My life ชีวิตอยู่ที่เธอ

และแล้วฉันก็ได้มาอยู่ที่สะพานลอยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ขึ้นมาเป็นครั้งแรกไมมันสูงอย่างงี้อะ
(คนรวยก็งี้แหละไม่เคยขึ้น)

"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ กลัวแล้ววว>0<" 

"ทีอย่างนี้ทำเป็นกลัว แล้วทีทำกับฉันทำไมไม่กลัวผลที่จะตามมา หะ!" จะร้องเสียงดังทำไมอายคนอื่นเค้าที่เดินกันเผ้นผ้านอะ ปิงปองอาย กลัว สูงด้วย อ๊ากกกกกกกก พ่อจ๋าา!

"ก็ไม่รู้หนิ!" ฉันรวบรวมสติได้เลยเถียงไปข้างๆครูๆ นั้นแหละ 

"- -* งั้นไม่ต้องรู้ต่อไป ว่าฉันจะทำอะไรเธอในตอนนี้!" จะทำอะไรว๊ากกกกกกกก 

ณ โรงพยาบาล

ฮืออ! ทำไมฉันถึงมาอยู่นี่ละ ฮือออ T^T  ฮืออ อันแหนะ อยากรู้ใช้มะละ
แต่ฉันก็ไม่ค่อยรู้ไรมาก หรอกนะ เพราะอยู่ดีๆ ก็หมดสติไปเองเลย ตอนนั้นก็ ... 
ว๊ากกกก อย่าทำอะไรฉันเลยนะ(อย่าคิดเป็นอื่นนะอยู่สะพานลอยจ้า)
แล้วพอร์ชอุ้มฉันขึ้นบ่าของเขา ทำไมเขาช่างกลิ่นตัวจัง... (เฮ้ยๆ อย่าเปลี่ยนเรื่องเซ่) ไม่ใช่ๆ แล้วหลังจากนั้นก็
เขาก็แบกฉันให้หน้าฉันหันไปทางถนนที่แล่นอยู่ข้างล่าง แล้วทำท่าจะโยน จากนั้น ฉันก็สลบไป เลยยย

เข้าสู่ปัจจุบัน

ฉันมองไปรอบข้างก็พบพิงปิน เซนโวแล้วก็ พอร์ชทำอะไรกันอยู่นะ

"ถ้าไม่ใช่เพราะนายปอง ก็ไม่เป็นแบบนี้"พิงปินพูดกับพอร์ชอยู่หรอเนี่ย แล้ว "ใจเย็นๆสิปิน" เซนโวก็พูดอีก
โอ๊ยไรเนี่ย "นายไม่ต้องมาพูดเลย ถ้าไม่ให้ฉันไปทำอะไรบ้าๆที่ ให้ไปสี่ขาอ้อมโรงเรียนฉันคงมาเร็วกว่านี้"
แล้วทั้งสามคนพูดดไรกันอยู่ โอ๊ยทำไมมันเจ็บหัวใจจัง 

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังกัน" ฉันถามในขณะที่กำลังลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อให้ใครสักคนตอบ

"เธอสลบไปนะ ปอง ไม่มีอะไรมาก เธอแค่สลบไป ฮืออ" พิงปินเป็นคนตอบฉันอย่างเป็นห่วงแล้วทำไมต้องร้องด้วย"ปินแกจะร้องทำไม ฉันยังไม่ตายซะหน่อย" อยู่ดีๆ ปินก็พูดขึ้นอย่างเบาๆ"เกือบแล้วปอง เกือบแล้ว ฮืออ"

"แกไม่เป็นไรแหละดีแล้ว ฉันเป็นห่วงแกมากนะเว้ย ปอง" 

"เออ... ฉันรู้ ไม่ต้องกอดแน่นก็ได้ หายใจไม่ออก" โหยัยพิงปินกอดซะแน่นเชียวแล้วพิงปินก็เลยหันไปหาสองหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น "ถ้าพวกนายทำให้ไอ้ปองเป็นอะไรอีก ฉันเอาพวกนายตายแน่" แล้วพอร์ชก็พูดขึ้นมาว่า

"ก็ยังไม่เป็นอะไรมากหนิ" คำพูดของพอร์ชทำให้พิงปินโกธรมาก เลยวีนแตกเลย

"ออกไปซะ! ออกไปทั้งคู่เลย ฉันบอกให้ออกไปไง" แล้วสองหนุ่งนั่น ก็ตกใจอยู่ที่พิงปินทำไมต้องโกธรจัดด้วย
แต่พวกเขาก็ยอมออกไปแต่โดยดี ก็เหลือแค่ฉันกับพิงปินสองคน

"ปิน ตกลงมันหมายความว่าอะไร อะ คำว่า เกือบไปอะ ฉันงง แล้วนะ แล้วพ่อฉันละ" 

"ไม่มีอะไรหรอก เกือบไป ก็เกือบไป นั่นแหละส่วนพ่อแก ไปต่างประเทศ แล้วจะให้ฉันบอกมั้ยว่าเข้าโรงพยาบาล" 

"เอ้ย! ไม่ต้องๆ ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงนะ "

"เดี๋ยวแกก็ได้กลับบ้านแล้วรออีกสักแปป แล้วกันนะ" 

"อืม.. แต่ทำไมแค่เป็นลม ต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยเนี่ย!" 

"ไม่มีอะไรหรอก"

ณ คฤหาสน์แสนหรู (^*^)

"งั้นฉันไปก่อน นะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ แล้วกันละ"

"จ้า บาย" พิงปินขับรถสุดหรู ออกไปแล้ว ส่วนฉันก็ไปหาอะไรกินดีกว่า หิวจังเลย

"แม่นม มีอะไรกินบ้างคะ" ฉันเรียกแม่นมคนดูแลฉันตั้งแต่ยังเด็ก (ยังเปิดตัวละครยังไม่คบเท่าไหร่ อ่านๆไปเดี๋ยวก็รู้เองนะจะ)

"นี่ค่ะ คุณหนูข้าวต้มกุ้ง กำลังร้อนๆเลยนะคะ^^" 

"น่ากินจังเลยค่ะ แม่นม ^0^ " แล้วฉันก็ตักข้างต้มเข้าปาก อย่างเอร็ดอร่อย

พอฉันกินเสร็จ ก็ขึ้นไปอาบน้ำนอน ทำไมวันนี้ช่างเกิดหลายเรื่องจัง (จะนอนก็ยังสงสัยอีก นอนๆ)

ติดตามตอนต่อไปจ้า