รักออนไลน์...

"เฮ้ออ" ฉันถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ 3 หลังจากที่นั่งคิดนอนคิดเรื่องของไอพี่หินนั่นทั้งวัน...
ไม่รู้มันเป็นอะไรอะนะ รู้สึกอยากให้เขาทักมาอีกครั้ง..
ฉันเปิดคอมพ์ขึ้นมา ตัดสินใจเปิดเฟส    นั่งอ่านข้อความที่เคยคุยกันๆ ซ้ำๆ 
รู้สึกอยากคุยกับเขาอีกจัง...... ฉันก้มไปดูนาฬิกาข้อมือ
6.30 น. และนี่แหละคือเวลาที่เขาจะออนเฟส ^^
30 นาทีผ่านไป....
ฉันนั่งมองหน้าจอคอมพ์จนเหนื่อย เอาแต่ก้มมองนาฬิกา นี่มันอะไรกันนะ!
ฉันหลับตาปี๋ กุมมือแน่นภาวนาว่าเขาจะทักมาสักที....
1 ชม.ผ่านไป...
ฉันนั่งมองหน้าจอคอมพ์จมหน้าซึม.. นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย... เปิดเฟส เป็นชั่วโมงๆ เพื่อรอ
ให้คนๆเดียวทักเนี่ยนะ.....
นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย....!
สงสัยต้องปรึกษายัยเพื่อนตัวดีซะแล้วว
ฉันนั่งพิมพ์ข้อความตะกุกตะกัก ก่อนที่จะส่งไปให้ยัยเพื่อนตัวดี
บะหมี่: เฮ้ย มุกเราเป็นไรก็ไม่รู้อ่ะ
นู๋มุกกี้ ลั้นลา: เป็นไรอ่ะ???
บะหมี่:เรารู้สึกเหมือนว่าเรารออะไรสักอย่าง แบบกระวนกระวาย TT
นู๋มุกกี้  ลั้นลา: แกกำลังรออะไรอ่า??
บะหมี่:ไม่มีไรหรอก ตกลงเราเป็นไร TT
นู๋มุกกี้ ลั้นลา: แกกำลังรอบางอย่างมั๊ง ไม่ก็อยากได้อะไรสักอย่างมั๊ง ไม่ก็ คิดถึงน่ะ
บะหมี่: จ้า แต๊งกิ้ว
จบการสนทนา
คิดถึง!!! ฉันสดุดตา กับข้อความที่ยัยมุกกี้ส่งมามากที่สุด!!
นี่ฉันกำลังคิดถึงเขาหรือเนีย.. ไม่สิ!! บะหมี่คนนี้จะเชื่อคนในโลกออนไลน์ไม่ได้!
เอ... หรือว่าเขาชอบเรา เฮ้ย! หรือว่าเราชอบเขา บางทีเขาอาจจะเป็นคนจริงใจก็ได้
แต่ว่ามีแต่คนบอกว่า คนในโลกออนไลน์เชื่อไม่ได้นะ แต่เขาก็มาให้เราเห็นหน้าแล้วนี่หน่า...
มีคนบอกว่ารักแท้เกิดที่ไหนก็ได้....
"เฮ้ย"ฉันสบัดหน้า ของตัวเองสองสามที หลังจากที่เพ้อเจ้อคิดอะไรต่อมิอะไรไปตั้งนาน....
ความรู้สึกนี้มันเรียก ว่ารักรึเปล่านะ....
แต่ฉันยังรู้จักเขาไม่เท่าไรเอง....
                                       วันนี้ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย....
                                                    สับสนไปหมด..............
                                                             นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ..?
                                                                             
                                                                                บะหมี.