Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

     "ฉันจะ...ฆ่าเธอซะ!"

     "เมื่อกี้...เธอว่าอะไรนะ"

     ฮิโรมิพยายามถามทวนคำพูดที่อควารอยด์หน้าใหม่เพิ่งจะกล่าวประกาศิตไปเมื่อสักครู่นี้อีกครั้งเพื่อหวังว่าที่เธอได้ยินนั้นเป็นเพียงการสั่นสะเทือนที่ผิดพลาดของประสาทรับเสียงเท่านั้น หากแต่สิ่งที่สมองของเธอแปลออกมานั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง...


     "ฉันจะฆ่าเธอ... ยัยเทอร์รารอยด์!"


     สคริวล่าพูดด้วยเสียงที่แผ่วมาก เหมือนในน้ำเสียงเมื่อครู่จะมีน้ำตาแฝงอยู่ด้วย ไม่ใช่เพราะว่าสคริวล่าได้รับคำสั่งที่เธอไม่อยากจะทำ... แต่เพราะเธออัดความเคียดแค้นจำนวนมากเข้าไปในน้ำเสียงด้วย เรื่องนั้นฮิโรมิเข้าใจดี


     "เอางั้นก็ได้... ถ้ามันจะทำให้เธอสงบใจลงได้ละก็นะ"

     ฮิโรมิไม่อยากที่จะต่อสู้กับเพื่อนใหม่ที่ไม่ยอมรับเธอเป็นเพื่อน ทั้งอย่างนั้นเธอกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งที่แฝงอยู่ในดวงตาที่เปล่งประกายความแค้นคู่นั้นด้วย... เป็นความรู้สึกที่เศร้ามาก


     "อย่ามากวนประสาทฉันนะ!! จริงสิ..! ที่จริงฉันก็รู้มาอย่างนึงนะ...เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ"

     สคริวล่าเปิดฉากพุ่งเข้าใส่ฮิโรมิทันที แววตาของเธอตอนนี้เหมือนกับจะฆ่าเธอให้ตายอย่างทรมานที่สุด...เท่าที่ฮิโรมิจะทนมีชีวิตอยู่ได้



               ...............................................




     "นี่มัน...เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!"

     ฮิซาชิสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขา มันรู้สึกแย่เอาซะมากๆ...

     "มีอะไรเหรอ..!?" สาวน้อยอีกสองคนรู้สึกได้ถึงความกังวลใจที่อัดแน่นจนต้องระบายออกมาทีละนิดของฮิซาชิ พวกเธอรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอดจะทำอะไรต่อไป... เมื่อไม่เห็นทั้งฮิโรมิและสคริวล่าตามมาเป็นเวลานานแล้ว


     "เดี๋ยวฉันจะรีบตามไป... พวกเธอล่วงหน้าไปก่อนเถอะ!"

     เมื่อเห็นฮิซาชิทำสายตาเด็ดเดี่ยวในการตัดสินใจแล้ว มิคาสะก็พาโยโซระมุ่งหน้าต่อไปทันที


     "อย่าตายเชียวนะ... ฮิโรมิ... สคริวล่า..."

     เมื่อseiriอีกสองคนที่เหลือมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ พลันปรากฏฝูงแมลงวันขนาดใหญ่ระดมเข้ามาจู่โจมพวกเธอ กลุ่มหมอกสีดำที่อัดแน่นจนกลายเป็นแท่งสีดำแข็งพุ่งเข้าชนใส่ทั้งสองคนจนตกลงไปกระแทกพื้นอย่างจัง

     ก่อนที่ฝูงแมลงวันนั้นจะรวมตัวกันจนกลายเป็นรูปร่างชายคนหนึ่งลอยอยู่เหนือพวกเธอ... รูปร่างของผู้ที่ปรากฏตัวจากฝูงแมลงตอมขยะนั้นดูเหมือนจะเป็นอีกเพศหนึ่งที่ไม่ใช่ทั้งชายและหญิงมากกว่า

     "ให้ตายสิ... นี่เจ้าสคริวล่ายังไม่จัดการพวกเธออีกอย่างนั้นเหรอนี่... ก็ว่าให้คำสั่งไปแล้วนะ..."


     ประโยคเมื่อครู่นี้ทำเอาทั้งสองคนงงไปตามๆกัน แล้วมิคาสะก็นึกอะไรขึ้นมาได้...

     "หรือว่า... เป็นแกเองเหรอ คนที่น้องสาวฉันเรียกว่า'นายเหนือหัว'น่ะ!"


     เมื่อseiriผู้เป็นพี่สาวที่มีชีวิตรอดเป็นคนสุดท้ายของลูกน้องมันเอ่ยสิ่งที่คิดไว้ออกไป ชายสวยคนนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างน่ากลัวทันที เสียงหัวเราะของมันทำให้นกที่อยู่บริเวณนั้นบินหนีไปหมดจนเหลือเพียงผืนป่าเปล่าๆและบรรยากาศที่เงียบเชียบปราศจากเสียงจากสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากใบไม้ที่สีกันไปมาตามสายลมเท่านั้น


     "แย่จริงๆนะ... เสียงหัวเราะของฉันออกจะไพเราะขนาดนั้น พวกแกกลับบินหนีหน้าตาเฉยได้ยังไง!!"

     ชายผู้นั้นมองดูฝูงนกที่พากันหนีจากจุดนั้นกันจ้าละหวั่นก่อนจะเผยยิ้มที่ริมฝีปากสีแดงสดราวกับแต่งหน้ามาก่อนแล้ว เขายกแขนขี้นชี้ไปทางฝูงสกุณาก่อนจะปล่อยแมลงวันออกมาจากแขนเข้าล้อมฝูงนกเอาไว้จนกลายเป็นก้อนมวลสีดำที่หดเข้าขยายออกอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ฝูงแมลงวันกระจายตัวออก นกพวกนั้นก็เน่าตายทันที


     "นี่แหละพลังของฉัน... พวกหล่อนรับไปก็แล้วกันนะยะ!"


     บุคคลประเภทที่สามละสายตาจากฝูงนกที่ค่อยๆร่วงลงสู่พื้นด้วยแววตาที่เหมือนกับส่งความงามแข่งกับพวกseiriที่กำลังตะลึงกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า พลันปล่อยแมลงวันฝูงใหญ่เข้าจู่โจมพวกเธอทันที




     "เป็นอะไรไปล่ะ..! seiriสายพันธุ์เทอร์รารอยด์ที่รอดชีวิตจากการถูกล้างเผ่าพันธุ์เมื่อ27ปีก่อนมีพลังแค่นี้เองเหรอ!"


     กลับมาทางการต่อสู้ระหว่างสคริวล่ากับฮิโรมิ สาวน้อยเกศาเพลิงกำลังถูกสาวน้อยปีกมังกรทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่ตามจริงถ้าให้ทั้งสองคนนี้ต่อสู้กันจริงๆ... ฮิโรมิสามารถเข้าแลกหมัดกับสคริวล่าได้อย่างทัดเทียมกันแท้ๆ

     "เป็นไงล่ะ!! ทีนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่แกทำกับฉันหรือยัง!! เธอโดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ!!!"

     สคริวล่ายิงคลื่นพลังสีฟ้าใส่ฮิโรมิอย่างต่อเนื่อง สัญชาตญาณการต่อสู้ของสาวน้อยบอกไว้ว่าให้เธอใช้ความสามารถบินหลบไปด้านหลังคู่ต่อสู้ แต่เพราะฮิโรมิไม่อยากทำร้ายสคริวล่า เธอจึงเอาแต่ใช้โล่เอจิสป้องกันไว้โดยไม่ยอมบินหลบจากรัศมีการโจมตีแม้แต่นิดเดียว...

     "อะไรกัน... มีฝีมือแค่นี้งั้นเหรอ..! เทอร์รารอยด์ที่วิวัฒนาการแล้วมีฝีมือแค่นี้เองรึไง!!"
     
     สคริวล่าบินอ้อมเข้าไปอยู่เข้าหลังฮิโรมิที่ใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการกางม่านเอจิสอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิงคลื่นพลังเข้าเต็มหลังของฮิโรมิอย่างหนักหน่วงจนกระเด็นไปข้างหน้าพร้อมกับแผลฟกช้ำรุนแรง ทั้งที่เธอสามารถปิดเอจิสแล้วบินหลบได้แท้ๆ...

     "เป็นไงล่ะ!! รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดแล้วหรือยัง!!!"


     สคริวล่ายังคงตามราวีฮิโรมิอย่างไม่หยุดหย่อน เธอต้องการล้างแค้นเมื่อ16ปีก่อนนั้นให้หมดจริงๆ และเพื่อที่การล้างแค้นจะสัมฤทธิ์ผลได้... สคริวล่าต้องการที่จะสังหารคู่ต่อสู้ตรงหน้าให้หายไปจากสารบบสิ่งมีชีวิตโดยถาวร


     "เอาล่ะ..! ทีนี้ฉันจะตะบันหน้าสวยๆของเธอให้เละเลย!! เจ้ามนุษย์นั่นจะได้ไม่มาหลงเสน่ห์ของเธออีกไงล่ะ!!"

     สคริวล่าพุ่งหมัดใส่ฮิโรมิอย่างรวดเร็ว ด้วยพลังหมัดที่อัดแน่นด้วยความแค้นอันทรงพลัง คราวนี้ฮิโรมิจำเป็นต้องตอบโต้บ้างแล้ว!!!

     


     หมัดของสคริวล่ากระแทกเข้าที่ใบหน้าของฮิโรมิเข้าอย่างจังเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอตกถึงพื้น พื้นดินตรงนั้นจึงยุบตัวลงไปเป็นหลุมกว้าง เศษดินที่กระจายขึ้นมานั้นถูกย้อมไปด้วยเลือดที่กระเด็นออกมาจากใบหน้าและช่องปากของseiriผมแดงจนกลายเป็นสีน้ำตาลอิฐ

     "ทำไมถึงไม่หลบ... ยัยเทอร์รารอยด์"

     ถึงเธอจะแค้นมากเท่าไหร่ สคริวล่าก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ทั้งๆที่ด้วยความเร็วบินของเทอร์รารอยด์นั้นสามารถหลบการโจมตีทั้งหมดของเธอได้ไม่ยาก


     "เธอ...แค้นฮิโรโตะมากเลยสินะ" ฮิโรมิพูดขึ้นขณะที่ยังนอนอยู่กับพื้น ใบหน้าของเธอตอนนี้ฉีกขาดด้วยแรงหมัดของสคริวล่า


     "เอาความแค้นนั่น...มาลงที่ฉันให้หมดเลยสิ!"

     "อย่ามาพูดเหมือนรู้จักฉันดีนะ!!" สคริวล่าตะโกนทั้งน้ำตาขณะระดมหมัดใส่ฮิโรมิที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น

     "เทอร์รารอยด์อย่างเธอน่ะ...รู้จักความเจ็บปวดกับความเศร้ากับคนอื่นเขาด้วยงั้นเหรอ!!"


                    กร๊อบบบบบบ


     สคริวล่าจับขาทั้งสองข้างของฮิโรมิไว้ ก่อนจะหักลงมาอย่างรวดเร็วจนกระดูกทิ่มออกมาข้างนอก แต่ฮิโรมิก็เก็บอาการเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นเอาไว้


     "อย่างเธอน่ะรู้จักความแค้นด้วยงั้นเหรอ!! ทั้งที่เป็นเพียงเซย์ริที่สมองน้อยที่สุดแท้ๆ!!"


     สคริวล่าชกเข้าที่ช่วงอกของฮิโรมิอย่างหนักจนฮิโรมิได้ยินเสียงซี่โครงของตัวเองหักไปหลายซี่ การถูกทำร้ายในครั้งนี้ทำให้ลมหายใจของฮิโรมิเริ่มสั่นไม่เป็นจังหวะ



     "เทอร์รารอยด์โง่ๆอย่างเธอน่ะ!! จะไปรู้จักความรู้สึกพวกนี้ได้ยังไง!!!"

     สคริวล่าเงื้อหมัดชกเข้าที่หน้าของฮิโรมิอย่างรุนแรง ถ้าหมัดนั้นเข้าถึงเธอละก็....กระดูกคอได้หักแน่ๆ...




     "ถามโง่ๆ... ก็ต้องรู้จักเซ่!!!!!!!"


     เสียงตะโกนของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาในระยะประชิด ทำให้สคริวล่าชะงักหมัดเอาไว้ด้วยความตกใจ ในขณะเดียวกันนั้นเธอก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาแทนที่ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอเคยสัมผัสได้ในระหว่างที่อยู่ในบ้านของเขาเมื่อบ่ายวานนี้...


     "ฮิซาชิ...คุง"


     "ฮิโรมิน่ะรู้จักความเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย... รู้จักความเศร้าจากการสูญเสียคนที่ตัวเองรักที่สุด... รู้จักความเหงาจากการที่ต้องทนอยู่คนเดียวมาตลอด... ยัยนั่นน่ะรู้จักความรู้สึกทุกอย่างที่เธอรู้จัก..! ความรู้สึกเกือบทุกอย่างที่มนุษย์อย่างฉันรู้สึก...ยัยนั่นก็รู้สึกได้เหมือนกัน!!"

     "แต่ถึงอย่างนั้น! ยัยนั่นน่ะก็เก็บความรู้สึกทุกอย่างนั่นเอาไว้ในใจ!! ยัยนั่นไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็นเลย...แม้แต่ยูนะ!!"


     "สำหรับฉัน คนที่เก็บงำความเศร้าและความเดียวดายเอาไว้ลึกๆ...แล้วแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นเฉพาะรอยยิ้มเวลาที่อยู่กับคนที่ตัวเองรัก ฉันนับถือคนแบบนี้ที่สุด!!"


     หลังจากที่ฮิซาชิเดินเข้ามาคุกเข่าถึงตรงหน้าฮิโรมิที่เจ็บปวดทั้งกายและใจแล้ว เธอก็ร้องไห้ออกมาราวกับเป็นการระบายความเจ็บปวดและความเศร้าที่ต้องสูญเสียเพื่อนที่รักที่สุดไปออกมาด้วยกัน เธอเอาใบหน้าที่เหวอะหวะและโชกไปด้วยเลือดนั้นซบอกของฮิซาชิไว้ ตอนนี้เธอได้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้ในใจออกมาจนหมด

     สคริวล่าเผลอรู้สึกคล้อยตามไปพักหนึ่ง แล้วเธอก็ได้สติกลับมาเพราะคำพูดหนึ่งของฮิซาชิ


     "แล้วเธอล่ะ! สคริวล่า... เธอพอจะอภัยให้ยัยเทอร์รารอยด์คนนี้ได้ไหม!"

สาวน้อยได้แต่ลังเลใจอย่างมาก เธอถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเพิ่มระยะระหว่างพวกเธอ


     "ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดไว้ใช่ไหม...ว่าให้เธอตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง! ตอนนี้ในใจของเธอน่ะ...มีเสียงตอบที่จะยกโทษให้ฮิโรมิได้ไหม"


     "แต่ในฐานะอควารอยด์ พวกเทอร์รารอยด์น่ะเป็น--"


     "ฉันไม่ได้ถามอควารอยด์!! ฉันกำลังถามเธอ... สคริวล่า!!" ฮิซาชิมองเธอด้วยสายตาเครียด ก่อนจะกอดสาวน้อยหน้าเหวอะในอ้อมแขนของเขาอย่างทะนุถนอม



     เว้นแต่ว่าในขณะที่สาวน้อยผมฟ้ากำลังลังเลใจระหว่างความต้องการที่จะล้างแค้นกับความรู้สึกที่อยากจะลองทำตามคำพูดของชายหนุ่มที่ยอมให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อนั้น ในห้วงความคิดที่กำลังสับเปลี่ยนบทพูดกันไปมาก็มีเสียงของใครอีกคนหนึ่งดังขึ้น


     เป็นเสียงที่จะเปลี่ยนจุดยืนของเธอไปโดยสมบูรณ์


     'เฮ้ย! สคริวล่า...'


     ระหว่างที่สคริวล่ากำลังสับสนกับสิ่งที่ต่อสู้กันเองในจิตใจของเธออยู่นั้น ในหัวของเธอตอนนี้มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา เหมือนเธอจะได้รับภารกิจใหม่อีกแล้ว


     'เจ้าพวกนั้นน่ะช่างมันก่อน! ยัยเด็กสองคนนี้ตึงมือจริงๆ ฉันเอาชนะพวกมันได้แค่คนเดียวเอง...'

     "รับทราบค่ะ... นายเหนือหัว..!"


     สคริวล่าหันมาสบตาชายหนุ่มที่กำลังทำท่าประคบประหงมศัตรูคู่ฟ้าของเธอให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อให้เขาเข้าใจถึงความต่างชั้นระหว่างมนุษย์เดินดินกับเธอผู้เปรียบเสมือนนางฟ้า แต่แล้วเธอก็แพ้สายตาเอาจริงที่ไม่มีการสั่นคลอนของเขาในที่สุด



     "อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อก่อนหน้านี้แหละ... แล้วฉันจะกลับมาจัดการนายทีหลัง!!"



     แล้วสคริวล่าก็บินไปยังที่ๆพี่สาวของเธอต่อสู้อยู่ ในใจเธอกำลังสับสนอย่างมาก...ระหว่างจะฆ่าฮิซาชิให้ลุล่วงไปให้จบๆ หรือว่าอีกเส้นทางหนึ่งที่เธอควรจะเลือกเดินตามใจของตัวเอง

     "อะไรกัน... อะไรกันๆๆๆ!"

     สคริวล่าพยายามลบเรื่องที่เกี่ยวกับฮิซาชิในหัวของเธอให้หมด เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อสลัดภาพพวกนั้นให้หลุด แม้ว่ามันจะไม่มีทางเลยก็ตาม...


'คิดเอาเองสิ!! แม้แต่พวกเซย์ริเองก็มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเองไม่ใช่เหรอ..!! ถ้างั้นเธอก็น่าจะรู้นะว่าเธออยากจะทำอะไร!!!'


     "เจ้าพวกseiriต่างก็ไปตกหลงคำพูดของเจ้าหมอนั่น... ไปตกหลุมรักเจ้ามนุษย์คนนั้นงั้นเหรอ! มนุษย์อย่างเจ้านั่นน่ะ... อย่างเจ้านั่นน่ะ...!"

     สายตาของเธอหงุดหงิดมากกับภาพฮิซาชิที่ผุดขึ้นมาในหัวแบบหยุดไม่ได้ เธอคิดที่จะสลัดภาพความใจดีที่ฮิซาชิมีให้ต่อเธอให้หมดไปจากใจ... แต่ก็ไม่สามารถทำได้ง่ายนัก



     "สำหรับseiriแล้ว... พวกมนุษย์อย่างเจ้านั่นน่ะมีอยู่เพื่อแค่ให้พวกเราดูแคลนและเหยียบย่ำจากเบื้องสูงเท่านั้นไม่ใช่รึไง!! อย่างฉันน่ะ...ไม่มีทางที่จะ!?"


     สคริวล่าใช้ความคิดอยู่นานจนมาถึงที่ๆพวกมิคาสะต่อสู้อยู่ โยโซระลงไปหมดสติอยู่กับพื้น ส่วนมิคาสะนั้นก็กำลังยืนหยัดอยู่กับพื้นด้วยเสียงลมหายใจหอบๆที่ลากยาวจนเหมือนจะหมดแรง และเมื่อปีศาจที่กำลังชิงความได้เปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้ได้ยินเสียงสคริวล่าบินผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็ว เขาก็แหงนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความดีใจผสมกับความอำมหิต

     "มาเลย... จัดการพวกมันซะ"


     ชายลักเพศแหงนหน้าขึ้นมองสคริวล่าที่เพิ่งจะเสร็จธุระกับเทอร์รารอยด์ที่เป็นเป้าหมายใหม่และมนุษย์ที่เธอต้องจัดการให้เสร็จๆไปตั้งแต่เมื่อสองวันที่แล้วด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยเลศนัย เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าประสานพลังที่มีอยู่เหนือชั้นกว่าอควารอยด์ระดับแรกจะมีได้ของเธอเข้าไป... กับแค่มิคาสะที่มีพลังสูสีกันนั้นไม่มีทางรอดไปได้แน่!


     หากแต่ทิศทางบินของสาวน้อยคนนั้นดูจะแปลกๆไปหน่อย..!?

     "ฉันไม่มีทางที่จะ...ปล่อยคนอย่างหมอนั่นให้seiriคนอื่นแย่งไปหรอก!!!"




     สคริวล่าปล่อยหมัดใส่คนที่เธอเรียกว่า"นายเหนือหัว"อย่างรุนแรง หมัดของเธอเข้าปะทะกับพื้นดินอย่างแรงจนเกิดแรงกระแทกอัดหน้าดินบริเวณนั้นจนกระจายออกเป็นวงกว้าง ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของผู้ที่เป็นพี่สาวของเธอ...


     "สคริวล่า... หรือว่าเธอ..!?"

     "มะ- ไม่ใช่อย่างที่พี่สาวคิดนะ! ที่บอกว่าไม่อยากให้แย่งก็แค่ในฐานะเป้าหมายที่ต้องฆ่าต่างหาก หนูน่ะไม่ได้ชอบ--!"


     "มัวทำอะไรอยู่... สคริวล่า! รีบๆจัดการยัยอควารอยด์ที่อยู่ตรงหน้านั่นซะทีสิ!!"
     
     สคริวล่าเกิดอาการลังเลใจมาก ในที่สุดสิ่งที่ฮิซาชิเคยพูดไว้ก็เป็นจริง ตอนนี้นายเหนือหัวของเธอสั่งให้เธอจัดการพี่สาวของเธอจริงๆแล้ว เธอควรจะทำยังไงดี...

     ในตอนนั้นเองที่ชายผู้นั้นชี้นิ้วขึ้นมายังเครื่องประดับสีดำม่วงทึบที่ติดอยู่ที่ต้นคอของเธอ การกระทำที่ไม่น่าจะมีอะไรพิเศษของเขานั้นกลับทำให้สาวน้อยที่สวมมันอยู่ถึงกับใจสั่นเป็นระวิงทันที


     "เธอคงจำปลอกคอนั่นได้สินะ! ถ้าเธอคิดจะทรยศฉันละก็มันจะเป็นยังไง..!!"


     สคริวล่าไม่สามารถตัดสินใจได้ ถ้าเธอขัดขืนมันละก็...ปลอกคอนั่นจะระเบิดป่นศรีษะเธอเป็นเศษๆทันที ในระหว่างที่ความหวาดกลัวกำลังเข้าครองงำจิตใจเธอนั้น กลับมีเสียงหนักแน่นของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาให้เธอได้ยินอย่างชัดเจน...ภายในความคิดของเธอ


     "สคริวล่า!!! รีบๆจัดการเจ้ามังกรปีกเปราะนั่นซะสิ!!!!"


     'เธอน่ะอยากจะทำอะไรที่สุด..! ลองนึกดูสิ!!'


     เมื่อคำพูดของฮิซาชิดังขึ้นมาในหัวของเธออีกรอบ สคริวล่าก็สามารถตัดสินใจได้เด็ดขาดแล้ว... เธอกัดฟันแน่นก่อนที่จะตัดสินใจกระทำในสิ่งที่คนเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง



     "คนไม่รู้จริงอย่างแกน่ะ...หุบปากไปซะ!!!!!"



                    เคร้งงงงงงงง.........



     สิ่งที่เธอตัดสินใจทำนั้น ทำให้ผู้ที่เห็นเหตุการณ์อึ้งไปตามๆกัน สคริวล่ากระชากปลอกคอที่สวมอยู่จนขาด แล้วโยนไปตรงหน้าปิศาจในคราบกระเทยตนนั้นด้วยท่าทีต่อต้านอย่างรุนแรง


     "จากนี้ไป...แกไม่ใช่เจ้านายของฉันอีกต่อไปแล้ว..!!"



     สคริวล่าสูดหายใจลึกและตั้งท่าเตรียมต่อสู้ทันที แววตาของเธอนั้นมุ่งมั่นต่างจากก่อนหน้านี้มาก...ราวกับว่าเธอค้นพบเส้นทางที่ตัวเองควรจะเดินเสียที!! พร้อมกับดวงตาสีฟ้าที่ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีส้มจากการเริ่มสะสมพลังจากทั่วทั้งร่างมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ