Tale of Utopia

6.9

เขียนโดย The_Paper

วันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.12 น.

15 บท

8 วิจารณ์

19.50K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2556 12.54 น. โดย เจ้าของนิยาย

15) บทส่งท้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทส่งท้าย

“เฮือก....!” ฉันสะดุ้งสุดตัวรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเรียกของชินดังก้องอยู่ข้างหูราวกับมีใครมาตะโกนเรียกอยู่ข้างๆอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็แน่ล่ะ....ฉันคงคิดไปเอง เพราะพอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นมีใครสักคน

นี่ฉันอยู่ที่ไหน....?

“...” ฉันกระพริบตาถี่เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา พอได้เห็นภาพรอบตัวชัดเจนมากขึ้นฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน...เป็นอย่างที่เทพธิดาบอกฉันไม่มีผิด ฉันกำลังจะได้กลับมาในที่ที่ฉันเติบโตมาจริงๆ

ฉันพบว่าฉันกำลังฟุบหลับไปบนโต๊ะเขียนหนังสือที่ฉันมักจะทำบ่อยๆ อย่างไรก็ตามฉันก็ยังยืนขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆอีกครั้งเพื่อความแน่ใจอยู่ ที่นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลเบลล์จริงๆ ฉันกลับมาที่บ้านแล้ว....

ความจริงที่ฉันต้องเผชิญทำเอาฉันเผลอกำมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ คำถามมากมายประดังเข้ามาในหัวของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความฝันหรือเปล่านะ....ถ้าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ฉันคิดขึ้นมาเองทั้งหมด....มันคงจะทำร้ายจิตใจฉันมากจริงๆ ขณะนี้ภายในห้องหนังสือนั้นยังคงปกคลุมด้วยความมืดอยู่ เวลาที่โลกนี้คงจะช้ากว่ายูโทเปียอยู่สักหน่อย ถึงท้องฟ้าจะยังมืดมิดอยู่แต่ก็คงใกล้รุ่งสางแล้ว ฉันคิดขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

“ตึกตัก...ตึกตัก...” จู่ๆฉันก็สะกิดใจอะไรบางอย่างขึ้นมา ฉันยกมือขึ้นคลำตามตัวจึงพบว่าตนเองยังใส่ชุดพื้นเมืองที่ติดมาจากยูโทเปียอยู่ นอกจากนั้นยังมีซองกระดาษอีกซองหนึ่งติดมาด้วย ซองจดหมายที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้

ฉันคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกมาอ่าน แต่ทว่าบนแผ่นกระดาษกลับไม่มีอักษรปรากฏอยู่แม้แต่ตัวเดี่ยว สิ่งเดียวที่ปรากฏให้เห็นเป็นเพียงภาพวาด ภาพวาดของสิ่งๆหนึ่งที่ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

“ดอกไอริส...”

บ้าที่สุด!....ป่านนี้แล้วฉันยังจะมาเสียใจอะไรอีก.. ตอนนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้วนะ.... ไม่มีวัน.... ฉันร้องไห้ ร้องไห้ออกมาโดยไม่ได้ต้านมันไว้อีก ร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตนเอง

ฉันนั่งร้องไห้ขณะที่คิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ แต่ความเสียใจที่ฉันรับมามันมากมายจนทำให้บางครั้งฉันก็อยากจะคิดไปว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงความฝันบ้างเหมือนกัน

“ตาบ้า...” สุดท้ายฉันก็พึมพำขณะที่พับกระดาษแผ่นนั้นไว้ก่อนจะสอดมันกลับมาแนบตรงตำแหน่งหัวใจของฉันเองไว้ดังเดิม

ในที่สุดดวงอาทิตย์ค่อยๆฉายแสงขึ้นที่เส้นขอบฟ้า ฉันเหลือบขึ้นไปมองแสงสว่างนั้นพร้อมกับลุกยืนขึ้นราวกับต้องมนต์สะกด มือทั้งสองแตะอยู่ที่กระจก ยามรุ่งอรุณมาเยือนยังโลกของฉันแล้ว ยามที่พระอาทิตย์ขึ้นที่ขอบฟ้าไม่ว่าจะเป็นที่ยูโทเปียหรือที่นี่มันก็ช่างงดงามไม่น้อยไปกว่ากันเลย..... ฉันเอาแต่ยืนมองภาพนั้นอยู่นานจนน้ำตาที่ไหลออกมาหยุดไหลแล้วเหือดแห้งไปจนไม่เหลือร่องรอยอีกต่อไป

“.....” วินาทีนั้นฉันก็รู้สึกว่าสิ่งที่ฉันเคยพยายามทำมานานแต่ไม่สำเร็จสักที ตอนนี้ถึงเวลาของมันแล้ว....ฉันรีบทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ แล้วดึงสมุดบันทึกที่ฉันนำติดตัวไปยูโทเปียด้วยออกมา ไม่อยากเชื่อตนเองเหมือนกันว่าฉันจะเอามันกลับมาด้วยจนได้

“อ๊ะ....” แผ่นกระดาษใบนึงร่วงออกมาจากสมุดบันทึกของฉัน ฉันก้มลงไปหยิบก่อนจะหวนนึกไปถึงพลังที่ฉันใช้ได้จนคล่อง พลังของเดอะเปเปอร์.....

“ไม่จริงหน่า...” ฉันอุทานปนดีใจเมื่อพบว่ากระดาษเปล่าในมือฉันค่อยๆบรรจงพับตัวเองกลายเป็นรูปนกกระเรียน ตอนแรกฉันยังไม่แน่ใจจึงลองบังคับกระดาษให้ทำอย่างอื่นปรากฏว่าฉันสามารถทำได้โดยไม่ติดขัดอะไรเลยแม้แต่น้อย ฉันเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง นี่ฉันได้บางสิ่งบางอย่างติดตัวมาจากยูโทเปียโดยไม่ได้คาดคิดด้วยหรือเนี่ย...

ฉันหัวเราะเบาๆก่อนเปิดสมุดบันทึกของตัวเองอีกครั้ง....

“ขอบคุณมากนะคะท่านเทพธิดา ส่วนตอนนี้ฉันรู้ ว่าคราวนี้ฉันต้องทำได้แล้วแน่!”

ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะจรดปากกาลงบนกระดาษพร้อมกับลากเส้นไปบนกระดาษว่า

“Tale of Utopia”

************

ระหว่างที่ฉันลงมือเขียนอยู่นั้น ฉันก็ฮัมเพลงๆหนึ่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพลงนี้ทำให้ฉันนึกถึงตัวเองในตอนนี้ขึ้นมาซะจริงๆ ฉันเคยชอบเพลงนี้ก่อนที่จะเลิกชอบและลืมเลือนมันไปจนหมด แต่ตอนนี้ฉันกลับจำเนื้อเพลงเพลงนี้ได้เกือบทั้งหมด บางทีตัวฉันคงจะเอาอย่างตามเนื้อเพลงนี้เสียแล้วล่ะมั้ง.....

“ฉันหลงรักเสียงเพลงที่อยู่ในเทปม้วนเก่าเพลงนั้น

เส้นทางที่แสนคับแคบ ชื่อที่แสนเลือนราง รุ่งอรุณที่แสนพร่ามัว

รวมถึงวันคืนที่เวียนซ้ำไปมาของฤดูร้อนที่ไร้ซึ่งสีสัน.....ในมุมนั้นที่ฉันคุ้นเคยอยู่ทุกๆวัน

ฉันตระหนักได้ว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับความโดดเดี่ยว

ฉันไม่เคยลืมว่าฉันสามารถขี่จักรยานท้าสายลมได้เร็วเท่าไหร่กัน?....ไปให้ไกลเท่าที่ใจฉันต้องการ

ลา ลา ลา ลา ฉันร้องเพลงขณะที่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่

ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน, ฉันจะเดินต่อไปด้วยพลังของฉัน.....มุ่งไปสู่ถนนสายนั้นที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด

ทางแยกปรากฏขึ้นมากมายจนทำให้ฉันมักจะหลงทางอยู่เสมอ

ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ถึงบางครั้งฉันจะหลุดออกจากเส้นทาง

แต่ฉันก็ยังจะก้าวต่อไปข้างหน้า

กระทบเข้ากับบางสิ่ง ยอมรับในบางสิ่ง ฉันจะต้องเติบโตขึ้นต่อจากนี้ และฉันก็จะไม่วันลืม....

ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน,

ฉันจะก้าวเดินไปเบื้องหน้า แม้ว่าอาจจะต้องรู้สึกเดียวดายแต่ฉันก็รู้ว่าฉันมีความเชื่อมั่นพอที่จะก้าวต่อไปด้วยตนเองแล้ว

ในเมืองที่เราถือกำเนิดขึ้นมา.....เราต่างมีความฝัน

ทุกครั้งที่ฉันล้มลง ฉันจะจดจำไว้เสมอ.....จดจำไว้เหมือนกับบทเพลงนี้ว่าเราต่างก็มีบางสิ่งที่สามารถทำได้อยู่

ก้าวต่อไปสิ....ถึงแม้ว่าจะเป็นก้าวเล็กๆก็ตาม

ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน....ฉันจะก้าวเดินไปเบื้องหน้า

ลา ลา ลา ลา นี่คือชีวิตของฉัน,ฉันจะเดินต่อไปด้วยพลังของฉัน.....มุ่งไปสู่ถนนสายนั้นที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด

จบภาคต้น“Tale of Utopia”

By The Paper

----------------------------------------------------------------------------------

*แปลจากเพลง Tooi kono machi de (It's my life) 1^st MOVIE Ending Song จากการ์ตูนเอนิเมชั่นเรื่อง Cardcaptor Sakura

ปล. คราวนี้นิยายเรื่องนี้ก็จบลงจริงๆแล้วล่ะ (สำหรับภาคค้นนะ!!!!!!) อีกพักใหญ่ๆ (ใหญ่ถึงใหญ่มาก) รับรองว่าจะมาลงภาคต่อ (ภาคปลาย) มาให้ทุกท่านได้อ่านกันอย่างแน่นอน
แต่สำหรับตอนนี้ก็คงต้องลากันชั่วคราวแล้วล่ะสิ
ขอบคุณทุกๆท่านมากเลยที่เข้ามาอ่านกัน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และก็คะแนนด้วยนะ (เราอ่านทุกคอมเม้นท์นะ แต่ไม่ค่อยได้ตอบเท่าไหร่ 5555+)
อ่านมาจนถึงตอนจบแล้วแบบนี้มีอะไรอยากแนะนำก็เต็มที่เลยนะ ช่วงนี้เราอาจจะไปลงเรื่องสั้นคั่นเวลาไปบ้างเล็กๆน้อยๆตามประสา
โอ๊ะ....อย่าเวิ่นเว้อเยอะดีกว่าเนอะ เอาเป็นว่าแล้วเรามาเจอกันใหม่เนอะ ขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสอีกครั้งจ้า!!!!!