God Problem : หมายถึงรัก

          "รายงานเรื่องนี้ต่อบอสด้วย เราพบตัวเธอแล้ว" ผู้ชายใส่ชุดสูตรสีดำคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมเสาไฟต้นหนึ่ง
 
บริเวณหน้าบ้านของ อภิญญา เบญจวรรณ หรือ น้ำค้าง
 
  ณ บ้านป๊อด
 
          "พ่อครับวันนี้แม่ทำข้าวหมกไก่ที่พ่อชอบให้กินด้วย" เด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากเห็นพ่อของเขากลับมา
 
          "ว่าไงลูกพ่อ โรงเรียนเป็นไงบ้าง ไหนมาให้พ่อดูสิมีใครรังแกลูกรึเปล่า" ป๊อดอุ้มลูกของตนเองหลังจาก
 
ถอดรองเท้าเสร็จแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
 
          "ทำไมวันนี้กลับเร็วจังค่ะ ฉันยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย" พลอยตะโกนออกมาจากห้องครัว
 
          "นั่งดูสัตว์ในทีวีไปก่อนนะลูก" ป๊อดวางลูกของตนเองที่โซฟาหน้าทีวีซึ่งกำลังเปิด รายการ ส่องสัตว์ อยู่
 
          "คุณเบื้องบนรายงานมาให้ผม ต้องไปที่กระบี่ซัก 1-2 อาทิตย์นะ" ป๊อดเดินเข้าไปในครัวพร้อมกันโอบ
 
กอดพลอยจากด้านหลัง
 
          "ไปเถอะคุณมันคืองาน แล้วให้ไปสืบคดีอะไรหรอค่ะ ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้" พลอยกุมมือที่มีแต่กล้ามเนื้อ
 
 ของป๊อดซึ่งโอบเอวเธออยู่
 
          "ความลับจ๊ะ" ป๊อดหอมแก้มพลอยไป 1 ฟอด แล้วเดินขึ้นไปเก็บกระเป๋า
 
หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วเดินลงมาข้างล่าง
 
          "พ่อจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวหรอครับ" ลูกชายของเขาพูดขึ้นหลังจากนั่งรอทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน
 
          "เห็นว่าไปกระบี่ บอยเพื่อนสนิทคุณ น่าจะช่วยคุณได้ดีนะ" พลอยพูดขึ้นหลังจากวางจานข้าวหมกไก่จาน
 
โตลงบนโต๊ะ 3 จาน พร้อมกับ ช้อนส้อม แก้วน้ำ
 
          "ผมยังไม่ได้ติดต่อเลย กะว่าจะเซอร์ไพรซ์นะ" ป๊อดตักข้าวเข้าปาก
 
          "พ่อสัญญาจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวนี่ครับ"
 
          "งานด่วนเข้ามานะลูกพ่อ อีกไม่นานพ่อก็จะกลับมาแล้วละ" พลอยสังเกตุแววตาของป๊อดซึ่งไม่เหมือน
 
อย่างเดิมที่เคยออกไปสืบอะไรต่างจังหวัด
 
          "คุณกังวลอะไรค่ะ" พลอยถามขึ้นหลังจากที่เราสามคนกินข้าวกันเสร็จแล้วลูกของเธอนั่งทำการบ้านอยู่ข้างในบ้าน
 
          "คุณต้องเข้าใจผมนะ รู้น้อยเข้าไว้ดีที่สุด" ป๊อดพูดพลางยิ้มให้กับภรรยาสุดที่รักของเขา
 
          "นี่ค่ะ ข้าวกล่องระหว่างทางเผื่อคุณหิว" พลอยยื่นกล่องข้าวที่ดูเล็กแต่้อัดแน่นไปด้วยข้าวจำนวนไม่ใช่น้อย
 
          "ผมคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแน่เลย ที่มีภรรยาทำอาหารอร่อยจนผมไม่สามารถหนีจากคุณไปได้"
 
          "ผมไปแล้วนะ" ป๊อดปิดประตูรถหลังจากเก็บสัมภาระเข้าไปในรถเรียบร้อย
 
          "เดินทางดีๆนะค่ะ" พลอยตะโกนแล้วมองรถของป๊อดแล้วออกนอกรั้วบ้านไป
 
          "เขาออกมาแล้ว"
 
          "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น จับตาดูไว้อย่างเดียวนายท่านสั่งมาอย่างนี้" กลุ่มผู้ชายคุยกันผ่านโทรศัพท์มือถือ
 
ภายในรถยนต์ที่จอดแอบอยู่หน้าบ้านป๊อด
 
          "ครับ" หลังวางสายรถคันสีดำทะมึนตามรถของป๊อดออกไป
 
 ณ จังหวัดกระบี่
 
          "จะทำอย่างไรต่อเรื่องผู้หญิงคนนี้ครับ"
 
          "พาตัวเขามาที่นี่ อย่างทำอะไรรุนแรงละ" ผมวางสายแล้วเดินออกมาระเบียงขั้น2ของบ้านผม
 
          "คุยอะไรกันหรอค่ะบอย" เคธี่เดินออกมาจากห้องทำงานผมแล้วมายืนอยู่ด้านหลังผม
 
          "ผมบอกคุณแล้วอย่าพูดชื่อนี้อีก" ผมหันพาสายตาอันแสนเย็นเฉียบจ้องไปที่เธอแต่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ
 
          "ฉันไม่อยากจ้องตาคุณเลย นัยต์ตาของคุณน่ากลัวจนทำฉันหนาวไปทั้งตัว"
 
          "เข้าใจที่ผมพูดมั๊ย อย่าพูดชื่อนั้นอีก" ผมพูดซ้ำสองแต่เน้นคำนิดหน่อยจากเดิม
 
          "ค่ะ ไซเอน" เธอพูดจบแล้วเดินหลับเข้าไปยังห้องทำงานของผมแล้วเธอก็นั่งลงที่โต๊ะของเธอ
 
          ผมจิบไวน์ที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะตรงระเบียงชั้น2ของบ้านของผม ผมมองออกไปยังทะเลที่อยู่เบื้องหน้า ทุกเย็นผม
 
มองดูมัน ทุกวัน ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมเห็นแล้วไม่คิดถึงมัน ดวงตะวันกำลังลับขอบฟ้า แสงสีส้มและแดง คือสี
 
ของก้อนเมฆรอบๆดวงตะวันนั้น ผมอยากเห็นภาพแบบนี้กับเธอจัง
 
          "เขากำลังเดินทางมาครับท่าน" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดกับผมจากด้านหลัง
 
          "เตรียมเรือด้วย ฉันจะเข้าไปยังตัวจังหวัดซะหน่อย" 
 
          "ฉันไปด้วยนะค่ะ" เคธี่พูดขึ้น
 
          "ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ"
 
          "แต่..." เธอยังไม่ทันพูดจบเธอต้องหยุดพูดชะงักทันที หลังจากมองนัยต์ตานั้นที่แสนเย็นชาของบอย ในร่างของไซเอน
 
          "ฉันจะไปคนเดียว" ผมพูดกับบอดี้การ์ด โดยที่เขาคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองผมได้แต่ก้มหน้าแล้วรับ
 
ฟังคำสั่งของผมแต่เพียงผู้เดียว
 
 ณ เวลากลางดึกในโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่
 
          "มีห้องพักว่างมั๊ยครับ" ป๊อดพูดกับประชาสัมพันธ์ชั้นล่างของโรงแรมนั้น
 
          "อ้าว ป๊อดมาได้ไงวะเนี่ย" ผมตะโกนขึ้นจากด้านหลังของเขาแล้วยิ้ม
 
          "กุว่าเรื่องบังเอิญในชีวิตมึงจะมากเกินไปวะเพื่อนรัก ฮ่าๆๆ" ป๊อดเดินเข้ามากอดผมอย่างดีใจพี่ได้พบกันอีก
 
          "มาเที่ยวหรอวะ แล้วทำไมมาคนเดียว"
 
          "มาทำงานนิดหน่อยวะ พักที่นี่หรอ" ป๊อดถามขึ้นหลังจากคลายกอดนั้นออกแล้วยืนคุยกัน
 
          "มาส่งเด็กกุนะ กำลังจะกลับแล้ว"
 
          "แก่แล้วยังไม่ทิ้งลายนะมึง หัวงูเอ้ย" ป๊อดตบหัวผมเบาๆ บอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆที่กำลังซ่อนอยู่ขยับมอง
 
เล็กน้อย ผมเหลือบตาไปมองพวกเขาเหล่านั้นทำให้บรรยากาศดูเย็นลง
 
          "งานอะไรวะที่มึงมาทำ" ป๊อดเงียบหลังจากที่ผมถามขึ้น
 
          "กุต้องให้มึงช่วยนิดหน่อยวะ พอรู้จักคนเยอะมั๊ย" ป๊อดถามขึ้น พร้อมกับสะพายกระเป๋าหลังจากที่ทิ้งมัน
 
ลงกับพื้นเพราะกอดผม
 
          "ตามหาใครวะ" ผมถามขึ้น พร้อมกับมองตาป๊อดผ่าแว่นตาดำที่ผมสวมอยู่
 
"ไซเอน ไทม์.....God Father คนสุดท้ายของเมืองไทย"