What can I do?

 
Chapter 2
 
. . แค่อยากให้รู้ . .
 
 
 
                   Monday .. 7.30
 
                  [ Mangmum  Talk’ ]
 
 
                  “ทำไมไม่มีใครโทร.มาปลุกฉันเลยห้ะ?” ฉันว้ากใส่ไอ้เพื่อนทั้งสองคนทันที มันสองคนยิ้มแหะๆหุบคอลงต่ำ
 
 
                   “ก็เห็นว่าเธอนอนสบาย ฉันเลยไม่อยากปลุก”
                   ฟาเลย์ว่าพลางยัดองุ่นลูกหนึ่งเข้าปาก พร้อมๆกับยัยเนียร์ที่เปิดนมกล่องขึ้นดื่ม .. ดื่มแต่นมล่ะสิ ถึงว่าทำไมมันถึงได้สูงเอาๆ T^T
 
 
                   “ยัยเพื่อนบ้า...”
 
 
                   ฉันว่าเข้าให้เบาๆ .. ตอนนี้เราสามคนนั่งอยู่ที่ร้านข้าวต้มหน้าโรงเรียนค่ะ เวลาขณะนี้ก็เจ็ดโมงกว่าๆ แดดยังไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ เหมาะแก่การกิน..
 
 
                   เอ่อ...ขอเทคใหม่ค่ะ - -;; .. เวลานี้เหมาะแก่การยืดเส้นยืดสาย ยืดกระเพาะด้วยของกิน..
 
 
                   เราสามคนจึงนัดกันมาที่ร้านข้าวต้มหน้าโรงเรียน เพื่อที่จะมาเติมพลังงานให้ร่างกายก่อนการไปค่ายเพื่อร่วมกิจกรรม *กพส. ที่ภาคเหนือเป็นเวลาสามวันสองคืน ซึ่งจะมีรุ่นพี่ที่เป็นเด็กมหา’ลัย ปีสามคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปช่วยคุมน้องๆด้วยอีกแรง
 
 
                   เราสามคนอยู่ในชุดลำลองสบายๆเหมือนกัน คือเสื้อยืดกับกางเกงวอม(มันง่ายต่อการปฏิบัติหน้าที่ดีน่ะค่ะ) แต่ฉันจะสวมรองเท้าผ้าใบสีดำ เผื่อว่าเวลาลุยโคลนมันจะได้เลอะไม่มากไงคะ .. ส่วนยัยสองคนนั้นก็สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวมา
 
 
                  ระหว่างรอโจ๊ก เราสามคนก็ได้เม้าท์เรื่องโน้นเรื่องนี้ข้ามเวลาจนคนโต๊ะข้างๆหันมามอง - -;; แคร์อะไรล่ะคะ? ก็คนมันมีเรื่องจะเล่าเยอะนี่นา ไม่อยากจะฟังก็ปิดหูไปสิ เอาน้ำตาลก้อนที่วางอยู่ตรงหน้าอุดก็ได้ (เกรียน....)
 
 
                   “เออ..แล้วเรื่องโททูตล่ะ? เขาเป็นยังไงบ้าง?”
 
 
                   เมื่อโจ๊กหมูใส่ไข่ ไม่เอาขิงสามชามมาวางตรงหน้าแล้ว ก่อนที่ฉันจะลงมือทาน ฟาเลย์ก็ถามขัดขึ้นมาก่อนทันที ฉันตอบไปอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดมาก เนื่องจากว่ามีเวลาเอ้อระเหยไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น
 
 
                   “อยู่บ้านฉัน ไอ้มัมมี่มันดูแลให้อยู่    แต่แปลกนะ...”
 
 
                   “อะไร??” เนียร์ที่คาบช้อนเอาไว้แล้วหันมาถามฉัน
 
 
                   “ก็นายโททูตนั่นไม่ยอมไปหาหมอน่ะสิ -*- พอฉันขอเบอร์ทางบ้านหน่อยไอ้หมอนั่นก็ไม่ยอมให้ แถมยังกำชับอีกว่าให้เก็บเรื่องที่เขาเจ็บตัวแบบนี้เป็นความลับ =3=;;”
 
 
                   คิดแล้วแปลกชะมัด ทำไมไอ้หมอนั่นถึงไม่ให้ฉันโทร.บอกทางบ้านนะ? หรือว่าเขาจะแอบหนีออกจากบ้านมา แล้วบังเอิญเจอสาวน้อยน่ารักอย่างฉันกำลังโดนปล้นระหว่างทาง หมอนั่นถึงได้เข้ามาช่วย ^O^;; ไม่ค่อยจะเข้าข้างตัวเองเลยเนอะ ฮ่าๆๆ
 
 
                   “หยุดความคิดของเธอเลยนะยัยแมงมุม ฉันว่าไอ้หมอนั่นมันกลัวว่าเธอจะโทร.ไปจีบทีหลังมากกว่า”
 
 
                   “ปากปีจอออ! ><! ฉันไม่นิยมผู้ชายหน้าหวานเว้ยยยย!!” ว่าพร้อมซัดมันด้วยแก้วน้ำยกใหญ่ แต่ยัยเนียร์ก็ยังหัวเราะฮ่าๆได้อยู่อีก! เป็นมาโซคิสต์รึไงเธอ? ชอบโดนกระทำรุนแรงๆน่ะ -*-
 
 
                  เราทั้งสามคนต่างหัวเราะต่างกินกันไปตามประสาเด็กม.6 เกรียนๆ(?) แต่ก็นะ นี่แหละชีวิตประจำวันของพวกฉันล่ะค่ะ มีรั่ว มีบ้า มีฮา มีเกรียน มีเจ็บ มีปวด มีได้ มีเสีย และที่สำคัญ...มันก็ต้องมีรัก มีเกลียดด้วย ถึงจะครบรสชาติของชีวิต ซึ่งฉันยังไม่ได้ลิ้มลองรสชาติชีวิตตามที่กล่าวมาได้ครบเลย T^T
 
 
                   เหลือแค่ ได้ กับเสีย .. เกลียด และ...รัก
 
 
                   “เออลืม! ฉันลืมไปเลยว่าตัวเองเมารถอ่ะ!!”
                   เห็นแก่นๆเฟี้ยวๆ ยัยเนียร์มันก็มีจุดอ่อนแอกับเขาด้วยนะคะ ^^
 
 
                   “ไปซื้อยาเลยไป!!” ฟาเลย์ไล่ค่ะ ไม่ใช่ฉัน
 
 
                   “แกไปซื้อกับฉันหน่อยดิ ไม่กล้าว่ะ!” แหม..ยัยเนียร์ พูดอย่างกับจะไปซื้อยาว่านชักมดลูก ตราหมูเห็ดเป็ดดอง(?)
 
 
                   “เรื่องมากจริง -*-“ ฟาเลย์สบถเบาๆก่อนจะมาบอกกับฉัน “รอนี่แป๊บนะ ร้านขายยาอยู่ไม่ไกล”
 
 
                   ฉันพยักหน้าให้โดยดี ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อที่จะจัดการโจ๊กในชามต่อเมื่อยัยสองคนนี้เดินลับตาไปแล้ว .. พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์เข้าหน้าเว็บบล็อกของตัวเองข้ามเวลา .. ให้ตายสิ! ทันทีที่ฉันล็อกอิน ข้อความแสดงว่าเสียใจ และให้กำลังใจมากมายก็เด้งขึ้นมาทันที
 
 
                   ขอบคุณนะทุกคน T^T ที่มาแสดงความเสียใจและให้กำลังใจกับเรื่องที่ฉันจะต้องตายในอีกสามเดือนข้างหน้า..ขอบคุณนะ
 
 
                   “...”
 
 
                   ผ่านไปสามนาทีที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าบริเวณรอบๆบรรยากาศมันเงียบพิลึกตั้งแต่เมื่อกี้นี้..ฉันรีบละสายตาขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือทันที ก่อนจะค่อยๆหันไปมองบ้างตามสายตาของคนรอบๆตัวที่มองมาทางด้านหลังของฉัน
 
 
                   ‘Treetood’
 
 
                   “ตรีทูต....”
                   ฉันอุทานชื่อของเขาออกมาเบาๆเมื่อเขามีโครงหน้าคล้ายๆกับโททูต มันทำให้ฉันเดาได้เลยว่าเขาต้องเป็นตรีทูต พี่ชายคนโตแน่นอน .. เขาฟาดฟันฉันด้วยสายตาที่ส่งออกมาจากนัยน์ตาสีนิลคู่นั้น ร่างของฉันคงจะขาดออกเป็นท่อนๆแล้วถ้าหากว่าเขายังจ้องอยู่อย่างนั้น
 
 
                   ฉันควรจะดีใจใช่มั้ย? ที่จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อมาจ้องกันแบบนี้ .. แต่ความคิดนั้นฉันก็เป็นอันต้องขย้ำทิ้งลงถังขยะทันทีเมื่อเขาทำสิ่งที่ทุกคน ซึ่งแม้แต่ฉันก็ยังไม่คาดคิด!!!
 
 
                   “น้องฉันอยู่ไหน?”
                   เขาเอื้อมมือมาบีบคอของฉันก่อนจะยกขึ้นสูง จนฉันต้องลุกตาม .. นี่มันอะไรกัน? เขามาหาเรื่องฉันทำไม??
 
 
                   “แค่ก...”
 
 
                   “ตอบมา”
                   เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงราบเรียบซึ่งต่างจากสายตาของเขา .. แต่ปัดโถ่เว้ย! นายเล่นบีบคอของฉันอยู่แบบนี้ ฉันจะไปตอบนายได้ยังไง!!!
 
 
                   “อยู่..บ้าน...ฉัน...แค่กๆ” ฉันไอออกมาสองสามครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกว่าขาดอากาศหายใจพลางตะเกียกตะกายไขว้คว้าหาออกซิเจน .. ไปไหนไม่รอด..ก็ข้อมือของเขานั่นแหละค่ะที่โดนฉันเกาะแล้วพยายามง้างออกอยู่ แต่มันก็ไม่กระดิก
 
 
                   “ทำไมต้องอยู่บ้านเธอ! แล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น!?!”
                   เขาซัดคำถามใส่ฉันรัวๆ แต่ก็ยังคงความนิ่งของน้ำเสียงเอาไว้อยู่เช่นเดิม ฉันนี่สิแทบจะตายแล้ว! ไอ้บ้านี่ก็ออกแรงบีบอยู่ได้!!
 
 
                   ทำไมช่วงนี้ฉันถึงโดนทำร้ายบ่อยจังนะ T^T
 
 
                   “เมื่อคืน..แค่ก...เมื่อคืน..”
                   หายใจไม่ออกโว้ยยย! -*- ทำไมฉันถึงได้ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยย้ำๆ ซวยซ้ำๆ ซากๆ (พอเหอะ ตาลาย -*-) อย่างนี้นะ? จะตายเพราะโรคลูคิเมียแล้วยังต้องมารับเวรรับกรรมจากไอ้หมอนี่อีกเหรอ?
 
 
                   “เมื่อคืนทำไม!?”
                  
 
                   เขาตะคอกฉันเสียงดัง ฉันพยายามปรือตามองดูใบหน้าของเขาที่บัดนี้แสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าเขาจะปกปิดแล้วก็เหอะ เสียงฮือฮาของคนรอบๆดังลอดโสตประสาทของฉันเขามา ฉันตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตะโกนออกมารัวๆ
 
 
                   “เมื่อคืนมีคนเข้ามาทำร้ายฉัน โททูตน้องนายเลยตัดสินใจเข้ามาช่วย! แต่เขาก็โดน...แค่ก ...พวกมันรุมซ้อม ฉันเลยพาเขามาพักรักษาตัวที่บ้านของฉันก่อน โอเคมั้ย!?!”
 
 
                   “โกหก...”
 
 
                   ห้ะ? นายว่าฉันโกหกงั้นเหรอ? -*- จะบ้าเหรอไง? ถ้านายคิดว่าฉันโกหกแล้วความจริงคืออะไรล่ะ? บอกฉันได้มั้ย???
 
 
                   “แค่กๆๆๆๆๆๆๆ!!”
 
 
                   ฉันทุบข้อมือที่มีเส้นเลือดสีเขียนโปนขึ้นมาอย่างแรงเพื่อเรียกสติและลากเขาให้หลุดจากภวังค์ มันไม่ได้ผล..นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังบีบแน่นขึ้นจนหน้าฉันเขียวไปหมดแล้ว!!  เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงค่อยๆคลายมือออก ก่อนจะตวัดแขนจนฉันปลิวไปนอนหมอบอยู่กับพื้น
 
 
                   เกิดมาก็สิบเจ็ดย่างสิบแปดปี เพิ่งจะมารู้สึกเกลียดผู้ชายก็คราวนี้แหละค่ะ!!
 
 
                   “แมงมุม!!!”
 
 
                   ฉันได้ยินเสียงแก้วแตก ก่อนที่ร่างของเนียร์และฟาเลย์จะทรุดลงมาประคองตัวของฉันที่นอนหมอบอยู่กับพื้น มันสองคนอุทานเรียกชื่อของฉันออกมาพร้อมกัน .. ก่อนที่เนียร์จะเป็นฝ่ายลุกขึ้นเพื่อที่จะชี้หน้าเขา..ผู้ชายเลือดเย็น!!
 
 
                   “มันจะมากไปแล้วนะนายน่ะ นายเป็นแค่พี่เลี้ยงที่ทำหน้าที่คุมน้องๆเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเพื่อนของฉัน!!”
 
 
                   “สิทธิ์ที่จะทำไง..” เขายกยิ้มมุมปาก “เจ็บแค่นี้มันยังน้อยกว่าที่น้องฉันเจ็บด้วยซ้ำ”
 
 
                   “น้องนายไปเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ?”
 
 
                   “แล้วเพื่อนเธอไปเกี่ยวอะไรกับเธอ?”
 
 
                   ฉันไอค่อกแค่กๆ ก่อนจะพยายามบังคับสติไม่ให้ดับไป เพื่อที่จะฟังในสิ่งที่ทั้งสองคนสนทนา ทั้งสองคนจ้องกันอย่างไม่วางตา..ไม่สิ คนที่ถลึงตามองเห็นท่าจะมีแค่ยัยเนียร์เท่านั้นล่ะมั้ง ..ส่วนนายตรีทูตนั่น ก็แค่มองยัยเนียร์ทางหางตาเท่านั้นแหละ
 
 
                   เวลานี้..ฉันรู้ว่าฉันมันตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องชายของเขาต้องมาเจ็บ ... ฉันรู้ว่าฉันสร้างเรื่องขึ้นมาแล้ว ฉันรู้...แต่ฉันก็อยากให้เขารู้ ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ...
 
 
                   “นายนี่มัน...”
 
 
                  ฉันรีบพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะเข้าไปขวางหมัดน้อยๆของเนียร์ที่กำลังจะพุ่งตรงไปซัดหน้าหล่อๆให้หายแค้นทันที ฟาเลย์ก็รู้หน้าที่ เขาไปรวบแขนยัยเนียร์เอาไว้จากด้านหลังไม่ให้มันดิ้นหลุด
 
 
                   “พอ!!” ส่งเสียงดุมัน
 
 
                   “แต่เธอจะปล่อยให้คนอย่างมันทำร้ายเธอฝ่ายเดียวงั้นเหรอ!?!” ว่าพลางชี้หน้าจนคนถูกชี้หน้าขึ้นสี
 
 
                   “ช่างมันเถอะ!” สัญญาณบอกให้ใจเย็นจากฉันไง ยัยบื้อเอ้ยยย -*- ฉันไม่อยากเจ็บตัวอีกนะเว้ย
 
 
                   “เนียร์!!” ฟาเลย์ออกเสียงดุบ้างก่อนจะหันไปหาคนที่ยืนปั้นหน้ายักษ์อยู่ “ต้องขอโทษแทนเพื่อนของฉันด้วยนะคะ แต่โททูตไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ช้ำนิดๆหน่อยๆเท่านั้น...”
 
 
                   “คิดว่าขอโทษแล้วมันจะหายเหรอ?”
 
 
                   เราสามคนหันไปมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่มีแต่เครื่องหมายคำถาม ก่อนที่เขาจะเหยียดยิ้มอีกครั้ง ทว่ารอยยิ้มนั่นเราสามคนก็พร้อมใจกันลงความเห็นว่ามันน่าขยะแขยงที่สุด!!
 
 
                   “เธอต้องได้ชดใช้แน่นอน...”
 
 
                   ฉันอึ้งไปในทันที..อะไรล่ะที่เขาจะให้ชดใช้? เงินเหรอ? ร่างกายเหรอ? หรือว่าจะเป็น...ชีวิต
 
 
                   เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ คงจะเพราะสะใจที่ทำให้ฉันหรือยัยเนียร์นิ่งไปได้  ก่อนจะหันหลัง ณ ตอนนี้เขาคงจะเดินไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆแล้วหากแต่ฉันก็ได้รั้งไว้ด้วยประโยคคำถามซะก่อน...
 
 
                   “ด้วยอะไร?”
 
 
                   “เดี๋ยวก็รู้..” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบทั้งๆที่ยังไม่ได้หันมา แต่ฟังยังไงมันก็ปกปิดความป่าเถื่อนของตัวเขาเองไม่มิดหรอก “อ้อ..ได้ข่าวว่าเธอป่วยอยู่นี่...”
 
 
                   “?”
 
 
                   “จำเอาไว้เลยนะ ฉัน.. ‘ตรีทูต’ ฉันคนนี้แหละ ที่จะเป็นคนคุมชีวิตก่อนตายของเธอเอง...”
 
 
                   TBC.
 
 
 
 
 
                   จบไปอีกตอน ><! อิมเมจพระเอกเรื่องนี้ต้อง หล่อ ร้าย เลว แรง เท่านั้น! .. ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกรึเปล่านะ T^T แต่ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ
 
 
                   อิมเมจนายตรีทูตมาแล้วค่ะ ^^
 
 
                   [ Treetood ]
 
                   เก่งจังการปั้นหน้าโหด ><! งานทุกอย่างเขาจัดการได้เพียงแค่บอก .. เกลียดคนมารยา รักน้องสาวสามคนเท่าชีวิต (น้องชายอีกสองจะเป็นยังไงก็ปล่อยแม่ม 555)