Xavier ดินแดนแห่งเทพนิยาย

               "บนโลกที่เงียบสงบ   มีราชาปีศาจนามว่าเมอิอาบูดาบี" ฉันกำบทพูดละครเวทีที่  เมอิ  แต่งมาให้พร้อมอ่านออกเสียงดัง  
                เพี๊ยะ             
               "ใครใช้ให้เติมชื่อฉันลงไปในชื่อราชาปีศาจไม่ทราบ" เล่นมุกแค่นี้ถึงกับตบหัวกันเลยหรอ.... 
               "อ่าว  สีสันของงานไงบางที่ตังกี้ของเอ็งอาจหันมาสนใจก็ได้" ฉันพูดออกไป  แล้วหันไปมองผู้ชายหล่อสูง  ที่กำลังเตรียมงานแสดงกันอย่างออกหน้าออกตา  
               หน้าตาแบบนายนั้นมันมีอะไรดีทำไมคนถึงรักถึงหลงมันนักหนานะ  หน้าก็อย่างกับปลาดุกในเครื่องบดที่ไม่ได้ล้างมาแรมปี  นิสัยก็ม่อไปเรือยแถมยังไหลเป็นปลาหมอเลย  ความสูงก็แค่ 178  น้องฉันยังสูงสะกว่า  แต่ถ้าถามว่าหน้าตาหมอนี่ดีไหมก็...
               โคตรหล่อเลยว่ะ(แล้วที่ผ่านมาจะพูดทำเพื่อ- -*)
               ฉันหันมามองหน้าเมอิ  ก็เห็นเจ้าหล่อนทำสายตาหวานเยิ้มส่งไปให้นายตังของหล่อน  ท่าจะอาการหนักแล้วเพื่อนฉัน  เป็นเอามากนะเนี้ยไม่อยากเชื่อว่าความรักจะทำให้ผู้หญิงที่ห้าวหาญยิ่งกว่าผู้ชาย 10 คนรวมกันเป็นได้มากขนาดนี้  ไม่อยากจะเชื่อ
               'นักเรียนทุกคนที่เตรียมงานละครโรงเรียนอยู่ขณะนี้เวลา 16:30 ขอให้นักเรียนที่อยู่ภายในโรงเรียนรีบกลับบ้าน'
               สิ่นเสียงประกาศพวกที่กำลังเตรียมของอยู่ก็ร้องเย่  ออกมาเหมือนไม่อยากจะมาไอ้งานเตรียมการแสดงแบบนี้แต่ถูกที่ห้องถีบส่งมามากกว่า  ทำไมถึงรู้นะหรอก็เพราะพวกฉันถูกถีบส่งมาเหมือนกันนะสิ  เซ็งเลย
               "คาเอะ  เราระบายสีฉากเสร็จแล้วนะจะไปดูกันก่อนกลับไหม"ไปหลงเดินเข้ามาถาม  พร้อมกับเพื่อนอีกจำนวนหนึ่งที่ไปช่วยกันระบายสีมา  
               "ไปดูก่อนก็ได้  เผื่อไม่ถูกใจจะได้เปลี่ยนสีทัน" 
               "ฉันว่าถึงไม่ถูกใจ  ก็เปลี่ยนสีไม่ทัน  เพราะพรุ่งนี้ก็แสดงแล้ว"เมอิพูด
               "งั้นเอาเป็นว่ากลับเลยแล้วกัน  ไม่ต้องไปดูมันแล้วขี้เกียดด้วยอยากกลับไปเล่นเกม" ฉันพูดตัดบทแล้วเดินนำออกจาโรงยิมไป
               "คาเอะรอด้วย!!!!" 
               "อ่าว  ปอม" 
               "กลับบ้านด้วยกันไหม  แล้วไมค์ กลับไง" ฉันถามปอมออกไป  พอดีมีเรื่องกันนิดหน่อย...ฉันกับไมค์เลยกลางเป็นต่างคนต่างอยู่  ต่างคนต่างทำเป็นมองไม่เห็นกัน  ความจริงมันก็ไม่หน่อยหรอก  ถึงขนาดฉันเคยคิดว่าจะฆ่าไมค์ให้ได้  
               "ไมค์รายนั้นพี่เขามารับกลับไปแล้ว  ส่วนฟางมันไปงานเลี้ยงกับพ่อ  เลยไม่มีเพื่อนกลับด้วยนะ" 
               "อืม  งั้นไปกันบอกไว้ก่อนวันนี้ฉันนั่งรถเแอร์กลับ"
               "งะ  ใจร้ายอะเค้าไม่มีตังออกเงินให้เค้าหน่อยสิ" ใช้มุกออน่ค่ะทุกท่าน  เรื่องออน่เป็นที่หนึ่งเลยยัยนี่  
               "เออๆ  ก็ได้แค่วันเดียวนะ"
               "ค่าา"
               ในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดินต่อ  ฉันก็ได้ยินบทสนทนาที่ทำให้เท้าของฉันชะงักกระทันหัน
               "เฮ้ย  เห็นว่ามีเด็ก ม.5 ห้อง 10 ไปมีเรื่องกับเด็ก ม.4 ห้อง 1 อยู่ที่หลังโรงเรียนวะ  ไปดูกันไหม" 
               "เฮ้ยจริงดิไอ้เด็กคนไหนมันกล้าไปมีเรื่องกับห้อง 10 วะ  ห้องนั้นนะไอ้ซีมอนอันธพาลอันดับหนึ่งของโรงเรียนคุมเลยนะ"
               "ป่าวไอ้เด็กนั้นไม่ได้หาเรื่องก่อนแต่ไอ้ซีมอนต่างหากที่ไปมีเรื่องกับไอ้เด็กม.4"
               "อ่าว  เป็นงั้นไป  ปกติไอ้ซีมอนมันไม่เที่ยวหาเรื่องคนไปทั่วนะ  แล้วยิ่งเป็นเด็กแบบนี้  มันยิ่งไม่ยุ่งเลยไม่ใช่หรือไง"
               ฉันฟังบทสนธนาของไอ้พวกนี้ไปเรื่อยๆ  มันก็ฟังเพลินดีอยู่หรอกนะถ้าไอ้บทสนธนานั้นไม่มีห้องของ น้องชายฉันมาเกี่ยวด้วย  ถ้ามันไม่เกี่ยวก็ดีไปแต่ถ้าเกี่ยวละก็  ไม่อยากจะคิดเลย 
               "นี่แกว่ามันจะเกี่ยวกับคาโอะไหม  ฉันรู้สึกกลัวๆไงไม่รู้สิ" ไม่แปลหรอก็เธอเล่นรักมันเหมือนน้องชายแท้ๆ  ยิ่งกว่าฉันที่เป็นพี่มันสะอีก
               "ก็ถ้าแฟนไอ้ซีมอนมันไม่ได้แอบไปชอบไอ้คาโอะมันน่านะ"
               ชัดเลย
               น้องชายตูนี่หว่า!!!!!
               ฉันกับปอมมองหน้ากันแล้วส่งสายตาประมาณว่า  'จะไปเดินเล่นหลังโรงเรียนก่อนกลับบ้านดีไหม'  ยัยปอมพยักหน้าแล้วก็.....
               "ถ้าไอ้พวกหน้าหมานั้นทำน้องฉันเจ็บละก็  เกิดใหม่สถานเดียว!!!!" แล้วยัยนั่นก็วิ่งออกไป
               ตกลงว่าไอ้คาโอะมันเป็นน้องฉันหรือน้องเธอกันแน่ฟะ
               ฉันก็ออกวิ่งตามปอนไปที่หลังโรงเรียน  อดทดหน่อยนะคาโอะพี่สาวกำลังไปช่วยแล้ว  อย่าเป็นไรไปสะละไม่งั้นคนที่จะซวยคือฉัน
               ซวยที่จะโดนแม่หักค่าขนมตามแผลบนตัวแกนะสิ!!!
               แล้วฉันจะเอาอะไรกินวันพรุ่งนี้
ณ   หลังโรงเรียน (เล่นง่ายๆเลย)
               "ไอ้หน้าหมา/ซีมอน" ฉันกับปอมตระโกนขึ้นพร้อมกันทำให้ไอ้ซีมอนหหยุดทำการต่อหน้าไอ้คาโอะน้องชายฉันแล้วหันกลับมามองพวกฉัน
               "อะไรยัยหน้านิ่ง"ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมมันเรียกฉันแบบนี้  ก็เพราะว่าเราอยู่ห้องเดียวกันนะสิ  แล้วไอ้ฉายาหน้านิ่งนี่ก็ได้มาจากตอนที่มันปาปีเตอร์กันในห้องแล้วมันมาตกอยู่บนหัวฉัน  ฉันเลยหยิมปีเติร์ขึ้นมาแล้วปาใส่หัวไอ้ซีมอน  เลยได้ฉายาหน้านิ่งมา  เพราะตอนจับปีเตอร์ขึ้นมาปาหน้าฉันนิ่งมาก ก็แค่นั้น
               ฉันหันไปดูไอ้สภาพคาโอะ  แล้วก็ต้องตกตะลึง  แผลที่ข้างแก้ม  รอยช่ำที่แขน  หัวแตกมีเลือดอาบ  8000 บาทบินไปแล้ว(ขอเวอไว้ก่อนความจริงแค่ 800 - - )  แง่  ตายแล้วฉันแม่ยิ่งเป็นพวกห่วง+หวงลูกชาย อยู่ด้วย  งานนี้ไม่มีตังกินแน่หมดกันชีวิตฉัน
               แล้วทั้งหมดก็เป็นเพราะไอ้ซีมอน  แต่แม่สอนว่าถ้าจะกำจัดอะไรต้องกำจัดจากต้นเหตุ  เพราะงั้นก็
               "ยัยอกโตที่อยู่ตรงนั้นนะมาต่อยกับฉันสักยกเป็นไง" นี่ละวิธีของบ้านฉัน
               "อะไรยะ  ทำไมฉันจะต้องไปต่อยกับเธอมิทราบ"
               "ก็เพราะว่าเธอมาชอบคาโอะนะสิ  แล้วก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้คาโอะโดนต่อย  เธอไม่รู้หรอกว่าถ้าคาโอะโดนต่อย  จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง ค่าขนมฉันจะโดนหัก  แล้วฉันจะเอาอะไรกินพรุ่งนี้" 
               พวกนั้นมองหน้าฉันอย่างเอื่อมระอานี่ฉันพูดอะไรผิด  ก็แค่พูดตามตรงนี่  แล้วฉันก็ไม่เสียเวลาคิดให้มาก  ฉันพุ่งตัวไปชกที่หน้าท้องของยัยอกโตยัยนั้นทรุดตัวลงนอนกับพื้น  ฉันไม่เสียเวลาให้ยัยนั้นลุกขึ้นมาตั้งหลัก  ฉันกระทืบเข้าที่กลางหลังยัยอกโตจนยัยนั้นทรุดลงไปอีกรอบ
               "ยัยหน้านิ่งทำอะไรนะ  แบบนี้มันขี้โกงกันนิ  ยัยนั้นยังไม่ทันรุกเลยไปซ้ำเขาทำไม  ยัยหน้าตัวเมีย" โดยไอ้ซีมอนมันด่าค่ะ  
               "ทำร้ายผู้หญิง  ซ้ำคนเจ็บ  กระทืบคนล้ม  แล้วทำไมละก็ฉันเป็นผู้หญิงนิทำแบบนี้ก็ไม่เห็นแปลก  หน้าตัวเมียแล้วไงละ" ฉันพูดแล้วจับแขนยัยนั่นแล้วเหวี่ยงไปหาไอ้ซีมอน  
               "ต้นเหตุถูกกำจัด"
               ฉันเดินไปหาอาโอะที่่ค่อยๆลุกขึ้นยืน  สายตาของมันที่มองมามีแต่ความรู้สึกผิด  ฉันเลยตบไหลมัน
               "แค่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังก็พอ" ฉันพูดแล้วดึงแขนพยุงมันขึ้น
               "คาโอะเป็นไงบ้าง"
               "ก็ปกติครับพี่"
               "ตอบแบบนี้น่าจะยังโอเคอยู่  แต่ถ้าแกอธิบายเรื่องทั้งหมดไม่ดีละก็ค่าขนมแกโดนฉันริบแน่หึ หึ" ฉันทำหน้าโรคจิตแล้วมองมาที่ คาโอะ
               เมื่อเย็นก็ผ่านมาได้ด้วยดีโดยที่ไม่มีใครเจ็บตัว(แล้วยัยออกโตนั้นละ)ค่าขนมฉันก็ยังอยู่ครบ  โดยไอ้คาโอะให้เหตุผลกับแผลบนตัวว่า  วันนี้ความ Hot ของผมสงสัยมันจะเกินลิมิตมากไปหน่อย  พวกผู้หญิงเลยตบตีกันเพื่อแย่งผม  พี่เขาพยายามเติมที่แล้ว  แต่ผมก็ยังโดนลูกหลงจากการตบตีนั้น  และด้วยเหตุผลนี้เราก็รอดมาได้ถึงวันนี้  แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาใจอยู่
               คาโอะมันไปเรียนวิชาแหล่สดกับนิสัยหลงตัวเองมาจากไหน  เล่นได้เนียนจนฉันละทึ่งเลย  ฉันเหล่มองคนข้างตัวก่อนลุกขึ้นเอาจานไปเก็บ 
               "คาเอะวันนี้เจออะไรแปลกๆหรือปล่าว" พอแม่ถามออกไปแบบนั้นคาโอะเลยหยุดกินข้าวแล้วมองมาที่ฉันอีกคน
               เออ  คือคุณแม่ช่วยขยายความหน่อยได้ไหมว่าไอ้แปลกๆที่แม่ว่ามันแปลกยังไง  เหมือนกับตอนที่เห็นไอ้คาโอะมีโรคหลงตัวเองพ่วงติดมาด้วยโรคแหล่สดมาเป็นอาการแทรกซ้อนหรือปล่าว(ยังไม่จบ)
               "ก็ปกตินิแม่  ไม่เห็นมีอะไรแปลกไปเลย  ถามทำไมอะแม่"ฉันตอบแม่ไป
               "จร้า  ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว  รีบขึ้นไปอาบน้ำนอนสะนะ" ฉันมองแม่กับคาโอะอย่างงง  แล้วเดินขึ้นไป  ฉันว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง  คาโอะมันส่งสายตาแปลกๆมาเหมือนกำลังตรวจสอบฉันอยู่  แล้วสายตาเมื่อตอนนั้นก็เหมือนกันสายตาที่ฉันคิดว่ารู้สึกผิดที่ทำให้ฉันจะโดนแม่ด่า  ถ้าความหมายของสายตานั้นไม่ได้มีความหมายแบบนั้น  แล้วมันหมายความว่ายังไง  ฉันเก็บความ   สงสัยเอาไว้ในในแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเองไป