Endocrine e.p.1 เบิกหัวใจ สไลด์ขึ้นฟ้า

ในวันแรกของการเปิดภาคเรียน ช่วงเช้าก่อนเคารพธงชาติ หนุ่มน้อยผู้ชื่อน่านฟ้ากำลังเดินเข้าไปหาเพื่อนๆทั้ง3 ภูผา นาคา ธานี เด็กหนุ่มทั้ง4มีความสนิทสนมชิดใกล้กันดี นิสัยทั้ง4เกือบจะมีความแตกต่างกัน แต่ทั้งหมดคือความลงตัวที่เป็นอยู่
ภูผา:เฮ้ยยเป็นมั่งวะ น่านฟ้า ปิดเทอมกูไปหามึงที่บ้านแต่ที่บ้านบอกว่ามึงไปเรียนพิเศษ เซงสุดๆ
ธานี:เอาแต่เรียนอยู่ได้ ดูอย่างกูดิไม่ต้องเรียนเลย ชิวสบายตลอดปิดเทอม เย็นนี้ไปเที่ยวกับกูดิน่านฟ้า
น่านฟ้า:โอ้ย พวกมึงเนี๊ย ชมหรือด่ากูเนี้ย ช่วงนี้ไม่อยากไปไหนทั้งนั้นแหละ
ธานี:โตกันแล้วนะเว้ยย พวกมึงเนี้ย กูไปคนเดียวกูเหงานะ
นาคา:เฮ้ออ เพ้ออะไรของมึงธานี มึงไปเที่ยวบ่อยก็จริงนะแต่ทำไมกูยังไม่เห็นมึงมีแฟนบ้างเลยละ 555
ธานี: --"
หลังจากที่เด็กหนุ่มผู้หน้าตาดีทั้ง4ได้คุยกับจนเพลินก็ได้เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ ทำตามทำเนียมของเด็กมัธยม
ได้เวลาเข้าเรียนแล้วสิ
;ในห้องเรียน คาบวิชาภาษาไทย
นาคา:มายกอด เปิดมาวันแรกก็ยัดกลอน5บทเลยเหรอเนี้ยย ใครมันจะท่องทันวะ
ธานี:เออ น่านฟ้าเดี๋ยวกูท่องคู่กับมึงนะ มึงต้องท่องดังๆนะมึง กูท่องไม่ได้แน่เลย
น่านฟ้า:มึงก็ท่องมาบ้างสิวะไอนี่ 5บทภายใน1สัปดาห์ ลำบากเนอะ ไหนจะคณิตอีก ฟิสิกส์อีก เยอะจังงงานเนี้ย
ภูผา:เฮ้ยพาไปเข้าห้องน้ำหน่อยดิ กลัวโดนฉุดอะ ไม่อยากเสียตอนวัยเรียน
ธานี:เฮ้ยย กูคิดว่าคนทั้งโรงเรียนกลัวมึงนะภู(ผา) ใครฉุดมึงกูแถมเงินให้อีก5บาทโอเค๊
ภูผา:เห็นกูยังงี้มึงคอยดูและกันกูจะมีแฟนหล่อกว่าพวกมึงอีก เชอะ
;ในห้องน้ำ
นาคา:เฮ้ย น่านฟ้ากูถามจริง ช่วงนี้มีคนมาจีบมึงบ้างป่ะ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะเว้ย
น่านฟ้า:ช่วงนี้ไม่มีนะ ไม่เหมือนแต่ก่อนหวะ
ภูผา:แหมใช่สิช่วงที่ผ่านมา มีคนมาจีบมึงแต่มึงไม่เคยแลตามองชายใดเลย ถ้าเป็นกูนะ!! 555
น่านฟ้า:ไปกันเถอะ ครูคงเข้ามาสอนแล้วมั้ง ไอ้ธา(นี)มันโทรตามแล้วอะ
และตอนเย็นก็เป็นเวลาเลิกเรียนของพวกเด็กๆวัยมัธยม เป็นช่วงโล่งจรรโลงใจเป็นที่สุด
น่านฟ้า:เฮ้ย ทุกคน พรุ่งนี้เจอกันนะเว้ย กูกลับก่อนนะ บะบาย จุ๊ฟๆ
ภูผา:กลับดีดีนะเว้ย
ระหว่างที่ภูผาเดินกลับบ้าน ฝนเกือบจะใกล้ตก ทำให้เขาต้องวิ่งเกือบสุดชีวิต พร้อมลมที่แรงประกอบกัน
ทำให้น่านฟ้าหกล้มลงไป ในขณะเดียวกันรมีเด็กหนุ่มมหาวิทยาลัยคนหนึ่งชื่อเมฆา เดินสวนทางมาพอดีจึงเดินเข้าไปช่วยเหลือ
เมฆา:เอ้ยน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มาพี่จะช่วยพยุงขึ้นนะครับไป
น่านฟ้า:โอ้ย ปวดหัวเข่าจังครับ พี่ช่วยพยุงพาไปบ้านผมได้มั้ยหลังข้างหน้านี้เอง ครับ
เมฆา:ได้ครับน้อง
เมื่อเมฆาพาน่านฟ้า มาถึงบ้าน แต่พ่อและแม่ของน่านฟ้าไม่อยู่บ้าน เมฆา จึงขออาสาทำแผลให้
เมฆา:เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ได้ครับ ไม่ต้องห่วงนะพี่เรียนแพทย์ปี2 อยู่นะครับ
น่านฟ้า:ครับพี่ เออพี่ชื่ออะไรนะครับ ผมชื่อน่านฟ้านะ เรียกฟ้า ก็ได้
เมฆา:เหรอครับน้องฟ้า 55 แผลจริงพี่ทำให้นะครับ แต่ถ้าแผลใจอยากให้คนอื่นทำให้พี่บ้าง อย่าคิดมากนะครับ พี่เจอคนน่ารักแล้วพี่ก็ชอบแซวยังงี้แหละ อย่าว่าพี่เลยนะครับ พี่ชื่อเมฆาครับ เรียกเมฆ ก็ได้
น่านฟ้า:ครับพี่ เมฆ
หลังจากการทำแผลเสร็จสิ้น
เมฆา:พี่กลับก่อนนะครับ ไว้ถ้ามีโอกาสหลังว่าเราจะได้เจอกันอีกและได้รู้จักกันมากกว่านี้นะครับน้องฟ้า 55
น่านฟ้า:แหมพี่ผมเขินนะ ครับเดินทางปลอยภัยนะ ถ้าหัวเข่าไม่เจ็บจะขับรถไปส่ง วันนี้ขอบคุณนะครับ
เมฆาเดินทางกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม ที่แสนหวานและอบอุ่น ในขณะที่น่านฟ้าก็ได้พบกับความรู้สึกใหม่ๆที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ณ โรงเรียน
นาคา:เอ้ยฟ้า เข่ามึงไปทำไรมาเนี้ย ทำไมเป็นยังงี้ละ
ธานี:เฮ้ย เมื่อจัดหนักขนาดนี้เลยเหรอวะ เอาซะเข่าถลอกเลย มึงเนี้ยเจ๋งหวะ
น่านฟ้า:โอ้ยมึงนิบ้า กันจริงๆ พอดีกูรีบกลับไปหน่อย เลยหกล้มอะดิ แต่ดีนะมีคนมาช่วยเลยพยุงพาไปบ้าน
ภูผา:เฮ้ยจริงดิ ใครวะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย ??
น่านฟ้า:ผู้หญิงที่ไหนกูจะผยุงกูเข้าบ้านวะ ถามแปลกๆ ผู้ชายดิ )--(
ภูผา:โหยยอะไรวะ มึงอะที่รีบกับเมื่อวานเพราะงี้ใช่มะ
น่านฟ้า:อะไรกูก็พึ่งรู้จักเขานะเว้ย
ธานี:พอไปถึงบ้านแล้วทำอะไรต่อวะ กูไม่อยากคอดต่อมึงยิ่งเข่าอ่อนๆอยู่
นาคา:มึงพูดอะไรของธา เพื่อนมันเขินหมด ไอนี่
น่านฟ้า:ไม่มีอะไรเว้ย พี่เขาแค่ทำแผลให้ รู้แค่เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ อยู่ปี2 อะ
นาคา: . . ทีใครทีมัน แล้วกัน ไม่เคยเห็นมึงสนใจใครเลยนะ ทนกระทั่งรุ่นพี่คนนี้ เขามีไรดีวะ??
น่านฟ้า:กูเปล่านะเว้ยย กูไม่พูดเรื่องนี้และ พอพอ
หลังเลิกเรียนทุกคนกลับบ้านรวมถึงน่านฟ้าหรือฟ้า ก็กำลังเดินทางกลับ และทันใดนั้นเหมือนได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์กำลังขับตามมาจากข้างหลัง ที่ไหนใดเขาคือพี่เมฆานั่นเอง
เมฆา:น้องฟ้าครับ จะกลับบ้านเหรอ วันนี้พี่มีรถให้พี่ไปส่งมั้ย เข่าเรายิ่งไม่ดีอยู่
น่านฟ้า:อืมก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับ
และระหว่างทางที่กลับบ้าน
น่านฟ้า:พี่เมฆาจะกลับบ้านเหรอครับ ทำไมพี่ถึงมาคนเดียวครับ ไม่มีคนมาด้วยเหรอ
เมฆา:ถ้าวันนี้พี่เมฆมากับใครที่น้องว่า แล้วน้องฟ้าจะกลับบ้านกับใครละครับ
น่านฟ้า:แหมมพี่ก็ น้องล้อเล่นนะครับ อ่อถึงบ้านพอดีเลย พี่เมฆครับอยุ่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ย
เมฆา:จริงเหรอ อยู่ได้จริงง่า ค้างที่นี่เลยได้มั้ยครับเนี้ย 55 พี่ล้อเล่น โอเคกินครับกิน
น่านฟ้า:เดี๋ยวฟ้าไปทำกับข้าวให้นะครับบ
เมฆา:ให้พี่ช่วยมั้ยย ครับ
น่านฟ้า:ครับ แต่ฟ้าทำเป็นแค่มาม่ากับทอดไข่นะ 55555
เมฆา:ถ้าได้กินกับฟ้า มาม่าแห้งพี่ก็กินได้ ^^
และแล้วทั้ง2คนจึงรับประทานมาม่ากันใต้แสงนีออนที่ส่องแสงอ่อนๆ ชวนโรแมนติกทั้งสองคนจ้างจานด้วยกัน และน่านฟ้าก็สงเมฆากลับบ้านด้วยรอยยิ้มที่เป็นห่วงและคิดถึง ทั้งสอบพบกันบ่อยๆเหมือนฟ้าลิขิตไว้และแล้ว
วันก่อนวันเวียนเทียน1วัน พี่เมฆ ของเราไปดักรอฟ้าที่ ร.ร. เมื่อฟ้าเดินออกมาจากประตู
เมฆา:อะแฮ่มม น้องน่านฟ้าครับ วันนี้เรียนหนักมั้ย แล้วพน.ว่างหรือเปล่า
น่านฟ้า:เรียนไม่ค่อยหนักครับ แล้วพรุ่งนี้มีอะไรหรือครับ
เมฆา:ไปงานเวียนเทียนกับพี่มั้ยครับ
น่านฟ้า: ว่างครับว่างมากกเลย ตกลงไปครับ อิอิ
วันเวียนเทียน เวลาเกือบ 20.00 ใกล้เวลาเวียนเทียน
พี่เมฆาไปรับน้องฟ้า มาจากบ้านเพื่อมาเวียนเทียน แสงเทียนส่องแสงเบาๆ บรรยากาศรอบๆชวนให้ฝันเพ้อ ตลอดเวลา ทั้งคู่อยู่เที่ยวด้วยกันที่งานวัดที่จัดขึ้น รับประทานสายไหม อันหวานหอมสีสันต์สวยงาม
น่านฟ้า:วันนี้ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะครับ
เมฆา:โอเคร แหมมม เด็กดีจริงๆเลย เราเนี้ยย กลับก็กลับ
จากนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นด้วยเวลาที่ดำเนินไปอย่างเนิบๆ  จนกระทั่งถึงงานเลี้ยงรุ่นของน่านฟ้าที่จัดขึ้น ในงานนั้นศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบันสามารถเข้าร่วมงานได้ และในวันนั้นขวัญใจสุดหล่อหรือพี่เมฆาของเราก็ไปร่วมงานด้วย ช่างน่าตกใจยิ่งนักก น่านฟ้าเห็นแล้วจึงเดินเข้าไปถาม
น่านฟ้า:เอะ พี่เขาให้เฉพาะศิษย์เก่าเข้าร่วมงานนะ พี่เมฆมาได้ไงเนี้ย
เมฆา:อ่าวว แล้วถ้าพี่ไม่ใช่ศิษย์เก่าพี่จะมาร่วมงานนี้ได้ไงละครับ 
น่านฟ้า:แล้วทำไมถึงไม่เคยบอก ฟ้าเลยละครับ แหมมที่ช่วยเราตั้งแต่วันแรกก็เพราะเห็นเราเป็นแค่รุ่นน้องที่ร.ร. เก่าละสินะ
เมฆา:ก็ฟ้าไม่ได้ถามพี่นิครับ แล้วทำไมถึงพูดยังงั้นละครับ พี่เสียใจนะ
น่านฟ้า:โอ๋ๆน้องล้อเล่นครับ
ภูผา:เฮ้ยน่านฟ้า พี่คนนี้อะเหรอที่มึงแอบปิ้งอยู่
น่านฟ้า:บ้าเหรอวะ เลยขั้นปิ้งแล้วโว้ย เออพี่เมฆครับนี่ภูผา เพื่อนฟ้าครับ แล้วที่กำลังเดินมานั่น นาคา กับ ธานี
เมฆา:อืมมมม เพื่อน3คนที่ฟ้าเล่าให้พี่ฟังอยู่บ่อยๆใช่มั้ย หน้าตาดีทั้ง3คนเลยนะครับเนี้ย
น่านฟ้า:แหมม แล้วฟ้าละครับ ไม่ชมกันบ้าง
เมฆา:แหมม อะไรเนี้ยแค่นี้น้อยใจเหรอ โอ๋ๆๆๆ 
ในคืนนั้นงานเลี้ยงรุ่นก็ได้ดำเนินไปจนงานเลี้ยงจบ และทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากที่ศิษย์เก่าไม่ใช่เจอกันนาน แต่ในคืนนั้นเองระหว่างที่พี่เมฆากลับบ้านนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น ที่ถนนใหญ่ก่อนเลี้ยวเข้าซอยบ้านเช้าและจำเป็นต้องเข้าโรงพยาบาลในที่สุดแต่โชคดีที่อาการยังไม่สาหัสมากเท่าไหร่   
       วันรุ่งขึ้นเมื่อน่านฟ้ารู้ข่าวจึงรีบไปที่โรงพยาบาลที่เมฆาพักอยู่ เขาไปดูอาการของชายซึ่งเป็นที่รักของเขาที่ยังนอนหลับตาสนิทไม่ยอมตื่นขึ้นมาพูดคุยกับเขาเลย 
น่านฟ้า:พี่เมฆครับ หายไวไวนะ ฟ้าเป็นห่วงพี่มากกเลย พึ่งรู้ข่าวเมื่อเช้าจริงๆ ถ้ารู้ว่าเมื่อคืนพี่ขับรถไม่ไหว ฟ้าจะให้ไปพักที่บ้านฟ้าก่อน พี่ตื่นขึ้นมาคุยกับฟ้าสิครับ
นาคาพึ่งจะตามมาถึงโรงพยาบาลหลังจากที่น่านฟ้าพึ่งจะโทรไปบอก
นาคา:เอ้ยฟ้าเป็นไงมั่งวะ ไม่ต้องห่วงเว้ย พี่เขาอยู่ในมือหมอแล้วปลอดภัยแล้ว มึงต้องให้กำลังใจพี่เขามากๆนะฟ้า กูซื้อของมาให้มึงกินด้วยอะ กินเยอะๆนะเว้ยย
น่านฟ้า:ขอบใจมากกนะเว้ยกูโคตรเป็นห่วงพี่เขาเลย กูไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนเลยอะ พี่เขาเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ กูคิดว่ากูรักเขาหว่ะ แต่ตอนนี้พี่เขาไม่ยอมตื่นขึ้นมาคุยกับกูเลย หัวใจกูห่อเหี่ยวไปหมดแล้ว
เมฆา:แหมๆๆ ที่จริงที่รู้สึกตัวตั้งแต่เราเข้ามาแล้วครับ 55 พี่ไม่เป็นไรมากเท่าไหร่ครับ แค่พกช้ำเฉยๆ แต่ก็ดีใจที่ได้ฟังน้องฟ้าพูดแบบนั้นออกมา ตอนพี่หายแล้วแหละ พอได้ยินแบบนั้น
น่านฟ้า:เชอะ พี่เมฆบ้า ทำไมทำแบบนี้เนี้ยเห็นมั้ย เขินหมดเลยนะ พูดอะไรออกไปเมื่อกี้ ลืมมันให้หมดซะนะ
นาคา:ผมว่าผมไม่กวนคุณทั้ง2ดีกว่านะครับบ กลับก่อนนะฟ้ามึงจัดหนักกเลย !!
เมฆา:ตั้งแต่แรกที่พี่ช่วยเราไว้ตอนนั้นเพราะตอนที่พี่อยู่ม.6 พี่แอบชอบน้องฟ้ามานานแล้ว แต่ที่พี่ไม่กล้าจีบเพราะเพื่อนพี่ก็ชอบน้องเหมือนกัน หลังจากที่พี่จบมาจาก ร.ร.นั้น2ปีแล้วพี่ยังรู้สึกดีดีกับเราอยู่ วันนั้นพี่ไปเยี่ยมครูที่ปรึกษาพี่ที่ร.ร.ไง แต่พอเห็นน้องฟ้าพี่เลยตามไป แต่ก็แกล้งเดินสวนเพราะกลัวน้องจับได้ น้องล้มลงไปตอนนั้นพี่เป็นห่วงน้องมาก แต่ถึงตอนนี้มีรู้สึกว่าพี่รักฟ้านะครับ  คุณน่านฟ้าของพี่
น่านฟ้า:พี่เมฆพูดจริงป่ะเนี้ยย เขินนะพี่เมฆ ขอหอมแก้มหน่อย ม๊วฟฟฟฟ!!! 
ทั้งสองคนจึงทราบถึงความในใจของกันและกัน เมฆากับน่านฟ้า ก็คงเป็นของคู่กันอยู่แล้วมั้งครับ  
                                                       จบไม่บริบูรณ์  
*ติดตามเรื่องของ"ภูผา"ในตอนที่2