ในเงาใจ (The shadow)

…9…
 
"รอเราเดี๋ยวนะซัน ขอเราเก็บของก่อนแล้วรีบไปกัน"
กตัญชลีหันไปบอกกับธวัช ก่อนที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของ
ใส่กระเป๋าสะพายใบโต แล้วหันไปปิดคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่
"อืม" ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะยืนพิงพาร์ทิชั่นรอ(อย่างเท่)
ก่อนจะมองดูหญิงสาวตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี
 
"จะไปไหนกันหรอ น่าสนุกจัง ผมไปด้วยคนสิ"
บอสหนุ่มมาดขรึมในชุดสูทเดินผ่านมาพอดี
เขาหยุดทักลูกน้องเบอร์ล่าสุดของบริษัท...ทั้งสองคน
"ที่ๆเราสองคนจะไปน่ะ ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด
คุณธีอย่าไปดีกว่าค่ะ คุณธีไม่เหมาะกับที่นั่นหรอก"
"ผมยังไม่รู้เลยว่าพวกคุณจะไปที่ไหนกัน
พูดแบบนี้เหมือนไม่อยากให้ผมไปด้วยนะครับ"
"งั้นถ้าคุณธีก็เชิญตามมาสิคะ
แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ลีไม่รับรองนะคะ"
"อืม แล้วคุณ2คนจะไปกันยังไง"
"ผมเอามอเตอร์ไซด์มาครับ"
ธวัชตอบ
"งั้นลี คุณมากับผม"
"ค่ะ?"
"มาเถอะน่า เกิดผมขับรถตามคุณธวัชไม่ทัน คุณจะได้บอกทางผมไง"
"อ๋อ ค่ะ"
กตัญชลีเดืนตามเจ้านายหนุ่มไปอย่างงงๆ
วันนี้เขามาไม้ไหนนะ...
บางวันก็ดุจนน่าใจหาย
บางวันก็ทำตัวยังกะเด็กเอาแต่ใจ
 
โต๊ะม้าหินใต้ทางด่วนของถนนสายหนึ่ง ในกรุงเทพฯ
กตัญชลีส่งแอมโมเนียให้เจ้านายหนุ่ม ก่อนจะพัดให้เขา
ส่วนชายหนุ่มอีกคน เพิ่งเดินมาสมทบ
หลังจากที่ไปช่วยอาสาสมัครของมูลนิธิคนอื่นๆ
ปฐมพยาบาลเด็ก 2คน ที่รถมอเตอร์ไซด์เสียหลัก
เพราะโดนสุนัขวิ่งตัดหน้าในระยะกระชั้นชิด
 
"ก็ลีเตือนแล้วก็ไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ
มีแต่เลือด แล้วก็คนบาดเจ็บ 
แต่สิ่งหนึ่งที่คนในมูลนิธิมี
คือใจ ใจแห่งความเสียสละเพื่อคนอื่น
ดีนะที่เด็กสองคนนั้นบาดเจ็บแค่เล็กน้อย"
"ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ โอ๊ย แค่เห็นเลือดก็แทบเป็นลมแล้ว"
เจ้านายหนุ่มฉุนเล็กๆ แต่หน้าของเขาก็ยิ่งซีดเข้าไปอีก
จนหญิงสาวนึกเป็นห่วง 
"ดูคุณหน้าซีดมากเลยนะคะ เดี๋ยวลีไปชงน้ำขิงอุ่นๆ ให้นะคะ
ซันมาก็ดีแล้ว นี่ถุงแอมโมเนีย แล้วพัด ช่วยดูแลคุณธีด้วยนะ"
"อืมม์"
ธวัชพยักหน้ารับ แต่ระหว่างที่กตัญชลีกำลังจะลุกขึ้น
ธีธัชคว้ามือเธอไว้ได้ทัน
"เธออยู่นี่นี่แหละ อีกอย่างผมไม่ใช่คนแก่
ที่จะต้องกินน้ำขิงอะไรนั่น นี่คุณธวัช
ช่วยไปเอาน้ำเย็นให้ทีสิ"
หญิงสาวหันไปสบตากับเพื่อนหนุ่ม
"ลีอยู่นี่แหละ เดี๋ยวเรามา"                                                             
"อืมม์"
ธีธัชเผลอมองที่กตัญชลีอย่างลืมตัว
กลายเป็นเธอซะอีกที่ส่งสายตาดุๆ มาให้เขาแทน
"ปล่อยมือลีได้แล้วค่ะคุณธี"
"โทษทีนะ"
เขารีบปล่อยมือเธอ ก่อนจะหันไปทางอื่น
เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
 
"เธอมาเป็นอาสาสมัครในมูลนิธิฯ นี่นานแล้วหรอ"
"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ความจริงตอนเด็กๆ สักประมาณ 5-6 ขวบ
ลีก็ชอบตามพ่อมาที่นี่ มากกว่าไปวิ่งเล่นซนซะอีก
ได้เห็นพ่อช่วยคนอื่น ลีก็อยากทำได้แบบพ่อบ้าง"
"ดูเธอรักพ่อของเธอมากนะ"
"ค่ะ พ่อเป็นผู้ชายคนเดียวที่รักและเข้าใจลีที่สุด
ถึงวันนี้พ่อจะจากลีไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่ลีคิดถึง
พ่อจะอยู่ตรงนี้เสมอ" ที่ชี้ไปที่บริเวณตำแหน่งของหัวใจ
คำตอบของเธอทำให้เขาเองที่เป็นเสือยิ้มยาก
ถึงกับยิ้มจนแก้มแทบปริ เธอเล่าไปยิ้มไป
อย่างมีความสุข
 
"ไว้วันหลังถ้าคุณธีเลิกกลัวเลือดก็แวะมาสิคะ
บางวันมีเคสตามไปจับงู จับสัตว์อะไรแปลกๆ
น่าสนุกดีนะคะ"
"ไม่ล่ะ ผมไม่อยากถูกสัตว์ประหลาดพวกนั้นจับกิน"
หญิงสาวนึกขำกับท่าทางเหมือนกับเด็กๆ ของเจ้านายหนุ่มเช่นกัน
หลังจากได้ดื่มน้ำเย็นๆ และดมแอมโมเนียจนชุ่มปอด
ธีธัชก็อาการดีขึ้น แต่โทรศัพท์สายด่วนที่ดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศ
ทำให้เขาต้องจำใจกดรับสายไป
"พี่ธีอยู่ที่ไหนคะ วันนี้เรามีนัดดูหนังแล้วก็ทานข้าวกันนะคะ"
ธีธัชเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ ตอนที่ปลายสายบอกนี่แหละ
"ครับ ไม่ลืมครับ น้องขวัญรอพี่ที่บ้านได้เลย
เดี๋ยวตอน 1ทุ่ม เจอกันครับ"
"ขวัญจะรอนะคะ"
"ครับ"
"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ขวัญจะรีบไปหาชุดสวยๆ
ใส่อวดพี่ธี บายค่ะ"
"ครับ"
 
"คุณดีขึ้นรึยังคะ ให้ลีขับรถไปส่งที่บ้านมั้ยคะ"
"งั้นก็รบกวนด้วยนะ"
"ค่ะ"
ชายหนุ่มตอบแทบจะไม่ทันได้คิดเลย
แน่ล่ะ การที่เขาพาเธอแยกออกไป
ดีกว่าที่ปล่อยให้เธออยู่กับหนุ่มๆ ในมูลนิธิ
รวมถึงลูกน้องหนุ่มของเขาอีกคน
 
กตัญชลีไปลาพี่ๆ น้องๆ ทุกคน
มีการหยอกล้อกันอย่างครึกครื้น
"ลูกพี่ อวยพรหน่อยสิ พรุ่งฉันจะไปสอบ กศน. แล้วนะ
อีกไม่นานฉันจะได้ชุดนิสิตแล้วนะพี่"
"ทำเต็มที่นะเบิ้ม สู้ๆ สอบเสร็จเมื่อไหร่
วันเสาร์หน้าเจอกันร้านหมูกระทะพี่เลี้ยงเอง
รวมถึงทุกคนที่นี่ด้วยนะ"
เฮ. (เสียงเฮดังลั่น)
"นึกว่าข้าจะอดซะอีก"
ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม ผิวสีดำแดงพูด
เขาคือน้าตุ้ม อดีตคนสนิทของนายบุญ
"ลีรักทุกคนเท่ากันหมด อย่าน้อยใจไปเลยน่าน้าตุ้ม
ลีไปแล้วนะ เจอกันเสาร์หน้านะทุกคน"
"โชคดีเว้ยไอ้ลี"
ชายร่างท้วมพูด
"เจอกันจ้า ลูกพี่"
"กลับดีๆ นะลี ถึงบ้านโทรบอกเราด้วย
เราจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย เดี๋ยวคงจะกลับเหมือนกัน"
"อื้ม"
 
…และในที่สุดธีธัชก็ได้คำตอบว่า ‘เบิ้ม’ ชื่อที่เขาเคยนึกสงสัย
คือเด็กหนุ่มรุ่นน้อง รูปร่างผอมบาง ที่เป็นหนึ่งในทีมอาสาสมัครฯ นี่เอง