ในเงาใจ (The shadow)
เขียนโดย 
tofu_baby
วันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.29 น.
แก้ไขเมื่อ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 18.01 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) EP13
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ...13...
หลังจากวันงานวันเกิดของคุณหญิงธีราอร
ที่ถูกจัดขึ้นที่บ้านฐิติเศรษฐพงศ์ธีธัชก็ไม่ได้เจอกตัญชลีอีกเลย
ยกเว้นก็แต่ตอนที่ปลอมตัวเป็นนายแผ่นดิน...ลูกค้าของเธอเท่านั้น
มันเป็นช่วงที่เธอกำลังหาคำตอบดีๆให้กับตัวเอง...ว่าทำไม
ใจเธอถึงแกว่งและสั่นไหว เมื่ออยู่ใกล้ธีธัช
“พักนี่คุณลีดูเหม่อๆ นะครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ แล้วคุณดินอยากให้ลงต้นไม้ตรงไหนเพิ่ม
บอกลีได้นะคะ อย่างเช่นพวกไม้ดอกไม้ประดับนี่ค่ะ”
“ผมแล้วแต่คุณลีเลยครับ”
“นั่นไงลีว่าแล้วเชียว”
หญิงตอบและยิ้มโชว์ฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบ
‘ทำไมไม่ยิ้มให้เราแบบนี้บ้างนะ’
ชายหนุ่มแอบคิดในใจ
“แล้ววันนี้คุณดินไม่ต้องไปทำงานหรอ ปกติลีเห็นคุณดินแวะมาแค่วันพุธกับวันศุกร์”
เธอถามเขา แน่ล่ะเพราะวันนี้เป็นวันอังคารที่เข้าต้องไปทำงานที่ Son Enterprise นี่นา
“วันนี้ผมจะเป็นลูกมือคุณลีครับ มีอะไรให้ผมช่วยบอกนายธะ...เอ่อ นายดินคนนี้ได้เลยครับ”
“จะดีหรอคะ ถ้าเจ้านายลีรู้เข้า คงดุลีแย่”
“ผมไม่บอก คุณลีไม่พูด ไม่มีใครรู้หรอกครับ”
“คุณดินนี่ใจดีกับลีตลอดเลยนะคะ ลีชักจะเคยตัวแล้วสิ”
ในช่วงเที่ยงมีโทรศัพท์สายสำคัญจากคุณอานนท์
โทรเข้ามาตามตัวธีธัช เขาเลยต้องรีบไป
“ไว้ผมจะรีบกลับมานะครับ”
“ค่ะ คุณดินรีบไปจัดการธุระเถอะค่ะ ทางนี้ลี้จัดการเองได้”
เธอส่งยิ้มให้เขาแบบนี้ทำเป็นประจำ
พลอยทำให้เขามีกำลังใจทำงานเป็นที่สุด
รถแลนด์โลเวอร์คันโตขับหายไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากพักทานข้าวร่วมกับคนงานในทีมที่ล้วนแต่สนิทกัน
กตัญชลีก็กลับไปทำงานตามเดิม
เธอชอบบ้านของคุณดินอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งได้เดินดูเพื่อเช็คงานอีกรอบก็อดตื้นตันใจไม่ได้
“คนที่ได้อยู่บ้านนี้ร่วมกับคุณดินจะต้องมีความสุขมากเลยเนอะ”
เมื่อเดินดูจนทั่วบ้านแล้ว...
เธอเลยออกมาจัดการกับต้นไม้ที่ทำค้างไว้ในช่วงสาย
กรี๊ดดดดดดดด
"ช่วยด้วยค่า ใครก็ได้ช่วยด้วย"
ระหว่างที่กตัญชลีกำลังดูคนงานลงต้นไม้อยู่นั้น
เธอได้ยินเสียงร้องมาจากบ้านข้างๆ
เลยรีบวิ่งไปตามต้นเสียง
เมื่อถึงหน้าบ้านเป้าหมาย เธอกดออดที่หน้าประตู
ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้
"ฉันได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ
ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นคะ"
"รบกวนช่วยมาด้วยกันด้วยนะคะ"
ปรากฏว่าเป็นตุ๊กแกตัวโตที่เกาะอยู่ในบ้าน
และบ้านนี้ก็มีเพียงคุณวาสนา คุณแม่ของเธอ
และคนดูแลบ้านที่ล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งสิ้น
ไม่นานคนงามอีก 2 คน ที่วิ่งตามกตัญชลีมาก็ตามเข้ามาในบ้านด้วย
แต่เมื่อเห็นเจ้าตุ๊กแกตัวยักษ์ ชายหนุ่มแต่ละคนก็แทบจะลมจับ
“น้ามั่น กับพี่อ้วนกลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ ทางนี้เป็นหน้าที่ของลีเอง”
“คุณลีแน่ใจนะครับว่าจัดการได้”
นายมั่นถาม
“สบายมากค่ะ”
“งั้นผมกับเจ้าอ้วนกับพี่บ้านคุณดินก่อนนะครับ”
“ค่า”
กตัญชลีจับตุ๊กแกเจ้าปัญหาออกจากบ้านให้วาสนาเป็นที่เรียบร้อย
เธอขอบอกขอบใจสาวน้ำใจอยู่หลายหน
“งั้นลีขอกลับไปทำงานต่อนะคะ”
“ไง้วันหลังป้าจะทำอาหารอร่อยๆ ไปให้ทานนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่า”
...หลังเลิกงาน ธวัชมักจะหาข้ออ้างมารับกตัญชลี
และวันนี้ก็เช่นกัน
“มีแต่คนบ่นถึงลีนะรู้มั้ย”
“มีด้วยหรอ ใครบ้างล่ะที่ซันว่า”
“นอกจากพี่ๆ มนแผนกของลี ก็มีพี่บี๋ พี่ศักดา แล้วก็เฮียชัช”
“ดีใจจังมีคนคิดถึงลีด้วย แล้วทำไมวันนี้ซันถึงผ่านมาทางนี้ได้ล่ะ”
“พอคุยกับลูกค้าเสร็จ เราก็เข้าบริษัท
พอเลิกงานปุ๊บ ร้ตัวอีกทีก็มาถึงที่นี่เลย แปลกมั้ยล่ะ”
“เหตุผลอะไรของซันเนี่ย ไปเอะกลับกันดีกว่า
วันนี้ลีหิ๊วหิว ซันพาลีไปหาอะไรอร่อยๆ กินทีนะ
ไม่งั้นลีจะจับซันฉีกกินนี่แหละ”
“ตอนลีหิวนี่น่ากลัวจัง”
“ล้อเล่นจ้า”
ชายหนุ่มยื่นหมวกกันน๊อคให้เธอก่อนที่เธอจะโดดขึ้นซ้อนท้าย
อย่างคล่องแคล่ว
ภาพของกตัญชลีและเพื่อนหนุ่มของเธอ อยู่ในสายของของวาสนา
และลูกสาว ของเธอตลอด
"ถ้าไม่ได้คุณมัณฑนากรที่มาทำบ้านข้างๆ นี่ช่วยจับตุ๊กแกให้
แม่กับอาม่าเราคงโดนตุ๊กแกตัวโตจับกินไปแล้ว ขนาดคนงานผู้ชาย
อยู่กันตั้งหลายคน ดูสิไม่มีใครกล้าจับกันสักคน
แม่หนูที่กำลังขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์คนนั้นไงยัยอัญ"
วาสนาชี้ให้ลูกสาวดูฮีโร่ที่ช่วยชีวิตเธอและครอบครัวไว้เมื่อตอนกลางวัน
หลังจากที่เธอกลับมาจากสอนหนังสือในมหาวิทยาลัย
"แม่ค่ะ นั่นมันน้องพรนี่คะ ลูกสาวคนเล็กของคุณอาที่อยู่ข้างบ้านน้านิดที่สาทรไงคะ
อัญจำได้ น้านิดเคยพาอัญไปเล่นบ้านนั้นบ่อยๆ
โตขึ้นก็สวยนะคะ หน้าไม่เปลี่ยนเลย"
อัญธิกาบอกผู้เป็นแม่ เธอจำเด็กสาวคนนั้นได้แม่นยำ
แม้จะมองเธอจากมุมไกลๆ
"งั้นพรุ่งนี้ตอนแม่หนูคนนั้นมาทำงาน
อัญก็ไปกับแม่ด้วยสิ แม่กะว่าจะทำกับข้าวกับบัวลอยไข่หวาน
ไปฝากเขาสักหน่อย"
"ได้ค่า แต่ตอนนี้เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ
ป่านนี้อาม่าคอยที่โต๊ะแย่แล้ว"
"จ้า ลูก"
++++
ทางด้านธวัชกับกตัญชลีก็กำลังเอร็ดอร่อยกับเย็นตาโฟข้างทาง
ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ที่กตัญชลีพักอยู่
“ขอบคุณนะที่พาเรามาทานก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟที่อร่อยที่สุดในโลก”
“อื้ม คงอร่อยจริงๆ ลีกินไปตั้ง 3 ชาม”
“นายซัน”
“ก็ลีต้องใช้พลังงานเยอะนี่เนอะ”
“ใช่ ตอบแบบนั้นดีแล้ว ถ้าตอบแบบอื่นจะโดนมิใช่น้อย
ขอบคุณนะที่ทำให้ลีสบายใจสุดๆ”
“อื้ม”
“ซันเราขอถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรหรอ”
“ซันเคยรักใครหรือมีความรู้สึกที่พิเศษกับใครบ้างไหม”
“ทำไมลีถามเราแบบนี้ล่ะ”
“น่านะตอบเราทีเถอะ”
อยู่ๆ ชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายประหม่าขึ้นมาเฉยๆ
ก็อยู่ๆ แม่สาวตรงหน้าเล่นยิงคำถามแบบตรงประเด็น...ขนาดนี้
"ก็มีนะ ความรู้สึกพิเศษน่ะ มันเกิดขึ้นก่อนที่เราจะรู้สึกตัวซะอีก
ยิ่งปิดมันเท่าไหร่ มันก็ยิ่งชัดเจนขึ้น เพราะแบบนี้ไงมันถึงได้พิเศษ
เราจะรู้สึกมีความสุขที่อยู่ใกล้ๆ เขา ได้เห็นเขายิ้ม เขาหัวเราะ มีความสุข
แม้ว่าคนๆ นั้นอาจไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเราก็ตาม"
กตัญชลีนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“แล้วแบบนี้ใช่ความรักรึเปล่า”
“ใช่สิ”
“เข้าใจแล้วล่ะ”
เธอยิ้ม
“งั้นมือนี้ลีเลี้ยงเอง”
“รบกวนด้วยนะเสี่ยใหญ่”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
‘งั้นที่ลีรู้สึกกับคุณธีธัชก็ไม่ใช่ความรักสินะ
เป็นความอึดอัดที่ทำให้หายใจไม่ออกควบคุมตัวเองไม่ได้
แต่ทำไมลีต้องคิดถึงคุณด้วย ทำไมนะ คุณรักลีจริงๆ น่ะหรอ’
หญิงสาวสรุปเอาเองทั้งหมด
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
