Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

และสุดท้ายเรื่องราวก็ลงอีหรอบเดิม ฮิโรมิยอมเสียสละแม้กระทั่งชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องทั้งฮิซาชิและคนที่เธอรัก แต่แล้วความเสียสละของเธอก็กลายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยทันทีเมื่อศัตรูได้กำลังมาเพิ่ม...และพลังของแต่ละคนนั้นก็สูงมากจนแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรคนอื่นๆที่ยังเหลืออยู่เลย



"มันจะอะไรกันนักหนา!! ทำไมตอนที่ฉันอยู่กับพวกแกถึงไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลยวะ!!!"


สาวน้อยผู้แปรพักตร์ตะโกนอย่างเดือดดาล สายตาของเธอไม่ได้จับจ้องไปที่ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเธอเลย กลับจะจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำของไกอาเหล่านั้นราวกับจะส่องเข้าไปในระบบสื่อสารในร่างกายของพวกมันเพื่อที่จะได้เห็นหน้าของผู้ที่ชักใยเหตุการณ์ความสูญเสียทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลัง




"อะไรกัน... ถ้าโลกนี้จะมีความลับสักเรื่องมันจะเป็นอะไรไป หือ! สคริวล่า"



เสียงผู้ชายทุ้มๆคนหนึ่งดังเข้ามาในหัวของชิบุกิ ราวกับว่าต่อให้เธอจะย้ายมาอยู่ฝ่ายเดียวกับฮิซาชิในการต่อสู้กับผู้นำมาวึ่งความวิบัติแล้ว ระบบสื่อสารในหูของเธอก็ยังคงได้รับสัญญาณสื่อสารจากเจ้านายเก่าของเธอแทรกเข้ามาได้ตลอดเวลาราวกับวิทยุที่ถูกล็อคให้รับได้แต่สัญญาณสื่อสารเพียงความถี่เดียว แต่เจ้านายคนนั้นไม่ยอมให้เวลาระลึกความหลังอันแสนเศร้ากับชิบุกิเลยแม้แต่วินาทีเดียว




"เอาล่ะ... จัดการเจ้าสวะพวกนั้นซะเลย ไกอา!"


ดวงตาของไกอาทั้งห้ามีแถบแสงสีรุ้งค่อยๆไล่จากขอบนอกเข้าสู่รูม่านตา หลังจากที่แถบข้อมูลได้ถูกบรรจุเข้าสู่ระบบประมวลผลของสมองภายในร่างกายของพวกมันแต่ละคนแล้ว พวกไกอาก็บุกเข้ามาหาพวกseiriทีเดียวพร้อมกันทั้งห้าคน ซึ่งseiriทั้งสองคนที่เหลือนั้นมีระดับพลังที่ต่ำกว่าและเพราะต้องปกป้องฮิซาชิจากเงื้อมมือของไกอาด้วย จึงทำให้โยโซระกับชิบุกิตั้งรับอย่างยากลำบาก




"ปัดโธ่เอ๊ย!! นี่ถ้าฉันไม่ต้องพะวงหลังละก็นะ... แค่นี้น่ะฉันจะจัดการให้เสร็จรวดเดียวไปเลย!!"



สาวน้อยอควารอยด์กางเอจิสซ้อนกับของแองเจลอยด์สาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ด้วยพลังกระแทกที่รุนแรงมากของพวกไกอาทั้งห้านั้นทำให้เท้าของพวกเธอค่อยๆไถลไปข้างหลังทีละน้อยๆ ชิบุกิรู้สึกได้เลยว่าเท้าของเธอนั้นเริ่มกดลงไปบนพื้นจนเริ่มรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่คล้ายกับคอนกรีตแข็งๆ บางทีในตอนนี้พวกเธออาจจะอยู่ใกล้กับฮิซาชิมากแล้วก็ได้...





"ถ้าเป็นแบบนี้ละก็...ฮิซาชิได้ตายจริงๆแน่! ชิบุกิ!!"




ชิบุกิไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาชายหนุ่มที่นอนจมกองเลือดเตรียมพาเขาหนีไปจากที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด ตอนนั้นเองที่เอจิสของโยโซระถูกทำลายลงได้ด้วยพลังทำลายมหาศาลของไกอา ทำให้ชิบุกิต้องกางปีกบินเพื่อเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ขึ้นไปอีกขึ้น แต่แล้วปีกข้างหนึ่งของเธอก็ถูกของมีคมอะไรบางอย่างเฉือนจนขาดกระเด็น ชิบุกิรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเจ็บแสบที่อวัยวะส่วนที่ยื่นออกมาจากแผ่นหลังของเธอพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบที่ค่อยๆลามลงมาจากส่วนบนของปีกมายังช่วงล่าง




"นั่นมัน...คลื่นตัดอากาศของฮานามิ... ชิบุกิ!! ระวัง!!!"



โยโซระพยายามจะเตือนชิบุกิให้กางม่านป้องกันอันตรายจากการโจมตีที่คาดเดาแน่นอนไม่ได้ของไกอาร่างฮานามิ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ชิบุกิถูกคลื่นอากาศเฉือนปีกอีกข้างหนึ่งและผิวเนื้อของเธอก็ถูกบาดเป็นแผลยาวนับสิบๆแผล เธอทรุดลงไปเอามือกดแผลไว้อย่างทรมาน ในใจอีกส่วนของเธอนั้นมีความคิดบางอย่างปรากฏขึ้นมา




"ชิบุกิ!!!" โยโซระตะโกนเรียกเธออย่างสงบสติไม่อยู่ แต่สาวน้อยคนนั้นกลับหัวเราะออกมาราวกับคนที่ขาดสติ



"นี่น่ะเหรอ... นี่น่ะเหรอคือชะตากรรมของผู้ทรยศ! เอาเถอะ... ฉันก็ไม่คิดอยู่แล้วว่าอย่างฉันจะได้อยู่กับหมอนี่อย่างสงบสุขหรอก!"



โยโซระได้แต่มองสาวน้อยคนนั้นด้วยแววตาที่เข้าใจความรู้สึกนั้น เพราะเมื่อก่อนเธอก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะสามารถอาศัยอยู่กับฮิซาชิอย่างที่เธอมีอยู่ทุกวันนี้ได้นานถึงขนาดนี้ และบางทีมันอาจจะนานเกินไปแล้วก็ได้...





เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงวิ่งเข้าไปกางเอจิสให้ชิบุกิเพื่อให้เธอสามารถเข้าไปรักษาเขาได้อย่างสะดวก ซึ่งชิบุกิที่ได้รับรู้ถึงความเสียสละที่ใจกล้าเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้ของโยโซระก็สงบลงอย่างรวดเร็วพร้อมเดินเข้าไปใช้ระบบรักษากับร่างกายของชายหนุ่มที่นอนโชกเลือดอยู่กับพื้นบ้านที่มีเปลวไฟลุกโหมอย่างไม่ลังเล แต่นั่นไม่ใข่ประเด็นหลักที่ทำให้โยโซระยอมเสี่ยงขนาดนั้น




"ตอนนี้แหละ!! บอกสิ่งที่เธออยากจะบอกกับฮิซาชิเลย!! ชิบุกิ!!!"



โยโซระหันกลับไปตะโกนใส่ชิบุกิที่กำลังรักษาฮิซาชิอยู่ เธอพยายามกางเอจิสให้ได้นานที่สุดถึงแม้ว่าขณะนี้ม่านป้องกันนั้นจะค่อยๆบางลงจากการกระหน่ำโจมตีของไกอาที่สามารถใช้การโจมตีระยะไกลได้ถึงสามคนก็ตามที...



"ฉันไม่คิดหรอกนะว่าเธอจะกล้าพูดคำๆนั้นกับหมอนั่น! แต่ฉันเชื่อว่าความรู้สึกที่เธอมีให้น่ะ...มันสั้นกว่าคำใดๆที่ใช้อนุมานเจ้าสิ่งนั้นมาก!! ฉันเชื่อว่าเป็นอย่างนั้นนะ!!!"





ตอนนั้นเองเอจิสของโยโซระก็ถูกทำลายลงอีกครั้ง โยโซระที่เห็นท่าไม่ดีจึงใช้ร่างกายรับการโจมตีของไกอาในร่างฮานามิเข้าเต็มๆ ต่อหน้าต่อตาชิบุกิที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรักษาฮิซาชิต่อไปโดยรวบรวมความกล้าที่จะพูดทุกสิ่งที่เธออยากจะพูดออกมาตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยเธอออกมาจากพันธนาการของเจ้านายเดิมของเธอที่ถูกเธอจัดการไปได้เมื่อเดือนก่อนแล้ว




"พอสักทีเถอะ! หยุดได้แล้ว!!!"



แต่ไกอาก็ยังไม่หยุด คลื่นอากาศที่เกิดจากพลังของไกอาร่างฮานามิยังคงกระหน่ำเฉือนเนื้อโยโซระต่อไปจนพื้นดินบริเวณนั้นถูกย้อมด้วยของเหลวสีแดงสดจากตัวของแองเจลอยด์ที่ใช้ตัวเองเป็นโล่ด่านสุดท้ายปกป้องทั้งสองคนนั้นไว้ ซึ่งในตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่าความรู้สึกของมิคาสะตอนที่สูญเสียปีกไปถึงสองครั้งเมื่อ7และ5ปีก่อนนั้นเป็นยังไง...



"ฉันบอกว่าให้พอ!!!!!!!"



ชิบุกิปล่อยมือจากฮิซาชิก่อนจะสร้างลูกบอลพลังสีฟ้าโจมตีใส่ไกอาที่โจมตีใส่โยโซระอย่างต่อเนื่องจนพลังของเธอลดลงเกือบเกลี้ยงหลอด แต่การโจมตีของเธอนั้นกลับไม่สามารถทำอะไรไกอาที่แข็งแกร่งกว่าได้แม้แต่นิดเดียว



"ปัดโธ่ว้อย!!!!!!"



ชิบุกิแผดเสียงตะโกนอย่างเจ็บแค้น ในขณะที่ไกอาคนนั้นเริ่มหันมาสนใจเธอ เธอคนนั้นเตรียมใช้กระสุนอากาศยักษ์โจมตีคืน และเพราะพลังของชิบุกิที่ใกล้จะหมด ทำให้เธอทำได้เพียงกอดชายหนุ่มคนนั้นไว้แน่น เธอหลับตาแน่นรอรับความเจ็บปวดที่จะตามมาโดยหวังเพียงแค่ว่าจะได้ปกป้องคนที่เธอรักให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้


แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่คิด...





                             ตูมมมมมมมม




ในจังหวะที่ไกอากำลังจะปล่อยพลังโจมตีใส่คู่หนุ่มสาวที่กอดกันแน่นบนพื้นดินนั้นเอง ร่างของไกอาฮานามิก็ระเบิดไปต่อหน้าต่อตา ราวกับคนที่ไม่รู้ตัวเองว่าบาดเจ็บจนตายไปแล้วไม่มีผิด



"ทำได้ดีมาก ชิบุกิ!"


โยโซระเข้ามารวมกลุ่มกับเธอในขณะที่ยังมีศัตรูอยู่ตรงหน้าอีกถึงสี่คน ในตอนนี้พวกเธอทั้งสองคนแทบจะไม่มีพลังเหลืออยู่แล้ว เพราะพลังเกือบทั้งหมดของชิบุกิทุ่มไปกับการรักษาฮิซาชิจนพ้นขีดอันตรายแล้ว ส่วนจะฟื้นขึ้นมาหรือเปล่านั้นอีกเรื่อง...



"ทีนี้ก็ตายๆไปซะนะ! สหายเก่าของฉัน... สคริวล่า!"


ไกอาทั้งสี่คนรวมพลังสูงสุดเตรียมโจมตีม้วนเดียวจบใส่พวกเธอ โยโซระในตอนนี้ถูกคลื่นตัดอากาศเล่นงานจนปีกทั้งสองข้างขาดไม่สามารถบินได้แล้ว ส่วนชิบุกินั้นยังมีปีกเหลืออยู่อีกคู่ แต่ก็บาดเจ็บจนไม่สามารถบินขึ้นได้สะดวกนัก


แล้วการโจมตีล้างบางของไกอาก็เริ่มขึ้น ลำแสงที่ถูกปล่อยออกมานั้นส่องแสงสีดำออกมาจนกลบแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมาจนหมด



คราวนี้ก็จำเป็นมีคนหนึ่งที่ต้องตาย...เพื่อที่อีกสองคนที่เหลือจะได้รอดชีวิตกลับไปได้!!!




"ฉึก!!!"



ลูกธนูเพลิงดำท่าไม้ตายของไกอาร่างโยโซระปักเข้าที่กลางอกของโยโซระเต็มๆ จากนั้นก็กระหน่ำมาด้วยการโจมตีของไกอาอีกสามคนจนทำให้แขนขาทั้งสามข้างของเธอขาดกระเด็น เลือดสีแดงสดของเธอสาดไปทั่วบริเวณนั้นจนย้อมทุกสิ่งที่อยู่แถวนั้นให้กลายเป็นสีแดงฉาน...รวมถึงบนร่างของอควารอยด์และมนุษย์ที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยเรี่ยวแรงที่แทบจะไม่มีเหลืออีกด้วย



แต่ถึงอย่างนั้นโยโซระก็ฝืนใช้ขาข้างเดียวที่เหลืออยู่เพียงท่อนบนกระโดดขึ้นไปหาพวกไกอา ก่อนที่เธอจะร่วงลงมาสู่พื้นดิน เธอก็กางเอจิสครอบทั้งตัวและรวบไกอาได้อีกคนหนึ่ง ซึ่งไกอาคนนั้นก็ได้พยายมที่จะแหวกม่านเอจิสครั้งสุดท้ายของโยโซระออกมาให้ได้...ซึ่งเพราะมันเป็นครั้งสุดท้ายยังไงล่ะ!



"ชิบุกิ..."



โยโซระหันกลับมายิ้มให้กับสาวน้อยที่กำลังกอดร่างชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของเธอมีเลือดชะโลมไปทั่วจนทำให้เสน่ห์ของเธอนั้นเลือนหายไปหมดสิ้น ซึ่งเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย



"ฉันฝากฮิซาชิ...ไว้กับเธอนะ!"



ทันใดนั้นเองก็เกิดระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงภายในม่านพลังนั้น แรงระเบิดนั้นรุนแรงมากจนสามารถทำลายไกอาภายในนั้นจนเสียชีวิตไปพร้อมๆกัน

แต่ถึงอย่างนั้น...ชัยชนะที่ได้มาจากการเสียสละชีวิตของเพื่อนนั้นย่อมไม่น่าดีใจแน่นอน



"โยโซระ!!!!!!!"   ชิบุกิตะโกนออกมาทั้งน้ำตา




อีกคนแล้วเหรอ... นี่เราเป็นต้นเหตุให้คนที่เราอยากจะเรียกว่า"เพื่อน"ต้องตายไปถึงสองคนเลยเหรอ...



ระหว่างนั้นเองไกอาร่างยูนะก็บินเข้ามาบีบขมับเธออย่างแรงจนปวดหัวไปหมด ก่อนที่มันจะทำการแฮคสมองเธอ ชิบุกิเห็นภาพความเจ็บปวดทั้งหมดที่ผ่านมาของเธอค่อยๆหลั่งไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้



"ทีนี้แกเข้าใจแล้วหรือยัง... อย่างแกน่ะไม่สมควรที่จะมีชีวิตอย่างสงบสุขบนโลกหรอก!"


ในตอนนี้จิตใจอันบอบบางของชิบุกิได้ถูกทำลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี ในตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว...ไม่มีใครอีกแล้วที่จะให้เธอกอดเวลาร้องไห้ ไม่มีใครอีกแล้วที่จะหัวเราะไปด้วยกันแล้วที่เธอมีความสุข และตอนนั้นเอง ในสมองของเธอก็มีภาพหนึ่งลอยขึ้นมา



เธอเห็นตัวเธอเองกำลังนั่งอยู่ในห้องมืดๆ ตรงหน้าเธอมีภาพ3มิติกำลังฉายภาพสมาชิกทั้งเจ็ดคนในบ้านฮิซาชิกำลังเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอได้แต่เฝ้ามองพวกเขาพร้อมกับอิจฉาทุกคนที่กำลังมีความสุขในขณะที่เธอกำลังมีชีวิตอยู่อย่างทรมานเพียงคนเดียว



"แกอยากจะเป็นคนรักของเจ้ามนุษย์คนนั้น แต่ตรงหน้าเธอคือเพื่อนของพี่สาวเธอที่สนิทสนมและแข็งแกร่งมากกว่าเธอ ทีนี้เจ้าพวกนั้นก็ตายไปหมดแล้ว เจ้ามนุษย์นั่นก็เหลือแต่แกคนเดียว ทีนี้เพียงแกกลับมาอยู่ข้างฉัน แล้วฉันจะทำให้เจ้ามนุษย์นั่นมาเป็นของแกให้เอง"


ทันใดนั้นในสมองของเธอก็มีภาพอีกภาพหนึ่งที่ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเธอผุดขึ้นมา ฮิซาชิที่ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาเลือดเดินเข้ามากอดเธอไว้อย่างทะนุถนอม รอยยิ้มของเขาดูเศร้ามาก



"ชิบุกิ... ตอนนี้ฉันเหลือเธอเพียงคนเดียว อย่าจากฉันไปเลยนะ..."



แล้วภาพทั้งหมดก็กลายเป็นความมืด ท่ามกลางความมืดนั้นมีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาหาเธอ เมื่อเห็นดังนั้นชิบุกิก็ยื่นมือออกไปอย่างหมดอาลัย หรือว่าเธอจะ..!!!


"น่ารำคาญที่สุด!" ชิบุกิยื่นมาออกมาแตะศีรษะไกอายูนะที่กำลังแฮคสมองเธออยู่ ก่อนจะทำการแฮคกลับ



"ฉันไม่เคยบอกแกเลยสินะ..! ว่าเจ้าฮิซาชิน่ะไม่มีวันที่จะเดินเข้ามากอดผู้หญิงคนอื่นแบบพวกแมงดาที่ถูกผู้หญิงทิ้งไปจนหมดที่พุ่งเข้าหาคนที่ยังรักมันอยู่เด็ดขาด... แล้วก็นะ!"


ตอนนั้นเองก็มีแสงสีฟ้าสว่างขึ้นมาที่มือขวาของเธอก่อนที่แผลบนร่างของชิบุกิจะหายเป็นปกติ ปีกของเธอที่ขาดไปก็งอกกลับมาอีกครั้งพร้อมกับพลังที่กลับมาเต็มหลอดอีกครั้ง


หลังจากนั้นร่างของไกอายูนะก็ระเบิดออกตรงหน้าชิบุกิ แววตาของเธอในตอนนี้กำลังโกรธจัดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน




"ฉันจะใช้พลังของฉัน...ทำให้หมอนั่นมาเป็นของฉันเอง!!!!"




และในตอนนั้นเองไกอาที่เหลืออยู่เพียงสองคนก็เริ่มเคลื่อนไหวเป็นชุดสุดท้าย และแม้ว่าเมื่อเทียบชั้นกันแล้ว... ไกอาที่เหลืออยู่สองคนนั้นจะแข็งแกร่งกว่าพวกก่อนๆจนเทียบกันไม่ได้เลยก็ตาม