Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

ฮิซาชิเปิดฉากแก้แค้นกับพวกไกอาอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าพวกมันจะมีระดับพลังที่เท่ากันและมีจำนวนมากกว่าก็ตาม แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าต่อให้พยายามสู้สักเท่าไหร่ก็มีโอกาสชนะไม่สูงเกินกว่าหนึ่งในร้อย ฮิซาชิก็ยังคงระดมบุกเข้าหาจนทำให้ไกอาไม่สามารถลงมือกับเขาได้ถนัดนัก

แต่ถึงอย่างนั้นศัตรูของเขาก็ยังตั้งรับอย่างสบายใจเฉิบ เหมือนพวกเธอต้องการให้เรื่องทั้งหมดลงเอยแบบนี้ตั้งแต่แรก...

"มีอะไรน่าขำนักหรือไง!!!"

ฮิซาชิตะคอกใส่คู่ต่อสู้ทั้งสามที่กำลังเผชิญหน้ากับเขาอย่างโกรธแค้น ใบหน้าของพวกไกอานั้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่กวนประสาทฮิซาชิมาตั้งแต่ต้น แล้วพวกเธอก็พูดอะไรบางอย่างออกมา ทำให้ฮิซาชิหยุดมือลงทันทีด้วยความกังวลใจถึงที่สุด

"ทีนี้นายพอเข้าใจความเจ็บปวดขึ้นมาบ้างแล้วหรือยัง..."

ประโยคนี้ของไกอาทำให้ฮิซาชิหยุดมือพร้อมกับตีออกวงนอกอย่างรวดเร็ว เขาไม่เข้าใจสิ่งที่พวกนั้นต้องการจะสื่อเลยแม้แต่นิดเดียว...

"ถ้าคนเราไม่เคยเจอความเจ็บปวดแบบเดียวกันมาก็ไม่มีวันที่จะเข้าใจความเจ็บปวดของอีกฝ่ายได้... ทีนี้แกพอจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าอควารอยด์คนนั้นแล้วหรือยัง!"

บุคคลที่ไกอาพูดถึงนั้นหมายถึงมิคาสะนั่นเอง... พวกมันยกตัวอย่างเหตุการณ์เมื่อ5ปีก่อนมาทำให้ฮิซาชิได้แต่พูดอะไรไม่ออก ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความอัดอั้นที่ไม่สามารถระบายออกมาได้แม้ว่าจะอยากสักเท่าไหร่

"ตอนนั้นนายห้ามพวกแองเจลอยด์รวมทั้งยัยอควารอยด์เมื่อกี้ไม่ให้สู้กับเพื่อนของแกใช่ไหม ตอนนั้นนายเข้าใจความรู้สึกของพวกนั้นบ้างหรือเปล่า..."

ฮิซาชิยังคงเงียบอยู่อย่างนั้นเพราะเขารู้ดีว่าสถานการณ์ที่พวกไกอายกขึ้นมาเป็นตัวอย่างนั้นก็คือการต่อสู้ระหว่างเหล่าseiriกับอาคาริเมื่อ5ปีก่อนนั้นเอง เขาเพิ่งจะมารู้ตัวตอนนี้เองว่าสิ่งที่เขาพูดไปตอนนั้น...

มันช่างโง่เง่าสิ้นดี!!


"ตอนนั้นนายเคยห้ามไม่ให้seiriพวกนั้นบุกเข้าไปล้างแค้นเจ้ามนุษย์หน้าใสคนนั้นใช่ไหม..? ฉันขอถามนายตรงๆก็แล้วกัน...ศัตรูที่ฆ่าเพื่อนที่นายรักที่สุดมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เป็นนายในตอนนี้จะหักห้ามใจได้หรือเปล่า!"

ฮิซาชิไม่พูดโต้ตอบอะไร ในใจของเขาตอนนี้คิดได้เพียงการล้างแค้นเท่านั้น!! 

"ฉันจะฆ่าแก..!! ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็จะลากพวกแกลงนรกกับฉัน!!!"


ฮิซาชิเร่งพลังขึ้นสุดแรงก่อนจะบุกเข้าใส่พวกไกอาอีกรอบหนึ่ง คราวนี้เขาต้องเจอการต่อสู้แบบสามต่อหนึ่งเล่นงานจนลอยไปกระแทกพื้นก่อนจะไถลไปเป็นทางยาว ฮิซาชิในตอนนี้นั้นบอบบางและอ่อนแอมากจนไกอาไม่จำเป็นต้องเอาจริงเลยแม้แต่นิดเดียว

"ฉันจะบอกอะไรให้สักนิดก็แล้วกัน... นายในตอนนี้สูญเสียความเยือกเย็นไปแล้ว ไม่มีทางสู้พวกเราสามคนได้หรอกน่า..!"

ถูกอย่างที่ไกอาพูด ฮิซาชิตอนนี้จดจ่ออยู่แต่การล้างแค้นจนสนใจแต่ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเพียงอย่างเดียว เขาจึงไม่ทันเห็นอีกสองคนที่บุกเข้ามาจากด้านข้างเลย เขากัดฟันแน่นและร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธแค้นและเสียใจที่ปะปนกันจนแยกจากกันไม่ออก

แต่ถึงคู่ต่อสู้จะบอบบางมากจนสามารถฆ่าได้ง่ายๆ ไกอาก็ไม่ยอมเปิดช่องให้เขาได้ฟื้นตัวหรือออมมือให้แม้แต่น้อย พวกเธอบุกเข้าไปเล่นงานฮิซาชิที่อยู่นิ่งๆพร้อมกันทั้งสามคนจนชายหนุ่มในตอนนี้เป็นได้เพียงกระสอบทรายซ้อมมวยอย่างหนักจนกระเด็นกลับมายังที่ๆชิบุกิอยู่ ซึ่งเธอก็ได้แต่กอดร่างไร้วิญญาณของมิคาสะอยู่อย่างเดียว

ฮิซาชิพอเห็นสาวน้อยได้แต่ร้องไห้อยู่ตรงนั้นจึงได้แต่นึกสมเพชตัวเองที่อ่อนแอลงทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้พวกเธอต้องมาเจอเรื่องที่แย่ที่สุดอย่างนี้

เขาหันไปชำเลืองมองชิบุกิ เธอยังคงนั่งซึมอยู่กับที่ ถ้าไกอาบุกเข้ามาอีกรอบ เขาคงไม่สามารถปกป้องเธอได้แน่!!

"รีบลุกขึ้นสิ! ชิบุกิ!! ถ้าเธอเอาแต่นั่งเจ่าจุกอยู่แบบนี้ มิคาสะที่ยอมตายเพื่อเธอต้องร้องไห้ออกมาแน่!!"

เขาเอามือจับหัวไหล่ของเธอไว้ก่อนจะดึงเธอลุกขึ้นมา แต่สาวน้อยผู้เต็มไปด้วยรอยน้ำตาก็สลัดแขนของฮิซาชิหลุดออกจากไหล่ของเธออย่างแรง ก่อนจะหันมาพูดกับเขาทั้งน้ำตาด้วยเสียงอันดังจนสะเทือนไปถึงจิตใจส่วนลึกของชายหนุ่มจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ


"นายคิดว่านายเป็นใคร เจ้ามนุษย์!! ถ้าไม่ใช่เพื่อปกป้องนายละก็...พี่มิคาสะก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้หรอก!!!"

ไม่ได้การแน่... ชิบุกิทั้งหวาดกลัวและเปราะบางจนไม่มีกะจิตกะใจจะสู้อีกแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปอีกละก็ได้มีคนตายเพิ่มอีกคนแน่!

"เธอจะเอาแต่เศร้าไปถึงไหนน่ะ!! ที่มิคาสะยอมตายนี่ไม่ได้อยากให้เธอมาร้องไห้เสียใจนะ!! ยัยนั่นน่ะ...อยากให้เธอมีชีวิตอยู่ต่ออย่างเข้มแข็งต่างหาก!!!"
ฮิซาชิตะคอกใส่เธอจนต้องหยุดร้องไห้ ในขณะเดียวกันไกอาก็บุกเข้ามาแล้ว! เขาจำเป็นจะต้องใช้ตัวเป็นโล่ให้กับเธออีกคน...

แต่ในตอนนั้นเอง... น้ำเสียงอันสั่นเครือของสาวน้อยเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตอยู่ท่ามกลางสมรภูมิรบก็เริ่มกลายเป็นเสียงที่เข้มแข็งขึ้นจนเจ้าตัวและชายหนุ่มที่เอาร่างกายเข้าปกป้องเธอรู้สึกได้ทีละนิดๆ

"นายลืมไปแล้วเหรอ... ว่าก่อนตายพี่มิคาสะสั่งเสียอะไรไว้น่ะ!"

ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาทั้งสองข้างเห็น หางตาของชายหนุ่มเห็นชิบุกิกำลังพุ่งออกมาข้างหน้าเตรียมรับการโจมตีของไกอาแทนเขา ซึ่งขณะนี้ฮิซาชิไม่มีแรงพอจะขยับแขนขาเพื่อจะเหวี่ยงอควารอยด์คนนั้นให้กลับไปยังแผงหลังได้อีกแล้ว

"พี่มิคาสะบอกให้ฉันปกป้องนายแทนเธอ... ไม่ใช่เหรอ!?"
ฮิซาขิเห็นไกอากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ส่วนชิบุกิก็ไม่ยอมขยับหลบออกไป ซ้ำยังมีสายตามุ่งมั่นที่จะตั้งรับการโจมตีที่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะรับเอาไว้อย่างเข้มแข็ง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้คง...

"ชิบุกิ!!!"

ฮิซาชิตะโกนเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่กรงเล็บของนางฟ้าปีกดำทั้งสามจะทะลวงร่างของเธอเป็นรูพรุน แต่ชิบุกิกลับตอบกลับมาด้วยเสียงที่เรียบรื่นราวกับว่าการป้องกันจากการโจมตีของไกอาที่แข็งแกร่งกว่าเธอหลายเท่านั้นเป็นเรื่องง่ายๆ...

"ไม่เป็นไรหรอกน่า..."


ตึง...!!!!!!

การโจมตีครั้งนั้นทะลวงเข้าร่างของสาวน้อยที่รับการโจมตีนั้นเข้าไปเต็มๆ การโจมตีนั้นรุนแรงมากจนมีเลือดสาดกระเด็นออกมาย้อมหน้าของseiriคนนั้นจนกลายเป็นรอยตำหนิสีแดงฉานบนใบหน้าของเธอที่ไม่มีวันล้างออกไปตลอดชีวิต

แต่ว่า...ผู้ที่รับการโจมตีปลิดชีวิตในครั้งนี้ คือใครกันล่ะ!?

"ชิบุกิ... นี่เธอ..!"


ชายหนุ่มได้แต่ตะลึงในสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นตามที่เขาคิดเอาไว้ สาวน้อยตรงหน้าเขาหันมายิ้มให้ก่อนที่ร่างของเธอจะเรืองแสงสีฟ้าออกมา ทันใดนั้นเองก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบนตัวชิบุกิอย่างเห็นได้ชัด เธอมีปีกงอกออกมาจากกลางหลังเพิ่มขึ้นอีกคู่เหมือนกับมิคาสะ เพียงแต่ปีกข้างทั้งสองคู่ของเธอนั้นเรืองแสงสีฟ้าอ่อนออกมาราวกับเกล็ดละอองแสง พวกมันดูสวยงามมากในสายตาของฮิซาชิ


"ฮิซาชิคุง... ฉันก็มีอะไรจะบอกกับนายเหมือนกัน!"
บรรยากาศนี้อีกแล้ว! ขอแค่ไม่ให้เป็นแบบกรณีมิคาสะอีกก็พอ...

"จริงอย่างที่พี่มิคาสะว่าไว้... ตั้งแต่ที่ฉันได้อยู่กับนาย...ได้เคียงข้างนาย... ฉันก็ได้เรียนรู้ถึงความแข็งแกร่ง ความอ่อนโยน แล้วก็ความกล้าหาญที่แท้จริง..! ความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อที่จะปกป้องคนที่นายรัก...คนที่นายเป็นห่วงที่สุด!"

ชิบุกิหันมายิ้มให้กับเขา รอยยิ้มของเธอในตอนนี้เมื่อรวมกับคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอได้ทำให้เธอดูน่ารักขึ้นมาทันตา... แต่จะมาบิวต์อารมณ์ระหว่างการต่อสู้ที่ชี้ชะตาระหว่างความเป็นความตายมันก็ใช่เรื่องจริงไหม เพราะในตอนนี้หมัดถลุงช่วงตัวที่ชิบุกิปล่อยสวนออกไปนั้นทะลวงชายโครงของไกอาที่บุกเข้ามาอย่างดุดันจนทะลุไปถึงแผ่นหลังอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัว

ร่างของไกอาค่อยๆทรุดลงกับพื้นก่อนที่จะลงไปแน่นิ่งกับพื้นพร้อมกับของเหลวสีแดงสดที่ไหลออกมาจากบาดแผลฉกรรจ์ที่ปลิดชีวิตของเธอให้ไปเที่ยวหุบเหวสนธยาในชั่วพริบตา ชิบุกิดึงหมัดของตัวเองออกมาก่อนจัหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ตัวเองรักที่สุดด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดและน้ำตาที่หลั่งออกมาล้างคราบของเหลวสีแดงที่จะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเมื่อเวลาผ่านไปตลอดเวลา

"ฉันไม่อยากใช้ชีวิตอย่างอควารอยด์...อย่างseiriอีกต่อไปแล้ว! เพราะฉันอยากจะอยู่ร่วมกับทุกๆคน ทุกคนที่พี่มิคาสะรัก...ทุกๆคนที่ฉันจะรัก!!"

สีหน้าของเธอในตอนนี้ไม่ลังเลหรือหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว เธอมองศัตรูที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอด้วยแววตาที่คล้ายกับมิคาสะ ถึงจะไม่ใช่คนๆเดียวกันก็ตาม...


"ฉันจะสู้...เพื่อพวกมนุษย์!! และเพื่อความหวังที่จะปกป้องนายของพี่มิคาสะ!!! เพื่อตัวฉันเองด้วย!!!!"