ส่งนายตัวป่วนมาให้เธอ

       ตุ่บ ''ท่านค่ะ นี่มันอะไรกันให้ดิฉันไปจับตาดูพวกบ้านั้นน่ะนะ'' ''บ้าเหรอ...นี่เธอนะยังไม่รู้สินะว่าพวกนั้นเป็นใคร ...นั้นนะเป็นเป้าหมายสำคัญของเรา เราต้องจับตาดูและปกป้องพวกนั้นเข้าใจไหม้เชอเรียเข้าใจไหม้ '' เฮือก!!! ''ขะ...เข้าใจค่ะท่าน'' ชิ พวกบ้านั้น ''เฮ้อ เหนื่อยเปนบ้า แล้วนี้เข้าย้ายของของฉันมาถึงที่พักยังเนี้ย ตุ้บ '' ''เฮ้เธอนะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือยเลยรึไง '' เสียงคุ้นๆจัง เหมือนเคยได้ยิที่ไหนมาก่อนเลย ''ขอโทษค่ะ ดิฉั..  พวกนายทำไมถึงมาอยู่นี้ได้ ''  นี้มันเจ้าชายนิ นั้น โอโตยะ ฮิโตเสะ นัตสึกิ โชว์ โทคิยะ เร็น เซซิล (ใครตั้งชื่อให้วะ เซซิล) ''ฮืม แล้วเธอละ มาทำอะไรแถวนี้ ผู้หญิงเดินคนเดียวันอันตรายนะ'' ''เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง''  ฮืม เงาอะไรนะ
 ''นี่ นานามิจังช่วยมากับพวกเราหน่อยได้ไหม้'' ''ได้สิ(มั้ง)'' 
               24 นาทีต่อมา
''นี่ พวกนายพาฉันมาที่นี้ทำไมอ่ะ น่ากลัวจังตายไป ^^''  ''เงียบไปเลย '' ชิ พูดกับผู้หญิงให้สุภาพหน่อยสิยะ  อยู่ๆก็มีเสียงแทรกขึ้น ''มาแล้วเหรอ...อื้มผู้หญิงคราวนี้ดีนิ''  หะ อะไรนะ หน๊อยยย~~เจ้าพวกนี้ ''กริ๊ดด ทำอะไรของนายนะ''    ซิง ทำสายตาพิฆาต  ตุบ ตับ ตุบ ตับ ''อย่าเอามือสกปรกๆ มาแตะตัวฉันนะ'' หนีไปซะได้ ''โอโตยะ!!!นายเป็นอะไรนะ นี่ช่วยกันหน่อยเร็ว'' 
              1ชั่วโมงต่อมาฟๆ
''เอาละเสร็จเเล้ว พวกนายนอนพักที่นี้เเหละ ฉันโทรไปบอกผู้ปกครองของพวกนายหมดแล้ว'' ''เอ๋...จะดีจริงเหรอ''
   ''อื้ม..นี่พวกนายไปอาบนำ้กันได้แล้ว เดี่ยวฉันจะทำอาหารตอนดึกให้'' ไม่ตอบอะไรแค่ซ่ายหัว  
         ต่อมา
''ว้าวๆๆ สเต็กน่าทานจัง มีไวย์ให้ด้วย'' ^^ น่ารักจัง ''ทานให้เต็มที่ละ ฉันต้องไปปลุกโอโตยะก่อน '' ก๊อก ก๊อก ''ขอเข้าไปนะโอโตยะ '' ''อ๊ะ...นานามิจัง มีอะไรรึป่าว'' ''ลงไปกอนข้าวกันเถอะทุกคนเขารออยู่นะ '' ยิ้มเล็กๆน้อย''มาแล้วเหรอโอโตยะ  ดูนี่ๆ ของกินพวกนี้นานามิจังทำให้พวกเราละส่วนของนายก็..'' ทำหน้าแห้งๆ ''ข้าวต้มสูตรพิเศษ นายบาดเจ็บอยู่เลยต้องกินนี้ไปก่อน ตอนเช้าฉันจะทำอย่างอื่นให้กิน ''