รักหมดใจนายเพื่อนสนิท

 "ไกท์...เพื่อนนายน่ารักดีนะ" พีทที่พูดออกมาจากความรู้สึก
"ซีนะเหรอ...ก็น่ารัก..อย่าบอกนะว่านายกำลังชอบเพื่อนฉันอยู่"
"ไม่รู้สิ..ฉันอิจฉารูปนายที่ร้านไอติมวะ..ฉันรู้สึกดีวะที่ได้เห็นรอยยิ้มของยัยนั่น" 
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พีทท่าทางนายจะหลงเสน่ห์เพื่อนฉันแล้วละ...ไปก่อนนะโว้ย..ตอนเย็นเจอกันสนามบาส" พีทพูดตัดบทก่อนเดินจากพีทไป
 ผมเองรับรู้ถึงความรู้สึกของยัยซีที่ก็ไม่ต่างจากพีทถ้าทั้งคู่จะรักกันผมก็คงต้องถอยออกมา ผมไม่อยากทำให้เพื่อนของผมต้องลำบากใจถ้ารู้ผมเองก็มีความรู้สึกดีกับเธอเสมอมาซึ่งเธอเองก็คงไม่รู้ตัวแต่ถึงยังไงก็ตามผมก็จะยังจะยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆ เธอตลอดไป
"ไกท์...นายไปไหมมาฉันรอกินข้าวยู่นะ" ยัยซีที่นั่งรอที่โต๊ะในโรงอาหารโว้ยใส่ผมทันทีที่ผมโผล่เข้ามา
"พอดีเจอไอ้พีทอ่ะ ก็เลยคุยกันนิดหน่อย" ผมพูดเจือนๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพร้อมตั้งหน้าตั้งตากินข้าวไม่ยอมพูดยอมจา
"ไกท์..นายเป็นไรหรือเปล่า" 
"พี่ไกท์คะ..คือว่ายัยปาล์มเพื่อนหนูชอบพี่ไกท์มากเลยอะคะ...จะเป็นไรไหมคะที่จะขอเบอร์พี่อะคะ" เด็กแว่นตัวเล็กๆ มัดผมเปียสองข้างยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผม ผมมองน่ายัยนั่นก่อนที่จะให้เบอร์เด็กแว่นนั้นไป
"ขอบคุณนะคะ" เด็กแว่นรับโทรศัพท์ก่อนจะรีบเดินออกไปด้วยความดีใจผมมองตามไปเพื่อที่จะได้เห็นหน้าน้องคนที่ชื่อปาล์ม
"ก็น่ารักดีนะ...ดีจัง..ถ้าพีทมาขอเบอร์ฉันแบบนี้บ้างก็คงดีสินะ" ยัยซีที่ท่าทางเคลิ้มสุดๆ ดวงตาเป็นประกายของเขาทำให้ผมเชื่อว่าเขาคงชอบพีทจริงๆ 
"วันนี้ฉันคุยกับพีทเรื่องเธอด้วยนะ ... เขาเองก็ชอบเธอเหมือนกัน" ผมตัดสินใจบอกเธอเรื่องพีทไปเพื่อเธอจะได้มีความสุขมากกว่านี้
"จริงเหรอๆๆ งั้นเย็นนี้นายขอเบอร์พีทให้เราหน่อยนะๆๆ" ยัยนั่นอ้อนวอนโดยที่ไม่ถามผมสักคำว่าผมเต็มใจหรือเปล่า
"อืมๆๆ"
 เย็นวันนั้นที่สนามบาสหลังจากที่น้องปาล์มโทรมาหาผมแล้วผมเลยชวนน้องเค้ามาที่สนามบาสด้วย แต่ผมคงไม่คิดอะไรกับน้องไปมากว่าพี่ชายกับน้องสาวแน่นอนเพราะหัวใจของผมยังไม่พร้อมจะเปิดรับใครตอนนี้ ผมอยากยืนข้างๆ เธอแบบนี้ก็พอ
"พีท!!!"ยัยซีเรียกชื่อพีท พร้อมกับโบกมือทักทายพร้อมรอยยิ้มที่สดใสของเธอ
"อ้าว!!!ปาล์มมาด้วยเหรอ" แต่พีทกลับทักน้องปาล์มที่ตามมาสนามบาสด้วยทำให้ ยัยซีถึงกลับอึ้งไปเลยผมเองก็ไม่ต่างกันที่ทั้งพีทกับปาล์มจะรู้จักกันด้วย
"นายรู้จักน้องเขาด้วยเหรอ" ผมที่สงสัยเลยถามไป
"รู้สิ...ปะเล่นบาสเหอะ" พีทรีบตัดบท ก่อนที่จะหันไปบาย บาย ให้เพื่อนผมก่อนวิ่งลงสนามบาสไป ผมก็วิ่งตามไปติดๆ
 หลังเลิกบาสมันก็คงเป็นหน้าที่ประจำอยู่แล้วที่ผมต้องไปส่งเธอ ผมจึงขอตัวกลับก่อนในขณะที่น้องปาล์มและพีทก็จะกลับพร้อมกัน เราทั้งสี่คนก็เลยเดินไปท่ารถหน้าโรงเรียนด้วยกัน แต่ตลอดทางใครจะรู้ว่าผมแอบมองยัยนั่นที่ท่าทางดูมีความสุขมากที่ได้คุยกับคนที่เธอชอบมากขึ้น และแล้วเราก็ต้องแยกกันผมกับซีต้องรีบไปถ้ามัวรอส่งน้องปาล์มละก็ยัยซีต้องกลับบ้านเย็นและถ้าเธอกลับเย็นเธอต้องโดนพ่อดุแน่ ผมเลยฝากไอ้พีทรอเป็นเพื่อนน้องปาล์มก่อนไหน ไหน ทั้งสองคนก็รู้จักกันอยู่แล้ว
"ไกท์...นายว่าพีทชอบฉันป่ะ"
"ก็ชอบดิ พีทมันเคยบอกฉันนะว่ามันชอบเวลาที่เธอยิ้ม"
"เขิลอะ พีทน่ารักเนาะ"
"อืมๆ"
 ยัยนี่เอาแต่เพ้อชวนผมคุยแต่เรื่องไอ้พีททั้งทางโดยที่ยัยนี่ไม่รู้ตัวเลยว่าผมอยากจะเอาผ้ามัดปากเธอสะหรือไม่ก็บอกยัยนี่ไปเลยว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ ดีนะที่น้องปาล์มโทรมาพอดีผมเลยไม่ต้องทนฟังยัยนี่พูดแล้วพูดอีกกับเรื่องของไอ้พีท 
"พี่ไกท์ปาล์มถึงบ้านแล้วนะ พี่ไกท์ถึงยัง" 
"ยังเลย...แล้วพี่ต้องเลยไปส่งซีก่อนน่ะ"
"ทำไมพี่ไกท์ต้องไปส่งพี่ซีด้วยคะ" เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"พี่ก็ไปส่งซีทุกวันแล้วนะ" ผมพูดก่อนหันไปมองผู้หญิงที่นั่งมากลับผมด้วย สีน่าเธอตอนนี้ตลกมาก ปากจู๋ๆ คิ้วเข้มๆของเธอที่ขมวดเข้าหากัน เหมือนเธอจะรู้ว่า ผมกับปาล์มพูดถึงเธออยู่
"แต่ปาล์มไม่ชอบเลยให้พี่ไกท์ไปส่งพี่ซีเลย พี่ซีเป็นแฟนกับพี่พีทไม่ใช่เหรอคะทำไมพี่พีทไม่ไปส่งพี่ซี" ปาล์มเด็กสาวที่ผมเพิ่งคุยด้วยวันแรกก็ทำตัวไม่น่ารักเหมือนน่าตาของเธอสะงั้น คำถามของเธอแต่ละคำถามหนักใจผมทุกครั้งที่ต้องพูดคำตอบ
"ถ้าน้องปาล์มไม่ชอบไม่เป็นไรนะครับแต่ยังไงพี่ก็ต้องไปส่งเพื่อนพี่ทุกวันอยู่แล้ว ถ้าน้องไม่เข้าใจตรงนี้เราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก" ผมพูดก่อนตัดสาย ไหน ไหนผมเองก็ไม่ได้รู้สึกชอบน้องเขาอยู่แล้วและยิ่งถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องแบบนี้ด้วยผมก็ไม่อยากจะเสียเวลา หรือ ทำร้ายจิตใจน้องเขาไปมากกว่านี้
"นายเป็นไรรึป่าวไกท์"
"ป่าว...ไม่มีอะไร" ผมปฎิเสธเสียงแข็ง
"นายทำไมตอบน้องเขาแบบนั้นอ้ะ นายไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้นะ"
"ทำไม ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่แล้วหนิ หรือเธออยากจะเปลี่ยนคน...ก็ได้ ...พี่ครับจอดป้ายหน้าด้วยครับ" ผมลุกขึ้นพร้อมบอกพี่คนขับให้จอดรถทันที ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำไมต้องอารมเสียใส่เธอ ทั้งที่เธอก็ไม่ใช่คนผิดสะด้วยซ้ำ ผมเองต่างหากที่ควบคุมความรู้สึกของตัวเอง ณ ตอนนี้ไม่ได้
"ไกท์!!!!" ผมรีบวิ่งลงรถทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเธอ ผมอยากอยู่คนเดียวเพื่อใช้ความคิดสักพัก
 ผมปล่อยเธอกลับบ้านคนเดียวทั้งทีผ่านมาผมต้องไปส่งเธอตลอด มันเป็นความเคยชินของผมไปแล้ว แต่วันนี้คำพูดของเธอเหมือนไม่อยากให้ผมไปส่งเธอเหมือนเคย ผมได้แต่ทำใจว่สักวันผมจะกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้เธอได้รู้ถึงแม้คำตอบที่ได้มันอาจไปใช่คำตอบที่หวังแต่คงจะดีกว่าถ้าผมต้องเสียเธอไปโดยที่ผมยังไม่ได้บอกความรู้สึกให้เธอได้รู้สักนิดเลย