อาเมะจัง:)

 สวัสดีฉันอาเมะจังจ้าาา..... เรื่องราวของสาวน้อยฤดูฝน^^
ฉันหนะเป็นเด็กหญิงยิ้มเก่ง^^ผมยาวและหัวฟูจ้า^^555  เรื่องราวมันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่น้าาาาา ?>> 555 คงจะตั้งแต่ฉันเริ่มที่จะรู้สึกถึงความพิเศษ ของเจ้ากล้ามเนื้อหัวใจ^^ที่มันเต้นตุบๆ อยู่ในหน้าอกฉันนี่หละ><หลังจากที่ฉันเป็นเด็กที่ไม่ยอมโตซะที่แฮ่ๆ  เย้ยยยยย....>< แล้วความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน??
 
  
              >> 0.00PM.  อ่าาาา ^^ คืนนี้ฝนจะตกมั๊ยน่าาาาา <<
//สวัสดีจ้า^^ฉันอาเมะจัง ในที่สุดก็มาถึงฤดูฝนซะที่ 555  เอาหละร่มสีเหลืองจ๋า พรุ่งเนี้ย เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ<3
         . .>>> หลังผ่านพ้นจากการหลับไหลในยามค่ำคืนดวงจันทร์ค่อยๆเลือนหาย ดอกทานตะวันยิ้มร่ากล่าวอรุณสวัสดิ์ทักทายพระอาทิตย์อีกครั้ง....  ขอบฟ้าที่ไกลลิบสุดลูกหูลูกตา ปุยเมฆขาวที่ทอดยาวริมขอบฟ้า     พระทิตย์ทอแสงสีสันแต่งแต้มท้องฟ้าในยามรุ่งอรุณช่างสวยงามเสียเหลืองเกิน.....
// ในเช้านี้ฉันตื่นขึ้น พร้อมกับคำสัญกับฤดูฝนและร่มสีเหลืองของฉัน^^ เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาในยามเช้า ฉันออกเดินไปเรื่อยๆริมหาดที่ทอดตัวที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก เห้อออออ^____^ ที่นี่ริมหาดนี้เมื่อสองปีก่อน ................
// เด็กสาวคนนึ่ง ยังคงชอบที่จะแอบแม่ออกมาเดินเล่นริมทะเล หลังเลิกเรียนอยู่เสมอๆ^^ และเธอก็ได้พบกับหนุ่มน้อยใจดีที่นี่เป็นครั้งแรก เค้ามีชื่อว่า "ยูตะ"^^ [แปลว่า=เทพบุตร]
//ในวันนั้น เรื่องมันเริ่มขึ้นในตอนที่ฉันกำลังเดินเล่นแหกปากร้องเพลงเหมือนกับที่นี่เป็นโลกส่วนตัวที่ฉันส่งเสียงดังได้โดยที่ไม่ใครได้ยิน หลายครั้งที่ฉันเล่าเรื่องมากมาย ยิ้ม ร้องไห้ เผยความลับ ให้ฟ้าและทะเลได้ฟัง555 ที่จริงฉันเป็นเด็กบ้าที่เพ้อเข้าขั้นเลยหละ^^  และหลังจากที่ฉันร้องเพลงจนคอแห้ง ฝนก็ตกลงมา แต่ไม่เป็นไรจ้าา^^ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อจะหยิบร่ม ....... แต่0.0 ฮึ่ยยยย!! หายไปอะ ><ฝนตกหนักขึันเรื่อยๆเปี้ยกหละฉันแต่เดี๋ยวเหมือนมีคนมองฉันอยู่นะ  ฉันหันไปเห็นเด็กผู้ชายคนนึงกำลังกางร่มสีเหลืองเดินตรงมาทางฉัน 10วิถัดมาเค้าหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมถามฉันว่า"เธอเป็นอะไรรึป่าวใจเย็นๆก่อนนะ" ? เดี๋ยว555 คำถามแบบนี้ สงสัยหมอนี่ต้องคิดว่าฉันกำลังอกหักร้องไห้และจะกระโดดน้ำทะเลฆ่าตัวตายรึไงนะ 555  เดี๋ยวแต่รอยยิ้มนั่น.... ไมดูสดใสจังเลยเด็กคนนี้มาจากโลกแห่งความสุขรึไงนะ^____^ ก่อนที่ฉันจะเพ้อไปกว่านี้นะอาเมะ
อาเมะ: สวัสดี //ฉันทักทายหนุ่มน้อยที่อยุ่ตรงหน้าเหมือนรู้จังเค้ามาก่อน
ยูตะ:ครับพี่สวัสดีรุ่นพี่อาเมะ^^ผมยูตะครับเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนพี่^^
อาเมะ:อ้าว!!จริงหรอขอบคุณมากเลยนะ^^5555
เย้ย!! ที่แท้หนุ่มน้อยคนนี้คือรุ่นน้อง ม.5ที่โรงเรียนฉันเองหรอเนี้ยไม่เคยเห็นเลยอะแล้วน้องรู้จักเราได้ไงกัน?   แต่ก่อนที่เราสองคนจะเปี้ยกฝนกันไปมากกว่านี้ ฉันกับยูตะจึงต้องรีบหาที่หลบฝน ไม่ไกลจากที่นี่มีร้านกาแฟที่เราจะพอไปหาอะไรอุ่นๆกินแก้หนาวระหว่างรอฝนหยุด^^  
                                                          ....สวัสดียูตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อพี่อาเมะจ้า....