ยัยจอมยุ่งกับซุปเปอร์สตาร์หน้าใส

ณ โรงเรียนนาดาวบางกอกวิทยากร
"นี่โกะ ตอนนี้ฉันต้องรีบไปทำรายงานกับอาจารย์อ่ะด่วนด้วยอ่ะ เธอไปกินข้าวคนเดียวละกันน่ะ"
"นี่ฉันชื่อยูกิโกะย่ะ ช่วยเรียกให้มันเต็มชื่อหน่อยน่ะ แล้วทำใมพึ่งมาบอกตอนนี้ รู้ไหมว่ามันเหงาแค่ไหนห่ะ ฉันให้แกไปก็ได้แต่ตอนเลิกเรียนแกต้องซื้อไอติมเลี้ยงฉัน2แท่ง โทษฐานที่เพิ่งมาบอกฉัน รีบไปซะเดี๋ยวจะโดนว่า"ฮาริหน้าซีดหลังจากที่ฉันตะคอก แล้วเดินจากไป
แล้วฉันก็รีบไปหาโต๊ะไม่มีใครหน้าไหนที่จะมาแย่งโต๊ะฉันได้
"เย้ เจอแล้ว"ฉันรีบเข้าไปนั่งโดยไม่ลังเลใจ 
ซักพักไม่กี่นาทีก้มีชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลา ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีสาวๆกรีดให้เสมอ เดินตรงมาที่ฉันนั่งพร้อมพูดว่า
"นี่เธอ เราขอนั่งด้วยคนได้ไหม"ฉันนิ่งเพราะอึ้งมาก แต่แล้วก็ต้องตอบตกลง แหมนานๆทีจะมีคนหล่อๆมานั่งข้างๆ
"ได้ซิ"เขินอ่ะ 
"นี่เธออยู๋ห้องอะไรเหรอ"
"ฉันอยู๋ห้อง4/6 มีอะไรหรือป่าวอ่ะ"สงสัยจุง
"ป่าวหรอกแค่อยากรู้จักเฉยๆ เราอยู่ห้อง4/3น่ะ"โอ้ยจะ เก่งไปไหนเรียนดีกว่าเราอีกอ่ะน่าอิจฉาจุง
"............."
"นี่...นายกินข้าวเสร็จนายจะไปไหนอ่ะ"
"ไม่ได้ไปไหนนิ มีอะไรหรือป่าว"
"งั้นดีเลย ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยดิเพื่อนเราไปเขียนรายงานให้อาจารย์เราเหงามาก"ต้องขอบใจยายฮาริมากที่ไปเขียนรายงานทำให้เราเจอซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียน
ระหว่างเดินเล่นอยู่ฉันก็ถามเกี่ยวกับคิโตะ
"นี่บ้านนายอยู่ตรงไหนอ่ะ"อยากรู้ๆๆ
"อยู่ถนนเบอร์ 22 ตรงข้ามกับร้าน 7"
"จริงอ่ะ งั้นบ้านเราก็อยู่ใกล้กันละซิ บ้านเราก็อยู่ข้างร้าน 7 "ตื้นเต้นอ่ิะ
"งั้นเอาอย่างนี่ เดี๋ยวตอนเย็นเรากลับบ้านพร้อมกันเลยดีกว่าน่ะ"
"อืมงั้นตอนเลิกเรียน นายไปรอที่หน้าห้องเรียนน่ะ"
เมื่อหมดคาบสุดท้ายเค้าก็มารอฉันที่หน้าห้องจริงๆด้วย
"นี่ ยูกิโกะเราจะไปกันได้หรือยัง ฉันรอนานแล้วน่ะ"
"โทษทีน่ะ พอดีอาจารย์มาบ่นเรื่องเปิดเทอมใหม่อ่ะ ไปกันเถอะ"ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็ถามคิโตะ
"นี่ นายเพิ่งย้ายมาใหม่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย"สงสัยอ่ะ นี่ถ้าฉันเห็นหน้านายตั้งแต่ตอนอยู่ ม.ต้นน่ะฉันจีบไปนานแล้ว
"ใช่ฉันเพิ่งย้ายทางเมืองเกียวโตนะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะ"
"ได้ซิ" อยากให้พูดมานานแล้ว อยากให้เรามีเวลายาวไปจนถึงวันที่เราต้องจากกันไปอย่างมีความสุข (เวอร์ไปละเรา คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกมั้ง)
"งั้นเดี๋ยวเราพาครอบครัวมารู้จักน่ะ ครอบครัวเราจะได้เป็นมิตรกัน""อืม "ฉันพยักหน้าอย่างดีใจ และทำอะไรไม่ถูกเลย
พอถึงบ้านเราทั้งสองก็โบกมือบายๆกัน
"นี่โกะ พรุ้งนี้เช้าตื่นเร็วๆน่ะเดี๋ยวเราจะมารับที่หน้าบ้าน"
"โชคดีน่ะ"คิโตะพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะจากไปด้วยความนิ่งเงียบ
"อืม"ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำว่าอืม ปกติฉันตื่นสายจะตายแล้วจะตื่นทันไหมเนียะ
"โกะ รีบทำการบ้านแล้วลงมากินข้าวด่วนลูก"
"ค่ะแม่"ฉันตอบอย่างเสียงดัง แล้วรีบก้มหน้าทำการบ้านต่อ
ผ่านไป15 นาที~...~
"วันนี้มีอะไรทานบ้างค่ะแม่"หิวจัดเลยเรา รีบปั่นงานเพื่อมากินข้าว
"แม่เอาไว้ในตัวเย็นน่ะ เอาไปอุ่นเองละกัน" โอ้ยอะไรกันเนียะ 
เมื่อกินข้าวเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำแล้วมานั้งอยู่ที่ริมหน้าต่าง เพื่อจะส่องหาคิโตะ
"เอ๋ นี่มันอะไรกัน คิโตะนอนแล้วเหรอนี่พึ่ง2ทุ่มครึ่งเอง สงสัยรีบนอนเพราะจะตื่นแต่เช้ามารับเราละซิ โรแมนติกจริงเลย"ห้องของเขาปิดเงียบทั้งบ้านราวกับไม่เคยมีผู้ใดอาศัยอยู่เลย
คืนมันหนาวจริงๆ ฉันมองไปที่ดวงจันทราที่ส่องแสงระยิบระยับ มีดวงดาวที่ส่องแสงเป็นประกายลอยล้อมรอบอยู่ข้างๆ มันช่างเหมือนกับเจ้าชายในชีวิตจริงของฉันเลย ที่เปรียบดั่งดวงจันทราที่มีแสงระยิบระยับ ส่วนดาวที่ส่องแสงเป็นประกายก็เปรียบเหมือนสาวๆที่เป็นเหมือนสนมคอยดูแลเจ้าชายของฉัน
ติก ตอก~~
"อะไรกันนี้มัน6.30แล้วเหรอ ไม่ได้การละ"ฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำโดยไม่เก็บที่นอนเลย
"เอ้า โกะทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าเลยละ มาทานข้าวก่อนซิลูก"โถแม่รีบอยู๋น่ะ ยังจะมาชวนทานข้าวอีกเหอออ
"แม่ค่ะ วันนี้หนูจะไปทานข้าวที่โรงเรียนน่ะค่ะเพื่อนหนูนัดไว้ค่ะ"
"อืม ก็ได้ลูกงั้นรีบไปซิเดี๋ยวก็สายหรอก"
ฉันรีบวิ่งออกมาอย่างตัวปลิว~~
เขามารอที่หน้าบ้านจริงๆด้วย หือหือเขาจะโกรธไม่น่ะที่เรามาสาย
"ว่าไง โกะเราไปกันเถอะเดี๋ยวมันจะสาย"
"อืม ขอโทษทีน่ะเมื่อคืนเรานอนดึกไปหน่อยมัวแต่นั่งทำงานให้อารย์อยู่น่ะ อาจารย์เขาต้องให้ส่งวันนี้น่ะมันยากและเยอะมาก"ฉันพยายามแก้ตัวอย่างสุดชีวิต
"ไม่เป็นไรหรอก ข้ออ้างเยอะจังน่ะ"
"นายรู้ได้ไงอ่ะว่าเอาอ้าง"เฮ้ยเป็นไปได้ไงน่ะ
"ก็เมื่อคืนเราออกมานั่งอยู่ข้างล่างน่ะ เราเห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างอ่ะ"
ถึงโรงเรียนซะที
"คิโตะไปซื้อข้าวมากินกันดีกว่าน่ะ ฉันหิวแล้วอ่ะ"รีบออกมาจนลืมกินข้าวเลย จริงๆแล้วไม่ได้ลืมหรอกอยากมากินข้าวกับคิโตะที่โรงเรียนสองต่อสองอ่ะ(สารภาพเลยน่ะเนียะ)
"อืม แต่ตอนกลางวันนี้เราไม่ว่างน่ะ เราต้องไปสอบชิงแชมป์ประเทศไทยน่ะ ฉันว่าเธอคงเหงาเราเลยให้เพื่อนสนิทมากๆของเรามาเป็นตัวแทนให้น่ะ หวังว่าเธอคงไม่โกรธน่ะ"
"อืมไม่โกรธหรอก"ตามจริงโกรธมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หือหือ"แล้วนายจะกลับมาเมื่อไรอ่ะ"
"ก็คงตอนเลิกเรียนพอดีอะน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเราก้มาทันที่จะรับเธอกลับบ้าน"
เข้าเรียนคาบเเรก
ฉันเหมอลอยจนเรียนไม่รู้เรื่องอ้ะไรเลยเมื่อถึงคาบสองเพื่อนฉันสงสัยว่าฉันเป็นไร(คงสงสัยว่าฉันเป็นบ้าละซิ)
"นี่ยายโกะ เธอเป็นอะไรมากป่ะเนียะ ฉันเห็นเธอเหมอลอยมาตั้งแต่คาบแรกละ"
"ป่าวหรอกฉันไม่ได้เป็นไรก็แค่รู้สึกว่ากำลังIn Loveกับใครบางคนว่ะ"นี่เราพูดอะไรออกไปเนียะ
"กับใครละ ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่เเรกอ่ะ แกทำให้พวกฉันตกข่าวน่ะ"โถ พวกนี้นี่ก็ไม่รู้ซักเรื่องจะได้ไหม
พักกลางวัน เพื่อนของคิโตะก็มาตามที่บอกจริงๆ
"ว่าไง นี่ยูกิโกะใช่ไหม"
"ใช่ ฉันเอง เราไปหาข้าวกินกันเหอะ ฉันมีเรื่องจะถามนายเยอะเลยด้วย"
เมื่อหาข้าวกินได้แล้วก็ไปนั่ง ฉันเตรียมคำถามมาเพียบ
"นายสนิทกับคิโตะมากแค่ไหน"
"มากพอที่จะรู้ใจกัน"
"แล้วรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร"
"ตั้งแต่เด็ก เด็กมากด้วยเท่าที่จำความได้ก็ตั้งแต่อนุบาล แม่ของคิโตะกับแม่ของฉันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมน่ะ มีอะไรจะถามอีกไหมละ"
"สนิทกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วตอนแรกเขาเรียนอยู่โรงเรียนอะไรอ่ะ"
"โรงเรียนเทพพิทักษ์ผดุงผลวิทยา โรงเรียนดังมากเลยด้วย และเป็น1ใน3ที่องค์กรYosuiแห่งประเทศไทยยกย่องว่าเป็ฯโรงเรียนดีเด่นระดับเอชียเลยน่ะ"
"โอ้ โหแสดงว่านายคิโตะต้องร้อยมากๆๆๆเลยละซิ"
"ใช่ พ่อของคิโตะเป็นผู้บริหารบริษัทที่ฝรั่งเศสและยังเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทอีกหลายแห่งในญี่ปุ่นอีกด้วย ส่วนแม่ของเขาเป็นนักการฑูตอยู๋ที่ประเทศอเมริกาด้วย รายได้ของครอบครัวคิโตะก็ได้ประมาณ653,000,000บาท/เดือนอ่ะน่ะ"
"แม่เจ้า เอาละวันนี้พอแค่นี้ละกันนายทำให้ฉันรู้อะไรมากมายเลยละขอบคุณมากน่ะที่เป็นเพื่อนแก้เหงาให้ฉัน"
เจ้าชายของฉันทำไมถึงได้รอยขนาดนี้เลย สงสัยฉันต้องรีบพาแม่ไปทำความรู็จักด่วนเลยละ
แต่เสียดายนายคิโตะคงไม่มาสนใจคนอย่างฉันหรอก หน้าตาก็ไม่สวย เรียนก็ไม่เก่ง แถมนิสัยยังงั้นๆอีกด้วย
หลังเลิกเรียน
"คิโตะ กลับบ้านกันเถอะ ฉันต้องรีบไปทำการบ้านน่ะ มันยากมาก"
"งั้นให้เราสอนไหมละ เราอาจจะช่วยให้มันเสร็จไวก็ได้น่ะ"
"อืมดีเลยละ""งั้นฉันขอเข้าบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนละกัน นายไปรอที่สวนเลยละกัน"ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อลงมาก็เจอแม่ดักไว้ก่อน
"นี่ลูกจะไปไหน แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อย เป็นผู้หญิงมาเเต่งตัวนุ่งสั้นได้ยังไงไปเปลี่ยนชุดเลยเร็วๆ"
"ค่ะ"
"แล้วนี่จะไปไหน"
"ไปที่สวนค่ะนัดเพื่อนไว้เดี๋ยวหกโมงกลับค่ะ"
"อืม รีบไปเปลี่ยนเสื้อแล้วไปหาเพื่อนซะ"
อะไรของแม่เนียะ ยิ่งรีบอยู่น่ะ ฉันเดินเข้าไปหยิบกางเกงยินขายาวมาใส่แล้วรีบวิ่งไปที่สวน
"มาแล้วโทษทีน่ะที่มาช้า"
"ไม่เป็นไร มานั่งนี้ซิ"
ฉันเอาการบ้านออกมาให้เขาดู 
"ทำไมมันง่ายอย่างนี้ละ"
"นี่ง่ายเเล้วเหรอ มันยากมากเลยน่ะ สอนเหอะอธิบายมาด้วยน่ะ"
สองเราขยับเข้ามาใกล้กันมากยิ่งขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวแล้วเขินมากๆ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้มันชั่งหอมเหลือเกิน ฉันชักอยากเข้าไปดอมดม เข้าไปกอดให้หายอยากจริงๆ