Tale of Utopia

บทส่งท้าย
 
 
 
“เฮือก....!”  ฉันสะดุ้งสุดตัวรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเรียกของชินดังก้องอยู่ข้างหูราวกับมีใครมาตะโกนเรียกอยู่ข้างๆอย่างไรอย่างนั้น   แต่ก็แน่ล่ะ....ฉันคงคิดไปเอง   เพราะพอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นมีใครสักคน
 
 
นี่ฉันอยู่ที่ไหน....?
 
 
“...”  ฉันกระพริบตาถี่เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา    พอได้เห็นภาพรอบตัวชัดเจนมากขึ้นฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน...เป็นอย่างที่เทพธิดาบอกฉันไม่มีผิด   ฉันกำลังจะได้กลับมาในที่ที่ฉันเติบโตมาจริงๆ
 
 
ฉันพบว่าฉันกำลังฟุบหลับไปบนโต๊ะเขียนหนังสือที่ฉันมักจะทำบ่อยๆ  อย่างไรก็ตามฉันก็ยังยืนขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆอีกครั้งเพื่อความแน่ใจอยู่   ที่นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลเบลล์จริงๆ    ฉันกลับมาที่บ้านแล้ว.... 
 
 
ความจริงที่ฉันต้องเผชิญทำเอาฉันเผลอกำมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ    คำถามมากมายประดังเข้ามาในหัวของฉัน    เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความฝันหรือเปล่านะ....ถ้าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน  ฉันคิดขึ้นมาเองทั้งหมด....มันคงจะทำร้ายจิตใจฉันมากจริงๆ    ขณะนี้ภายในห้องหนังสือนั้นยังคงปกคลุมด้วยความมืดอยู่ เวลาที่โลกนี้คงจะช้ากว่ายูโทเปียอยู่สักหน่อย    ถึงท้องฟ้าจะยังมืดมิดอยู่แต่ก็คงใกล้รุ่งสางแล้ว  ฉันคิดขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
 
 
“ตึกตัก...ตึกตัก...”  จู่ๆฉันก็สะกิดใจอะไรบางอย่างขึ้นมา   ฉันยกมือขึ้นคลำตามตัวจึงพบว่าตนเองยังใส่ชุดพื้นเมืองที่ติดมาจากยูโทเปียอยู่   นอกจากนั้นยังมีซองกระดาษอีกซองหนึ่งติดมาด้วย  ซองจดหมายที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้
 
 
ฉันคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกมาอ่าน  แต่ทว่าบนแผ่นกระดาษกลับไม่มีอักษรปรากฏอยู่แม้แต่ตัวเดี่ยว  สิ่งเดียวที่ปรากฏให้เห็นเป็นเพียงภาพวาด  ภาพวาดของสิ่งๆหนึ่งที่ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
 
 
“ดอกไอริส...”
 
 
บ้าที่สุด!....ป่านนี้แล้วฉันยังจะมาเสียใจอะไรอีก..  ตอนนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้วนะ....  ไม่มีวัน....  ฉันร้องไห้  ร้องไห้ออกมาโดยไม่ได้ต้านมันไว้อีก  ร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตนเอง
 
 
ฉันนั่งร้องไห้ขณะที่คิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย   ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ   แต่ความเสียใจที่ฉันรับมามันมากมายจนทำให้บางครั้งฉันก็อยากจะคิดไปว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงความฝันบ้างเหมือนกัน 
 
 
“ตาบ้า...”  สุดท้ายฉันก็พึมพำขณะที่พับกระดาษแผ่นนั้นไว้ก่อนจะสอดมันกลับมาแนบตรงตำแหน่งหัวใจของฉันเองไว้ดังเดิม   
 
 
ในที่สุดดวงอาทิตย์ค่อยๆฉายแสงขึ้นที่เส้นขอบฟ้า  ฉันเหลือบขึ้นไปมองแสงสว่างนั้นพร้อมกับลุกยืนขึ้นราวกับต้องมนต์สะกด มือทั้งสองแตะอยู่ที่กระจก   ยามรุ่งอรุณมาเยือนยังโลกของฉันแล้ว      ยามที่พระอาทิตย์ขึ้นที่ขอบฟ้าไม่ว่าจะเป็นที่ยูโทเปียหรือที่นี่มันก็ช่างงดงามไม่น้อยไปกว่ากันเลย.....   ฉันเอาแต่ยืนมองภาพนั้นอยู่นานจนน้ำตาที่ไหลออกมาหยุดไหลแล้วเหือดแห้งไปจนไม่เหลือร่องรอยอีกต่อไป  
 
 
“.....”  วินาทีนั้นฉันก็รู้สึกว่าสิ่งที่ฉันเคยพยายามทำมานานแต่ไม่สำเร็จสักที ตอนนี้ถึงเวลาของมันแล้ว....ฉันรีบทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้  แล้วดึงสมุดบันทึกที่ฉันนำติดตัวไปยูโทเปียด้วยออกมา  ไม่อยากเชื่อตนเองเหมือนกันว่าฉันจะเอามันกลับมาด้วยจนได้
 
 
“อ๊ะ....” แผ่นกระดาษใบนึงร่วงออกมาจากสมุดบันทึกของฉัน  ฉันก้มลงไปหยิบก่อนจะหวนนึกไปถึงพลังที่ฉันใช้ได้จนคล่อง  พลังของเดอะเปเปอร์.....
 
 
“ไม่จริงหน่า...”  ฉันอุทานปนดีใจเมื่อพบว่ากระดาษเปล่าในมือฉันค่อยๆบรรจงพับตัวเองกลายเป็นรูปนกกระเรียน   ตอนแรกฉันยังไม่แน่ใจจึงลองบังคับกระดาษให้ทำอย่างอื่นปรากฏว่าฉันสามารถทำได้โดยไม่ติดขัดอะไรเลยแม้แต่น้อย      ฉันเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง   นี่ฉันได้บางสิ่งบางอย่างติดตัวมาจากยูโทเปียโดยไม่ได้คาดคิดด้วยหรือเนี่ย...
 
 
ฉันหัวเราะเบาๆก่อนเปิดสมุดบันทึกของตัวเองอีกครั้ง....
 
 
“ขอบคุณมากนะคะท่านเทพธิดา   ส่วนตอนนี้ฉันรู้ ว่าคราวนี้ฉันต้องทำได้แล้วแน่!”
 
 
ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะจรดปากกาลงบนกระดาษพร้อมกับลากเส้นไปบนกระดาษว่า
 
 
“Tale of Utopia”
 
 
 
************
 
 
 
ระหว่างที่ฉันลงมือเขียนอยู่นั้น  ฉันก็ฮัมเพลงๆหนึ่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว   เพลงนี้ทำให้ฉันนึกถึงตัวเองในตอนนี้ขึ้นมาซะจริงๆ     ฉันเคยชอบเพลงนี้ก่อนที่จะเลิกชอบและลืมเลือนมันไปจนหมด   แต่ตอนนี้ฉันกลับจำเนื้อเพลงเพลงนี้ได้เกือบทั้งหมด  บางทีตัวฉันคงจะเอาอย่างตามเนื้อเพลงนี้เสียแล้วล่ะมั้ง.....
 
 
“ฉันหลงรักเสียงเพลงที่อยู่ในเทปม้วนเก่าเพลงนั้น
เส้นทางที่แสนคับแคบ  ชื่อที่แสนเลือนราง รุ่งอรุณที่แสนพร่ามัว 
รวมถึงวันคืนที่เวียนซ้ำไปมาของฤดูร้อนที่ไร้ซึ่งสีสัน.....ในมุมนั้นที่ฉันคุ้นเคยอยู่ทุกๆวัน
ฉันตระหนักได้ว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับความโดดเดี่ยว
 
 
 
ฉันไม่เคยลืมว่าฉันสามารถขี่จักรยานท้าสายลมได้เร็วเท่าไหร่กัน?....ไปให้ไกลเท่าที่ใจฉันต้องการ
 
 
 
ลา ลา ลา ลา ฉันร้องเพลงขณะที่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน, ฉันจะเดินต่อไปด้วยพลังของฉัน.....มุ่งไปสู่ถนนสายนั้นที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด
 
 
 
ทางแยกปรากฏขึ้นมากมายจนทำให้ฉันมักจะหลงทางอยู่เสมอ
ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจ  ถึงบางครั้งฉันจะหลุดออกจากเส้นทาง
แต่ฉันก็ยังจะก้าวต่อไปข้างหน้า
 
 
 
กระทบเข้ากับบางสิ่ง   ยอมรับในบางสิ่ง  ฉันจะต้องเติบโตขึ้นต่อจากนี้  และฉันก็จะไม่วันลืม....
 
 
 
ลา ลา ลา ลา ฉันร้องเพลงขณะที่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน,
ฉันจะก้าวเดินไปเบื้องหน้า  แม้ว่าอาจจะต้องรู้สึกเดียวดายแต่ฉันก็รู้ว่าฉันมีความเชื่อมั่นพอที่จะก้าวต่อไปด้วยตนเองแล้ว
 
 
 
ในเมืองที่เราถือกำเนิดขึ้นมา.....เราต่างมีความฝัน
ทุกครั้งที่ฉันล้มลง ฉันจะจดจำไว้เสมอ.....จดจำไว้เหมือนกับบทเพลงนี้ว่าเราต่างก็มีบางสิ่งที่สามารถทำได้อยู่
ก้าวต่อไปสิ....ถึงแม้ว่าจะเป็นก้าวเล็กๆก็ตาม
 
 
 
ลา ลา ลา ลา ฉันร้องเพลงขณะที่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน....ฉันจะก้าวเดินไปเบื้องหน้า
ลา ลา ลา ลา ฉันร้องเพลงขณะที่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน,ฉันจะเดินต่อไปด้วยพลังของฉัน.....มุ่งไปสู่ถนนสายนั้นที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด
 
 
 
 
 
จบภาคต้น“Tale of Utopia”
     By  The Paper
----------------------------------------------------------------------------------
*แปลจากเพลง    Tooi kono machi de (It's my life)    1st MOVIE Ending Song    จากการ์ตูนเอนิเมชั่นเรื่อง  Cardcaptor Sakura
 
ปล.  คราวนี้นิยายเรื่องนี้ก็จบลงจริงๆแล้วล่ะ (สำหรับภาคค้นนะ!!!!!!)  อีกพักใหญ่ๆ (ใหญ่ถึงใหญ่มาก)  รับรองว่าจะมาลงภาคต่อ (ภาคปลาย) มาให้ทุกท่านได้อ่านกันอย่างแน่นอนแต่สำหรับตอนนี้ก็คงต้องลากันชั่วคราวแล้วล่ะสิขอบคุณทุกๆท่านมากเลยที่เข้ามาอ่านกัน   ขอบคุณทุกคอมเม้นท์  และก็คะแนนด้วยนะ (เราอ่านทุกคอมเม้นท์นะ  แต่ไม่ค่อยได้ตอบเท่าไหร่ 5555+)อ่านมาจนถึงตอนจบแล้วแบบนี้มีอะไรอยากแนะนำก็เต็มที่เลยนะ   ช่วงนี้เราอาจจะไปลงเรื่องสั้นคั่นเวลาไปบ้างเล็กๆน้อยๆตามประสาโอ๊ะ....อย่าเวิ่นเว้อเยอะดีกว่าเนอะ  เอาเป็นว่าแล้วเรามาเจอกันใหม่เนอะ  ขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสอีกครั้งจ้า!!!!!