What can I do?

 

Chapter 1

 

. . ฉันเรียกมันว่า ‘ความซวย’ . .

 

 

 

                   กระกระฟัดกระเฟียดมาตามทางเดินสวนสาธารณะอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงของจิ้งหรีดเรไรที่ดังระงมเซ็งแซ่อยู่เท่านั้น ราวกับว่าพวกมันมันรู้ว่าอีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้าฝนจะต้องเทลงมาห่าใหญ่แน่นอน

 

 

                   ส่วนฉัน ... โมโหคนอยู่ค่ะ! .. จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ยัยเนียร์ -*- ไอ้ทอมหน้าหวานกับยัยฟาเลย์ สาวเรียบร้อยแต่กัดเจ็บ(?)

 

 

                   ยังไม่ทันได้เฉลยว่าจะให้ทำอะไรก่อนตายดีเลย มันสองตัวก็ชิ่งหนี โดยเหตุผลของแต่ละคนไม่ค่อยจะเข้าหูเท่าไหร่เลยด้วย

 

                   หนึ่ง...เนียร์มันก็ชิ่งหนีกลับบ้านก่อนโดยให้เหตุผลว่า... ‘ฉันลืมให้อาหารแมว’ ให้ตายเหอะ! นี่มันเป็นห่วงแมวมากกว่าเพื่อนของมันอีกรึไง -*- นึกแล้วอารมณ์เสีย

 

                  สอง...ฟาเลย์ก็ขอตัวกลับบ้านเหมือนกัน โดยให้เหตุผลอีกว่า... ‘ยังไม่ได้เก็บผ้าที่ตากไว้’ อันนี้มันก็น่าให้อภัยอยู่หรอกค่ะ แต่ทำไมต้องมาเป็นวันนี้ด้วยวะ? สรุปแล้ว ฉันจึงเป็นคนเดียวที่ต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มทั้งหมด ทั้งในส่วนของฉันเองและส่วนของมันสองคน

 

 

                 เกิดมาเป็นแมงมุมช่างอาภัพ...เพื่อนก็ทิ้ง ก่อนตายยังต้องมาเสียเงินเองแทนที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข...โอ้ยหนอ~

 

 

                  Rrrr Rrrr

 

 

                  ฉันรีบเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะควานหาเครื่องมือสื่อสารทันที .. ใบไม้ปลิวว่อนเพราะแรงลมที่พัดมาวูบหนึ่งทำเอาร่างกายของฉันสั่นสะท้าน ขนที่แขนเริ่มตั้งชันขึ้นอีกครั้งเมื่อเงาของต้นไม้สองข้างทางยามค่ำคืนช่วยสร้างจิตนาการมืดๆภายในจิตใต้สำนึกของฉันได้อย่างดี

 

 

                   “ฮัลโหล” กรอกเสียงลงไปพลางเร่งสปีดฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้น

 

 

                   [พี่อยู่ไหน? ทำอะไร? กลับจากโรงพยาบาลแล้วทำไมไม่กลับบ้าน???]

                   เสียงที่คุ้นหูตอกกลับมาบ้าง ฉันอมยิ้มเล็กๆทันทีกับความขี้ห่วงเกินเหตุของน้องชาย .. แต่มันไม่ใช่เวลานี้..ฝนกำลังจะตก และฉันก็เดินอยู่คนเดียว

 

 

                   “กำลังกลับบ้าน เปิดประตูรอพี่ด้วยนะมัมมี่”

 

 

                   ไม่รู้ว่าตอนเราสองคนเกิดพ่อกับแม่คิดอะไรอยู่ =..= ให้ฉันชื่อแมงมุมส่วนน้องชายชื่อมัมมี่...แบ๊วซะ?

 

 

                   [ครับ เร็วๆล่ะ แกงจืดเย็นหมดแล้ว]

 

 

                   “อืม...” ตอบสั้นๆพลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกหนึ่งเท่าตัว ก่อนที่จะพยายามยัดโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าอย่างเก่า เพราะถ้าหากว่าฝนมันตกกลางทางคงจะไม่ดีแน่

 

 

                   มันเหมือนเป็นลาง...เมื่อฉันพยายามปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเอง จนสร้อยล็อกเก็ตที่สลักเป็นป้ายชื่อของฉันมันขาดลงพื้น...

 

 

                   ... ฉันชะงักฝีเท้า

 

 

                   ... ก่อนจะค่อยๆก้มตัวลงไปเก็บสร้อยล็อกเก็ต

 

 

                   ...

 

 

                   “...!!”

 

 

                   กลิ่นสาบสางจากมือหนาที่เข้ามาปิดปากของฉันระหว่างที่กำลังเงยขึ้นแทบทำให้ฉันอาเจียน! ก่อนที่มันจะออกแรงลากร่างของฉันที่ดิ้นขลุกขลักเข้าไปในตรอกๆหนึ่งซึ่งล้วนมีแต่หนูท่อสกปรกวิ่งวุ่น .. อะไรกัน! นี่มันอะไรกัน!!

 

 

                   “เงียบ! ถ้าไม่อยากไส้ทะลัก!!!”

 

 

                   ตอนแรกฉันคิดว่ากะจะยกเท้าถีบเข้าไปที่ร่างกำยำของชายตรงหน้า เพราะอย่างน้อยฉันก็เคยเรียนมวยไทยมาตั้งแต่ม.2 ทว่าความคิดนั้นก็เป็นอันต้องพับเก็บไปเมื่อมันชักมีดพกปลายแหลมออกมาชี้หน้าของฉัน

 

 

                   “อื้อ!!”

 

 

                   ฉันทำอะไรมันไม่ได้เลย ปล่อยให้พวกเศษเดนมนุษย์อย่างมันสองคนออกแรงลากร่างของฉันไปเท่านั้น! ... แต่มีเหรอว่าฉันจะยอม ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต พยายามส่งเสียงร้องออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่ตัวฉันเองก็รู้ว่าไม่มีใครผ่านมาแถวๆนี้หรอก

 

 

                   “บอกให้เงียบ!!!”

 

 

                   มันเอามีดมาจี้ที่คอหอยของฉัน .. ฉันสะอึกเล็กน้อยเพราะความกลัว รู้สึกร้อนผ่าวๆที่หน้าและรอบดวงตา กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หยาดน้ำตาใสๆไหลลงมาอาบแก้มอย่างช่วยไม่ได้

 

 

                   นี่ฉันต้องมาตายตรงนี้จริงๆน่ะเหรอ? ทำไมชีวิตฉันถึงได้ซวยซ้ำซวยซากแบบนี้! หรือฉันทำบุญมาไม่พอ!!

 

 

                   “ค้นตัวมัน เจออะไรเอามาให้หมด!” ไอ้คนที่เอามีดจี้คอหอยฉันอยู่สั่งเสียงเหี้ยม ก่อนที่นาฬิกาข้อมือเรือนแพงของฉันจะถูกปลดออกด้วยมือของอีกคน

 

 

                   ใครก็ได้..ช่วยด้วย...ใครก็ได้..ช่วยฉันด้วย! ฉันรู้..ว่ายังไงมันสองคนก็คงจะไม่หยุดอยู่ที่การปล้นหรอก!!!

 

 

                   ...ผัวะ!!...

 

 

                   ร่างของไอ้เดนสังคมตรงหน้ากระเด็ดไปไกลทันที ฉันกระพริบตาปริบๆมองเทพบุตรที่เข้ามาช่วยชีวิตของฉัน

 

 

                   นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลฉายแววดุดันจ้องมองคู่ต่อสู้ที่กระเด็นกระดอนไปไกลด้วยแรงถีบส่งของตัวเอง ร่างเล็กๆที่สามารถเดาได้เลยว่าต้องสูงไม่เกิน 175 ซม. แน่นอนพุ่งตรงไปหาชายร่างบึกบึนสองคนนั้นอย่างไม่เกรงกลัวจนฉันอึ้ง และสิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือหมัดสองสามหมัดที่ซัดเข้าใส่แก้มซ้ายขวาจนม่วงช้ำอย่างเห็นได้ชัด

 

 

                   ฉันกระพริบตาปริบๆเป็นรอบที่ล้านแล้วของวินาทีนี้ พลางกำชับเสื้อที่หลุดลุ่ยเพราะแรงขัดขืนของตัวเองให้แน่นขึ้น ก่อนจะมองยูนิฟอร์มของเขาสลับกับของฉันไปมา และฉัน..คงจะทำอะไรได้มากกว่าการนั่งมองดูร่างเล็กๆนั่นโดนซ้อมจนสะบักสะบอมแล้วถ้าเข้าไม่ใช่...

 

 

                   “โททูต...”

 

 

                   อุทานออกมาได้เท่านั้นค่ะ .. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสียงของฉันหดหายไปไหนหมด รู้เพียงแต่ว่าบัดนี้ชายตรงหน้ากำลังนอนตัวงอ เป็นฝ่ายเสียเปรียบให้ไอ้เดนสังคมสองคนนั้นซ้อมเท่านั้น!

 

 

                   ฉันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะใช้จังหวะที่ไอ้เลวสองคนนั้นกำลังเมามันกับการอัดคนที่ไม่มีทางสู้เดินไปหยิบอิฐบล็อกมาบล็อกหนึ่ง หลับตาปี๋และ...ทุ่มมันลงไปอย่างแรง!!

 

 

                   เลือดอาบ!! ร่างของมันดิ่งลงสู่พื้นปูนซีเมนต์ ก่อนที่ฉันจะก้มลงไปชักมีดที่เหน็บอยู่ที่เอวของมันออกมา ชี้ใบมีดไปที่อีกคน

 

 

                   “ถ้าไม่อยากไส้ทะลักก็ถอยไปซะ!!!”

 

 

                   มันมองฉันอึ้งๆ สลับกับมีดปลายแหลมที่ชี้หน้าของมันอยู่ มันลังเลนิดๆก่อนจะสบออกมาอย่างหัวเสียเนื่องจากเห็นว่าฉันเอาจริง! ฉันก้าวเข้าไปหามันช้าๆจนมันถอยครูดเป็นหมาหางจุกตูด แล้วก็ไม่ลืมที่จะแบกร่างกำยำของเพื่อนนรกๆที่นอนเลือดอาบสลบเหมือดอยู่ที่พื้นออกไปด้วย

 

 

                   “โททูต...โททูต...!!”

 

 

                   ฉันปล่อยมีดลงพื้นอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเข้าไปช้อนร่างที่สะบักสะบอมจนเลือดอาบภายในไม่กี่วินาทีของคนตรงหน้า..โททูต..เป็นรุ่นน้องที่อยู่ชมรมเดียวกันกับฉันค่ะ ฉันอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกระรอกแล้วสิเมื่อต้องมาทำให้คนอื่นเจ็บตัวด้วยแบบนี้

 

 

                   ฉันตบไปที่แก้มของเขาสองสามครั้ง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลปรือขึ้นมาเบาๆ ริมฝีปากเรียวเล็กอมชมพูเกินผู้ชายคลี่ยิ้มบางๆราวกับอยากจะบอกว่า เขาไม่เป็นไร ... ก่อนที่สติจะดับวูบลงไป

 

 

                   ตายสิคะ!! ใครๆก็รู้ว่าโททูตป๊อปปูล่าแค่ไหน อีกอย่างพี่ชายของเขาก็ยังโหดและดุเอาเรื่อง ขืนนายพี่ชายสุดโหดคนนั้นรู้เข้าว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องชายของเข้าต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

 

 

                   หัวหลุดจากบ่าแน่ค่ะ!!!

 

 

                   “ไปพักบ้านพี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะทำแผลให้...”

 

 

                   ฉันว่าก่อนจะหิ้วปีกของเขาพาดบ่า แล้วตรงกลับบ้านอย่างไวทันที ฝนเริ่มลงเม็ดจนฉันใจหาย..กลัวว่าถ้าร่างกายหมอนี่โดนฝนแล้วอาการจะแย่ลงกว่าเดิม...

 

 

 

                 

 

 

 

 

                   [Treetood  Talk’ ]

 

 

                   ผมพยายามติดต่อกับไอ้โททูตมาตั้งนานแล้ว ทว่าการติดต่อที่ปลายสายไม่ได้รับมันก็ไร้ความหมาย .. นึกโมโหไอ้น้องตัวแสบอยู่ในใจ ทำไมมันถึงไม่รับสายซักที!! -*-

 

 

                   [ … ]

 

 

                   ผมตัดสินใจวางสายไอ้โททูต ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นรับสายแทรกซ้อนแทน เพราะรู้ว่ายังไงมันก็คงไม่รับโทรศัพท์ผมแล้วแหละ ในเมื่อโทร.ไปเป็นร้อยๆสายแบบนั้น

 

 

                   [ตรีทูตครับ] ปลายสายกรอกมาทันที น้ำเสียงร้อนรนผิดปกติทำเอาผมขมวดคิ้ว

 

 

                   “มีอะไร?” คงเป็นพวกบอดี้การ์ดที่ผมจ้างให้ไปดูแลไอ้โททูตล่ะมั้ง

 

 

                   [สายของผมรายงานมาว่า..คุณหนูรองโดนซ้อมครับ..]

 

 

                   “อะไรนะ!!!”

 

 

                   ผมเผลอตะคอกเสียงดังออกมาแข่งกับเสียงสายฝนที่เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างบานใสด้วยนัยน์ตาเคียดแค้น..ผมไม่เคยทำให้น้องผมทุกคนเจ็บ แต่ใครมันกล้ามาทำอย่างนั้น ทำในสิ่งที่ผมยังไม่เคยทำ!

 

 

                   [ผมรู้ตัวพวกมันแล้วครับ..พวกมันบอกว่าโดนจ้างมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง ที่คาดว่าน่าจะเป็นแฟนเก่าให้ลากคุณหนูรองมาซ้อมเพื่อที่จะเป็นการแก้แค้น...] ผมกัดฟันกรอด

 

 

                   “ชื่ออะไร?”

 

 

                   [แมงมุมครับ!!!]

 

 

                   !!

 

                   !!

 

                   !!

 

 

 

นายตรีทูต (ชื่อเป็นมงคลมากมาย) ช่างหูเบาซะไม่มี T^T ไม่เคยจะถามก่อนเล้ย! ว่าสิ่งที่ไอ้บอดี้การ์ดคนนั้นบอกมาเป็นความจริงรึเปล่า ทีนี้เรื่องก็ตกไปอยู่กับแมงมุมซะแล้วสิ

 

เธอจะรับเขาไหวมั้ยน้าาา >< ฝากตามด้วยนะคะ

 

 

 

 

อิมเมจตัวละครค่ะ

 

[ Mangmum ]

 

สาวหน้าหวานออกแนวมั่นๆ เธอเป็นคนไม่ค่อยจะยอมใครยกเว้นคนที่คิดว่าจะรักสุดหัวใจ(?) [เริ่มเสี่ยวๆ -*-] ความสามารถพิเศษคือ วิชาหลับใน...(เป็นยังไงมีอธิบายในเรื่อง ฮ่า..) แต่ก็โชคร้ายสุดๆเมื่อเธอป่วยเป็นโรคลูคิเมีย..

 

 

 

 

 

 

พอเห็นภาพนะคะ ^^  ตอนหน้าจะเอาอิมเมจของตรีทูต พระเอกสุดโหดดดดด! มาลงให้นะคะ ><!