Teenage Heroes

ฉันชื่อแอล เอเลน อายูสิบแปดปี เรียนอยู่เกรดสิบสองที่โรงเรียนเมสันวิลล์ ฉันอาศัยอยู่กับพ่อและเคที่ ภรรยาใหม่ของท่าน แม่ของฉันท่านเสียไปเมื่อสิบสองปีก่อนเนื่องจากเรือสำราญที่ท่านนั่งไปเกิดล่ม คนส่วนมากโชคดีรอดมาได้ แต่โชคไม่เข้าข้างแม่ฉัน พ่อเสียใจมากหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ท่านแทบจะไม่ทานอะไรเลยจนต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาล เป็นอย่างนี้มาสามปีจนได้พบกับเคที่ เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์โปรเจคเดียวกันกับพ่อและแม่ พวกเขาคบกันสองปีก่อนจะแต่งงาน แน่นอน ตอนแรกฉันก็คิดจะคัดค้านล่ะนะ แต่พอนึกถึงสภาพพ่อตอนนั้นแล้ว ‘สนับสนุน’ น่าจะดีกว่า 
     มาที่โรงเรียน คนที่นี่น่ะแปลกๆกันแทบทุกคน ยกเว้นดีแลน ควินน์ ทำไมน่ะหรอ เธอลองได้เจอเขาดูสิ ผมสีบลอนด์อ่อนๆ ที่ตัดกับผิวสีแทนและฟันสีขาวราวไข่มุกของเขา –ฉันไม่ได้เว่อร์นะ— แล้วยังจะตาสีฟ้าชวนค้นหาของเขาอีก แต่ฉันเลิกหวังแล้วล่ะ เพราะเขาน่ะมีแฟนอยู่แล้ว และคนนั้นก็คือไดแอนน่า บีลส์ศัตรูตัวฉกาจของฉัน ยัยนั่นเป็นหัวหน้าทีมเชียร์ และเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งหลาย คงเป็นเพราะหน้าตาโหลๆแบบสาวมาดมั่นของเจ้าหล่อนน่ะแหละ โหลแบบไหนน่ะหรอ ลองนึกภาพสาวผมบลอนด์สูงโปร่งอกได้รูปดูสิ นั่นแหละไดแอนน่า
     เอาล่ะๆเข้าเรื่องเสียที วันนี้ฉันใส่เดรสสีเหลืองลายจุดโพก้าสีขาวแสนเฉิ่มเชยมาโรงเรียน เพราะเคที่บังคับโดยเธอให้เหตุผลไว้ว่ามันเข้ากับผมสีแดงและตาสีเขียวของฉันดี ‘จ้ะ เข้ามากกก’ฉันลงจากรถแล้วตรงไปที่ล็อคเกอร์ เก็บกระเป๋า แล้วเหลือบไปเห็นดีแลน เขาช่างดูดีจริงๆเมื่อมีแสงอาทิตย์เป็นเอฟเฟคประกอบพื้นหลัง แต่น่าเสียดาย เพราะเขายืนคุยกับเพื่อนแป๊ปเดียวแล้วก็จากไป ฉันหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ออกมาแล้วหันไปเจอไดแอนน่ายืนทำหน้านางยักษ์อยู่กำแพงฝั่งตรงข้าม
“พวกมือที่สาม” เธอพูดแล้วเดินเท้าเอวมาหาฉัน “หล่อนคงไม่รู้สินะว่าเล่นกับใครอยู่“
“โทษทีนะ แต่ฉันทำอะไรให้เธอหรออจ๊ะ“ฉันพูดแล้วยิ้มท้าทาย
“เธอ! ยัยลายจุด เธอแอบมองแฟนฉัน”
“ตายจริง ไม่ยักรู้ว่าห้ามมอง”
“อ้อ ลองของสินะ แต่ไม่เป็นไร ยังไงพรุ่งนี้เธอก็เจอดีอยู่แล้ว” ไดแอนน่าเดินเท้าสะเอวจากไปพร้อมกับเสียงออด ไม่เข้าใจเลยว่าพวกเชียร์ลีดเดอร์นี่จะวางมาดไปถึงไหน พอฉันเรียนคาบคณิตสาสตร์เสร็จ ฉันก็เรียนอีกสี่ห้าคาบแล้วก็กลับบ้าน ที่บ้านพ่อกับเคที่นั่งดูทีวีอยู่ “กลับมาแล้วค่า“ฉันขานอย่างเซ็งๆ “แอลจ๊ะ บนโต๊ะมีแฮมเบอร์เกอร์อยู่สองชิ้นนะ ทานสักหน่อยมั๊ย?“ เคที่ถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่ล่ะค่ะ หนูทานมาแล้ว“ ฉันเดินขึ้นห้องนอนด้วยอาการสุดจะเซ็ง       คืนนั้นฉันฝันเห็นแม่ ท่านถูกจับไว้ในห้องสีขาว มือถูกมัดไว้ด้วยแสงอะไรซักอย่าง ฉันเรียกแม่ แต่ท่านคงไม่ได้ยิน ชายชุดดำสองคนเดินเข้ามา ฉันจึงไปหลบหลังตู้หนังสือในห้องนั้น“ท่านหญิงคงต้องพอใจมากแน่ๆ“คนแรกพูดขึ้น “มันก็แน่อยู่แล้ว“ คนทีสองรับลูกคอ ฉันสังเกตเห็นแม่ขยับตัว ท่านลืมตาขึ้นเล็กน้อย สองคนนั้นเริ่มพูดต่อ “ใกล้แล้วสินะ วันของพวกเรา“ ชายคนที่สองเอ่ยขึ้น ชายคนแรกยิ้มที่มุมปาก แล้วเขาทั้งสองคนก็ชักมีดออกมาจากแขนเสื้อแล้วหันมาที่ฉัน “จริงมั้ยจะ สาวน้อย“ เขาพูดขึ้นพร้อมกัน ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกาปลุก และมันก็บอกว่า
 
 
ฉันสายแล้ว!!!