Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

"ร่างรวมของความแข็งแกร่ง ความอ่อนโยนและความกล้าหาญ... อีคลิปส์โหมด!"

ในที่สุดพลังที่แท้จริงของฮิซาชิก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว ชายหนุ่มผู้ก้าวเดินผ่านเส้นทางแห่งความสูญเสียที่ไม่อาจนับครั้งได้ ขณะนี้เขาคนนั้นได้ยืนเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด และมีจำนวนมากที่สุดเท่าที่เขาเคยต่อกรด้วยตั้งแต่ที่พลังภายในร่างของเขาได้ลืมตาขึ้นมา แววตาของฮิซาชิที่จ้องไปยังเหล่าคู่ต่อสุ้ของเขานั้นทำให้ผู้ที่สบตาด้วยเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาทันที...

"เธอถอยไปก่อน... ชิบุกิ!"

ฮิซาชิบดเท้าลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังกรอบแกรบจากกรวดดินเป็นสัญญาณให้สาวน้อยข้างหลังเขาไม่ต้องมายุ่งกับการต่อสู้นี้ แต่ชิบุกิก็ไม่อยากที่จะนึกถึงสภาพการต่อสู้ที่กำลังจะปะทุขึ้นหลังจากนี้เลยแม้แต่น้อย

"แต่ฮิซาชิ... ยังไงพวกมันก็มีมากเกินไปนะ! ฉันจะคอยเป็นกำลังหนุนให้นายเอง..."

"ไม่จำเป็น!"


สิ้นเสียงของชายคนนั้น สาวน้อยผมสีน้ำเงินที่อยู่ข้างหลังก็ยอมสงบใจลง เพียงชิบุกิได้มองแผ่นหลังเขา เธอก็สัมผัสได้เลยว่าฮิซาชินั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก มากกว่าเธอที่อ่อนแรงลงจากอาการบาดเจ็บหลายเท่า..!


"ที่ผ่านมาฉันเคยทำให้ยัยนั่นและเพื่อนๆของฉันหลายคนต้องเจ็บปวดมามากแล้ว ฉันจะไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นอีกแน่! เพราะงั้นถอยออกไปซะ!"


ทันทีที่เสียงของชายหนุ่มขาดไป เหล่านางฟ้าตกสวรรค์ก็ระดมเข้ามารุมยำพวกเขาทั้งสองคนที่อยู่กลางวงล้อมอย่างรวดเร็วราวกับฝูงหมาป่าที่รอจังหวะที่จะบุกเข้าไปพร้อมกันไม่ให้เหยื่อของพวกมันได้ตั้งตัว แต่เพราะพลังที่เหนือกว่าพรรคพวกของฮิซาชินั้นดึงดูดความสนใจของพวกเธอมาที่เขาทั้งหมด...

"รีบหลบเร็ว!! ฮิซาชิ!!"

เสียงตะโกนเตือนของชิบุกิไม่เป็นผลเลย... อันที่จริงมันไม่จำเป็นด้วซ้ำ! เพราะทันทีที่พวกไกอาเข้าถึงตัวฮิซาชิ เขาก็ใช้ร่างกายทุกส่วนในการปัดป้องหมัดและลูกเตะของพวกเธออย่างรวดเร็วและตรงจุดจนทำให้การโจมตีนั้นไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้ มิหนำซ้ำ...ฮิซาชิยังออมมือเอาไว้อีกด้วย!

ชายหนุ่มชำเลืองตาไปมองนางฟ้าเหล่านั้นที่ขณะนี้ได้ลงมาคลุกดินคลุกโคลนอยู่บนพื้นดิน ไร้ซึ่งความสง่างามแม้เพียงนิดด้วยสายตาดูถูก... แต่ก่อนที่ไกอาจะเร่งหมัดเข้าปะทะใส่เขานั่นเอง ฮิซาชิก็จัดการกระโดดหลบไปด้านหลังทำให้คู่ต่อสู้ของเขานั้นอยู่เพียงด้านหน้าเพียงทางเดียว ทำให้การตั้งรับนั้นเป็นไปได้อย่างสะดวกขึ้นมาก

"พวกแกฆ่าเพื่อนของฉัน... ฆ่ามนุษย์ผู้บริสุทธิ์หลายล้านคน... อย่านึกว่าเรื่องจะจบง่ายๆนะ!"

ถึงแม้ว่าฮิซาชิจะเข้าสู่สถานการณ์ที่ได้เปรียบจากระดับพลังที่สูงกว่ามาก เหล่าไกอาก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะต่อสู้แม้แต่น้อย พวกเธอกรูเข้าต่อสู้กับฮิซาชิอย่างต่อเนื่องแม้จะรู้ซึ้งถึงความแตกต่างของระดับพลังของทั้งสองฝ่ายแล้วก็ตาม...

"ยังคิดจะสู้อีกเหรอ... งั้นฉันจะฆ่าพวกแกทีละคนเลยแล้วกัน!!"


พูดจบฮิซาชิก็กระโดดลอยตัวไปข้างหลังพวกเธอโดยที่พวกไกอาได้แต่มองดูด้วยความประหลาดใจ นี่น่ะเหรอคือคนที่เพิ่งจะอยู่ในสภาพปางตางจนถึงเมื่อสักครู่... คนที่พวกเธอมีโอกาสที่จะฆ่าทิ้งได้ตลอดเวลาตามต้องการ

"รับไปเลย!!"


ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของฮิซาชิลงถึงพื้น เขาก็รวบรวมพลังแสงสีเหลืองส้มขึ้นที่มือทั้งสองข้างที่เอามาประกบกัน เขาวาดแขนเป็นวงกลมขึ้นไปเหนือศีรษะก่อนจะลดระดับลงมาด้านหน้ายิงลูกพลังออกมาใส่เหล่าไกอาที่อยู่ตรงหน้าอย่างรุนแรง

เมื่อลูกพลังนั้นสัมผัสร่างไกอาคนหนึ่งที่อยู่กลางวงล้อมของพวกเดียวกัน ลูกพลังสีเหลืองนั้นก็ระเบิดขยายอาณาเขตทำลายล้างออกเข้าทำร้ายเป้าหมายทุกคนที่อยู่ในรัศมีระเบิด15เมตรจนกลายเป็นเศษเหล็กในพริบตา

ฮิซาชิที่สามารถเข้าถึงระดับอิคลิปส์โหมดได้เป็นครั้งแรกบุกเข้าไปต่อสู้กับเหล่าไกอาที่ฆ่าเพื่อนสนิทของเขาอย่างเยือกเย็นจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นจุดประสงค์เพื่อการล้างแค้น พลังจากหมัดและลูกเตะที่ร้ายกาจของเขานั้นได้ทำลายวงจรที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของไกอาจนไม่สามารถใช้การได้อีกต่อไป...

คุณก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร...ใช่ไหม!?



"เหลือแต่แกคนเดียวแล้วนะ..!"

ฮิซาชิจ้องไปยังไกอาคนสุดท้ายที่ยืนอยู่นอกรัศมีระเบิดนั้นก่อนจะวิ่งเข้าไปเตรียมแลกหมัดกัน ส่วนไกอาที่เหลืออยู่เป็นคนสุดท้ายนั้นก็ไม่ยอมแพ้บุกเข้าใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัว ถึงแม้ว่าชีวิตจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตก็ตามที...


"สุดยอดเลย..! นี่น่ะเหรอ..ฮิซาชิที่พวกเรารู้จักน่ะ..."

ชิบุกิได้แต่ยืนมองทั้งสองต่อสู้กันโดยไม่คิดจะเข้าไปช่วยเขา ตามคำสั่งที่ฮิซาชิเป็นคนมอบให้กับเธอเอง...
ด้วยพลังที่เหนือกว่าหลายขั้นนั้น ฮิซาชิจึงได้โอกาสจับไกอาทุ่มลงกับพื้น ตอนนั้นเอง...เธอก็กลิ้งไปอยู่ใกล้ๆกับชิบุกิ เหมือนจะเกิดลางไม่ดีเข้าซะแล้ว...


"นี่แก...สกปรกชัดๆ!!"

ไกอาได้โอกาสลุกขึ้นจับตัวชิบุกิเป็นโล่มนุษย์ เป็นวิธีเดียวกับที่พวกเธอใช้ตอนที่ทำให้พวกฮิซาชิที่กำลังได้เปรียบอยู่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบในชั่วพริบตา และตอนนี้ก็กำลังจะเป็นแบบนั้นอีกครั้งแล้ว...


"อย่าขยับเชียวนะ... ไม่งั้นยัยนี่ตายแน่!!"

"ไกอาอย่างพวกแกนี่คิดแต่เรื่องชัยชนะสินะ...นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี แต่วิธีการนั้นต้องใสสะอาดด้วย...ไม่งั้นชัยชนะนั้นก็ไร้ความหมาย!"
ฮิซาชิพูดเหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมให้ไกอาปล่อยตัวชิบุกิออกไป แต่เธอกลับทำหูทวนลมพร้อมทั้งทำสายตาเอาจริง

"หึ! พวกเราคิดแค่ว่าทำยังไงให้ชนะก็พอ แบบเดียวกับที่พวกเราฆ่ายัยอควารอยด์นั่นได้ไงล่ะ!"

สายตาของไกอาอำมหิตจนทำให้ชายหนุ่มรำคาญ เธอจ้องมายังเขาเหมือนกำลังสะใจที่ทำให้ขณะนี้คนที่สามารถฆ่าเธอได้ทุกเมื่อกลับกลายเป็นเป้านิ่งให้เธอฆ่าได้อย่างสบายอารมณ์...

แต่แล้วสถานการณ์ก็ไม่เป็นใจ!


"รอนิดนะ ชิบุกิ..!"


ถึงแม้ว่าระยะข้างหน้าระหว่างเขากับไกอาจะมีชิบุกิขวางอยู่... แม้ว่าจะอยู่ห่างกันมากจนไม่สามารถบุกเข้าไปถึงตัวไกอาได้ภายในเวลาไม่ถึงวินาทีก็ตาม... ฮิซาชิก็ไม่ลังเลที่จะรวบรวมพลังเตรียมจัดการศัตรูทันที เขาเอาแขนประกบกันเป็นกากบาทระดับอก แล้ววาดแขนทั้งสองข้างเป็นวงกลมไปชนกันที่ข้างหูขวา ประกายแสงสีส้มที่แผ่ออกมาจากแขนทั้งสองข้างที่แผ่ออกมาระหว่างที่กำลังวาดแขนนั้นหมุนวนเข้าหากันก่อนที่ฮิซาชิจะยิงมันใส่ไกอาอย่างไม่สนใจว่าพลังที่เขาปล่อยออกไปนั้นจะไปโดนใครบ้าง

ทันใดนั้นเองไกอาก็ผลักชิบุกิไปข้างหน้า ทำให้ลำแสงที่ฮิซาชิปล่อยออกไปเข้าปะทะกับร่างของเธอเต็มๆ ก่อนจะทะลุไปโดนไกอาอีกต่อ ไกอาแสดงอาการทรมานมากก่อนที่ร่างของเธอจะระเบิดไปเป็นเศษเถ้าถ่านสีดำ ผิดกับชิบุกิที่ไม่เป็นอะไรเลย ซ้ำดูเหมือนพลังของเธอจะกลับคืนมาด้วย


"พลังนั่นมัน..." ชิบุกิสะกิดใจได้อย่างหนึ่ง "ทำร้ายเฉพาะผู้ที่มีจิตมุ่งร้ายเท่านั้น...เหรอ!?"


แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องก็ยังไม่จบลง ฮิซาชิกับชิบุกิรีบวิ่งเข้าไปหาร่างมิคาสะที่นอนไม่ไหวติงอยู่บนพื้นอย่างสงบ พวกเขาหวังเพียงว่าเธอจะได้มีชีวิตที่ไม่ต้องทรมาน ไม่ต้องต่อสู้อีกต่อไปแล้วที่ภพหน้า

"ทำไมกัน..." ทันใดนั้นเสียงชิบุกิก็ดังขึ้นมา เสียงของเธอสั่นมาก "ทำไมพวกเรา...ถึงต้องมาเจอเรื่องแย่ๆพวกนี้ด้วยนะ!"
ตอนนั้นเองที่น้ำตาสาวน้อยก็ล้นออกมาจากขอบตา เธอร้องไห้ออกมาและเข้าไปซบอกฮิซาชิอย่างหมดแรง

"ทำไมยัยยูนะ.. พี่มิคาสะ...พี่มิรัน...รวมทั้งคนอื่นๆด้วย ทำไมพวกเราถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ!!"

ฮิซาชิเห็นชิบุกิร้องไห้ฟูมฟายถึงสิ่งที่เธอไม่สามารถทำได้ เขาจึงโอบศีรษะเธออย่างทะนุถนอม เรื่องที่เธอทำไม่ได้นี้... เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

"เมื่อก่อนนี้...ฉันเคยคิดว่าจะมีการสงบศึกลงได้เพียงแค่การใช้คำพูดเจรจากันอย่างสันติ แต่มาวันนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีวันเกิดขึ้นจริงได้หรอก... ฉันมันก็แค่ไอ้โง่คนนึงเท่านั้นเอง!!"

"เพราะฉันไม่รู้ความเป็นจริงของโลกนี้... ทำให้โยโซระต้องเจ็บปวดจากความรัก ทำให้ยัยอาคาริต้องทรมานกับความอ่อนต่อโลกของฉัน และเพราะฉันมันอ่อนแอ... ทำให้ทั้งเธอ ฮิโรมิและมิคาสะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าตกนรกทั้งวันทั้งคืน และฉันยังปล่อยให้มิคาสะตายไปต่อหน้าต่อตาอีกด้วย สุดท้ายแล้วคนอ่อนแออย่างฉันก็ช่วยอะไรพวกนั้นไม่ได้เลยสักคน!!"

หมับ..!!!!

แต่แล้วก็มีแขนของใครคนหนึ่งเข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้อย่างอ่อนโยน เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่เข้ามายังจิตใจของเขา

"ชิบุ..กิ!"

"นายน่ะไม่ได้อ่อนแอหรอก... เป็นเพราะนายทำให้ฉันถอนตัวจากเจ้าพวกนั้น นายสอนให้ฉันรู้จักกับความอ่อนโยน ความแข็งแกร่งและความกล้าหาญ... และนายก็เป็นคนที่สอนให้ฉันรู้จักกับความรักด้วย...ไม่ใช่เหรอ!?"

"นายน่ะขี้แย...แต่นายไม่ได้อ่อนแอ ไม่มีคนอ่อนแอที่ไหนหรอกที่กล้ายืนเผชิญหน้ากับคนที่แข็งแกร่งกว่า คำว่า'อ่อนแอ'กับ'ขี้แย'ไม่ใช่คำเดียวกัน... นายน่ะ...ไม่ใช่คนอ่อนแอ!"

เมื่อได้ยินคำสั่งสอนของชิบุกิเข้าไป ฮิซาชิก็ตาสว่างทันที เขาพลันนึกถึงประโยคหนึ่งที่เขาเคยใช้เตือนสติยูนะในคืนก่อนที่พวกเธอจะต่อสู้กับฮิโรโตะเมื่อ7ปีก่อนขึ้นมา และคำพูดนั้น...ก็คือคำพูดเดียวกันกับที่ชิบุกิพูดเมื่อครู่นี้เอง

"เอาล่ะ... มาอยู่กับพวกเราเถอะนะ... มิคาสะ"

ทันใดนั้นฮิซาชิก็คืนสู่ร่างปกติ เขารวมพลังแสงไว้ที่มือขวาก่อนจะปล่อยละอองแสงคลุมร่างของมิคาสะเอาไว้ ร่างกายของเธอตอบสนองต่อแสงนั้นก่อนจะค่อยๆสลายไปจนหมด ตอนนั้นเองก็มีบางอย่างคล้ายเหรียญโบราณตกลงมายังพื้นบริเวณกลางหลังที่มิคาสะเคยอยู่ตรงนั้นเมื่อสักครู่ มันดูคล้ายกับแกนปีกของมิรันที่มิคาสะมอบให้เขาก่อนจะเกิดการต่อสู้ขึ้นตั้งแต่แรก

ทั้งสองคนเก็บเหรียญนั้นไว้แล้วรีบมุ่งหน้าไปยังซากเมืองที่พวกไกอาใช้กำลังเข้าถล่มเพื่อช่วยเหลือผู้รอดชีวิตอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นชิบุกิก็หันมาบอกอะไรกับเขา เป็นบางอย่างที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่...

"ฮิซาชิ... การต่อสู้กับผู้นำมาซึ่งความวิบัติ...ที่เคยเป็นเจ้านายของฉันน่ะ..."


"เพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้นเอง!"