School fun โรงเรียนหรรษา ก๊วนป่วนจอมยุ่ง

เอาไงดี นัทป่วยซะแล้ว คุณป้าสะอึ้งก็ไม่สนใจ
งานนี้นันธารับบทเด่นเต็มๆ!!!!(ตอนนี้เกิดขึ้นในวันหยุด)
ติดตามชมค่า
__________________
"ตื่นได้แล้ว!!!!ยัยรัท!!!!!!"
เสียงของคุณป้าสะอึ้งยังคงดังขึ้นเรื่อยๆและยังคงเรียกชื่อนัทแบบผิดๆตามเคย
"วันนี้หนูขอนอนต่อนิดหน่อยค่ะ ปวดหัวนิดหน่อย"
"เออ จะขี้เกียจอยู่บ้านก็แล้วแต่แกล่ะ หายเมื่อไหร่ก็ทำงานบ้านด้วย"
"ค่ะ"
'เมื่อวานไม่น่าตากฝนเล้ย คุณป้าสะอึ้งวันนี้ไปงานแต่งนี่นา อยู่บ้านคนเดียวล่ะเซ็งเลย ไปกินยาซักหน่อยดีกว่า'
ตึก ตึก
'หมึนหัวจังเลยแฮะ ตู้ยาอยู่ไหนนะ '
"อือ....ปวด...ปวดหัว...จัง"
โครม!
ร่างบางล้มลงไปสายตาที่พร่ามัวเริ่มแปรเปลื่อนเป็นความมืดดำไปหมด
-บ้านนันธา-
Nanta say::
เฮือก!!!รู้สึกแปลกๆจัง...อยู่ดีๆหน้าพี่สาวคนนั้นก็แว้บขึ้นมาซะงั้น...ทานข้าวเช้าเสร็จแล้วแวะโทรหาหน่อยดีกว่า
"เป็นอะไรรึ นันธา"
"เปล่าครับ"
คนที่เรียกผมคือคุณพ่อ...คุณพ่อบุญธรรมของผมผมเป็นเด็กกำพร้าครับ ตอนอายุ5ขวบก็มีคนรับผมไปเลี้ยง ความจริงสถานเลี้ยง
เด็กกำพร้าก็ไม่ได้เลวร้ายนะครับ แค่ความเป็นอยู่มันลำบากเท่านั้นเอง ตอนนี้อยู่ที่นี่ผมก็สบายแล้วครับ
"โทรหาพี่นัทหน่อยดีกว่า"
"โทรหาใครรึ นันธา"
"พี่ที่โรงเรียนน่ะครับ ความจริงก็อายุเท่ากันแหละครับ แต่ผมชอบเรียกเขาว่าพี่น่ะ  เขาหน้าตาเหมือนผมเปี๊ยบเลยครับ"
"ฮ่าๆๆแบบนี้อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่หน้าเหลือเชื่อจริงๆ"
ตู๊ด ตู๊ด ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก..
โทรไม่ติด ชักเป็นห่วงจริงๆแล้วสิ เฮ้อ โทรไปหาพี่ใยบัวดีกว่าเพื่อรู้ที่อยู่พี่นัท อ๋อ! ผมลืมบอกไปเลย!ผมได้เบอร์โทรทุกๆคนตอนทำ
รายงานกลุ่มน่ะครับเหอะๆ
-ฮัลโหล ใครน่ะ-
"นันธาครับ พี่ใยบัว"
-อ๋อ นันธาเองเหรอ มีอะไรเปล่า-
"ขอที่อยู่พี่นัทหน่อยครับ"
-ที่อยู่นัทเหรอ อ๋อ อยู่ที่บลาๆๆๆๆๆๆน่ะ โอเคไหม-
"ครับ ขอบคุณครับ"
-อ๊ะ เดี๋ยวๆ นายจะเอาที่อยู่นัทไปทำไมกัน-
"ไม่ต้องรู้หรอกครับ"
-เอ๊ะๆ มีพิรุธ-
"แค่นี้นะครับ"
-อื้อ-
....
ทำไมทางไปบ้านพี่นัทมันไกลอย่างเน้!!!!!!!!! แต่ต้องอดทนล่ะนะ เฮ้อ
-ณ บ้านของนัท-
โอย..เดินทางไกลจริงๆเลย 
กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊อง
"..."
มีใครอยู่ไหมเนี่ย ประตูบ้านไม่ได้ล็อกด้วย เข้าบ้านไปเลยดีกว่า หวังว่าพี่นัทไม่คิดว่าผมเป็นโขมยหรอกนะ=_=
"สวัสดีครับ..."
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย หรือว่าพี่นัทออกไปข้างนอกกันแน่นะ อืมๆเดินไปรอบก่อนดีกว่า
ชั้นหนึ่ง
บ้านใหญ่จริงๆ(แต่บ้านนายใหญ่กว่า-ไรเตอร์)ไม่ใช่แล้ว!!!!เราต้องหาพี่นัทสิ!!!!!
ชั้นสอง
หาพี่นัทไม่เจอ!!!!ดูทีละห้องเลยละกัน
แอ๊ดดดดด
"พ..พี่นัท!!!!!"
ตัวร้อนเชียวแฮะสงสัยเป็นไข้ พาไปนอนที่เตียงก่อนดีกว่า
ตุบ
"อือ..ใครน่ะ"
"นันธาเองครับ"
"อือ....นันธามาได้ไงน่ะ....."
"ก็นั่งรถมาไงครับ"
"...ขอยาหน่อย"
"ครับๆ"
แอ๊ดดดด
อืม..บ้านพี่นัทใหญ่วี้เราจะหายาเจอไหมนี่=[]=!!!!!เหอๆ
อืมห้องนี้ก็ไม่ใช่ ห้องนี้ก็...อ๊ะ เจอแล้ว
"ยาลดไข้ ยาลดไข้ อ๊ะ นี่ไง!"
แอ๊ดดดด
"พี่นัทครับ นี่ยากับน้ำครับ"
"ขอบคุณจ้ะ"
อึกๆๆ
"ฉันขอนอนพักก่อนนะ"
"ครับ"
แอ๊ดดดด
อืมๆ คนป่วยก็ต้องทานข้าวต้มสิ 
-ห้องครัว-
"คุณพ่อเคยบอกให้ใส่เกลือนิดหน่อยสินะ"
อย่าคิดว่าผมเป็นลูกคุณหนูนะครับ!!!!!!ผมก็ทำงานบ้านเป็นนะ และอย่าหาว่าผมเหมือนผู้หญิง!!!!!
"อืม..ข้าวต้มเสร็จแล้วเอาไปให้พี่นัทดีกว่า"
แอ๊ดดดด(เสียงประตูมันช่าง....หลอนเหลือเกิน)
"พี่นัทครับข้าวต้มครับ"
"อืม"
"อะ..ผมป้อนให้"
"ไม่เอาน่า ฉันกินเองได้"
"คนป่วยก็ต้องอยู่เฉยๆสิครับ"
"ก็ได้"
ผ่านไปสักพัก
ตอนนี้นันธาอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุด(ป้อนข้าวต้มเสร็จแล้ว)
แอ๊ดดดด(เสียงประตูแบบนี้อีกแล้ว!!!!)
"อ้าว พี่นัท หายป่วยแล้วหรือครับ?"
"จ้า"
"อ่านหนังสืออะไรอยู่น่ะ"
"นวนิยายน่ะครับ ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าบ้านพี่นัทมีบ้านสุมดด้วย"
"นี่ไม่ใช่บ้านฉันนะ"
"อ้าว?"
"คุณแม่ของฉันเพิ่งเสีย ฉันเลยต้องมาอยู่กับคุณป้าสะอึ้งน่ะ แล้วนายล่ะ?"
"ผมอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพออายุ5ปี คุณพ่อก็รับผมไปเลี้ยงครับ"
"งั้นเหรอ...อากาศอบจังเลยนะ ร้อนจริงๆ เปิดหน้าต่างหน่อยดีกว่า"
พึ่บ 
"นี่เย็นแล้วเหรอเนี่ย"
ฟิ้ว ฟิ้ว
"หือ?"
"อ้าว!บ้านพี่นัทปลูกต้นนางพญาเสือโคร่งด้วยเหรอครับ"


"ต้นนางพญาเสือโคร่ง??"
"ไม่รู้จักเหรอครับ มันคล้ายๆต้นซากุระน่ะ"
"ซากุระ?"
"นี่ไงครับในหนังสือ"

"โอ้โห!เหมือนกันจนแทบแยกไม่ออกเลย"
"แบบนี้ไงล่ะครับ ต้นนางพญาเสือโคร่งถึงได้ชื่อว่าซากุระเมืองไทย"
"ฮะๆ"
"ฮะๆ"
....
"ผมไปล่ะนะครับ"
"จ้า แวะมาหาบ้างนะ"
"แน่นอนครับ"
______