Do not stop รุ่นพี่จ๋า..ขอร้องอย่าหยุดรัก

เช้าวันใหม่อันสดใสของฉัน ฉันเดินออกกำลังกายในสวนสาธารณะอย่างอิ่เอมใจ
ลืมเล่าว่า
เมื่อวานพี่ท๊อปส่งฉันถึงบ้านด้วยแหละ..(บอกตามตรงว่าถึงแม้จะเป็นแฟนกัน แต่ก็กลัวๆอยู่นะ อย่างมากก็แค่กอดมันคือการปลอบใจน่ะ) แต่แม่ฉันก็ไม่ได้ว่ทอะไรแถมยิ้มหน้าบานเลยย :D
ตุ้บ
ขณะที่ฉันเดินนึกเรื่องพี่ท๊อปอยู่ ก็ไปชนกับคนๆหนึี่งทำให้ผ้าซับเหงื่อของเขาหล่น เลอะหมดเลย 
ฉันก็เลยรีบก้มเก็บทันที 
"เอ่อๆๆ ขอโทษนะคะ....อ้าวพี่อาร์ต...ขอโทษนะคะเราไม่ได้ตั้งใจ เอาผ้าของเราไปก่อนก็ได้นะคะยังไม่ได้ใช้เพิ่งซื้อมาด้วย"
"ฮ่าๆ ไม่ต้องหรอก พี่วิ่งเสร็จพอดีน่ะ :) "น่าแปลก นึกว่าจะโดนด่าซะแล้ว
"อ่อค่ะ..ขอโทษอีกทีนะคะ"
"ครับผม ;)"เขาขยิบตาให้อย่างเจ้าเล่ห์และมีสเน่ห์
"เอ่องั้นเราไปก่อนะคะ บาย"
"เดี๋ยว...น้องชื่ออะไรอ่ะ" >\\<ถามชื่อเราด้วย เห้ยๆๆ เขินไมบ้าๆๆ(เถียงกับตัวเองไมเนี่ย -_-)
"ชื่อ..พิมค่ะ"
"แล้วพิมวิ่งเสร็จยัง??"
"เสร็จแล้วค่ะ กำลังจะกลับบ้าน"
"แล้วกลับไงอ่ะ "
"เดินกลับค่ะอยู่แถวๆนี้เอง"
"ให้พี่ไปส่งมั้ย>\\<"ถามไรแบบนี้ก็ต้องไปสิ เอ้ยไม่ไปสิ
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"อ่อ กลับบ้านดีดีนะ"
"ค่า เช่นกันค่ะ"
ระหว่างเดินกลับบ้าน
โฮ่งๆๆ โฮ่ง ๆๆ
"กรี๊ดดด"ตายแล้วไอหมาพิกบลูบ้านน้าแมวออกมาได้ไง มันจะกัดฉันตายมั้ยเนี่ย ฮือๆๆ
ถึงจะเคยเล่นกับมันแล้วมันไม่กัดก็เถอะแต่นั่นนานมาแล้วง่ะ
ฉันยื่นแข็งทื่อทำอะไรไมถูก
"ฮือๆๆ ไปไป๊"
โฮ่งๆๆ โฮ่งๆๆ
"ไป  ไปซะ"เสียงใครอ่ะคุ้นๆไล่หมาวิ่งจุกตูดเลย....O_o
"พี่อาร์ต!"คนอะไรขนาดไล่หมายังหล่อ(หมั่นไส้นางเอกจัง หลายคนนะ)
"ป่ะ  พี่ไปส่ง..เดินคนเดียวคงไม่ปลอดภัย"
"เอ่อๆ..ก็ไ..."ฉันพูดยังไม่ทันจบพี่อาร์ตก็จับมือฉันไป จับมือนะคะจับมือ>\\<  
................................................
"เอ่อพี่รู้หรอคะว่าบ้านเราหลังไหน"
เขาหยุดเดินแล้วหันมายิ้มก็พบว่าถึงหน้าบ้านฉันแล้ว
"วันนั้นพี่มาส่งเพื่อนน่ะ แล้วเห็นว่าเรากำลังเปิดประตูบ้านก็เลยรู้ :) "
"อ่อค่ะ ขอบคุณนะคะ กลับบ้านดีๆนะคะบาย"
"ครับ:)"ยิ้มตลอดน่ารัก(เฮ้้้ๆๆๆๆ)
---โปรดติดตามตอนต่อไป---