หญิงสาวในตำนาน กับ นายแวมไพร์เย็นชา(อยากแต่งเฉยๆNOรางวัล)

ถึงเชียงใหม่เวลา 21:32 น.
"โรงแรมหรือคอนโดว่ะเนี่ย"
ชินกล่าวเมื่อเห็นโรงแรมที่จะมาพัก
 
"ติ๊งต๊องน่า"
ไลน์พูด
"ขึ้นไปข้างบนเหอะ"
ครอสตกบ่าไลน์แล้วเดินไปฉันเดินๆไปแล้วดุดก้อนหินล้ม
"เลดี้ปริ้นท์นอนห้องเดียวกันเหมือนเดิมนะ"
ชินบอกแล้วเดินตามไป
"โอ้ย!!"
"เลดี้เป็นอะไรไหม!!"
เสียงทุกคนมาลุมล้อมฉัน
"เลือดออกเลยอ่ะ"
ปริ้นท์เห็นเลือดแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในโรงแรมขึ้นห้องไปทันที
"เธอโอเคนะ"
ไลน์ถามด้วยความเป็นห่วง
"ชัวค์"
ฉันตอบ
"ก็ดีเข้าห้องนอนหลับพักผ่อนด้วยล่ะ"
เสวนากันจบก็เดินขึ้นห้องกันไปแยกย้าย
"เอียด!พรึบ"
จู่ๆก็มีคนดึงฉันเข้าไปทันทีที่เปิดประตูเข้าไป
"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะเลดี้"
เสียงนี้มันปริ้นท์นี่น่า
"เรื่องอะไรล่ะ"
ฉันพูด
"เลือดของเธอไงมันหอมมากตอนที่มันไม่ไหลออกมาฉันก้แทบจะคลั่งแล้วนะแต่ตอนนี้มันฉันจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วนะ"
ปริ้นท์พลักฉันลงบนเตียงแล้วนั่งคุกเข่าฉันลุกขึ้นนั่งแล้วมองปริ้นท์ปริ้นท์ตาแดงเล็บยาวเขี้ยวงอก แล้วเลียแผลฉันเลือดยังไหลออกไม่ไม่หยุดฉันทั้งเสียวทั้งขนลุกไปพร้อมๆกัน
"อือ....พอแล้ว"
ฉันครางเบาๆแล้วปริ้นท์ก็ขึ้นคร่อมฉันแล้วประทับริมฝีปากทันทีสอดลิ้นไปตามเรียวปากควานหาความหวานจากริมฝีปากบางทันที
"อื้อ..."
มือปริ้นท์ลูบไล้ไปทั่วบริเวรต้นขาฉันเริ่มรู้สึกตัวก็พลักปริ้นท์ออกไป
"พอได้แล้ว "
ฉันพูดด้วยสีหน้าเหวอเล็กๆ
"โอเคยอมแล้วๆ"
ปริ้นท์ตอบ
"แผลหายแล้วนั่นไง"
ปริ้นท์พูดพลางชี้ไปยังแผลซึ่งตอนนี้มันหายสนิทเหมือนเดิมแล้ว
"เหรอ"
ฉันดูแผลตัวเองมันก็ไม่มีแล้วจริงๆ
"นายทำอะไรอ่ะ"
ฉันถามปริ้นท์ก็พลางนั่งลงข้างๆฉัน
"ก็จูบเมื่อกี้ไงแต่เหมือนจะเลยเถิดนิดหน่อย"
ปริ้นท์พูดพลางลูบหัวตัวเองปอยๆ
"ไม่นิดล่ะ - -"
ฉันต่อว่าทันที
"เวลานายเป็นแวมไพร์นี่น่ากลัวจังเลย T-T"
ฉันพูดบอกปริ้นท์พูดถึงแล้วก็ผวา
"น่ากลัวก็ต้องน่ากลัวสิ - - ผีดิบดูดเลือดเชียวนะ"
ปริ้นท์ว่างั้นล่ะ
'ก็จริงอ่ะนะ ผีดิบ ดูดเลือดรู้จักใช้สรรพนามแหะ'
ฉันคิด
"ฉันน่ะเจ้าสรรพนามอยู่แล้วล่ะน่า"
ปริ้นท์ตอบตอนนี้เขี้ยว เล็บตา กลายเป็นปกติแล้ว