บันทึกลับ My Superstar ที่เลิฟ <3

บทที่1 Destinyใช่ไหมนะ?

  @Soul High school

     “ยุนโบมี !! ตอบครูมานะ นั่นมันสีผมบ้าอะไรของเธอ??”

     “หนูบอกครูไปกี่รอบแล้วค้า -______- ครูจำได้บ้างไหมเนี้ยย”

      “นี่! ใครใช้ให้เธอเถียง ฉันถาม เธอก็ตอบ ไม่ต้องมายอกย้อนครู!”

     “บลอนด์เหลือบส้มค่ะครู บลอนด์เหลือบส้ม =[]=”

   “เธอไม่รู้กฎของโรงเรียนนี้จริงๆ หรือ เธอต้องการจะปั่นป่วน! ครั้งที่แล้วก็สีชมพูบานเย็น นี่เธอจะทำให้ครบทุกแม่สีเลยใช่ไหม?”

   “ หนูเปลี่ยนสีผมตาม LE-AON ในการ คัมแบ็คครั้งนี้ค่ะ หล่อสุดๆไปเลย ครูว่าไหมคะ นี่หนูใช้น้ำยาเปลี่ยนสีผมยี่ห้อเดียวกับที่เค้าใช้เลยนะคะ เจ๋งใช่ไหมล่า >o<”

“ อีกแล้วหรอ ! นี่เธอจะบ้าพวกไอดอลไปถึงเมื่อไหร่กัน ไม่รู้ล่ะ ถ้าครูไม่เห็นเธอมในสีผมเดิมละก็ เตรียมตัวเรียกผู้ปกครองมาพบได้เลย ยุน-โบ-มี !!”

เซง เซง เซง =[]=’ ทำไมฉันต้องเข้าห้องปกครองตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยนะ ง่วงก็ง่วงTT[]TT.  เมื่อคืนกว่าคอนจะจบ กว่าจะกลับบ้าน ก็ล่อไปเที่ยงคืนกว่าละ ได้เห็นแอลแค่เพลงเดียวเอง    แต่ก็ไม่เป็นไร แค่เพียงได้เห็น โบมีคนนี้ก็นอนหลับฝันดีไปทั้งเดือนแล้วละค่ะ>/////< ฉันนั่งเพ้อกับตัวเอง โดยไม่ทันรู้ตัวว่าเพื่อนสาวจอมแสบเดินมาเมื่อไหร่ “เธอกล้ามากเลยนะที่ทำผมสีนี้มา ยัยซาลาเปา-3-“

“อ่ะ อึนจองอา! มาเมื่อไหร่เนี่ย ตกใจหมด กำลังคิดอะไรเพลินๆเลย ^^”

“เพลินๆ ของเธอเนี่ย แผลงๆ อีกแล้วล่ะสิ ทีนี้จะทำสีอะไรอีกล่ะ สีเขียวดีไหม ยัยแมลงวัน”

“อย่าเอะอะไปหน่า นิดหน่อยเอง-3-” ฉันบ่นกระปอดกระแปด

“ฉันไม่สงสัยเล้ยย ตลอด17 ปี ทำไมเธอไม่มีแฟน ก็ดูสิ ซนแบบนี้ ตาโตกลมป๊อก แก้มป่องๆ ตัวก็เล็กกระจี๊ด ผมบ๊อบสั้นแบบนี้อีก เด็กประถมชัดๆ ยัยโบมีเอ๋ย”

“ นี่อึนจองอา! ผิดด้วยหรอที่ฉันสูงแค่ 158 ซม. น่ะยะ!!! ใครจะไปหุ่นเซ็กซี่ หน้าตาเย้ายวนอาเสี่ยพุงลุ้ยแบบเธอกันหล่ะ หึ้ยย งอน TT^TT”

“ อาเสี่ยพุงลุ้ยงั้นเรอะ? =[]= อ่ะๆโอเค ฉันขอโทษก็ได้ยัยบ๊อง เดี๋ยวเลิกเรียนจะพาไป ช๊อปที่เมียงดง ตกลงไหม?” ยัยบ้าอึนจองพยายามเข้ามากระแซะฉัน หึ! คิดหรอว่าฉันจะยอมหายงอนด้วยวิธีนี้ “ก็ได้ ไปก็ไป” ก็ต้องยอมน่ะสิ ถามได้ …. :P

@ Myeong-dong 16.30pm.

      เราสองคนมาเดินเตรดเตร่อยู่ที่เมียงดงกันเกือบครึ่งชั่วโมงละ ต่างคนก็เดินไปซื้อขนมจุกจิกกินเล่นกันไป เห็นยัยอึนจองผอมบางอย่างนั้น กินเยอะจะตายไป อัดเข้าไปได้ยังไงนะท้องแค่นั้น - -“  แบ่งฉันบ้างมันจะเป็นไรไปห๊ะ!! [ห่วงกิน] วันนี้เมียงดงคนเยอะเหมือนทุกวัน ส่วนมากก็เป็นพวกนักเรียนที่มาเที่ยวกันหลังเลิกเรียน บ้างก็เดินกันเป็นคู่ๆ จับไม้จับมือ โอบกอดกัน  ซิกๆ TT.TT คนโสดอย่างฉันหล่ะอิจฉาใจแทบขาดดิ้น อยากมีคนไว้ซบแนบแอบอิงหนุนพออุ่นแบบนั้นบ้าง พระเจ้าช่างกลั่นแกล้งจริงๆ ที่ให้โบมีตัวเตี้ยม่อต้อ แบบเด็กประถมเยี่ยงนี้ ฉันไม่ใช่เด็กนะ อย่ามองอย่างน้านน! โบมีคนนี้เป็นสาวเต็มกายละค่ะ-..- ขณะที่ฉันกำลังวุ่นวายในใจอยู่นั้น เราก็เดินมาถึงร้านขายของเล่นร้านหนึ่ง ฉันเหลือบไปเห็นแผ่นการ์ดอิมเมจของเลออนโชว์หราอยู่หน้าร้าน มีหรอที่โบมีคนนี้จะชักช้า ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูทันที

  “ว้ายยย อึนจองอา ดูนี่สิ แผ่นการ์ดLE-AON น่ารักเนอะ >[]<”

  “เอาอีกแล้วหรอยัยนี่ =[]=’ จะไม่บ้าสักวันจะเป็นอะไรไหม กับแอลของเธอหน่ะหา?”

อึนจองถอนหายใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉันที่มองกล่องแผ่นการ์ดนั้น อย่างเด็กอยากได้ของเล่น แต่ใครจะสนเล่า ก็ฉันอยากได้นี่นา จะสะสมให้ครบทุกแบบเลย ^__________^

“ ป้าค้า กล่องนี้เท่าไหร่คะ ?”

“ 5000 วอนจ๊ะ หนูน้อย นี่วัยรุ่นเค้ามาเหมากันเยอะเลย กล่องสุดท้ายล่ะจ๊ะ”

“ เอิ่มม ป้าคะ ฉันไม่ใช่เด็กละนะคะ 17 ละค้า> <”

“O.o อย่ามาโกหกป้าหน่อยเลยหนู เด็กสมัยนี้ก็เงี้ยแหล่ะน้า แก่แดดแก่ลมอยากโตไวๆ เชื่อป้าสิ เป็นเด็กแบบนี้น่ะดีแล้ว ไม่ต้องรีบไปหรอก 555555”

“ -________________________-”

เอิ่มมม.. อีกแล้วหรอ เข้าใจผิดกันไปใหญ่ -3- ช่างเถอะรีบจ่ายเงินแล้วรีบไปจะดีกว่า ก่อนที่ป้าเขาจะจับฉันส่งกลับโรงเรียนเด็กประถมจริงๆน่ะ ฉันรีบเปิดกระเป๋าเพื่อจะควักเงินออกมาจ่าย แต่ … มีแค่ 2000 วอนเองง่า T^T สงสัยจะจ่ายเพลินไปหน่อย แย่เลยยย “อึนจองอา T^T” ฉันส่งสายตาเว้าวอนไปที่เพื่อนสาว ที่กำลังมองฉันเหมือนรู้หน้าที่ตัวเอง

“ เออๆ ฉันรู้แล้ว   ทำหน้าแบบนี้ เงินไม่พออีกสิท่า อ่ะนี่ค่ะป้า .. ป่ะ กลับ ฉันจ่ายให้เธอแล้ว ยุ่งจริง ยัยนี่ - -‘”

“เย้ เย้ เย้ อึนจองอา ใจดีที่สุด ฉันรักเธอจัง><” ฉันยิ้มร่า พร้อมกับกระโดดกอดอึนจองอย่างเต็มเปา

“ยัยบ้า! นี่เธอเป็นเด็กจริงๆหรือไง อายเขา ปล่อยนะ - -////”

“แหมมม ทำดีกับเพื่อน ไม่ต้องเขินไปหรอกนะ เธอเขินอยู่ใช่ไหมล่ะ 55555 :D”

“เขินบ้าไรเล่า ยัยนี่ อย่ามาคิดแทนฉันนะ ไปกันได้แล้ว”

“ค้า คุณป้าอึนจองงงง ^____^”

@ ‘Room 198’  Condo YPPX [soul center] 18.30 pm.

    ฮ้า ในที่สุดก็กลับมาถึงคอนโดซักที เล่นซะขาลากเชียว คงไม่ต้องทำอะไรกินแล้วล่ะมั้งวันนี้ กินนั่นกินนี่ จนอิ่มแปล้แล้ว ^3^ ฉันกดเปิดไฟทุกดวงในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง อ้อ! ลืมบอกไป ฉันอยู่คอนโดที่นี่คนเดียว บ้านที่แท้จริงของฉันอยู่ปูซาน แต่เมื่อ อยู่ม.ปลาย ฉันจึงสอบเข้าไฮสคูลที่โซลนี่ได้ และ ย้ายเข้ามาอยู่คอนโดนี้ตอนแรก พ่อแม่ ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ฉันเรียนที่นี่หรอก เพราะมันไกล และค่าเทอมที่นี่ก็แพงหูฉี่ แต่พอฉันคะยั้นคะยอเข้าหน่อย พวกท่านก็ยอมโดยดี บ้านฉันไม่ได้มีฐานะที่ดีมากจนถึงกับเรียกว่าร่ำรวย งงล่ะสิ ว่าทำไม ฉันถึงมาอยู่คอนโดที่หรูหราปานนี้ได้ ก็เพราะการช่วยเหลือของยัยอึนจอง (ยัยนั่นรวยมาก) ตอนแรกฉันอยู่หอพักที่ซอมซ่อใกล้ชานเมือง พอรู้จักกับอึนจอง และได้มาเป็นเพื่อนรักกันแบบนี้ ยัยนี่ก็บอกว่าที่นั่นสกปรกและดูไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน มันก็จริงอ่ะนะ - -“ จึงพาฉันมาอยู่ที่นี่แทน ตอนแรกฉันเกรงใจมาก แต่หลังๆฉันก็เริ่มหางานพิเศษทำเพื่อช่วยยัยนั่นจ่ายค่าคอนโด ดีนะที่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนหัวกระทิ อันดับหนึ่ง เรื่องใช้หัวสมองสอบชิงทุนจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉัน และไม่ต้องมาจ่ายค่าเทอมแสนแพงแบบนี้ไงหล่ะ เหตุผลที่ฉันต้องดั้นด้นมาเรียนที่โซล เพราะต้องการเข้าโรงเรียนนี้ก็จริงอยู่ แต่จริงๆแล้วนะ ฉันต้องการมาอยู่ใกล้ๆLE-AON ให้มากขึ้นต่างหาก >/////< เมื่อเค้าไปที่ไหน ฉันจะได้ไปตามเชียร์ได้อย่างสะดวกไง ฟังดูไร้สาระเนอะ แต่ฉันชอบเขาจริงๆนี่นา ฉันคิดพร้อมกลับมองไปรอบๆห้องที่มีโปสเตอร์ของแอลเต็มไปหมด..

“แกร๊ก!!เคร้งงง!!”

เสียงอะไรนั่น ? ใครมาทำอะไรนอกระเบียงนะ O.o ฉันมองไปทางต้นเสียง แต่ก็ไม่มีอะไร แต่ ออกไปดูสักหน่อยดีกว่า เผื่อเป็นโจร! แม่จะจัดการซะให้เข็ด!

แกร๊กกกกกๆ เคร้งงง ! เสียงนั้นยังดังอยู่เรื่อยๆ ฉันค่อยๆหาไม้กวาดและไฟฉายที่อยู่ตรงนั้นแล้วเดินถือไปนอกระเบียงช้าๆ ทันทีที่ฉันก้าวออกไปข้างนอก และมองไประเบียงห้องข้างๆ ก็เห็นผู้ชายร่างสูงพยายามเหมือนหาอะไรซักอย่าง หนอยยย จะขโมยของคอนโดที่นี่ละสิท่า โบมีจะทำให้ลืมทางกลับบ้านเลยคอยดู

“หยุดนะ!!! เจ้าโจรห้าร้อยย คิดจะทำอะไรน่ะ” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง จนชายคนนั้นสะดุ้งโหยงและเหมือนมีท่าทีจะกลับเข้าไปในห้อง ฉันจึงไม่อยู่เฉย รีบปีนระเบียงไปอีกฝั่งทันที หนอยย คิดจะหนีสิท่าเจ้าโจร ฉันไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอ แต่ดูเหมือนมันมืดมาก ฉันก้าวพลาดไป และล้มทับเขาอย่างจัง!

โครมมมมม!

“โอ้ยยยย เจ็บจังง”

“หนักชะมัด เธอ.. ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้” ทันที่ที่ปลายเสียงที่คุ้นมากพูดจบ ฉันก็รีบเอาไฟฉายส่องหน้าทันที  นี่มัน นี่มัน …. LE-AON นี่นา !!!!! ฉันตกใจจนดวงตาเบิกโพลง แล้วรีบกระเด้งตัวออกจากเขาทันที

“ละ ละ เลออน นี่ คะ คะ คุณ O.o!!! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?”

โปรดติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ