ยัยจอมยุ่งกับซุปเปอร์สตาร์หน้าใส

ณ โรงเรียนนาดาวบางกอกวิทยากร

"นี่โกะ ตอนนี้ฉันต้องรีบไปทำรายงานกับอาจารย์อ่ะด่วนด้วยอ่ะ เธอไปกินข้าวคนเดียวละกันน่ะ"

"นี่ฉันชื่อยูกิโกะย่ะ ช่วยเรียกให้มันเต็มชื่อหน่อยน่ะ แล้วทำใมพึ่งมาบอกตอนนี้ รู้ไหมว่ามันเหงาแค่ไหนห่ะ ฉันให้แกไปก็ได้แต่ตอนเลิกเรียนแกต้องซื้อไอติมเลี้ยงฉัน2แท่ง โทษฐานที่เพิ่งมาบอกฉัน รีบไปซะเดี๋ยวจะโดนว่า"ฮาริหน้าซีดหลังจากที่ฉันตะคอก แล้วเดินจากไป

แล้วฉันก็รีบไปหาโต๊ะไม่มีใครหน้าไหนที่จะมาแย่งโต๊ะฉันได้

"เย้ เจอแล้ว"ฉันรีบเข้าไปนั่งโดยไม่ลังเลใจ 

ซักพักไม่กี่นาทีก้มีชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลา ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีสาวๆกรีดให้เสมอ เดินตรงมาที่ฉันนั่งพร้อมพูดว่า

"นี่เธอ เราขอนั่งด้วยคนได้ไหม"ฉันนิ่งเพราะอึ้งมาก แต่แล้วก็ต้องตอบตกลง แหมนานๆทีจะมีคนหล่อๆมานั่งข้างๆ

"ได้ซิ"เขินอ่ะ 

"นี่เธออยู๋ห้องอะไรเหรอ"

"ฉันอยู๋ห้อง4/6 มีอะไรหรือป่าวอ่ะ"สงสัยจุง

"ป่าวหรอกแค่อยากรู้จักเฉยๆ เราอยู่ห้อง4/3น่ะ"โอ้ยจะ เก่งไปไหนเรียนดีกว่าเราอีกอ่ะน่าอิจฉาจุง

"............."

"นี่...นายกินข้าวเสร็จนายจะไปไหนอ่ะ"

"ไม่ได้ไปไหนนิ มีอะไรหรือป่าว"

"งั้นดีเลย ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยดิเพื่อนเราไปเขียนรายงานให้อาจารย์เราเหงามาก"ต้องขอบใจยายฮาริมากที่ไปเขียนรายงานทำให้เราเจอซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียน

ระหว่างเดินเล่นอยู่ฉันก็ถามเกี่ยวกับคิโตะ

"นี่บ้านนายอยู่ตรงไหนอ่ะ"อยากรู้ๆๆ

"อยู่ถนนเบอร์ 22 ตรงข้ามกับร้าน 7"

"จริงอ่ะ งั้นบ้านเราก็อยู่ใกล้กันละซิ บ้านเราก็อยู่ข้างร้าน 7 "ตื้นเต้นอ่ิะ

"งั้นเอาอย่างนี่ เดี๋ยวตอนเย็นเรากลับบ้านพร้อมกันเลยดีกว่าน่ะ"

"อืมงั้นตอนเลิกเรียน นายไปรอที่หน้าห้องเรียนน่ะ"

เมื่อหมดคาบสุดท้ายเค้าก็มารอฉันที่หน้าห้องจริงๆด้วย

"นี่ ยูกิโกะเราจะไปกันได้หรือยัง ฉันรอนานแล้วน่ะ"

"โทษทีน่ะ พอดีอาจารย์มาบ่นเรื่องเปิดเทอมใหม่อ่ะ ไปกันเถอะ"
ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็ถามคิโตะ

"นี่ นายเพิ่งย้ายมาใหม่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย"สงสัยอ่ะ นี่ถ้าฉันเห็นหน้านายตั้งแต่ตอนอยู่ ม.ต้นน่ะฉันจีบไปนานแล้ว

"ใช่ฉันเพิ่งย้ายทางเมืองเกียวโตนะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะ"

"ได้ซิ" อยากให้พูดมานานแล้ว อยากให้เรามีเวลายาวไปจนถึงวันที่เราต้องจากกันไปอย่างมีความสุข (เวอร์ไปละเรา คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกมั้ง)

"งั้นเดี๋ยวเราพาครอบครัวมารู้จักน่ะ ครอบครัวเราจะได้เป็นมิตรกัน"
"อืม "ฉันพยักหน้าอย่างดีใจ และทำอะไรไม่ถูกเลย

พอถึงบ้านเราทั้งสองก็โบกมือบายๆกัน

"นี่โกะ พรุ้งนี้เช้าตื่นเร็วๆน่ะเดี๋ยวเราจะมารับที่หน้าบ้าน"

"โชคดีน่ะ"คิโตะพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะจากไปด้วยความนิ่งเงียบ

"อืม"ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำว่าอืม ปกติฉันตื่นสายจะตายแล้วจะตื่นทันไหมเนียะ

"โกะ รีบทำการบ้านแล้วลงมากินข้าวด่วนลูก"

"ค่ะแม่"ฉันตอบอย่างเสียงดัง แล้วรีบก้มหน้าทำการบ้านต่อ

ผ่านไป15 นาที~...~

"วันนี้มีอะไรทานบ้างค่ะแม่"หิวจัดเลยเรา รีบปั่นงานเพื่อมากินข้าว

"แม่เอาไว้ในตัวเย็นน่ะ เอาไปอุ่นเองละกัน" โอ้ยอะไรกันเนียะ 

เมื่อกินข้าวเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำแล้วมานั้งอยู่ที่ริมหน้าต่าง เพื่อจะส่องหาคิโตะ

"เอ๋ นี่มันอะไรกัน คิโตะนอนแล้วเหรอนี่พึ่ง2ทุ่มครึ่งเอง สงสัยรีบนอนเพราะจะตื่นแต่เช้ามารับเราละซิ โรแมนติกจริงเลย"ห้องของเขาปิดเงียบทั้งบ้านราวกับไม่เคยมีผู้ใดอาศัยอยู่เลย

คืนมันหนาวจริงๆ ฉันมองไปที่ดวงจันทราที่ส่องแสงระยิบระยับ มีดวงดาวที่ส่องแสงเป็นประกายลอยล้อมรอบอยู่ข้างๆ มันช่างเหมือนกับเจ้าชายในชีวิตจริงของฉันเลย ที่เปรียบดั่งดวงจันทราที่มีแสงระยิบระยับ ส่วนดาวที่ส่องแสงเป็นประกายก็เปรียบเหมือนสาวๆที่เป็นเหมือนสนมคอยดูแลเจ้าชายของฉัน

ติก ตอก~~

"อะไรกันนี้มัน6.30แล้วเหรอ ไม่ได้การละ"ฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำโดยไม่เก็บที่นอนเลย

"เอ้า โกะทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าเลยละ มาทานข้าวก่อนซิลูก"โถแม่รีบอยู๋น่ะ ยังจะมาชวนทานข้าวอีกเหอออ

"แม่ค่ะ วันนี้หนูจะไปทานข้าวที่โรงเรียนน่ะค่ะเพื่อนหนูนัดไว้ค่ะ"

"อืม ก็ได้ลูกงั้นรีบไปซิเดี๋ยวก็สายหรอก"

ฉันรีบวิ่งออกมาอย่างตัวปลิว~~

เขามารอที่หน้าบ้านจริงๆด้วย หือหือเขาจะโกรธไม่น่ะที่เรามาสาย

"ว่าไง โกะเราไปกันเถอะเดี๋ยวมันจะสาย"

"อืม ขอโทษทีน่ะเมื่อคืนเรานอนดึกไปหน่อยมัวแต่นั่งทำงานให้อารย์อยู่น่ะ อาจารย์เขาต้องให้ส่งวันนี้น่ะมันยากและเยอะมาก"ฉันพยายามแก้ตัวอย่างสุดชีวิต

"ไม่เป็นไรหรอก ข้ออ้างเยอะจังน่ะ"

"นายรู้ได้ไงอ่ะว่าเอาอ้าง"เฮ้ยเป็นไปได้ไงน่ะ

"ก็เมื่อคืนเราออกมานั่งอยู่ข้างล่างน่ะ เราเห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างอ่ะ"

ถึงโรงเรียนซะที

"คิโตะไปซื้อข้าวมากินกันดีกว่าน่ะ ฉันหิวแล้วอ่ะ"รีบออกมาจนลืมกินข้าวเลย จริงๆแล้วไม่ได้ลืมหรอกอยากมากินข้าวกับคิโตะที่โรงเรียนสองต่อสองอ่ะ(สารภาพเลยน่ะเนียะ)

"อืม แต่ตอนกลางวันนี้เราไม่ว่างน่ะ เราต้องไปสอบชิงแชมป์ประเทศไทยน่ะ ฉันว่าเธอคงเหงาเราเลยให้เพื่อนสนิทมากๆของเรามาเป็นตัวแทนให้น่ะ หวังว่าเธอคงไม่โกรธน่ะ"

"อืมไม่โกรธหรอก"ตามจริงโกรธมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หือหือ"แล้วนายจะกลับมาเมื่อไรอ่ะ"

"ก็คงตอนเลิกเรียนพอดีอะน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเราก้มาทันที่จะรับเธอกลับบ้าน"

เข้าเรียนคาบเเรก

ฉันเหมอลอยจนเรียนไม่รู้เรื่องอ้ะไรเลยเมื่อถึงคาบสองเพื่อนฉันสงสัยว่าฉันเป็นไร(คงสงสัยว่าฉันเป็นบ้าละซิ)

"นี่ยายโกะ เธอเป็นอะไรมากป่ะเนียะ ฉันเห็นเธอเหมอลอยมาตั้งแต่คาบแรกละ"

"ป่าวหรอกฉันไม่ได้เป็นไรก็แค่รู้สึกว่ากำลังIn Loveกับใครบางคนว่ะ"นี่เราพูดอะไรออกไปเนียะ

"กับใครละ ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่เเรกอ่ะ แกทำให้พวกฉันตกข่าวน่ะ"โถ พวกนี้นี่ก็ไม่รู้ซักเรื่องจะได้ไหม

พักกลางวัน เพื่อนของคิโตะก็มาตามที่บอกจริงๆ

"ว่าไง นี่ยูกิโกะใช่ไหม"

"ใช่ ฉันเอง เราไปหาข้าวกินกันเหอะ ฉันมีเรื่องจะถามนายเยอะเลยด้วย"

เมื่อหาข้าวกินได้แล้วก็ไปนั่ง ฉันเตรียมคำถามมาเพียบ

"นายสนิทกับคิโตะมากแค่ไหน"

"มากพอที่จะรู้ใจกัน"

"แล้วรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร"

"ตั้งแต่เด็ก เด็กมากด้วยเท่าที่จำความได้ก็ตั้งแต่อนุบาล แม่ของคิโตะกับแม่ของฉันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมน่ะ มีอะไรจะถามอีกไหมละ"

"สนิทกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วตอนแรกเขาเรียนอยู่โรงเรียนอะไรอ่ะ"

"โรงเรียนเทพพิทักษ์ผดุงผลวิทยา โรงเรียนดังมากเลยด้วย และเป็น1ใน3ที่องค์กรYosuiแห่งประเทศไทยยกย่องว่าเป็ฯโรงเรียนดีเด่นระดับเอชียเลยน่ะ"

"โอ้ โหแสดงว่านายคิโตะต้องร้อยมากๆๆๆเลยละซิ"

"ใช่ พ่อของคิโตะเป็นผู้บริหารบริษัทที่ฝรั่งเศสและยังเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทอีกหลายแห่งในญี่ปุ่นอีกด้วย ส่วนแม่ของเขาเป็นนักการฑูตอยู๋ที่ประเทศอเมริกาด้วย รายได้ของครอบครัวคิโตะก็ได้ประมาณ653,000,000บาท/เดือนอ่ะน่ะ"

"แม่เจ้า เอาละวันนี้พอแค่นี้ละกันนายทำให้ฉันรู้อะไรมากมายเลยละขอบคุณมากน่ะที่เป็นเพื่อนแก้เหงาให้ฉัน"

เจ้าชายของฉันทำไมถึงได้รอยขนาดนี้เลย สงสัยฉันต้องรีบพาแม่ไปทำความรู็จักด่วนเลยละ

แต่เสียดายนายคิโตะคงไม่มาสนใจคนอย่างฉันหรอก หน้าตาก็ไม่สวย เรียนก็ไม่เก่ง แถมนิสัยยังงั้นๆอีกด้วย

หลังเลิกเรียน

"คิโตะ กลับบ้านกันเถอะ ฉันต้องรีบไปทำการบ้านน่ะ มันยากมาก"

"งั้นให้เราสอนไหมละ เราอาจจะช่วยให้มันเสร็จไวก็ได้น่ะ"

"อืมดีเลยละ""งั้นฉันขอเข้าบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนละกัน นายไปรอที่สวนเลยละกัน"ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อลงมาก็เจอแม่ดักไว้ก่อน

"นี่ลูกจะไปไหน แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อย เป็นผู้หญิงมาเเต่งตัวนุ่งสั้นได้ยังไงไปเปลี่ยนชุดเลยเร็วๆ"

"ค่ะ"

"แล้วนี่จะไปไหน"

"ไปที่สวนค่ะนัดเพื่อนไว้เดี๋ยวหกโมงกลับค่ะ"

"อืม รีบไปเปลี่ยนเสื้อแล้วไปหาเพื่อนซะ"

อะไรของแม่เนียะ ยิ่งรีบอยู่น่ะ ฉันเดินเข้าไปหยิบกางเกงยินขายาวมาใส่แล้วรีบวิ่งไปที่สวน

"มาแล้วโทษทีน่ะที่มาช้า"

"ไม่เป็นไร มานั่งนี้ซิ"

ฉันเอาการบ้านออกมาให้เขาดู 

"ทำไมมันง่ายอย่างนี้ละ"

"นี่ง่ายเเล้วเหรอ มันยากมากเลยน่ะ สอนเหอะอธิบายมาด้วยน่ะ"

สองเราขยับเข้ามาใกล้กันมากยิ่งขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวแล้วเขินมากๆ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้มันชั่งหอมเหลือเกิน ฉันชักอยากเข้าไปดอมดม เข้าไปกอดให้หายอยากจริงๆ