My life ชีวิตอยู่ที่เธอ

ณ คฤหาสน์อันแสนหรู (รู้ว่าหรู จะ )

เมื่อเปิดภาคเรียน ฉันก็นั่งคิดจะแก้แค้น นายนั่น คิดไปคิดมา ก็คิดไม่ออก อย่าให้เป็นอิกคิวซังนะ แม่จะคิดให้     หัวระเบิด เลย (-.-) นี่ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์ละ ไม่รู้จะไปไหน พอถึงวันหยุด ก็ไม่รู้จะทำอะไร โอ๊ยปวดหัว                             โทรหาพิงปินดีกว่า 

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง !!   ท่าทางจะตายยากพูดปุ๊บโทรมาปั๊บเลย^0^

(ฮัลโหล เพื่อนร๊ากก ^0^)

"เอิ่ม..โทรมามีไรเนี่ย ปิน - -" 

(แกว่างมั้ย ไปชอปปิ้งกัน)

" อืม..ว่างดิ 0.0" 

(ดี งั้นฉันไปบ้านแก เลยละกันนะ)

"อืม โอเค "

อ๊อด อ๊อด อ๊อด

เฮ้ยมาไวเกินไป มั้ยวะ พูดจบก็มาเลยเนี่ย! พอฉันรีบวิ่งไปที่ประตูอันใหญ่ยักษ์(เวอร์ อีกละ)

ฉันก็เลยรีบเปิดประตูเพื่อพบเจอกับ พิงปิน เพื่อนรักรักของฉัน

"ไงมาไวจังเลยนะ พูดจบ มาถึงเลยเนี่ย! - -"

"แหม! ก็กะว่าจะมาอยู่แล้ว เลยโทรชวนไว้ก่อนไง ^^' งั้นไปกันเลยปะ"

พิงปินไม่ให้พูด พร่ำทำเพลงอะไรเลย รีบลากฉันไปขึ้นรถสุดหรูของพิงปินทันที 

ณ ห้างxxx (ไม่รู้จะพิมพ์ห้างไรดี)

เมื่อฉันมาถึงที่หมายซะทีฉันเดินลงมาจากรถสุดหรูของพิงปินแล้วเดินขึ้นไปในห้าง เพื่อไปชอปปิ้งดูหนัง

แต่ เอ๊ะ! ทำไมฉันเห็น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินไปที่ร้านอาหาร พอฉันมองอย่างตั้งใจ ก็รู้เลย เขา คือ

"พอร์ช" ฉันเอ่ยคำพูดขึ้นมาอยากตกใจ

"เป็นไรปอง" ปินถามฉันอย่างงุนงง

"ปิน แกเห็นมั้ยว่าใครนะ" ฉันชี้ไปทางพี่พอร์ช ยืนกระหนุงหนิงอยู่

"นั่น พอร์ช หนิ เฮ้ยหรือ แกสนใจเขา หรอ ^0^ "

"จะบ้าหรอ จะไปชอบเขาได้ยังไง ฉันยังไม่เคลีย เรื่องที่หมอนั่น ว่าฉันเลยนะ ฮึ้ย พูดแล้ว โกธร"

"งั้นแก ก็คิดแผนแก้เข็ดเขาเลยสิ ฉันมีวิธีนะ อิอิ " พิงปิน ทำท่าหยั่งรู้ 

"ว่ามาดิ อยากฟังจะแย่ อยู่แล้ว " ฉันตั้งหน้าตั้งตารอฟังแผนจะพิงปินโดยไม่ละสายจากพอร์ช

"แผนมีอยู่ว่า#@%#^&*%^#" ฉันทำท่าโอเค ใส่พิงปินให้รู้ว่า รับทราบแล้วจึงเริ่มดำเนินแผน

"ปอง ปะ ไปกันเร็ว"

"อืม โอเค^0^" ฉันเดินเข้าไปในร้านอาหารที่พอร์ชนั่งสั่งอาหารอยู่ จากนั้นทำทีเป็นพนักงานเสริฟ อะนะ

(ส่วนพวกชุดแอบไปหาในหลังร้านนะ ) 

"รับอะไรดีคะ" ดัดเสียงให้เล็กลงแบบแอ๊บแบ้ว

"เสี่ยงนี่ คุ้นหูจังเลย" ตายๆจะสำเร็จมั้ยเนี่ย! 

"คะ จะรับอะไรดีคะ" ดัดเสียงต่อไปอิอิ

"ครับ งั้นเอา@#% 2ที่ ครับ" สั่งอาหาร อย่างกะแมวดม ถึงว่าทำไมไม่อ้วนซะที (พระเอกก็ต้องหุ่นดี ดิยะ      =[]=)ว่าแต่ทำไมถึงสั่ง2จานวะ ช่างเหอะ

"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" พอฉันเดินออกมาจากที่ ที่พอร์ชนั่ง ฉันก็ยกนิ้วทำท่าโอเค ใส่พิงปิน 

จากนั้นฉันก็ไปสั่งอาหาร เมื่ออาหารเสร็จ ฉันจึงรีบแอบใสยาถ่ายลงไป แต่ว่าเอ๊ะถ้า เขากินอีกจานละไม่ได้ๆ       ใส่ทั้ง2 เนี่ยละ ^0^จากนั้น ก็นำไปเสริฟ ที่โต๊ะ พอร์ช

"ได้แล้วค่ะ @#%  2ที่นะคะ"

"ครับ"พอเสร็จภารกิจฉันก็ไปนั่งตรงที่เห็นเขาพอดี กับพิงปิน แล้วอยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึ่งเข้ามาในร้านแล้วก็นั่งโต๊ะเดียวกับ พอร์ช แต่ก็ชั่งเหอะไหนมาด้วยกัน ก็เป็นเพื่อนเลยละกัน อิอิ

"เฮ้ย! แบบนี้ก็ผิดแผนดิ ปอง" อิอิไม่เป็นหรอก พิงปิน

"ชั่งเหอะ ปิน ไหนๆพวกนั้นมาด้วยกันก็ต้องโดนด้วยกันนั่นละ อิอิ" 

"แล้วจะทำไงต่อไปละ ทีนี้ -[]-"

"นั่งดู อยู่เฉยๆ ซะ อิอิ ^0^"  พอได้เวลา ก็ 3 2 1 

#โต๊ะพอร์ช

" โอ๊ยทำไมมันปวดอย่างงี้วะ เซน" อิอิ ยาออกฤทธิ์แล้ว

" ฉันก็ว่างั้น เฮ้ย! พอร์ช ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเว้ย"

"เห้ย รอด้วย" พอพวกเขากำลังรีบลุกไปเข้าห้องและฉันที่กำลังเตรียมจะไปซื้อของอย่างสบายใจ                                (โห สบายใจ  - -)  ฉันกับพินปิงเหล่มองสองคนนั้น แล้วยิ้งให้อย่าง เยาะเย้ย แต่ไม่ค่อยออกอาการมากรู้ แค่ว่า ยิ้มให้เฉยๆ ก็พอ อยู่ๆพอร์ช ก็พูดขึ้นว่า " ยัยบ๊องตื่น เอ้ย!" อย่างเบาๆ อะนะ และอีกคน เซนโวก็หันไปเจอกับ พิงปินพอดี แล้วสองคนนั่นก็รีบเข้าห้องน้ำไปอย่างความเร็วแสง

"555 นึกแล้วสะใจวะ ปิน"

''ฉันก็ว่างั้นละ 55" พอพวกเราเลือกของที่ต้องการแล้วก็เตรียมตัวจะกลับแต่ก็ไม่เจอ นายพอร์ชทำให้                      ฉันกับพิงปินที่กำลังจะหนีต้องหยุดเพราะ อีกด้านเซนโว ขวางเอาไว้ แล้วพอร์ช ก็เดินเข้ามาพวกเรา ตนได้ ชิส์

"แฮ่ๆ บังเอิญ จังนะ พอร์ช เซนโว" ฉันกับพินปิงพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  

"เป็นพวกเธอใช่มั้ย ที่ทำนะ"

"ใครหรอ.. ทำอะร้ายยย " ตีหน้าสื่อ (เสียงนี่สูง เชียว) 

"ไม่ต้องมาโกหก หรอก ยัยบ๊องตื่นเอ้ย" 

"ฉันปิงปอง ย่ะ ไม่ได้บ๊องตื่น ซะหน่อย ชิส์"จะว่าทำไม จะกรี๊ดดดดดดดดดดด แล้วนะ ฮึ้ย!

"ฉันไปทำอะไรให้เธอ ถึงต้องมาแกล้งฉันด้วย" เซนโว

ฉันกำลังจะพูดกลับแต่พิงปินก็พูดขึ้นมาก่อนว่า

"ก็ช่วยไม่ได้ นี่นา ก็ถือว่าเป็นแพะรับบาป ไปด้วยกันเนาะ ^^' " 

"เธอที่มัน ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะพิงปิน" ฉันตกใจนิดหน่อยที่เซนโวพูดอย่างนี้ ฉันเลยซะกิดถามกับพิงปิน เบาๆว่า"เซนโวรู้จักชื่อเธอได้ยังไง" ยัยพิงปินเลยกลับเบา เบาเหมือนกันว่า"แฟนเก่า"  ฉันเลยตกใจจนหน้าเหวอไปเลยไม่คิดว่า จะมีคนถึงยัย พิงปินด้วย คิดแล้วอยากหัวเราะ อิอิ

"มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย"อยู่ๆพอร์ชก็พาฉันไปที่สะพานลอยใกล้กับห้าง หรือว่าจะฆ่าฉันหรอไม่น้าาาาาาา T^T
คนตั้งเยอะแยะไม่อายผีสางนางไม้แถวนี้บ้างหรอเนี่ย 
"จะพาฉันไปไหนเนี่ย"  ส่วนพิงปินก็โดนเซนโว "เธอด้วยยัยหลินปิง" ฉันฟังแล้วอยากจะหัวเราะ แต่ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย! ช่วยด้วย T^T

ติดตามตอนต่อไปนะจะ