God Problem : หมายถึงรัก

          "เฮ้ย!!  อาทิตย์นึงแล้วนะไอบอย เย่อร์น้องคนนั้นยังวะ" ป๊อดเพื่อนสนิทของผมถามขึ้นขณะที่พวกเรากำลังรอต่อทีมเตะบอลกันอยู่
 
          "เย่อร์ไรมึงวะ คืนนั้นน้องเขามาบอิบอ๋าย เลยพาไปนอนห้องน้ำค้างนะ" ผมแก้ตัวแต่หลุดปากพูดบางอย่างออกไปแบบไม่ตั้งใจ
 
          "เอ้า!! มึงเข้าไปห้องน้ำค้างมาแล้วหรอวะ"
 
          "ไม่ได้ตั้งใจโว๊ย แค่บังเอิญไปเห็นเธออยู่คอนโดเดียวกับกุเท่านั้นเอง"ผมแก้ตัวไปขณะที่ผมกำลังผูกเชือกรองเท้าเพื่อเตรียมตัวลงสนาม
 
          "เชี่ยนี่ ทีมโฆษณานี่หว่า" ป๊อดพูดเบาๆกับผมที่กำลังยืนประจำตำแหน่งในสนาม ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองทีมที่ผมกำลังเผชิญหน้าอยู่ในสนาม ดูแต่ละคนสิ ไม่ต้องเตะบอลหรอก ต่อยมวยดีกว่า หุ่นแม่งให้*
 
          "เอ้า เด็กๆเคาะบอลให้ครบหมดทุกคนก่อนนะ เดี๋ยวบ่นว่าไม่ได้แตะบอล" เสียงของเพื่อนที่รู้จักกันในมอตะโกนมาจากทีมนู๊น เป็นการบ่งบอกว่าเปิดศึกวาจากันอีกแล้ว
 
          "เดี๋ยวรู้เลยละจ๊ะ น้องรัก" ป๊อดตะโกนกลับไป เป็นการกระทบวาจากันในหมู่เพื่อนๆแล้วจึงเขี่ยบอลเริ่มเตะกัน
 
          ทีมเราชนะอยู่ประมาณ 3-4 ทีมเห็นจะได้ ที่ทีมเราชนะรวดนะก็เพราะผมกับไอเจ้าป๊อดเนี่ยเคยเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ ม.ปลายแล้วละ สาวๆเรียกเป็นฉายาติดหูแล้วละ ว่า "คู่ขาหน้าหล่อ" ผมก็ไม่ค่อยอยากโม้ซักเท่าไหร่หรอกนะ
 
          "จะไปซื้อน้ำก่อนนะ เหนื่อยวะ"แล้วผมก็เดินออกมาจากสนามเพื่อขับมอไซค์ไปยังเซเว่นที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร มันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำประจำอยู่แล้วในการซื้อน้ำ เพราะว่าอะไรรู้ไหม? เพราะว่าเด็กเซเว่นสาขานี้น่ารักนะสิ ฮ่าๆ ถ้าไอป๊อดมันรู้มันคงไม่ยอมให้ผมไปซื้อแน่ๆ หลังจากซื้อน้ำเสร็จผมกำลังจะขับกลับไปที่สนาม ผมไปเห็นน้ำค้างรอรถเมล์อยู่พอดี พวกคุณคิดว่าผมจะทำอย่างไรละ???...
 
          "รอเมล์ฟรีอะ รอนานนะ" เสียงของผมทำให้เธอตกใจแล้วหันมามอง แต่ไม่ไช่เธอคนเดียวกลุ่มคนที่รอรถเมล์เหมือนเธอก็มองผมด้วยกันเป็นสายตาเดียว
 
          "รอมาทั้งชีวิตแล้วละ"
 
          "นี่เธอไม่รู้หรอว่าเราหมายถึงอะไร" ผมถามเธออีกครั้ง
 
          "นายตกภาษาไทยละสินะ ถึงไม่เข้าใจความหมายที่ตัวเองพูดหรือว่านายความจำสั้นลืมคำพูดที่นายพูดออกมาเมื่อกี้นี้" เธอทำสีหน้ายียวนกวนประสาท
 
          "เราจะกลับห้องพอดีเลย ไปด้วยกันสิ พลังงานหารสองไง"ผมยื่นหมวกกันน๊อคให้กับเธอ คนทั้งป้ายรถเมล์นั้นยืนมองผมกับเธอ บางทีนะพวกเขาอาจจะลุ้นให้เธอรับหมวกของผมก็ได้(บางที) เธอยืนอยู่ซัพพักหนึ่งแล้วก็กระชากหมวกจากผมไปแล้วก็ตะเกียกตะกายขึ้นรถผมอย่างไม่มีทางเลือก หรืออาจจะมีแต่เธอเลือกที่จะมากับผม
 
ณ สนามบอล
 
          "ไหนนายบอกจะกลับบ้าน" เธอพูดทันทีหลังจากเห็นผมขับเข้ามายังสนามฟุตบอลที่ผมกำลังไปเตะ
 
          "เราบอกว่าจะกลับไม่ได้บอกว่าจะกลับเลย"เธอลงจากรถแล้วมายืนจ้องหน้าผมรอผมจอดมอไซค์ให้เสร็จ
 
          "งั้นชั้นจะกลับแล้ว" เธอเดินหนีจากผมไปยังทางออก ผมรีบดึงกระเป๋าถือของเธอมาแล้วเก็บไว้ที่ใต้เบาะอย่างมิดชิด
 
          "เจอกันน๊ะจ๊ะ เบบี๋" ผมโบกมือให้เธอ แล้วเดินเพื่อกลับไปยังสนาม ขณะที่นำเอาน้ำที่ซื้อมาเต็มถุง 2 ถุงไปด้วย
 
          "นายนี่นับวันยิ่งกวนตรีนดีจัง" แล้วเธอก็เดินตามผมมายังที่นั่งรอข้างใน ผมหยุดรอเธอแล้วส่งเงินให้เธอ 40 บาท
 
          "นี่เธอ ไว้กินขนมนะ" แล้วผมก็เดินแบบน้ำเข้าไปยังสนาม ผมวางขวดน้ำไว้ไกล้ๆทีมของผม ป๊อดยิ้มมาหาผมแบบเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างรุนแรง ผมหันไปมองเธอยังที่ที่ผมปล่อยเธอเอาไว้ เธอชูนิ้วกลางใส่ผมอย่างรวดเร็ว แล้วเมินหน้าไป ผมยิ้มให้กับการกระทำของเธอเล็กน้อยแล้วหัวเราะในใจ
 
          "พ่อหนุ่มไหนบอกงั้นๆ แล้วพามาสนามทำไมวะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นพาเด็กมึงมานั่งรอเลยนี่หว่า" ป๊อดถามผมหลังจากที่ผมกำลังดื่มน้ำอย่างหิวโหย
 
          "เฮ้ย บังเอิญไปเจอข้างทางเลยสอยมาซะหน่อย"
 
          "ชีวิตมึงเนี่ยเรื่องบังเอิญเยอะเนอะ จำไว้เว้ยในโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญมาตั้งแต่แรกแล้ว มันมีอยู่2อย่างคือ ตั้งใจมาก  และ  ตั้งใจน้อย เว้ย" ป๊อดปล่อยคำคมทิ้งไว้ให้ผมแล้วเดินลงสนามไป ทำเอาผมอึ้งไปเลยนะขณะหนึ่ง
 
          เสียงหอบของทุกคนของทุกคนหลังจากเตะครบเวลามารู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว ขณะนั้นผมจำได้น่าจะเวลาประมาณ 1 ทุ่ม ผมเปลี่ยนรองเท้าแล้วเข้าห้องน้ำล้างหน้า ล้างตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วออกมาหาเธอ เธอไม่อยู่แล้วผมรีบจ่ายเงินค่าสนามให้กับป๊อดแล้วเดินออกมาข้างนอกพร้อมกระเป๋าเก็บรองเท้าในทันที ผมเห็นเธอยืนซื้อ    ไอศรีมที่ใส่ขนมปังอยู่ซึ่งมาพร้อมรถเข็นเธอหันมาทางผมพอดี
 
          "นายกินมั๊ย เดี๋ยวเลี้ยงเองพอดีเลย 20 บาทพอดีสองคนเลย" เธอสั่งไอศรีมแล้วยื่นเงินให้กับลุงคนขายทันที โดยไม่ถามผมซักคำว่าอยากกินมั๊ย รู้ตัวอีกทีเธอก็ถือขนมปังใส่ไอศรีมกะทิเดินมาทางผมแล้ว
 
          "กินเปล่า" เธอยื่นขนมปังหนึ่งในนั้นให้ผม
 
          "เงินเรา เราก็ต้องกินสิ" ไม่รู้สินะผมว่าเจอใครต่อใครมามากมาย จีบใครต่อใครมาก็เยอะพอสมควรทุกคนสวยและน่ารักหมดทุกคนในสายตาของผม แต่ยัยคนนี้สวยอยู่หรอกแต่ยังไม่ตรงตามสเป๊คของผมเลย(มั้ง) แต่เธอก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร แบบนี้ละมั้งที่ใครๆต่างเรียกว่า "สเน่ห์" ผมโดนมันเล่นงานเข้าแล้วละ แต่ทำไงได้ละเรารักเธอไม่ได้หรอก เพราะว่าเธออยู่สูงเกินกว่าที่คนนิสัยไม่ดีอย่างผมจะดึงเธอมาเคียงคู่ได้อย่างสมเกียรติ แล้วเธอคงไม่รู้สึกอะไรกับเราอยู่แล้วด้วยละมั้ง  เรา 2 คนนั่งกินไอศรีมขนมปังกะทิกันซะหมดอย่างอร่อย
 
          "รู้ป่าว เราไม่เคยกินขนมปังใส่ไอศรีมมาก่อนเลยนะราดนมโรยถั่วด้วย"
 
          "นายนี่เกิดมาอาภัพมากเลยรู้ตัวบ้างไหม"เธอตอบกลับหลังจากกำลังกินไอศรีมคำสุดท้าย
 
          "ข้าวเหนียวที่อยู่ใต้ไอศรีมอร่อยมากเลย"
 
          "ถ้าชอบ คราวหน้าจะซื้อให้ทั้งรถเข็นเลยดีมั๊ย"
 
          "เราตักไม่เป็นหรอกนะ งั้นเธอต้องมาตักให้กินโอเครป่าว กินกันให้เบาหวานรับประทานไปเลย"เธอหัวเราะแล้วยิ้มออกมา หลังจากนั้นเธอก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ ผมสังเกตุมือผมก็เปื้อนไอศรีมที่ละลายเหมือนกันจึงเดินตามเธอไป แต่แยกเข้ากันคนละห้องน้ำ ชาย หญิงนะ อย่าเข้าใจผิด
 
          "จะกลับกันได้ยัง" เธอถามผมขณะที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำมาที่รถมอไซค์คันเดิม เป็นเวลาเดียวกันกับพวกเพื่อนผมเดินออกมาจากสนาม
 
          "โถ่ นึกว่าหายไปไหน"ป๊อดถามผมแล้วเดินมาข้างๆผม
 
          "ว่าไงคืนนี้ จะไปก็เจอกันที่เดิม เวลาเดิมละกัน คืนนี้นัดเด็กเอาไว้ด้วย เด็ดเชียวละ" ผมแตะไหล่ป๊อด 2 ที แล้วพยักหน้าให้
 
          "คืนนี้จะไปไหนกันหรอ" เสียงของเธอดึงซีนเจ้าป๊อดไปโดยสิ้นเชิง
 
          "ไปในที่ที่เธอไม่ควรไปไงละ"
 
          "ทะเลทรายหรอ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกวนเล็กน้อย
 
          "ใช่ ทรายเยอะมากเลย" ผมรับมุขเธออย่างหนีไม่ได้แล้วหันไปเตรียมตัวกลับห้อง  
 
          แล้วเราสองคนก็มาถึงทางแยกชั้น 16 ทางซ้ายห้องผม ทางขวาห้องเธอ ชั้น 16ทั้งชั้นมีห้องผมกับเธออยู่แค่2ห้องเท่านั้น จึงดูเป็นส่วนตัวขึ้นมาหน่อย ผมไม่ได้พูดกับเธอเลยแล้วเดินเลี้ยวซ้ายกำลังจะเข้าห้อง
 
          "อย่ากลับดึกละ แล้วก็อย่าพาผู้หญิงมานอนห้องชั้นดึกๆอีกละ อ้วกเต็มโซฟาเลยคืนนั้น" เธอพูดด้วยเสียงที่ผมไม่เคยฟังมาก่อนจากปากเธอก่อนหน้านี้ ผมนิ่งซักพักแล้วยิ้มตอบกลับไป เธอทำเอาผมหน้าชาไปเลยทีเดียว
 
         "ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงกัน ขอโทษเรื่องคืนนั้นด้วยละ" ผมตอบกลับแล้วรีบเข้าไปในห้องเพื่อข่มสีหน้าที่ทำถ้าว่าจะแดงออกมา
 
..คืนนี้อากาศหนาวเป็นพิเศษ ผมเปิดทีวีเห็นว่า ใกล้จะปีใหม่แล้วผมพึ่งนึกออกเมื่อกี้นี้เอง เวลาแต่ละวันของเราผ่านไปเร็วเหลือเกินสินะ เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง ให้ตายสิผมลืมบอกฝันดีกับเธอ แต่ไม่เป็นไรหรอกอยู่กันแค่นี้วันอื่นค่อยบอกก็ยังไม่สายสินะ...
 
..ฝันหวานนะ คนดี...