What can I do?

Intro
 
 
 
                Saturday .. 21.30
 
                [ Mangmum  talk’ ]
 
 
                  โฮกกกก~กกก!! >O<!
 
                  ฉันโยกหัวตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามันในจังหวะของดนตรีร็อกบนเก้าอี้สีขาวที่ถ้าหากฉันพลั้งพลาดตกลงไป ระดับความสูงอยู่ที่ 55 เซนติเมตรก็สามารถทำเอาฉันต้องกลับไปโมดิฟายด์หน้ามาใหม่ให้เหมือนเดิมได้เหมือนกัน แต่ฉันก็มิแคร์! ชี้นิ้วขึ้นฟ้าแล้วฉีกปากตะโกน!!
 
 
                  “มันส์ก่อนตายยยย~ ><!!”
 
 
                   โยกเอวไปมาแล้วเหวี่ยงผมสีดำคลับมันเงาให้มันส์สุดเหวี่ยงชนิดลืมโลก ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าเก้าอี้ตัวนี้มันมีความกว้างแค่เพียงสามสิบเซนติเมตรเท่านั้นนะคะ ฉันจะโชว์ท่าโปรโตซัวแทะไม้ให้ดูเป็นขวัญตา >O<!
 
 
                   “แมงมุม! เธอเมามากไปแล้วนะ!!”
 
 
                   ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของยัยฟาเลย์กระพริบตาถี่ๆด้วยความหวังว่าจะสามารถอ้อนวอนให้ฉันลงจากแท่นเวที(เก้าอี้สีขาว)นี่แล้วกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมซึมเศร้าอย่างเก่าที่โซฟาสีแดงแจ๋ ร้องไห้กระซิกๆกับข่าวร้ายจากชายเสื้อกราวที่ฉันไปประสบมาเมื่อสี่ชั่วโมงก่อน
 
 
                   “เมาอารายยย! ไม่ได้เมาซักหน่อยยยย!” แค่อินกับเพลงเท่านั้น ><!!
 
 
                   “ถ้าไม่ได้เมาก็ต้องพูดรู้เรื่องสิ ลงมานั่งเฉยๆเหอะ เต้นบนพื้นก็ได้”
 
 
                  ไม่เอาอ่ะ! เต้นบนพื้นมันไม่ได้ใจ .. ได้แต่ซุ่มเถียงยัยฟาเลย์เบาๆในใจ เนื่องจากฉันยังคงแหกปากร้องตามเพลงโปรดอยู่~♪
 
 
                   “ฉันบอกแล้ว อย่าให้ยัยนี่แตะแอลกอฮอล์”
                   เนียร์ ไอ้ทอมหน้าหวานพึมพำเบาๆแต่มันก็ได้ยินกันทั้งห้อง ..
 
 
                   เชอะ! ก็แค่แตะ แต่ค็อกเทลที่ผสมเหล้าวอดก้าดำเพียงนิดเดียวมันไม่ทำให้ฉันมึนไม่ได้มากมายหรอกย่ะเธอ! มันก็จริงเรื่องที่ว่าฉันเพิ่งจะเคยดื่มจริงๆจังๆเป็นครั้งแรก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เคยถูกยัยพวกนี้จับกรอกปากแบบไม่ได้ตั้งใจหรอก
 
                   งานโรงเรียนเมื่อสองเดือนที่แล้วฉันก็ถูกบังคับให้ดื่ม เห้อ..เวรกรรม =___=;;
 
                   “ลงมาแมงมุมเหอะ เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นนางฟ้าตกสวรรค์หรอก - -;;”
 
 
                  นางฟ้าตกสสวรรค์ที่เอาหน้าลงจนครูดไปกับพื้นใช่มะ? คำๆนี้ฉันเคยพูดไปแล้วนะยัยฟาเลย์ .. และดูเหมือนว่าปากของยัยนี่จะศักดิ์สิทธิ์มากมายเหลือเกิน เพราะฉันเริ่มที่จะเซๆแล้วเหมือนกัน หะ..หะ..เห้ยๆ ข้อเท้าพลิกค่ะ! ร่วงแล้ว~ๆๆๆ
 
 
                   ลาก่อน ดาวเคราะห์ดวงที่สาม ฟิ้ววว~ ( _/\_ ;;)
 
 
                   ...ตุ้บ!...
 
 
                   แอ้กกกก! อุ้ยยย! ไม่ตายแฮะ -*-
 
 
                   แต่ฉันก็ต้องนอนลงไปร้องโอดโอยเนื่องจากว่าไม่มีใครเข้ามารับตัวฉันไว้เลยซักคน ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เรียกว่าห้องวีไอพีนี่หมุนติ้วๆทันทีที่ร่างเล็กๆแสนจะบอบบางของฉันล้มลงกระแทกพื้น ขวดค็อกเทลกลิ้งหลุนๆหลุดมือไปตกอยู่มุมห้อง
 
 
และแล้วฉันก็จุกแอ้ดเรียบร้อย .. โอย~ๆๆ ฉันพยายามใช้แรงที่มีอยู่บังคับให้มือมันทำตามคำสั่งของสมองด้วยการควานหาที่เกาะเพื่อจะลุกขึ้น
 
 
                  แล้วก็เจอจนได้ค่ะ ไหล่บางๆของเพื่อนสาวที่สนิทกันมากนั่นเอง =___=;; ฉันรีบวาดมือไปคล้องคอยัยฟาเลย์ไว้เลย หมดฟอร์มทันที!!
 
 
                   “เป็นไงบ้างเนี่ย -*- ดูซิ ซนจนได้เรื่อง” พูดเหมือนแม่ของฉันเลยฟาเลย์
 
 
                   “สมน้ำหน้า เก้าอี้น่าจะล้มทับลงมาอีกรอบนะเนี่ย” พูดเหมือนพี่ของฉันเลยเนียร์
 
 
                   “เดี๋ยวรองเท้าได้ลอยไปคาดปากเธอหรอก..โอ้ยยยย!”
 
 
                   วางเบาๆไม่ได้เหรอห๊ะไอ้เพื่อนรัก! ปล่อยตัวของฉันลงมาที่โซฟาอย่างแรงขนาดนี้ เครื่องนงเครื่องในไปหมดแล้วนะเฟ้ย!  เห็นเรียบร้อยพูดน้อยแถมยังน่ารักขนาดนี้ แรงเยอะใช่ย่อยเลยนะ >O<;; ฉันไม่ควรอยู่กับเธอสองคนเลยจริงๆ แตะนิดสะกิดหน่อยกระดูกของฉันก็แทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้วรู้มั้ยย้า~
 
 
                   “ไม่ต้องมาร้องเลย อยากตายก่อนวันแรกของเดือนเก้ารึไง!”
 
 
                   ฉันตัวลีบหดลงเหลือสองนิ้วทันทีที่ยัยเพื่อนบ้านี่ตะคอกออกมา ฮือๆๆ หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้ว อภัยให้หนูด้วยนะๆ เพราะถ้าเป็นไปได้หนูก็ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกใช่แค่วันแรกของเดือนกันยายนซักหน่อย
 
 
                   ใช่แล้ว! ฉันจะสามารถมีชีวิตต่อได้ไม่เกินสี่เดือน อาจจะตายก่อนหมดเดือนนี้เลยด้วยซ้ำ! ทำไมสวรรค์ถึงมารับฉันไปเร็วขนาดนี้นะ ทั้งๆเดือนหน้าฉันก็จะได้ไปเที่ยวฝรั่งเศสในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนแล้วแท้ๆ ฮือๆ อนาคตของฉัน ไปหมดแล้ววว!
 
 
                   สี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ฉันจะจุกเพราะตกเก้าอี้ (ทำตัวเองแท้ๆ - -;;) ฉันก็ได้ไปโรงพยาบาลให้คุณหมอที่ไว้ใจตรวจร่างกายตามนัด แต่ผลที่ออกมามันไม่ได้ดีอย่างทุกครั้งน่ะสิคะ เมื่อ...
 
 
                   ‘เสียใจด้วยนะครับ หนูจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสี่เดือน!!’
 
 
                   โฮ~คำพูดตรงๆของคุณหมอช่างแทงใจดำฉันนัก! เชื่อมั้ยคะ? ทันทีที่จบประโยคนั้นฉันก็เป็นลมไปตรงนั้นเลยทีเดียว สรุปแล้วฉันเป็นโรคลูคิเมียระยะสุดท้ายค่ะ T^T
 
 
                   พอฉันฟื้นขึ้นมา ก็พบว่ายัยเพื่อนทั้งสองคนนี้ได้อยู่ข้างๆเตียงฉันแล้ว จะเกิดอะไรอีกคะถ้าเราสามคนไม่ได้กอดคอกันปล่อยโฮออกมาเลย ทำไมคะ? ทำไม? ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งสาวน้อยหน้าหวาน ตากลมๆแบ๊วๆคนนี้!
 
 
                   “ฉันขอโทษ..ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป..ไม่อยากตายแล้ว..”
 
 
                   หลายๆครั้งที่ฉันท้อจนคิดอยากตาย แต่ตอนนี้ความคิดนั้นมันหายไปหมดแล้วล่ะค่ะ เมื่อฉันได้มาเจอเรื่องแบบนี้ .. ฉันที่ต้องมาตายก่อนเวลาทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งจะอายุ 17 เท่านั้น!!
 
 
                   “เอาน่าๆ อย่าเศร้าไปเลยเพื่อน ^^”
                   นี่เป็นครั้งแรกที่ยัยเนียร์กระดึ๊บตัวเข้ามาโอบบ่าฉัน ก่อนจะดันหัวฉันเบาๆให้ไปซบที่บ่าของมัน
 
 
                   “แกยังมีฉันนะเว้ย ยังไงฉันก็จะอยู่กับแกจนถึงวันสุดท้าย ^^”
                   ตามด้วยฟาเลย์ที่เอื้อมมือมาลูบหัวของฉันเบาๆ เพื่อที่จะช่วยผ่อนคลายความเครียดให้ฉัน...
 
 
                   ขอบคุณพวกแกจริงๆนะเว้ย ฉันขอบคุณพวกแกจริงๆ..
 
 
                   “เออ!!!”
 
 
                   เราสองคนสะดุ้งตัวขึ้นแทบจะทันที เมื่ออยู่ๆเนียร์ก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ก่อนที่จะพูดประโยคน่าสนใจออกมา เนื่องจากว่าเจอสายตาที่มีแต่เครื่องหมายคำถามของฉันกับฟาเลย์เข้าไป
 
 
                   “แทนที่จะมานั่งเศร้า ทำไมเราไม่หาอะไรสนุกๆทำก่อนตายล่ะ!!”
 
 
                   “จะทำอะไรล่ะ?” ประโยคนี้ฟาเลย์เป็นคนถาม 
 
 
                   “หึๆ มันก็ต้อง.....”
 
 
 

                  
                   จบไปแล้วค่ะอินโทร. งงกันรึเปล่า? T^T ออมเพิ่งหัดแต่งนิยายเป็นครั้งแรกนะคะ ดีไม่ดียังไงก็ฝากเม้นต์แนะนำ ติ-ชม หน่อยนะคะ
 
                   ขอบคุณค่ะ ^^