PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน

เขียนโดย Mayayoo

วันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.13 น.

5 chapter

0 วิจารณ์

9,515 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2556 21.49 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) บทหนึ่ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Princess High school

ห้องสภานักเรียน

ฉันเปิดประตูเข้าในห้องสภานักเรียนที่เป็นที่ทำงานและที่สิงสถิตของคณะสภานักเรียน ภายในห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ดูจากโซฟาชุดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้อง โทรทัศน์จอขนาดยักษ์ที่ติดอยู่บนผนังพร้อมด้วยชุดโฮมเทียร์เตอร์ เรื่องอาหารการกินก็หายกังวลมีตู้เย็นขนาดจิ๋วแต่ข้างในบรรจุของไว้เต็มไปหมดและเพิ่มความสบายเข้าไปอีกด้วยเครื่องล้างจานชามพร้อมเสร็จสรรพ เมื่อรู้สึกร้อนก็สามารถเข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในห้องสภานักเรียนนี้ เรียกว่าอยู่แทนบ้านเลยก็ยังได้

ส่วนทางด้านที่ทำงานของสภานักเรียนมีโต๊ะประจำตำแหน่งและหน้าที่คนละโต๊ะ แต่ละโต๊ะจะมีคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดตลอดเวลาที่ไม่เข้าใจว่าจะเปลี่ยนอะไรมากมาย แล้วถ้านึกอยากจะถ่ายเอกสารหรือปริ๊นงานในห้องนี้ก็ยังมีทุกอย่างพร้อม!

ฉันว่าถ้าพื้นที่ห้องมีมากกว่านี้คงเอาเตียงมาไว้ให้พวกฉันแล้วล่ะ

อ๋อ ที่สำคัญเครื่องปรับอากาศที่นี่เย็นอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือเลยทีเดียว

พอก้าวเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่สะดุดตาฉันมากที่สุดตอนนี้คือ กองจดหมายมากมายมหาศาลกองอยู่บนโต๊ะทำงานของฉันและของทุกคนในสภา แถมยังมีช่อดอกไม้ ของขวัญต่างๆนานาเต็มโต๊ะเล็กตรงโซฟาอีกด้วย บ้างก็เลยมาวางเป็นโซฟา

สิ่งที่แย่อย่างเดียวในห้องนี้ก็คือ...ของพวกนี้เนี่ยละ

“ฉันจำได้ว่าเมื่อวานฉันทิ้งของพวกนี้ไปแล้วนะ แล้วนี้มันอะไรกัน” ปากบ่นมือทั้งสองข้างก็จัดการโกยจดหมายนั้นลงถุงขยะ

“ฉันล็อคห้องอย่างดีแล้วนะ พวกบ้านี้ก็เก่งกันจริง” ตัวแปร พูดพร้อมกับหอบช่อดอกไม้ลงถุงขยะของตน

ใช่ พวกผู้ชายของไอ้โรงเรียนเจ้าชายข้างๆนี้ก็ยังปืนข้ามกำแพงและสะเดาะกุญแจกันเป็นว่าเล่น ฉันว่าคงต้องไปคุยกับพวกนั้นบ้างแล้ว

“เฮ้ ประธาน”

“ว่าไง”

“ฉันขอช็อคโกแลตกับคุ้กกี้พวกนี้นะ>..<” ฉันหันไปมอง ตำรา ผู้ชอบกินตลอดเวลาที่ตอนนี้มองขนมในมือก็น้ำลายจะไหลออกมา ฉันพยักหน้าก่อนจะมัดปากถุงดำกองไว้หน้าประตูแล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยกายและใจ ตอนนี้โซฟาปราศจากของไร้สาระพวกนั้นแล้วละเหลือแต่เพียงขนมที่กองอยู่ที่ตำราเต็มไปหมด

กินเข้าไป กินให้อ้วนท้องแตกตายไปเลยนะ

เราเลิกสนใจยัยจอมกินกันดีกว่า ฉันจะเล่ารายละเอียดของโรงเรียนคร่าวๆแล้วกันนะ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนประจำสตรีชื่อดังที่สุดในประเทศเลยก็ว่าได้ นักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวยมีชื่อเสียงกันทั้งนั้น ที่นี้มีอาคารทั้งหมด4อาคาร อาคารแรกเป็นอาคารเรียนของนักเรียนเกรด7และเกรด8 อาคารนี้เรียกว่า”อาคารขาว(White)” อาคารที่สอง“อาคารชมพู(Pink)”คืออาคารเรียนของนักเรียนเกรด9และเกรด10 อาคารที่สามคือ”อาคารทอง(Gold)”เป็นอาคารของนักเรียนเกรด11และเกรด12 อาคารสุดท้ายเป็นอาคารของสภานักเรียนที่เป็นจุดสวนรวมของทุกๆอย่าง ทั้งสี่อาคารนี้เชื่อมต่อกันโดยมีอาคารสภานักเรียนอยู่ใจกลาง

ชุดนักเรียนของที่นี่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวคอปกที่ถูกออกแบบให้เป็นสีชมพูเฉพาะตรงปกและปลายแขนเสื้อเชิ้ต เนคไทสีชมพูตรงปลายถูกปักด้วยด้ายสีทองอย่างดีเป็นรูปมงกุฎซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนฉัน อกด้านซ้ายจะต้องกลัดป้ายชื่อสีทองกันทุกคน กระโปรงเป็นแบบมินิสเกิร์ตสีชมพูอ่อนที่ยาวประมาณเข่าเพื่อไม่ให้ดูสั้นและยาวจนเกินไป

เป็นไงล่ะ เลี่ยนสายตาเลยใช่มั้ยละแต่ดีนะที่พวกสภานักเรียนเขาออกแบบให้แตกต่างจากคนอื่นโดยเปลี่ยนจากสีชมพูของชุดนี้ให้เป็นที่ทองสง่ากว่าทุกคนไม่งั้นฉันคงอ้วกตายวันละหลายรอบที่ต้องทนใส่ชุดชมพูหวานแหววเหมือนคนอื่น

ที่เด่นที่สุดน่าจะเป็นการเรียนของที่นี่ โรงเรียนของฉันมีการเรียนที่แตกต่างจากโรงเรียนอื่นตรงที่เราจะมีคลาสหลักคือ จะเรียนวิชาที่แต่ละคนถนัดและชอบเพื่อเป็นรากฐานที่จะเข้าสู่มหาวิทยาลัย คลาสหลักที่โรงเรียนมีก็จะเป็นพวกคลาสดีไซน์ที่จะเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า เครื่องประดับ รองเท้าและต่างๆนานา คลาสดนตรีเป็นการเรียนเกี่ยวกับดนตรีทุกชนิดที่จะสามารถเรียนได้ คลาสภาษาเป็นคราสที่เน้นเกี่ยวกับภาษาโดยเฉพาะมีหลากหลายภาษาให้นักเรียนได้เลือกเรียน คลาสบริหารจะเป็นการบริหารธุรกิจต่างๆรวมถึงการโรงแรมอีกด้วย คลาสอาหารและโภชนาการแน่นอนไม่ต้องบอกทุกคนคงรู้ว่าตำราเลือกเรียนคลาสนี้แน่นอนเพราะมีแต่ของกินและของกินทั้งนั้น เรียกได้ว่า คลาสขุนให้อ้วน! เลยทีเดียว

คลาสขับร้อง คลาสการแสดง คลาสภาพยนตร์และภาพถ่าย คลาสสถาปัตย์และคลาสเต้นรำในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าจะเต้นรำอย่างเดียวแต่แยกเป็นการเต้นแต่ละประเภท อีกคลาสคือคลาสย่อย จะเป็นการเรียนที่เรียนเหมือนโรงเรียนทั่วไปคือพวกวิชาพื้นฐานที่ทุกโรงเรียนต้องเรียน คลาสนี้ถือเป็นคลาสบังคับเลยละ และฉันก็ไม่ค่อยจะชอบมันซะด้วย

เป็นไงละ! อยากมาเรียนที่นี้กันบ้างรึเปล่า แต่ฉันขอแนะนำนะ อยากเรียนที่นี่ทุกคนต้องเงินหนามากๆๆถึงมากที่สุดเลยละ โรงเรียนกินเงินโดยเฉพาะ(กระซิบ)

ปัง!

“วันวาน วันวาน!”

“มีอะไรเรียกซะดัง” ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกนั้นที่มาพร้อมกับกองทัพแฟนคลับรุ่นน้องที่วิ่งตามกันมาเป็นโขยง เด็กพวกนี้วิ่งตามบทความทำไมไม่ไปเรียนคาบแรกรึไง

“อาจารย์ฝากมาถามเรื่องงานที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านะสิ”

ฉันกอดอกลุกขึ้นเดินไปหาบทความ เป้าหมายของฉันไม่ใช่ยัยนี้หรอกนะกองทัพด้านหลังต่างหากคือเป้าหมายของฉัน ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าบทความก่อนจะดึงยัยนี้มาข้างๆฉัน จ้องหน้ายัยพวกโดดเรียนทีละคนก่อนจะมองหน้าอกข้างขวาที่มีป้ายชื่อและคราสเรียนของแต่ละคน

“คลาสดนตรี...คลาสขับร้อง...คลาสขับร้องและ....คลาสภาษา...”

“ ”

“ไม่มีเรียนรึไง”

“เอ่อ”

“ตามยัยนี้แล้วความรู้มันจะงอกออกมาในหัวพวกเธอเหรอ คิดว่าทุกวันนี้ฉลาดกันพอแล้วสินะ”

“ ”

“เกรดอะไร...”

“...”

“ก้มหน้าทำไม ถามไม่ได้ยินเหรอ!”

“เกรดสิบคะ”

“เกรดสิบ...อีกแค่สองปีจะเข้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้วทำไมไม่หัดสนใจเรียนบ้าง”

“ขอโทษคะ”

“...คณะ จัดการสิ” ฉันเอี้ยวตัวหันหลังไปหาคณะที่กำลังเปิดกระป๋องโค้กอยู่หน้าตู้เย็น มันพยักหน้าก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฉันและพาน้องพวกนั้นเข้าคลาสเรียน

“วู้ ไปกันสักที ฉันไม่ได้เป็นคนให้ตามนะ ไล่ก็ไม่ไป” บทความว่าพลางเดินไปนั่งยังโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะหันไปมองตำราที่กินอย่างไม่สนใจ หยิบขนมของตำรามากินอย่างหน้าตาเฉย

“ฉันไม่ได้ว่าแก เรื่องงานนะฉันไม่รู้ไปถามตัวแปรสิ” ฉันบุ้ยปากไปทางตัวแปรที่กำลังนั่งเครียดกับการคิดบัญชีอยู่ที่โต๊ะ เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตาโตมองมาที่ฉัน

“อ้าว ไหงแกโยนมาให้ฉันละ อาจารย์เข้าบอกแกไม่ใช่ฉัน ไม่เกี่ยวกันนะยะ”

“งั้นก็ร่างไปคราวๆก่อนแล้วกัน” บทความเดินไปที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับหยิบกระดาษเอสี่มาหนึ่งแผ่นและปากกามาวางแหมะลงที่โต๊ะเล็ก

“แกมาช่วยกันคิดก่อนตัวแปร แกด้วยตำรา....เลิกกินก่อน อือ...ยัยภาษาไปไหน” บทความเรียกทุกคนมารวมตัว ก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาสมาชิกอีกคน

“ฉันอยู่นี้ไปล้างหน้ามา” ภาษาออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน

“งั้นเริ่มเลย...อืมม เราจะจัดเป็นคอนเซ็ปอะไรดี”

“เจ้าหญิง เจ้าชายไง” ฉันเสนอไปส่งๆ

“ปีก่อนเพิ่งจัดไปเองนะวันวาน” ภาษาแย้งขึ้น

“นั้นสิ งั้น...ของกินมั้ย-..-“

“คิดอะไรนอกจากการกินได้มั้ยตำรา” ยัยนี้มองอะไรเป็นของกินหมดเลยรึไงนะ

“เฮ้อ ฉันว่าเขียนๆอะไรลงไปมั่วๆไปเลย ชักช้าอยู่ได้” ฉันว่าก่อนจะเอนตัวพิงกับโซฟาอย่างสบาย

“ไม่ต้องมาขี้เกียจยัยประธานนักเรียนลุกมาช่วยกันคิด ที่จริงแกต้องเป็นคนทำมันนะวันวาน” วู้ อะไรกันนักหนา คนขี้เกียจคิดก็มาบังคับกันอยู่ได้=3=

ฉันเบะปากไม่พอใจก่อนจะหยิบกระดาษและปากกามาเขียนอย่างรวดเร็ว

คอนเซ็ป งานวัด

อาหาร ขนมสายไหม(คิดออกแค่นี้)

เครื่องดื่ม น้ำหวาน(มันคู่กับงานวัดรึเปล่า)

กิจกรรม รำวงย้อนยุค(มั้ง)

สถานที่ ยังไมรุ้

ลงชื่อ.....วันวาน ศิริพูนทรัพย์.....

(ประธานนักเรียน)

แหมะ

“ฮ้า~ เสร็จเรียบร้อย ไปส่งซะ” ฉันโยนกระดาษที่เขียนรายละเอียดลงไปก่อนจะลุกไปที่ตู้เย็น อยากกินสตอเบอรี่จัง> <

“ยัยประธานบ้า!” ฉันสะดุ้งหันไปมองตัวแปรที่ตะโกนออกมา วู่~เกือบทำจานตกแตกแล้วมั้ยละ

“อะไรเล้า” ฉันเคี้ยวสตอเบอรี่เข้าปากเอ่ยถามกลับไป

“คิดได้ยังไงเนี่ย ส่งไปอาจารย์ด่าตายเลยข้อมูลไม่แน่นอนอย่างนี้” อะไรหว่า คนมันคิดได้แค่นี้นิ

“ขนมสายไหม...ว้าว ดีมากๆเลยวันวาน มีขนมสายไหมด้วยๆ> <” ตำราทำท่าเหมือนปากกระดี่ได้น้ำ

“ยัยตำรา!”

“-3-“

“แต่ก็โอเคอยู่นะตัวแปรเพียงแต่รายละเอียดยังไม่ดีเท่าไร ฉันว่าเรียกประชุมทั้งสองโรงเรียนดีมั้ยจะได้ช่วยกันออกความคิดเห็นอีกอย่างเราต้องจัดงานร่วมกันอยู่แล้วนี่น่า”

“อือ ก็ได้...งั้นแกไปตามมายัยประธานนักเรียน” ตัวแปรคล้อยตามก่อนจะหันมาสั่งงานกับฉัน

“ไม่! ฉันไม่ไปเด็ดขาด” ฉันส่ายหน้าทันที

“งั้นแกก็ต้องคิดรายละเอียดเดี๋ยวนี้”

“อันนี้ก็ไม่” ฉันกอดอกเชิดหน้าอย่างเอาแต่ใจ

“แกต้องไปตามพวกนั้นมาวันวานแล้วพาเขามาที่ห้องประชุม ฉันจะไปรอแกที่นั้น” ไม่เอานะๆ ฉันไม่ไปนะโวย

“ไม่เอา ฉันไม่ไป...เฮ พวกแกฟังกันบ้างสิวะ อย่ามาลากฉันน้า> <”

“ฉันฟังแกอยู่นี่ไงแต่แกต้องไป”

“ไม่เอาๆๆ ฉันไม่ชอบพวกผู้ชาย”

“หนามหยอกต้องเอาหนามบ่ง”

“ม่ายยยย”

ปัง

“เปิดประตูนะ!”