว!!”
 
 
                   “เอ่อ..เนียร์...คือ...”
 
 
                   “ไม่ต้องพูดเลยแมงมุม เธอมันก็แม่พระเกินไปแล้วนะ หัดสู้คนซะบ้างสิ .. คาราเต้กับมวยก็เคยเรียนมา ทำไมไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์ล่ะ? อ้อ! หรือว่าเธอไม่กล้าเพราะเห็นมันเป็นรุ่นพี่ที่โตกว่าใช่มั้ยล่ะ? บอกฉันมา ฉันจะจัดการให้เอง!!!”
 
 
                   “เอ่อคือ....”
 
 
                   ยังไม่ทันได้พูดอะไรมันก็ชิ่งตัดขึ้นมาก่อนอีกครั้งด้วยความยาวระดับสามหน้ากระดาษค่ะ! โอ้ย! ยัยบ้า!! ตรีทูตเขาไม่ได้ทำอะไรฉันเว้ยยย! ฟังกันมั้งดิ -*- ดูดิ๊..คนมองหมดแล้วนะเว้ย! คิดจะอายบ้างอะไรบ้างตัวตะกวดข้างบ้านมันก็ไม่ลอยตายเกยตื้นหรอกนะเฟ้ยยย!!
 
 
             ฉันหันไปถอนหายใจกับฟาเลย์ครู่หนึ่ง เพื่อที่จะตกลงปลงใจกันลงระเบิดให้กบาลคนบางคนแถวๆนี้ให้มันแยกเล่นๆ ...
 
 
                   โป๊กกก!!   .. ต้องมะเหงกลงกบาล มันถึงจะหยุดค่ะ -0-
 
 
                   “ตรีทูตเขาไม่ได้ทำอะไรฉัน ฉันนอนอย่างสงบอยู่ที่ท้ายรถจนมาถึงที่นี่ โอเค๊??”
 
 
                   “...!!” อึ้งไปค่ะ อึ้งไปเลย -*-
 
 
                   “อย่างงั้นเหรอ..แหะๆ ^^” คนที่ฉันเพิ่งจะลงมะเหงกไปหัวเราแหะๆพลางเอาท้ายทอยแก้เก้อ ฉันกับฟาเลย์ผลัดกันขำผลัดกันถอนหายใจเลยค่ะ
 
 
                    “เด็กกรุ๊ปเอหายไปไหนสองคนครับ?”
 
 
                   ฟาเลย์และเนียร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงทุ้มต่ำของรุ่นพี่คนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นคนคุมรถมันตวาดขึ้นมาทางพวกเราค่ะ ก่อนที่ฟาเลย์จะเป็นคนยกมือแล้วหันมาบอกฉันว่าขอตัวก่อน เดี๋ยวจะโทร.มาหา
 
 
                   ฉันพยักหน้ารับคำแต่โดยดีก่อนที่มันสองคนจะวิ่งไปหารุ่นพี่คนนั้นเพื่อที่จะกลับกรุ๊ป .. ถ้าให้ฉันเดานะคะ ฉันคาดว่าพวกพี่ๆเขาคงจะให้อยู่เป็นคันรถนั่นแหละค่ะ..แล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ?
 
 
                   นั่นสิ ฉันจะอยู่กับใคร!?! -*- เพราะมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าไม่ค่อยมีคนที่จะสนิทได้ด้วยเลย เฮ้อ..เวรกรรม
 
 
                   “หลังจากที่ทำภารกิจส่วนตัวภายในเวลาชั่วโมงครึ่งเสร็จแล้ว ให้กรุ๊ปซีทุกคนมาอยู่ที่ลาน..เอ่อ..จะเรียกมันว่าลานประชุมแล้วกันนะคะ ^^ ซึ่งพี่เคย์คนนี้จะเป็นคนเป่านกหวีดนำทางเอง ตกลงนะ .. เข้าใจแล้วก็วางสัมภาระไว้เลยค่ะ”
 
 
                   นี่ไงคะพี่อัลม่อน ><! พี่สาวตัวเล็กน่ารักที่ต้องพึ่งโทรโข่งในการออกเสียง..ขาว ตัวเล็ก น่ารัก โอ้โห~แม่ของลูกอ่ะค่ะ ท่าทางนิสัยดีด้วยนะ..ฉันแอบหวังว่าจะได้พี่ผู้หญิงที่เป็นพี่อัลม่อนมาดูแลกรุ๊ปเราอยู่เหมือนกัน T^T
 
 
                   ฉันวางกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดในมือ ก่อนจะเดินไปรวมกับพวกเพื่อนๆคนอื่นๆ .. หนาวมากมายค่ะ .. คงเป็นเพราะว่าบริเวณนี้มันเป็นกลางเขา ต้นไม้ก็เยอะ ไฟตามข้างทางยังไม่มีเลย ต้องอาศัยตะเกียงและไฟฉายส่องนำทางเท่านั้น T^T
 
 
                   พี่ๆบอกให้พวกเราระวังตัว เนื่องจากว่าที่พักจะอยู่ห่างจากที่รถจอดประมาณหนึ่งกิโลเมตรทำให้เราต้องเดินเท้าตามไป ระหว่างที่เดินนั้นห้ามแตกแถว และก็ห้ามหยอกล้อเล่นกันเด็ดขาด..คือ..ฉันอยู่ม.6 แล้วค่ะ -*- (พูดอย่างกับว่าเป็นเด็กอนุบาลสามไปได้เนอะ) ส่วนเรื่องสำคัญของการเดินป่าและอยู่ในป่าแบบนี้คือห้ามพูดอะไรเชิงลบหลู่สิ่งที่มองไม่เห็นเด็ดขาด!!
 
 
                   เนื่องจากว่านี่ก็เป็นป่า แถมยังเป็นที่ๆไกลจากเมืองหลวงอีก เรื่องสิ่งที่มองไม่เห็นและสิ่งเหนือธรรมชาตินี่สำคัญ ชาวเขาที่นี่เขาถือค่ะ...
 
 
                   ใช้เวลาห้านาทีที่ฉันยืนหนาวขาสั่นพั่บๆเพื่อฟังพวกพี่ๆประกาศแนะนำตัวกันอีกครั้ง บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขาและแจกเอกสารตารางงานที่เราต้องทำพรุ่งนี้ให้ พวกพี่ๆเขาก็บอกให้ทุกคนเดินตามพี่เคย์ไป ..
 
 
                   หนาวค่ะ แต่ก็ชอบบรรยากาศแบบนี้ .. ฉันยกกล้องถ่ายรูปที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาก่อนจะรัวชัตเตอร์ไปข้างหน้าทันที...
 
 
                   ภาพกลุ่มคนกว่าสามสิบชีวิตอยู่ภายใต้แสงเงาของไฟฉายและโคมไฟของชาวบ้านที่เดินมาต้อนรับเรา คละเคล้ากับแบล็คกราวพื้นหลังของต้นไม้ใหญ่ที่สั่นไหวอย่างเป็นธรรมชาติเนื่องจากแรงลม
 
 
                   สวยแฮะ..ถึงจะมืดไปนิดก็เหอะ ^^
 
 
 
 

 
 
 
      บทนี้ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น 555 T^T .. น้องแมงมุมนี่ชอบการถ่ายภาพเป็นชีวจิตเลยล่ะค่ะ ><!
 
 
ปิดท้ายด้วยอิมเมจของพวกพี่ๆคณะวิศวะฯนะคะ ^^ ขอเอามาลงคนละรูปนะ เพราะนิยายมันก็ยาวมากแล้ว ฮ่าๆๆ
 
 
[ Joke ] .. น่ารักไปนะ ^^ 
 

 
 
[ Almon ] .. น่ารักขนาดพกพา(?) 555 พี่อัลม่อน ^^
 

 
[ Kay ] .. แบดบอยของเค้าาา ><!
 

 
[ Pepper ] .. โอ้ยยย! น่ารักจริงๆพี่พริกของเค้า ><! 55
 

 
ยังไม่หมดน้า จะเอามาลงเรื่อยๆ ^^ 
 
* ปล. บุคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตัวนิยายนะคะ ><!