เกมซ่อนเร้น

หลังจากที่ทั้งคู่เดินออกมาพร้อมถุงเสื้อผ้ามากมายหลากหลายอย่างแล้วเตชินก็พารัณไปที่เรียนสอนทำอาหารคอร์สใหญ่ระดับมืออาชีพเท่านั้นเพราะ
ธัสสิดล ต้องการความอร่อยและรสเลิศเท่านั้น เพราะเขาไม่ได้ทานอาหารไทยมานานเลยต้องการอะไรที่เป็นลิศและจัดอาหารอย่างน่ารับประทาน
 
“โอ๊ยยยยย เจ้านายคุณนี่เรื่องมากชะมัด นู้นก็ไม่ได้นี่ก็ต้องเริ่ด ถามจริงมันกินไม่ได้เหมือนกันหรอห่ะ” เธอพูดอย่างหัวเสีย เพราะไม่เคยทำอาหารมาก่อนเลย และอยู่ดีๆก็ต้องมาทำอาหารแบบกระทันหันอีก และยังไม่ได้ตั้งตัวสักนิดหนึง เธอจะทำได้ไหมเนี้ย
“เอาน่าคุณ ทำไงได้ละ ก็เจ้านายตัวดีของผมเรื่องมากนิ ทุกอย่างในชีวิตเขาจะต้องดูดีและเริ่ดอยู่เสมอ แล้วอีกอย่างเขาแถบจะไม่ได้กินอาหารไทยเลยด้วยซ้ำตั้งแต่เขาไป่เกาหลี แล้วเขาก็คงอยากทานให้มันอร่อยอ่ะแหละ” เขาพูดอย่างปลอบใจเพราะเข้าใจว่าเธอคงลำบากน่าดู
“เฮ้อออออ เอาก็เอา คิดซะว่าฝึกให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน ว่าแต่ฉันต้องเรียนทำประเภทไหนบ้างอ่ะ” เธอถามอย่างอยากรู้ปนตื่นเต้นเพราะจะได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำ
“เอ่ออ....ก็ทุกอย่างแหละ รวมทั้งอาหารฝรั่งและก็ขมนไทยและขนมอื่นๆอีก เอาเป็นว่าคุณต้องเรียนแทบทุกอย่างที่บนโลกนี้มีเลยก็เป็นได้....และคุณมีเวลาแค่วันเดียวเท่านั้น!! เพราะอีกสองวันคุณจะต้องย้ายไปอยู่เชียงราย” เตชินอธิบายยาวเหยียดจนคนฟังถึงกับอึ้งและอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลย
“ห๊ะ!!!!!!! อะไรนะ อีกสองวัน? บ้าไปแล้วหรอ ใครจะไปทำทัน เมื่อกี้พูดเล่นใช่ไหม” เธอถามอย่างมีความหวังว่าที่เตชินพูดมาอาจจะเป็นเรื่องตลก ล้อเล่น ขำๆ แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงถึงความจริงจังนั้นก็ทำให้เธอถึงกับต้องพยายามยอมรับความจริง
“เข้าไปเรียนได้แล้วไป ผมจะรอหน้าห้องเรียน” พูดจบก็เดินไปนั่งรอตรงโซฟาที่เขาเอาไว้นั่งสำหรับรอ
“เชอะ!! ไปก็ได้” พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องที่สอนทำอาหารแบบมืออาชีพสุดๆไปเลยทีเดียว
 
วันนี้อาจารย์ที่สอนทำอาหารให้เริ่มจากทำอาหารเหนือทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพราะมีเวลาแค่สองวันเท่านั้น แค่เริ่มจากการทำน้ำพริกหนุ่มซึ่งเป็นน้ำพริกประจำเมืองเหนืออยู่แล้วก็ทำให้ นิรัณกุญ แทบยากจะบ้าตายเพราะแค่การตำพริกเธอก็ยังทำไม่ค่อยได้เพราะด้วยความที่เธอมือหนักเลยตำซะครกเกือบจะแตกอยู่แล้ว พอผ่านไปหลายๆชั่วโมง รัณก็เริ่มปรับตัวเข้ากับครัวได้เหมือนที่คนอื่นๆเขาทำได้กันตั้งนานแล้ว......
วันแรกกับการทำอาหารผ่านไปได้ด้วยดีและวันที่สองเธอได้ทำขนมไทยและคิดสูตรของตัวเองมาหนึงอย่าง ช่างเป็นอะไรที่ทำให้เธออยากจะฆ่านายธัสสิดลเป็นอย่างมากเพราะเธอคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาอะไรมาปรับปรุงแต่งให้มันเป็นสูตรของตัวเองและที่สำคัญคือ อร่อย
“นี่รัณ พอดีคุณธัสสิดลเขามาถึงแล้วเดี่ยวฉันต้องไปรับเขาแล้วก็ไปส่งที่โรงแรมเลย เดี่ยวยังไงพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวไว้ละ จะมีคนไปรับ โอเค้?” เตชินพูดออกไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้ใครจะเป็นคนไปรับ นิรัณกุญ
“ไปไหนก็ไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันไปทีสนามบินเองได้แล้วนายก็รอที่สนามบินแล้วกัน” นิรัณกุญพูดอย่างขอไปทีเพราะว่าอยากจะทำขนมไทยจะแย่แล้ว
“แล้วอย่าลืมสูตรละเดี่ยวจะได้โดนด่ากันพอดี” เตชินพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะทำอาหารเป็นขึ้นมาสักวัน
“เดี่ยวปั้ด!! จะไปไหนก็ไปเลยไป๊” หลังจากที่เธอพูดเสร็จเขาก็รีบหันหลังไปพร้อมหัวเราะนิดๆ
 
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
 
เช้ารุ้งขึ้นคงถึงวันที่กำหนดแล้วสิน่ะที่ต้องเริ่มงานและกลับเชียงรายกันซะทีธัสสิดลที่กำลังชะเง้อมองคนที่กำลังรออยู่ แต่ก็ยังไม่มาสักที เขาชักจะอารมณ์เสียแล้วนะที่นัดไว้แล้วไม่ตรงเวลาแบบนี้ เขาละไม่ชอบสุดๆเลยพวกมาสาย อ่ะ นั้นไง พูดถึงก็โทรมาพอดี ‘กริ้งๆๆๆ กริ้งๆๆๆ’ เสียงโทรสัทพ์ดังขึ้น
 
“นั้นนายอยู่ไหนนห้ะ รู้ไหมฉันรอจนรากจะงอกอยู่แล้วนะ!!” เมื่อเขารับโทรศัพท์ปุ๊บก็ใส่ซะเต็มที่เลย
‘ใจเย็นๆครับคุณธัสพอดีรถมันติดนิดหน่อยหน่ะครับ คุณธัสก็ทราบว่าผมไม่ใช่คนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้’ พูดอีกก็ถูกอีกเพราะเตชินไม่เคยมาสายสักครั้งแถมทำงานยังดีมากจนเขาอดชื่นชมไม่ได้เสียด้วย
“อืม งั้นฉันรออยู่แถวนี้ก็แล้วกัน