รักหมดใจนายเพื่อนสนิท

 ทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆ ด้วยนะ ทั้งที่ฉันว่าฉันชอบนายพีท แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปสักอย่าง ถึงฉันจะไม่ได้กลับบ้านพร้อมนายไกท์เหมือนแต่ก่อน แต่ก็มีพีทที่คอยไปส่งทุกวันฉันควรจะมีความสุขสิ แต่มันเหมือนขาดอะไรไปนะ
"ซี..เธอเป็นไรหรือเปล่าวันนี้เธอนั่งเงียบตลอดทางเลย"
"ป่าวจ้า..ไม่มีอะไร"
 ณ. ห้องนอนสีชมพูสลับฟ้า ที่ทั้งห้องเหมือนจะเป็นพิภิทตภัณฑ์มิกกี้และมินนี่เมาส์ไปสะแล้วละ ฉันที่ยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียงห้องมองไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปดวงดวงดาวนับร้อย ดวงจันสีนวลพ่อง ดวงโต ลมที่พัดอ่อนๆ ทำให้ฉันกลับคิดถึงคนหนึ่งขึ้นมาสะงั้น ความสับสนจึงเกิดขึ้นในสมองทั้งสองข้าง
 เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศแจ่มใส ฉันก็ไปเรียนตามปกติ
"ไกท์เจอนายก็ดีเลย...เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกันนะ"
"มีไรหรือเปล่า..ทะเลาะกับพีทเหรอ..."
"ป่าวๆๆ..ฉันแค่..ฉัน.."
"อืม..เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปส่งเธอก็ได้" นายไกทืรับตัดบททั้นที
"จริงนะ..." ฉันเพิ่งรู้สึกว่าฉันดูจะดีใจจนออกนอกหน้า
 ระหว่างทางที่ฉันเดินออกมาเพื่อขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน ทั้งฉันและนายไกท์เม้ากันอย่างสนุกสนานตลอดทางจนลืมเรื่องของนายพีทไปสะสนิทจนเสียงโทรศัพของฉันที่หน้าจอโชว์เบอร์นายพีท
"จ้า"
"ซีเธออยู่ไหน ฉันมารอตั้งนานแล้วนะ ทำไมไปไหนไม่โทรบอกฉันก่อน นึกถึงใจคนรอบ้างนะ"
น้ำเสียงของนายพีทดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ก่แหงล่ะ คนรอหนิเนาะ 
 หลังงจากที่ฉันโดนบ่นยาวไปตะกี่สมองของฉันก็ไปสะดุดกับเรื่องราวในอดีตตอนที่นายไกท์นั่งรอฉันอ่านหนังสือโดยที่ไม่บ่นสักคำและที่สำคัญนายไกท์รอฉันทั้งที่เราก็เป็นแค่เพื่อน หรือว่าเพื่อนจะดีกว่าแฟน 
"ซี ตกลงเธออยู่ไหน" เสียงนายพีทดังขึ้นอีกครั้งทำให้ฉันหลุดจากผวังแห่งอดีต
"ขอโทดนะ ฉันอยากเจอนาย นายอยู่ไหน"
"ห้องสมุด" ฉันรีบตัดสายแล้วหันมามองนายไกท์ก่อนที่จะค่อยฉีกยิ้มจางๆ และรีบวิ่งออกไป
 หน้าห้องสมุดที่มีนายพีทนนั่งรออยู่ที่ระเบียง
"พีท ฉันขอโทดนะที่ฉันไม่ได้บอกนายว่าวันนี้ฉันจะไม่กลับพร้อมนาย คือฉัน ฉัน "
"ช่างเหอะ ทีหลังจะไปไหนบอกก่อนไม่ใช่ให้มารอแบบนี้"
"พีท นายจะโกรธฉันไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉัน ฉัน ฉัน สับสน ฉัน ชอบนายนะ แต่ฉันว่าฉันกับนายเราสองคนไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนกันหรอก นายเข้าใจฉันนะ"
"งี่แระน๊า ผู้หญิง แล้วแต่เธอล่ะกัน ฉันเองก่ไม่มั่นใจเธอตั้งแต่วันแรกที่ฉันไปส่งเธอที่บ้านแล้ว เธอดูเหมือนสนใจอย่างอื่นอยู่ตลอดที่เราอยู่ด้วยกัน"
"ขอบใจนายมากนะพีทที่นายเข้าใจฉัน"
"ดีเหมือนกัน ฉันไม่ชอบห้องสมุด ขืนคบกันต่อ ฉันคงต้องเผาห้องสมุดทิ้งแน่ๆ มานั่งรอเธอทุกวันเบื่อจะตาย" นายพีทระบายชุดใหญ่ก่อนเดินจากไป
"ถึงนายจะคือคนที่ฉันชอบ แต่ฉันมีความสุขที่อยู่ใกล้ๆ นายไกท์ มากกว่าอยู่ใกล้นายนะพีท"
     ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันคิดถึงหรือคิดผิดกับเรื่องที่ฉันได้ตัดสินใจทำลงไป แต่ฉันคิดว่าคงดีกว่าที่จะต้องทนฝืนกันไป โดยที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเองเลยว่าที่จริงแล้วฉันมีความสุขแบบไหนมากกว่ากัน ฉันขอโทดจริงๆ นะพีทที่ฉันคิดว่านายคือผู้ชายที่ฉันอยากอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ต้องขอบใจนายที่เข้าใจฉัน
"ไกท์!!!นายยังไม่กลับอีกเหรอ"
"รอเธอไง" 
"เหรอ ดีจังเพื่อนคนนี้"
"มีความสุขละสิที่ได้อยู่ใกล้ๆ ฉันอ่ะ" คำพูดของนายไกท์ มันช่างตรงกับที่ฉันที่พูดลอยๆ คนเดียวเลย หรือนายนี่จะ
"นายแอบฟังฉันคุยกับพีทเหรอ"
"ป่าวแค่ตามไปดู เผื่อเธอสวิทหวานน้ำตาลล่วงกราวฉันจะได้อัดคลิปไว้ทันไง่"
"แว๊ะ!! เสียมารยาทและหวานป่ะล่ะ"
"ซี ฉัน ฉัน ไม่อยากต้องเห็นเธอไปชอบคนโน่น คนนี้อีก ฉันพร้อมจะอยู่ข้างๆ เธอนะ"
"ขอบใจนายมากนะ ไม่คิดเลยเนาะว่าที่จริงแล้วความสุขมันอยู่ใกล้ๆ ตัวเรานี่เอง ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาฉันจะไปไขว้ขว้าหาตะเข็บอะไร ไกท์ ขอถามอะไรนายอย่างหนึ่งดิ่" 
"ทุกคำถามมีคำตอบสำหรับเธอ ไม่ใช้ตัวช่วย ไม่ตอบสองครั้ง ไม่ขอเปลี่ยนคำถามแน่นอน"
"ถ้าเราเป็นมากกว่าเพื่อน นายจะเผาห้องสมุดไหม""ขำอะไรตอบมา"
"ไม่หรอก ฉันไม่เคยเบื่อ อะไรที่เป็นเธอ"
"น่ารักที่สุดก็ตรงเนี่ย"
"งั้นตกลงเป็นแฟนกันเลยนะ ไหนๆ ก็บอกความรู้สึกไปหมดแระ"
 ฉันได้ได้พยักหน้ารับ บวกกับรอยยิ้มหวานบนอาการเขิลที่เก็บไม่อยู่เพราะความสุขที่มีในวันนี้มันทำให้ฉันได้รู้ใจตัวเองว่าที่จริงแล้วฉันรักนายเพื่อนสนิทคนนี้ไปอย่างหมดใจ