The horror Nights ตอน เสียงระฆังที่โรงเรียน

 
Session 1
นักเรียนใหม่ทั้ง 2
 
      เมื่อไอโวส่งฉันมาถึงที่โรงเรียนใหม่พวกนักเรียนในโรงเรียนนี้จ้องฉันไม่หยุดเลย ไม่รู้ว่าอะไรน่ะนะก็แค่เดินเข้ามาโดยมีไอโวตามมาด้วยนี่ . . . แปลกงั้นเหรอ?
 
      "ทำไมทุกๆคนถึงมองฉันไม่หยุดล่ะเนี่ย?" ฉันหันไปมองไอโว
 
      "ไม่รู้สิขอรับ"
 
      "ช่างมันเถอะ! เพราะหมู่นี้ฉันไม่ค่อยได้เรียนหนังสือก็เลยไม่เหมือนคนแถวๆนี้ใช่ไหมล่ะ"
 
      "น่าจะใช่นะขอรับ"
 
      ฉันเดินไปที่ห้องของ ผอ. และขออนุญาติในการเข้ามาเรียนและแล้วมันก็เป็ไปตามที่คิดเพราะคนที่มาขอความช่วยเหลือในการสืบก็คือ 'ผอ.' นี่เอง ฉันก็เลยดีใจมากๆที่จะได้เข้าเรียนในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเพื่อนๆฉันก้าวเดินไปข้างหน้าและแนะนำตัวต่อหน้าพวกเพื่อนๆซะเลย
 
      "สวัสดีค่ะ ฉันมีชื่อว่า 'อาเลียน่า โฮริซอน' ยะ . . . ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
 
      ไร้เสียงตอบรับทั้งหมดมันทำให้ฉันต้องเอียงคออย่างสงสัยจู่ๆทุกๆคนก็บอกว่า 'น่ารักจัง!' ดังๆจนฉันสะดุ้งและแล้วก็เริ่มเข้าสู่บทสนทนาของนักเรียนทุกๆคน เสียงประตูที่ค่อยๆโดนเปิดออกพร้อมกับนักเรียนคนหนึ่งที่มีหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กๆ
 
      "ขอโทษค่ะที่มาสาย! ฉันมีชื่อว่า 'แซนซิเรีย เชน' แต่จะเรียนว่า 'ป๊อบปี้' ก็ได้นะคะ"
 
      "ว้าว! . . . คนนี้ก็น่ารักสุดๆเลย"
 
      เสียงพวกผู้ชายดังกว่าพวกผู้หญิงบางคนก็ไม่มองเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาบางคนหันไปมองแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรเลย ฉันค่อยๆเดินไปนั้งข้างๆผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีสุดๆแถมพวกผู้หญิงต่างกรี๊ดกร๊าดเบาๆเพราะอะไรสักอย่างหนึ่ง
 
      "เออ . . . คุณโฮริซอนครับ" น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำแต่อ่อนโยนเรียกฉัน
 
      "อ๊ะ . . .อะไรเหรอคะ?"
 
      "ผมมีชื่อว่า 'โมลิแกรน ไรโช' ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
 
      "ค่ะ! คุณไรโช เรียนกฉันว่า 'อาเลียน่า' ก็ได้ค่ะ"
 
      "ครับ"
 
 
      ตอนกลางวันที่ฉันต้องไปหาไอโวที่ห้องพักครูเพราะที่ไอโวหายไปซะนานที่แท้เขาก็มาเป็น'คุณครู'วิชาวิทยาศาสตร์ เคมี ท่าทางเจ้าตัวจะสนุกด้วย บนดาดฟ้าก็ขอบอกว่าหรูเกินไปมีโต๊ะชาให้จิบชา นั้งพักผ่อน มีต้นไม้ดอกไม้เพื่อความสวยความและความสดชื่น ไอโวค่อยๆชงชาและรินชาให้ฉันจนนักเรียนที่อยู่บริเวณนี้ต้องหันมามอง
 
      "ไม่ต้องก็ได้นะ ฉันทำเองดีกว่า"
 
      ฉันบอกให้คนตรงหน้ารู้แต่เขากลับส่ายหน้าไปมาพลางยิ้มใส่และบอกว่า 'มันคือหน้าที่ของผมขอรับ' ก็เข้าใจนะว่าเป็นหน้าที่แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง? แต่ฉันก็ยอมไปนั้งจิบชาแบบส่วนตัว กลิ่นใบชาที่หอมกลมกล่อมผสมไปด้วยกลิ้นแอบเปิ้ลแห้งที่ฉันชอบเอามากๆ
 
      "ไอโว . . . ตอนไหนที่พวกเราต้องไปสืบเรื่องนี้ล่ะ?"
 
      "ก็ . . . ต้องหาคนมาช่วยนะขอรับ"
 
      "หาได้แล้วรึยัง?"
 
      "ได้แล้วขอรับ" 
 
          ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นล่ะ?ยิ้มแบบไม่พอใจสุดๆ
 
      "มีใครบ้างล่ะ?"
 
      "มีคนหนึ่งที่อยู่โรงเรียนนี้หนึ่งคนส่วนคนภายนอกสองคน"
 
      "อยากเห็นจังเลย!"
 
      "ก็เด็กใหม่ที่อยู่กับ . . . คุณนี่ครับ"
 
      "เอ๋?! จริงๆเหรอ?"
 
      "ขอรับ"
 
      "งั้น . . . งั้นๆฉันก็ไปแนะนำตัวดีกว่า . . . "
 
      ฉันรีบลุกขึ้นยืนแต่มือใครบางคนคว้าแขนฉันและกระชากให้มาอยู่ในแผงอกขนาดกว้างใหญ่และอบอุ่น ทำให้ร่างกายของฉันรู้สึกว่าคนคนนี้กำลังห้ามไม่ให้ไปอยู่ . . . และแววตาที่ดูเหมือนภัยอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัวฉัน
 
      "อย่าไปเลยขอรับ หล่อนอยู่ที่นี่แล้ว"
 
      เสียงฝีเท้าของใครบางคนแต่เป็นเสียงรองเท้านักเรียนหญิงค่อยๆเดินมาหาฉัน คนตรงหน้าฉันส่งรอยยิ้มแสนหวานให้แต่เหมือนกดดันอะไรสักอย่างจนฉันแอบหวาดกลัวสุดๆ สายตาของเด็กคนนี้ . . . ไม่เหมือนคนอื่นๆเลย
 
      "กรุณาอย่ายิ้มแบบนั้นจะได้ไหมขอรับ? คุณเชน"
 
      "ทำไมล่ะคะ? และอีกอย่างกรุณาเรียกฉันว่า 'ป๊อบปี้' ด้วย เพราะว่าฉันเกลียดชื่อนี้สุดๆ" คนตรงหน้าฉันแกะอมยิ้มออกมากิน
 
      "ขอรับ ผมทราบดี"
 
      "หือ? . . . เธอนี่ดีจังเลยนะคะ เป็นลูกคนรวยสินะ"
 
      " . . . อา . . . ก็ . . . ใช่ค่ะ"
 
      ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วค่อยๆยิ้มให้คนตรงหน้าแต่ความรู้สึกเหมือนโดนเยาะเย้ยทำไม? . . . ต้องทำหน้าตาเฉยชา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วย . . . อา . . . อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ในโลกมืดน่ะ
 
      "โอ๊ะ! . . . คุณไม่เป็นอะไรนะคะ? ฉันก็แค่อยากรู้จักคุณเท่านั้น" หล่อนค่อยๆยื่นมือมาหาฉัน
 
      "ไอโว . . ." ฉันค่อยๆปิดหูตัวเอง "พาฉันออกไปที ฉัน . . . อยากอยู่กับนาย"
 
      " . . . ได้ขอรับ"
 
      น้ำเสียงของฉันสั่นไปหมดจึงทำให้ไอโวเป็นห่วงสุดๆและพาฉันไปข้างล่างที่ไม่มีใครสักคนอยู่ด้วยเลยสักคน กระป๋องน้ำส้มเย็นๆที่พึ่งไปซื้อมาตอนนี้ฉันกับไอโวดื่มจนหมดแล้วความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่อยากให้เจอกับเหตุการณ์นี้เลยสักนิด
 
      "คุณหนูเอลล่าสบายดีนะขอรับ"
 
      "อือ . . . สบายดีแล้วล่ะ"
 
      "ถ้าไม่สบายก็มาโทรหาผมก็ได้นะขอรับ"
 
      "ขอบใจนะ ไอโว"
 
      "ขอรับ"
 
      " . . . หือ? อาเลียน่า!!"
 
      "เอ๋? . . . ระ . . . ไรโช?"
 
      คนตรงหน้าฉันค่อยๆส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน ความรู้สึกสบายที่ได้เจอคนคนที่ดีสักคนเพราะเมื่อตะกี้ไปเจอกับคนโลกมืดมาซะได้ แถมยังโดนแรงกดดันเยอะแยะอีกด้วย ยังไงก็ขอบใจไอโวแล้วกันที่ช่วยอะไรตลอดมา
 
      "ทำไมสีหน้าถึงไม่ดีล่ะ?" ไรโชค่อยๆแตะหน้าผากฉัน
 
      "พอดีตากแดดเยอะจนเป็นลมน่ะขอรับ" ไอโวหาคำแก้ตัวให้ฉัน
 
      "เอ๋!? จริงเหรอ . . . อาเลียน่าก็พักผ่อนเยอะๆนะ"
 
      "ขอบใจจ้า . . . ไรโช"
 
      "อื่อ!"
 
          ไรโชเป็นเพื่อนคนแรกของเราสินะ