ระวังตัว! เธอจะโดนโดยไม่รู้ตัว

-ซีเคริล- 

"เฮ้อ!" ผมถอนหายใจ พลางอ่านหนังสือที่หยิบมาจากห้องสมุด "โอ๊ย! ไม่อ่านละ" ปิดหนังสือแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง "ทำไม? ทำไมนะ ทำไมฉันต้องเข้าไปช่วยด้วย" คิด! คิด! คิด!

"รุ่นพี่คะ!" เสียงๆนั้นเล่นผมสะดุ้ง หันไปมอง

"มีอะไรหรอ" เธอยิ้มนิดๆ แล้วยื่นกล่องของขวัญให้ ผมมองหน้าเธอ

"คือ...ฉันให้พี่คะ" ผมพยักหน้า แล้วรับกล่องของขวัญเอาไว้

"ขอบคุณคับ"

"พี่คะ เอ่อ...เป็น เอ่อ..แฟนได้รึป่าวคะ" เธอยิ้มเขินๆ จนแก้มแดง ผมวางกล่องของขวัญไว้ข้างๆกับหนังสือ แล้วหันมาบอกกับเธอว่า...

"ไม่!" นั่นทำเอาเธอคนนั้นถึงกับน้ำตาแตก

"ทำ..ทำไมคะ"

"พี่ไม่ได้ชอบเธอ แค่เป็นพี่น้องกันก็ได้"

"ฮือ..ฮือ ก็..ก็ได้" เธอวิ่งหนีผมไปเลย

"เฮ้อ!" ผมถอนหายใจอีกครั้ง พลางมองของขวัญที่ได้มา แล้วขยี้ผมตัวเอง

แชะ!

"เอ๊ะ! นั่นเสียงไรนะ" ผมหันไปทางเสียงแต่ก็ไม่เห็นใคร "เหมือนมีใครถ่ายรูปแห๊ะ" ผมลุกขึ้นไป พลางหยิบหนังสือที่อ่านทำเป็นเดินไปเก็บแต่ก็แอบเหล่ใครที่มาแอบถ่ายผมเหมือนกัน ไม่เห็นใครเลย หายไปไหนนะ ไวอย่างกับติดจรวจ

-ไบร์ท-

ฉันเดินเมาส์มอยกับมีนไปนู่นไปนี่

"5555 ตลกเนาะ 555"--->มีน

"555 นั่นดิ เรอออกมาได้"--->ไบร์ท

"5555 แกอย่าพูดดังสิ เด๋วคนอื่นไ้ด้ยินหมด" (ไม่ทันแล้วจ้า)

"5555 ไม่รู้นะว่าทันมั้ย"

"555 เอ้อ ฉันกลับก่อนนะ บายนะ" มีนโบกมือ

"555 จ้า บ๊ายบาย ยัยเผลอเรอ!"

"ฮึ่ย! อย่าสิ จุ๊ๆ 555"

"555 ก็ได้ๆ"

มีนเดินจากไปแล้ว "เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจแล้วเดินยิ้มไปมา แล้วมาหยุดนั่งอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน พอดียังไม่อยากกลับ

"ไบร์ท!" เสียงๆนั้นทำเอาสะดุ้ง ฉันหันไปตามเสียง พอเห็นเขาฉันก็ตาโตทันที

"ซีเคริล!" เขาเรียกฉัน! เขาเรียกฉัน! เขาเรียกฉ้านนนน!

"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" ซีเคริลพูดพลางเดินมานั่งข้างๆ โอ๊ะ! นั่ง! นั่ง! เขานั่งข้างฉ้านนน!

"อ๋อ..พอดียังไม่อยากกลับบ้านนะ เลยมานั่งเล่น" ฉันส่งยิ้มกว้างๆ บานๆให้เขา เขาส่งยิ้มกลับมานิดๆ โฮ๊ะ! ยิ้ม! ยิ้มมมม! เขายิ้ม ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มมาก่อนเลย พอเขายิ้มแล้วโลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป ฉันจ้องหน้าเขานานมาก

"เอ่อ..จ้องฉันทำไม มีอะไรติดหน้าฉันหรอ" ซีเคริลเรียกฉันออกจากความฝัน

"อ้อ ป่าวหรอก ป่าว แค่..."

"แค่? แค่อะไรหรอ"

"แค่ฉัน..ฉันไม่เคยเห็นนายยิ้มนะ" นั่นทำเอาเขาถึงกับหัวเราะ

"555" เขาหัวเราะ เอ่อ..มันตลกมากเลยหรอ

"55" ฉันขำตาม

"หรอ อืม..ฉันก็ว่างั้นนะ 555" ซีเคริลยิ้มพลางหัวเราะไปด้วย เขาทำให้ฉันเบิกบานเป็นกองเลยนะ

"555 อีกอย่างนะฉันไม่เคยเห็นนายหัวเราะด้วย"

"555 คงเพราะฉันเป็นคนเงียบขรึมนะสิ"

"ใช่ๆ ใครๆก็บอกว่านายนะเป็นอย่างนั้น รวมถึงฉันด้วย" ฉันชี้ตัวเอง

"555หรอ ฉันว่านะคนที่ทำให้ฉันยิ้ม หัวเราะได้เนี่ย มันก็มีความสุขเหมือนกันนะ"

ห๊ะ! หรือว่าเป็นฉัน ฉ้านนนน!

ฉันไม่พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้ายิ้มแก้มแดงป่องอยู่คนเดียว เขาเลยหันมามองฉัน

"เฮ้! เป็นอะไรนะ"

"..."

"นี่! เป็นอะไร ไข้ขึ้นหรอ ก้มหน้านะ" ว่าแล้ว ซีเคริลก็จับแก้มของฉันทั้งสองข้างขึ้น

"อย่า..อย่านะ" ฉันปัดมือเขาออก เอ่อ..ปัด? ปัดทำไมเนี่ย

"เฮ้! เป็นอะไร"

"ป่าว..ฉันเขินนะ"

"เขิน? เขินทำไม"

"ไม่รู้สิ"

"555 บ้ารึป่าวเนี่ยเธอนี่" เขาขยี้ผมฉัน

"555 ถ้าจะบ้า เพราะ ใครละ"

"หืม ฉันหรอ" เขาชี้ตัวเอง แล้วทำหน้าเหวอ

"555 คิดเองๆ"

"555"

ฉันกับเขาคุยกันอย่างสนิทสนม เขามาส่งฉันที่บ้านด้วย มีความสุขจังงงง >///<

"บาย พรุ่งนี้เจอกันใหม่" เขาโบกมือ

"จ้า บายน้าา" ฉันโบกมือกลับ พลางมองเขาเดินหายไป ฉันวิ่งเข้าบ้านขึ้นมาข้างบนห้องนอน โยนกระเป๋าไปทาง แล้วกระโดดขึ้นเตียง

ตุ๊บ!

"กรี๊ดดดดดด!" ฉันกรี๊ดด้วยความดีใจสุดๆ พลางขดตัวไปมาจนจะเป็นเลข 8 อยู่แล้ว

"มีความสุขที่สุดเล้ยยยยย" ฉันนอนกอดหมอนข้างแน่นๆจนจะสิงเข้าไปยังไงยังงั้้น