Ang & Ran แองและรัน คู่ป่วนจักรวาล

บทที่หนึ่ง

   [‘ประกาศแก่โจรขโมยความฝันทุกท่าน ขณะนี้รัฐบาลได้สร้างหน่วยตำรวจใหม่เพื่อจับพวกคุณโดยเฉพาะ หน่วยตำรวจพิเศษ ‘Angelic Police[A.P.]’ ขึ้นเป็นการเรียบร้อยแล้ว มนุษย์เพาะเลี้ยงกึ่งแอนดรอยไม่มีวันเหนื่อยพวกนี้จะไล่จับพวกคุณอย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมด้วยชื่อของพวกคุณที่จะประดับอยู่ในสมองของพวกเขา หนึ่งจอมโจรต่อหนึ่งตำรวจ เมื่อจับสำเร็จตำรวจแอนดรอยก็จะเบนไปช่วยตำรวจคนอื่นๆจับโจรขโมยฝันต่อไป’]

 

   ประกาศข่าวพร้อมกับภาพของมนุษย์แอนดรอยหรือที่เรียกกันในหมู่ชาวลูกครึ่งคือ ‘ไซบอร์ก’ ซึ่งเป็นสาวน้อยหุ่นบอบบางที่ใส่ชุดรัดรูปคล้ายชุดดำน้ำสีขาวที่มีลายสี่เหลี่ยมพาดตามแฟชั่นให้ดูสวย บนแขนเป็นหน้าจอพิเศษสำหรับแอนดรอยที่ใช้ดูข่าวสาร แผนที่และอื่นๆได้ สามารถเข้าเว็บได้ด้วย

 

   หญิงสาวผมแดงมองหน้าจอใสที่ฉายกลางอากาศด้วยสายตาง่วงงุน ใบหูแหลมแบบลูกครึ่งหรือที่พวกรัฐบาลเรียกว่า ‘ชาวอสุรา’ เจาะและใส่ต่างหูทองเหลืองเป็นวงกลมเอาไว้ ผมสีแดงซอยทั้งหัวยาวถึงหลังปล่อยเซอร์ๆยุ่งๆ ผิวขาวจนออกซีด ใส่เสื้อปกแข็งตั้งสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ทตามแฟชั่นสีขาวที่ประดับขนสีดำที่ฮู้ด แขนเสื้อและชายเสื้อ กางเกงเป็นกางเกงขายาวสีเขียวลายพรางทั่วๆไป และผูกผ้าพันคอสีดำ ใบหน้าสวยคมออกไปทางผู้ชายมากกว่า เธอแตะแหวนรูปกะโหลกที่อ้าปาก มันหุบปากฉับและหน้าจอในกลางอากาศก็หายไป

 

   ‘คิดจะจับโจรขโมยฝันอีกแล้วแฮะ...สงสัยฉันต้องร้องเรียนความเป็นธรรมจากหัวหน้าให้ไปแถลงความจำเป็นของเราอีกครั้งแล้วแสดงความลำบากของพวกเราให้คนพวกนี้เห็นซะบ้าง’

 

   เธอคิดพลางขยี้ตา หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือสีแดงแบบฝาพับออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดดูข้อความ ซึ่งมันก็ฉายออกมาเป็นหน้าจอใสกลางอากาศอีกครั้ง เธอใช้นิ้วเลื่อนหน้าจอลงดูข้อความล่าสุดจากคนในแก๊งค์อย่างหัวเสีย เพราะยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน

 

   “เฮ้อ...”เธอถอนหายใจออกมาและเดินขึ้นไปบนรถไฟไร้ล้อซึ่งลอยอยู่กลางอากาศบนรางหน้าตาเหมือนแก้วสีฟ้าใสๆเรียบๆที่เชื่อมไปจนถึงจุดหมายปลายทาง มันเป็นบริการที่จำเป็นสำหรับคนไม่มีเงินมากทีเดียว

 

   โจรขโมยฝัน? มันคืออะไรน่ะเหรอ เอ้ามาฟังสิ จะเล่าให้ฟังระหว่างที่กำลังเดินทางกันอยู่นี่

 

   โจรขโมยฝันคือสิ่งที่รัฐบาลเรียกกัน ในหมู่โจรพวกเขาจะเรียกตัวเองว่านักล่า ซึ่งมีสามประเภทด้วยกันคือนักล่านิทรา นักล่าจันทรา นักล่าดารา ทั้งสามประเภทจะล่าของมีค่าในแต่ละประเภทของตัวเอง ซึ่งบอกตามตรงเลยก็คือนักล่านิทราจะล่าการนอนหลับ นักล่าจันทราจะล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับพระจันทร์ และนักล่าดาราก็จะล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับดาว ไม่ว่าจะตำนาน ความเชื่อ ความรู้สึกนึกคิด หรือความรู้ศาสตร์แขนงต่างๆที่เกี่ยวข้องกัน แต่ส่วนมากแล้วจะล่าได้ง่ายที่สุดก็จากเหล่าคนนอนหลับ ทำให้เจ้าบ้านที่ถูกขโมยต้องสะดุ้งตื่นหลังจากนักล่าจากไปแล้ว พร้อมคำให้การที่เหมือนกันหมดก็คือเหยื่อฝันเห็นแกะน้อยน่ารักกำลังเดินมาเล่นกับพวกเขากลางสวนน่ารัก แล้วพากันไปยังหน้าผาก่อนจะมีปีศาจพุ่งมาจากหน้าผามาขโมยแกะไป ซึ่งไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกันกับนักล่า?

 

   แต่กระนั้น เพราะว่าเหยื่อยืนยันนักหนาแถมนักล่านิทรามักชอบล่าเอาความฝันของคนอื่นมาทำให้พวกเขาเรียกรวมๆกันไปว่าโจรขโมยฝันนั่นเอง

 

   รถไฟจอดแล้ว หญิงสาวเดินลงมาจากรถไฟแล้วเดินลงไปตามสถานี เธอเอาโทรศัพท์ทาบกับเครื่องแสกนแล้วเดินผ่านไป เพราะตั๋วรถไฟอยู่ในโทรศัพท์ของเธอนั่นเอง เธอเดินผ่านตึกราบ้านเมืองทันสมัยรูปร่างแปลกตา แล้วเดินเข้าไปยังเขตหวงห้ามแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ระหว่างกลางของ ‘โลกเก่า’ และ ‘โลกใหม่’

 

   อืม...จริงๆต้องบอกว่า ‘นรก’ กับ ‘สวรรค์’ ต่างหาก...

 

   เรื่องนี้ข้ามไปก่อน หญิงสาวผมแดงเดินเข้าไปในตึกร้างเก่าโทรมที่สร้างด้วยรูปแบบโครงสร้างโลกเก่า

 

   ทันทีที่เข้าไปในตึก เธอก็เคาะเท้าเบาๆสามครั้งเป็นจังหวะ แล้วเดินไปยังลิฟต์เก่าตัวหนึ่งที่ห้อยต่องแต่งอยู่กับสลิงรุ่งริ่งใกล้ขาดเต็มทน เธอเดินเข้าไปแล้วดันลิฟต์ตัวนั้นออก ข้างหลังเป็นแผ่นไม้อัดตอกรวมๆกันอยู่ แต่เพียงแค่ใช้มือแทรกเข้าไปในซอกไม้ซักซอกแล้วดึงออกมาก็จะเห็นรูขนาดตัวคนหนึ่งคนอยู่ด้านหลัง หญิงสาวโยนตัวเข้าไปในรูนั้นแล้วปิดประตูไม้ตอก ก่อนจะเดินไปตามทางเดินหินเจาะลวกๆอย่างเงียบๆ

 

   เมื่อยิ่งใกล้ปลายทางก็จะเห็นแสงไฟและเสียงเฮฮา หญิงสาวเดินเข้าไปยังแสงสว่างซึ่งมาจากช่องเล็กๆของประตูไม้ตอก เธอเปิดมันก็พบกับเหล่านักล่าที่หัวเราะอยู่หน้าซูเปอร์คอมพิวเตอร์ย่อส่วนขนาดเท่าคอมพิวเตอร์ตามบ้านทั่วไป ซึ่งเมื่อเห็นหัวข้อขนาดใหญ่ที่พาดอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์รุ่นเก่านั่นแล้วก็เข้าใจทันทีว่านักล่าทั้งหลายกำลังเจาะระบบรัฐบาลเพื่อดูข้อมูลข่าวใหม่เมื่อตอนเช้าแน่นอน

 

   ในห้องกว้างขวางแห่งนี้มีบาร์และคอมพิวเตอร์ระดับซูเปอร์คอมพิวเตอร์(แต่หน้าตาเก่าจัด)วางไว้สองเครื่องมุมห้อง นอกนั้นเป็นโต๊ะยาวพลาสติกไว้สำหรับให้นักล่านั่งเล่นคุยกันและอาจแลกเปลี่ยนของที่ล่ามาได้กับนักล่าคนอื่นๆ

 

   “อ้าว ราชามาแล้ววุ้ย”เสียงทักจากเพื่อนนักล่าดังขึ้น ทุกคนส่งเสียงทักทายและหญิงสาวเองก็ตอบกลับไปเช่นกัน

 

   “หวัดดี เห็นข่าวเมื่อเช้ากันแล้วสิท่า”เธอว่าพลางลากเก้าอี้แถวนั้นมานั่งดูหน้าคอมพ์

 

   “ช่าย เราเลยมาเจาะระบบดูกันว่าตอนนี้พวกเราแต่ละคนมีสาวตำรวจเอวบางร่างน้อยคนไหนประจำตัวอยู่บ้าง ฮ่าๆ...น่าขำชะมัด เด็กพวกนี้ยังไม่โตเต็มที่ด้วยซ้ำ”นักล่าผมสีน้ำเงินกล่าวขึ้น เขาตบเข่าฉาดแล้วชี้หน้าจอ “ดูสิ! อย่างน้อยฉันก็โชคดีหน่อยที่เจอสาวน้อยโลลิต้าอวบอึ๋ม ฮ่าๆ...ถ้าไม่ได้เป็นศัตรูกันฉันก็คงจะจีบมาเป็นแฟนอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ”

 

   “อย่างนายน่ะขอให้หน้าเด็กอกอึ๋มก็พอแล้วนี่”หญิงสาวสวนทันที นักล่าคนนั้นหัวเราะแห้งๆ

 

   “เอาเถอะ แต่เธอน่ะจะผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่สนใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง ลองดูแม่สาวประจำตัวเธอดูมั้ย แล้วตัดสินใจอีกทีว่าจะเอายังไง”เขานั่งลงหน้าคอมแล้วพิมพ์รัวเจาะระบบทันที เพียงแป๊บเดียวภาพก็ปรากฏขึ้นเป็นเด็กสาวร่างบางผมสีเงินที่มีหูดิจิตอล*สีขาวและชมพูเข้ม ใบหน้าน่ารักตากลมโตราวกับการ์ตูนสาวน้อยสมัยเก่าก็ไม่ปาน หน้าดูจริงจังแต่กลับทำให้หญิงสาวนึกขันอย่างบอกไม่ถูก

 

   “นั่นพยายามทำหน้าขึงขังแล้วเหรอน่ะ”เธอว่าขึ้น

 

   “ฮ่าๆ คงใช่นะราชา เธอจะเอายังไงล่ะ?”นักล่าถามอีกครั้ง หญิสาวยักคิ้วยียวน

 

   “ก็ต้องดูนิสัยก่อน ตอนนี้ฉันจะไปหาฝันกลางวันหรือไม่ก็อะไรซักอย่างมาก่อนก็แล้วกัน”

 

   “โอเคๆ...เฮ้ย! ราชา ฝากซักฝันสองฝันสิ”นักล่ารีบฝากงานทันที หญิงสาวเบ้ปากอย่างล้อเลียนก่อนจะหัวเราะในลำคอ

 

   “ฝันไม่ได้หาง่ายๆนะโว้ย! แต่ถ้าหาเจอเกินสามฉันจะเอามาฝากนายแล้วกัน”หญิงสาวยักไหล่ นักล่าหนุ่มถึงกับยิ้มออกก่อนจะรีบควักบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อโค้ทยื่นให้

 

   “เอ้า ค่าตอบแทน เธอกำลังหาฝันเกี่ยวกับพระจันทร์อยู่สินะ”

 

   “โอ้! ขอบใจ”หญิงสาวรับมา มันคือดวงไฟสีชมพูม่วงดวงเล็กๆลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะสัมผัสกับมันมือของเธอกลายสภาพจนคล้ายกับใส่ถุงมือเหล็กติดกรงเล็บ เธอรับมันมาแล้วขยี้ถูสองมือลูบใบหน้า

 

   “ฟู่...ค่อยตื่นขึ้นมาหน่อย”ใบหน้าสวยดูสดใสขึ้น ก่อนจะเดินยิ้มออกไปข้างนอกเพื่อไปล่า ‘ความฝัน’ จากเหล่านักเรียนหลับกลางวันอย่างสบายใจ

 

 

   ...

 

   ในร้านอาหารร้านหนึ่ง หญิงสาวยิ้มกริ่มมองรอบร้านกว้างโปร่งแต่งอย่างสวยงามน่ารัก มีหลายคนนั่งหลับเต็มไปหมด เธอเดินเฉียดคนพวกนั้น พลันมือก็กลายเป็นมือเหล็กคว้าบางอย่างอย่างเร็วจนมองไม่ทัน เพียงพริบตาก็มือลูกไฟสีม่วงชมพูในมือของเธอให้หญิงสาวยิ้มแป้น ขณะที่เหยื่อสะดุ้งตื่นงงๆแล้วหลับต่อ

 

   “โจรขโมยฝันแอง!! คุณถูกจับแล้ว”เสียงใสดังมาจากข้างหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกเกือบทำลูกไฟกลมๆในมือหลุดไป เธอเอามันโยนเข้าปากแล้วหันไปมองคนเรียกตาค้าง

 

   เด็กสาวร่างน้อยผมสีเงินที่เธอเห็นในหน้าจอคอมเมื่อเช้ายืนอยู่ข้างหลังพร้อมอาวุธปืน(หน้าตาคล้ายปืนฉีดน้ำอันละห้าบาท)สีเงิน ดวงตาสีน้ำเงินกลมโตฉายแววจริงจังขณะเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง

 

   “ยอมมอบตัวซะแล้วคุณจะไม่เดือดร้อน”

 

   “มอบตัวต่างหากที่จะทำให้ฉันเดือดร้อน”หญิงสาวตอบก่อนจะเดินหนี ตำรวจกึ่งแอนดรอยรีบตามไปโดยแทบไม่ต้องก้าวเท้าเพราะอุปกรณ์ที่เท้าซึ่งพ่นไฟเหมือนไอพ่นขนาดจิ๋วดันให้เธอสูงเท่ากับหญิงสาวผมแดง

 

   “คุณคิดจะหนีหรือยังไง”เธอถาม

 

   “ไม่เอาน่า”หญิงสาวกลอกตา “ฉันไม่ใช่โจร แต่เป็นนักล่าต่างหาก ที่สำคัญเราล่าเพื่อความอยู่รอดนะ ไม่ใช่เพราะความโลภ...เอ่อ แต่มันก็เป็นหนทางทำเงินของพวกเราเหมือนกันนะ”

 

   พูดจบแองก็วิ่งหนีทันที ความเร็วเหลือเชื่อจากพลังกายมากมายของชาวลูกครึ่งทำเอาไอพ่นที่เท้าของตำรวจกึ่งแอนดรอยตามแทบไม่ทัน หญิงสาวแตะแหวนหัวกะโหลกของตัวเอง มันอ้าปากพร้อมกับฉายหน้าจอใสขึ้นมาตรงหน้าเธอ เธอแตะไอคอนกลางอากาศติดต่อกับนักล่าที่เธอตกลงกับเขาไว้ทันที

 

   “เฮ้ยซาน ฉันคงจะเอาฝันไปให้นายตอนนี้ไม่ได้แล้วว่ะ ตำรวจตามฉันเจอแล้ว”เธอพูดทันทีที่ปรากฏภาพใบหน้าของหนุ่มนักล่าผมสีน้ำเงินคนนั้น เขาทำหน้าตื่น

 

   “[เธอก็โดนเหรอราชา ตอนนี้ฉันก็โดนล่าอยู่เหมือนกัน แถมเอาเป็นเอาตายจริงจังจนน่ากลัวอีกด้วย]”

 

   “อ้าว แล้วคนอื่นๆล่ะ”แองเริ่มเครียด

 

   “[ฉันติดต่อไปหาพวกตัวตืดกับพวกหมาป่าแล้ว พวกนั้นก็โดนล่าอยู่เหมือนกัน คนอื่นๆฉันยังไม่รู้หรอกว่าจะโดนล่าเหมือนกันอยู่หรือเปล่า]”

 

   “เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนละกันนะ ฉันต้องสลัดแล้ว”แองตัดสายซานไป ก่อนจะรีบมองหารถคู่ใจ เธอมองเห็นมันจอดไว้ใกล้กับร้านดอกไม้ก็กระโจนขึ้นนั่ง เอาแหวนวงเดิมทาบกับจุดสตาร์ท เครื่องติดในทันที มันลอยขึ้นจากพื้นพร้อมกับกางปีกเล็กๆออกมาและรัดเข็มขัดอัตโนมัติ เธอบิดทีเดียวแอร์ไบค์ก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศทันที แองหันไปมองก็พบกับสาวน้อยคนเดิมบินตามมาติดๆ เธอเร่งเครื่องบิดฉวัดเฉวียนไปตามอาคารต่างๆอย่างรวดเร็ว

 

   “หยุดนะ!! คุณหนีไม่พ้นแล้วโจรขโมยฝัน”

 

   “เอาหลักฐานอะไรมาว่าฉันกันล่ะ?”แองถามกลับ

 

   “คุณมีรายชื่อประจำตัวเป็นโจรที่ฉันมีหน้าที่จับโดยเฉพาะค่ะ”เสียงใสตะโกนตอบกลับ พร้อมกับเร่งเครื่องจนมาอยู่ข้างๆแอร์ไบค์ให้แองสะดุ้งเล่น หญิงสาวเบี่ยงแอร์ไบค์ลงไปใต้ตัวตำรวจสาวแล้วหยุดเครื่องกระทันหัน ทำให้ร่างของตำรวจพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แองหันเลี้ยวไปยังตึกแห่งหนึ่งแล้วจอดแอร์ไบค์ลงบนตึกร้างสมัยใหม่อย่างกระหยิ่ม

 

   “ง่าย...อืม วันหลังต้องระวังแล้วล่ะ แต่เด็กคนนั้นก็น่ารักดี เสียดายที่เป็นตำรวจจริงๆ”

 

   หญิงสาวถอนหายใจ แต่ก่อนจะได้ก้าวเดินก็มีเสียงพูดมาจากข้างหลังให้สะดุ้งอีกครั้ง

 

   “คุณถูกจับแล้วจอมโจรแอง!”เสียงดังมากจากด้านหลัง สีหน้าเหนื่อยกึ่งโมโหของเด็กสาวน่ารักทำให้หญิงสาวหลุดขำพรืด แต่ก็รีบกระแอมกลบเกลื่อนก่อนจะตัดสินใจถามอย่างอดไม่ได้

 

   “เธอชื่ออะไร ทำไมถึงต้องตามจับฉันขนาดนั้นด้วย”แม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามว่ารัฐบาลโปรแกรมไว้แบบนั้นก็ตามทีเถอะนะ...

 

   “ฉันคือหน่วยA.P. พลทหารหญิงรัน แรงก์ มนุษย์เพาะเลี้ยงกึ่งแอนดรอยด์ ได้รับหน้าที่จับคุณโดยเฉพาะและจะต้องจับเป็นเพื่อสอบสวนสืบเรื่องราวถึงหัวหน้ากลุ่มโจรต่อไป”

 

   โอ้โห เล่าซะหมดก็รู้แกวสิจ๊ะ แล้วใครมันจะไปหลุดปากง่ายขนาดนั้น วิธีทรมาณของเหล่ารัฐบาลก็ช่างเหมือนเด็กอนุบาลแกล้งกันเล่นซะเหลือเกิน อย่างเช่นจับไปนั่งเก้าอี้แล้วเอาขนนกจั๊กจี้ วิธีที่โหดที่สุดของพวกรัฐบาลก็คือการจับใส่กรงแล้วอดข้าวสามวัน อดน้ำสามวัน วันที่สี่ก็ให้กินแล้ว

 

   ก็นะ สมัยนี้ในความคิดของแองนั้นช่างเหมือนโรงเรียนเด็กอนุบาลที่แม้แต่รัฐบาลที่เผด็จการที่สุดในโลกยังมีวิธีการทรมาณคนโหดที่สุดแค่จับใส่ชุดคนบ้าแล้วขังไว้เท่านั้นเองเลย...

 

   “ขอบใจที่บอก”แองพยักหน้าหงึกก่อนจะหยิบแท่งชะเอมออกมาเคี้ยวเล่น ขนมตลอดกาลสำหรับเคี้ยวเล่นที่หาซื้อได้ในโลกเก่า แต่มันมีลูกเล่นพิเศษอย่างหนึ่งคือ เมื่อเคี้ยวแล้วสามารถพ่นควันสีต่างๆออกมาได้ราวกับบุหรี่แต่กลิ่นหอมหวาน และแน่ล่ะว่าอร่อยมาก แต่เสียอย่างเดียวคือมันออกเหนียวๆนิดหน่อย

 

   “แต่ยังไงซะ เธอคิดเหรอว่าพวกเราจะถูกจับง่ายขนาดนั้น”แองขมวดคิ้วถามอย่างจริงจัง รันเองก็ตอบง่ายๆ

 

   “ไม่หรอกค่ะ เพราะขนาดหน่วยฝึกพิเศษของรัฐบาลยังจับพวกคุณไม่ได้ วิธีหนีแบบเรียบง่ายแต่เร็วจนไม่มีใครตามทัน เพราะอย่างนั้นจึงต้องมีหน่วยA.P.ขึ้นมาเพื่อไล่ตามจับพวกคุณโดยเฉพาะ”

 

   “แล้วผลวิจัยล่ะ?”

 

   “ผลวิจัยกล่าวว่าพวกคุณมีอายุยืนยาวกว่ามนุษย์ปกติสิบเท่าตัว แข็งแกร่งกว่ามนุษย์ทั่วไปห้าเท่าตัว และนี่คือผลวิจัยจากชาวอสุราอายุไม่เกิน8ปีค่ะ”รันตอบฉะฉาน แต่ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตาของแองเปลี่ยนไป หญิงสาวกวาดตามองด้วยความโกรธปะทุจนบังปรากฏการณ์ประหลาด รอบตัวของเธอมีไอความร้อนแผ่กระจายจนภาพรอบด้านบิดเบี้ยวและเส้นผมสะบัดปลิวช้าๆเหมือนอยู่ในน้ำ

 

   “วิจัย...เด็กแปดขวบ?”แองกัดฟันกรอด “แล้วเธอรู้มั้ยว่าเด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้างตอนนี้”

 

   “น่าเสียดายที่ก่อนจะวิจัยถึงขั้นสุดท้ายเพื่อรีดเค้นพลังพิเศษของชาวอสุรา เด็กคนนั้นก็เสียชีวิตลง”รันตอบ ก่อนจะถูกชกจนหน้าหันกระเด็นออกไปข้างนอกทันที

 

   “ตายเหรอ...ไอ้พวกรัฐบาลปัญญาอ่อนที่ยกหน้าที่ให้ไอ้พวกสัตว์นรกมันวิจัยทำคนตายอีกแล้ว ซ้ำๆซากๆและเห็นว่าพวกเราไม่ใช่คนด้วยซ้ำ”แองกล่าวแล้วใช้เข่ากระแทกท้องรันอย่างแรงจนเธอสำลักอากาศ ก่อนจะเงื้อมือชกอย่างแรง

 

   ผัวะ!! ผัวะ!!

 

   “รู้มั้ยว่าลูกครึ่งอย่างเราตายไปมากแค่ไหน ดีเท่าไหร่ที่เราขโมยแค่สิ่งจำเป็น ไม่ขโมยชีวิตพวกแกมามอบให้กับเด็กที่ตายไปพวกนั้น”

 

   ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!

 

   “พวกแกมันไม่ใช่คนแล้ว...เป็นเด็กปัญญาอ่อนที่จับมือกับสัตว์นรกฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้อง!!”

 

   “ยะ...หยุดนะ คุณถูกจับข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่...”

 

   ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!

 

   “หุบปากแล้วไปตายซะ ไอ้พวกรัฐบาลงี่เง่า ไอ้พวกฆาตกร!! ได้ยินฉันไหม นี่คือเสียงหนึ่งจากชาวอสุรา”

 

   ผัวะ!!!

 

   แองจับใบหน้าของรันให้มองหน้าเธอ ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงแค่คืบ รันจ้องมองดวงตาสีดำของแองที่กลายเป็นสีแดงเพลิงซึ่งราวกับสะทกสะท้อนบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้อย่างตกใจ

 

   “จำไว้ นี่คือเสียงหนึ่งจากชาวอสุรา ไอ้พวกรัฐบาลฆาตกร!! จำไว้ล่ะว่า...พวกแกไม่ใช่มนุษย์นับตั้งแต่พวกแกตกลงกับไอ้พวกนรกจากอีกฝั่งมาไล่ฆ่าพวกเรา!!”

 

   แองตบหน้ารันอีกครั้งอย่างโกรธแค้น ไม่สนแม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะเกิดมาไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำก็ตามที

 

   “อย่ามาตามฉันอีก ฉันเกลียดพวกรัฐบาลจอมตื๊อที่ตั้งใจแต่จะฆ่าพวกเรา”

 

   หญิงสาวเดินเข้าไปในตึกร้างเสียงเงียบกริบ ทิ้งให้รันที่ถูกทำร้ายนอนคลุกดินอยู่คนเดียวที่หน้าประตูดาดฟ้าของอาคาร ตำรวจสาวลุกขึ้นนั่งแล้วลูบใบหน้าของตน สัมผัสรสเลือดในปากที่ตอนนี้แผลค่อยๆสมานเพราะนาโนเทคโนโลยีซึ่งผสมอยู่ในเลือดของตัวเอง

 

   “อะไรของเขา พวกเธอเป็นโจรเองนะ คิดจะเรียกร้องอะไรจากรัฐบาลกัน”รันเช็ดเลือดจากแผลแตกที่มุมปากก่อนจะลุกขึ้นจากพื้นพลางกุมท้อง “น่าโมโห พวกชาวอสุราเหรอ? ลูกครึ่งที่ถูกโลกเก่าทิ้งต่างหาก”

 

   เสียงเรียกรวมพลดังจากนาฬิกาข้อมือของรัน เธอจึงจำเป็นต้องเลิกราไปก่อนแล้วบินกลับฐานด้วยใบหน้าบอบช้ำ

 

 

   ด้านแองที่เดินเข้าไปในตึก เธอควักบุหรี่ออกมาสูบเงียบๆระหว่างเดิน

 

   แต่บุหรี่เป็นชนิดพิเศษ บุหรี่ช็อกโกแลตที่จุดไฟออกมาควันก็จะเป็นกลิ่นช็อกโกแลต รสช็อกโกแลต ไม่ใช่สำหรับดูดแบบบุหรี่แต่เลียนแบบให้เหมือนเฉยๆ ขนมที่กินแล้วพ่นควันได้นี่เป็นของโปรดชาวอสุราเลยทีเดียว

 

   แองถอนหายใจ “ไม่น่าเลย...น่าจะใจเย็นกว่านี้อีกหน่อยนะเรา”

 

   เธอหลับตานึกเสียใจที่ลงมือกับเด็กคนนั้น เธอคนนั้นไม่ผิดสักหน่อย อันที่จริงไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

 

   วืด...

 

   ความรู้สึกเหมือนของเหลวบางอย่างไหลจากปาก แองเอามือเช็ดแล้วมองดูจึงพบว่าเป็นเลือดของเธอเอง น่าแปลกที่แทนที่มันจะเป็นสีแดง มันกลับเป็นน้ำเงินสดใสสะท้อนแสงราวกับไพลิน แองขมวดคิ้วแน่น กำมือที่เลอะเลือดของตัวเอง ทุกครั้งที่หลับตาเธอก็เห็นเพียงฝันร้ายที่อยากจะรีบๆลืมจนต้องลืมตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

 

   ฝันร้ายที่ทำลายให้ลูกครึ่งทุกคนไม่มีทั้งพ่อแม่และพี่น้อง มีเพียงพวกเดียวกันเท่านั้นที่เป็นครอบครัว ฝันร้ายที่ทำให้ลูกครึ่งไม่อาจจะหลับตาลงเพื่อเข้าสู่นิทรา จนต้องใช้พลังที่ตัวเองมีเพื่อความอยู่รอด ต่อให้มันเป็นความสามารถที่ทำให้พวกเขาต้องพรากจากครอบครัวตัวเองไปก็ตาม

 

   เพื่อรำลึกถึงครอบครัว เพื่อตอกย้ำสิ่งที่ถูกกระทำ เพื่อระงับความเสียใจ เพื่ออะไรก็ตาม...

 

   แองสลัดความคิดของตัวเองออกแล้วเดินเข้าไปในตึกเพื่อเข้าไปตามทางลับ เธอกดที่ปุ่มเปิดทางเข้าของตึกซึ่งเปิดเผยจนไม่มีใครสงสัยเลยว่า เมื่อเดินเข้าไปในประตูแล้ว ประตูทางลับของชาวลูกครึ่งมันก็อยู่ข้างๆเลยนี่เอง เมื่อประตูปิดเธอก็เปิดประตูลับโดยกดนิ้วทั้งห้าลงบนกำแพง กำแพงส่วนหนึ่งก็จมลงไปเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเท่าประตูและเลื่อนออกกลายเป็นห้องแคบๆห้องหนึ่ง แองก้าวเข้าไปและประตูก็ปิดลง เธอเข้าไปยืนกลางห้อง พลันก็มีแสงทรงกระบอกส่องลงมาครอบเธอไว้ พื้นที่วงกลมรอบตัวเธอก็ค่อยๆขยับและเลื่อนต่ำลงไป

 

   เมื่อเลื่อนลงจนหัวของแองพ้นจากพื้น ความมืดรอบๆในหลุมทรงกระบอกก็เริ่มสว่างขึ้นกลายเป็นเธออยู่ในหลอดทรงกระบอกแก้วใส หลังของเธอพิงกับเบาะสีขาวนุ่มและมีเข็มขัดยื่นมาพันตัวเธอให้ติดกับเบาะในลักษณะยืน แองถอนหายใจเมื่อหน้าจอใสโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเธอ

 

   “ต้องใช้บริการมันอีกจนได้สินะ”เธอบ่น ก่อนจะยื่นมือไปกดคำสั่ง

 

   เธอสั่งให้มันพาเธอไปส่งยังสำนักงานใหญ่ หน้าจอใสพลันหายไปพร้อมกับหลอดแก้วที่ค่อยๆขยับ แองเตรียมใจโดยการหลับตาแน่นสนิท ขณะที่ความเร็วเพิ่มขึ้นจนท้องไส้ปั่นป่วนและเธอรู้สึกอย่างกับตับไตไส้พุงกำลังจะพุ่งออกจากปาก

 

   ในหัวเธอมีแต่เสียงกรีดร้องขณะที่คิดถึงตอนที่ความเร็วของเจ้าหลอดแก้วนี่ขึ้นถึงจุดสูงสุด

 

   อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...

 

 

   อีกด้านหนึ่ง รันกำลังยืนคุยกับเพื่อนA.P.ที่รับหน้าที่จับโจรขโมยฝันด้วยกัน เพื่อนๆต่างตกใจมากที่เธอได้รับบาดเจ็บและเต็มไปด้วยความบอบช้ำ

 

   “รัน! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมีแต่แผลอย่างนี้ล่ะ”คำถามคล้ายๆกันออกมาจากปากเพื่อน รันลูบใบหน้าที่มีรอยช้ำและเลือดที่ซึมอยู่มุมปากเบาๆ

 

   “โจรขโมยฝันขัดขืนฉัน หลังจากฉันเล่าถึงผลวิจัยของรัฐบาลเขาก็โกรธมากเลย”

 

   “เหมือนพวกเราเลย”สาวน้อยเพื่อนของเธอรีบร้องขึ้นพร้อมกันพร้อมเผยบาดแผล ทำให้รันต้องสงสัยขึ้นมาอย่างรุนแรงถึงการตอบสนองของชาวลูกครึ่งที่มีต่อผลวิจัยของรัฐบาล